.............................................................
Παυλίνα Παμπούδη (γ.1948)
ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ
Μια φορά, κάτω από ένα μεγάλο, επιβλητικό σπίτι βρισκόταν ένα σκοτεινό υπόγειο το οποίο πίστευε πως ήταν το υποσυνείδητο του σπιτιού.
Η έμμονη ιδέα του αυτή προσείλκυε κατσαρίδες, τρωκτικά, πυκνά στρώματα σκόνης και σκουπίδια. Επίσης έκαιγε τους λαμπτήρες και ήταν η πηγή μιας επίμονης κλειστοφοβικής μυρωδιάς ψαριού σφιχτοτυλιγμένου σε κάλτσα.
Το δυνάστευαν απύθμενα μπαούλα με μυστικά, άμορφοι μπόγοι με απωθημένα, βαριές κούτες με αμνησία, παλιά έπιπλα με σαράκι, παλιά παιχνίδια με τραύματα, παλιά αντικείμενα με χαμένη ταυτότητα. Στις πιο κρυφές γωνιές του αράχνες ύφαιναν πυκνές, ψιλοδουλεμένες φοβίες. Οι κατσαρίδες ξεπετάγονταν αιφνίδια και διέσχιζαν το σκοτάδι με σπασμωδική κίνηση σε πολλά καρέ, σαν σχιζοφρενικές ιδέες. Τα ποντίκια έτρεχαν πάνω κάτω, αθέατα, σαν μανιοκαταθλιπτικές σκέψεις με ουρά.
Αυτή η ζοφερή διάθεση όμως δεν εξωτερικευόταν καθόλου, και το κυρίως σπίτι έδειχνε ήρεμο, ασφαλές, νοικοκυρεμένο και αφοσιωμένο στην οικογένειά του.
Ο χρόνος κυλούσε ήρεμα, μέχρι που ένα σκοτεινό πρωί μπήκε ξαφνικά στο σκοτεινό χώρο ένας σκοτεινός, πολυάσχολος τύπος. Ήταν ο καινούργιος ιδιοκτήτης του σπιτιού. Πασπάτεψε λίγο τον πίνακα με τις ανασφάλειες, άλλαξε τον καμένο γλόμπο και –ω! του θαύματος– όλα φωτίστηκαν με άπλετο φως.
«Οκέι, παιδιά, κατεβείτε!» φώναξε ο τύπος, που δεν ήταν πια σκοτεινός, αλλά μαυριδερός.
Τρεις τέσσερις μεσόκοποι με μάσκες κατέβηκαν, άρχισαν να μαζεύουν νωθρά τα παλιοπράγματα, να καθαρίζουν και να ψεκάζουν με ισχυρά εντομοκτόνα.
Σε λίγες ώρες, το υπόγειο δεν αναγνώριζε τον εαυτό του. Του είχε μείνει μόνο μια κουφή ηχώ και μια ιδιαιτέρως έξυπνη κατσαρίδα η οποία, την ώρα της απολύμανσης είχε κρυφτεί μέσα στη μάσκα ενός με μουστάκια, με αποτέλεσμα να πάθει απλώς μια ελαφριά δηλητηρίαση από την ανάσα του και να γίνει σκνίπα.
Ο καινούργιος ιδιοκτήτης του σπιτιού έσβησε το φως και έφυγε. Το υπόγειο έμεινε στη θέση του, παγωμένο. Αισθανόταν ένα φοβερό κενό. Αν δεν ήταν υπόγειο, θα πηδούσε από το παράθυρο.
«Δεν υπάρχει λόγος να ταραζόμαστε!» είπε η ιδιαιτέρως έξυπνη κατσαρίδα, που προσπαθούσε να συνέλθει. «Όλα είναι μια ψευδαίσθηση».
Εκείνη τη στιγμή, κατά σύμπτωση, άρχισε ένας σεισμός 5,6 Ρίχτερ, με επίκεντρο 150 μέτρα μακρύτερα.
Την άλλη μέρα ολόκληρο το σπίτι βρισκόταν μέσα στο υπόγειο, το οποίο ναι μεν δεν ένιωθε πια κενό, είχε πάθει όμως πλήρη σύγχυση λόγω της αναγκαστικής συνύπαρξης συνειδητού και υποσυνείδητου χωρίς στεγανά, και είχε καταρρεύσει τελείως. Η δε ιδιαιτέρως έξυπνη κατσαρίδα είχε γίνει λιώμα.
Ηθικό δίδαγμα: Όλα είναι μια ψευδαίσθηση. Καμιά φορά μάλιστα είναι περισσότερες από μία.
(Από το 40 ΚΑΠΩΣ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου