................................................................
ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '80, ο Μάριος Βεάνος αναστενάζει και μαζί του όλη η Ελλάδα. Όλη η Ελλάδα;
Ας πούμε, η ''παρ' ολίγον Ελλάδα'', αυτή που ''πέρασε και δεν ακούμπησε''. Η Ελλάδα παρά τέταρτο.
Όσο δηλαδή χρειάζεται ο εν λόγω αοιδός, για να πάρει την ανάσα του, να πετάξει χαμόγελα, να εισπράξει
βροχή τα λουλούδια, να προσποιηθεί πως πίνει σαμπάνια. Κι' ύστερα, με την άνεσή του να τραγουδήσει
(τρόπος του λέγειν- να ερμηνεύσει ήθελα να πώ) το σουξέ του ''Είσαι εγωιστής, εγωιστής, εγωιστής'',
και να γίνουν ανατροπές τραπεζιών, να εκτοξευτούν ποτήρια και πιάτα, να βγουν μαχαίρια και κουμπούρια
για τα ωραία του μάτια. Τρέλλα. Χάος. Άβυσσος.
Σαν την ασυνάρτητη ψυχή σου πατριώτη-επαρχιώτη, που δεν κατανόησες ποτέ γιατί καις και πετάς τη σοδειά σου
στις χωματερές, κι' είσαι απαρηγόρητος, παρά τις επιδοτήσεις.
Το ξαφνικό το χρήμα βρίσκοντάς σε απροετοίμαστο, σε παρασέρνει σ' έναν ατέρμονο χορό, όπου στροβιλίζεσαι και
παραπατάς, βαδίζεις και παραμιλάς, βοηθούντος βεβαίως και του ''μάγου οινοπνεύματος'' -μπόμπας εν προκειμένω-
μα κυρίως των νικητήριων λόγων των πολιτικών από μπαλκονιών και τηλεοράσεως: ''Είσαι εξουσία. Εσύ κυβερνάς''.
Ας πούμε, η ''παρ' ολίγον Ελλάδα'', αυτή που ''πέρασε και δεν ακούμπησε''. Η Ελλάδα παρά τέταρτο.
Όσο δηλαδή χρειάζεται ο εν λόγω αοιδός, για να πάρει την ανάσα του, να πετάξει χαμόγελα, να εισπράξει
βροχή τα λουλούδια, να προσποιηθεί πως πίνει σαμπάνια. Κι' ύστερα, με την άνεσή του να τραγουδήσει
(τρόπος του λέγειν- να ερμηνεύσει ήθελα να πώ) το σουξέ του ''Είσαι εγωιστής, εγωιστής, εγωιστής'',
και να γίνουν ανατροπές τραπεζιών, να εκτοξευτούν ποτήρια και πιάτα, να βγουν μαχαίρια και κουμπούρια
για τα ωραία του μάτια. Τρέλλα. Χάος. Άβυσσος.
Σαν την ασυνάρτητη ψυχή σου πατριώτη-επαρχιώτη, που δεν κατανόησες ποτέ γιατί καις και πετάς τη σοδειά σου
στις χωματερές, κι' είσαι απαρηγόρητος, παρά τις επιδοτήσεις.
Το ξαφνικό το χρήμα βρίσκοντάς σε απροετοίμαστο, σε παρασέρνει σ' έναν ατέρμονο χορό, όπου στροβιλίζεσαι και
παραπατάς, βαδίζεις και παραμιλάς, βοηθούντος βεβαίως και του ''μάγου οινοπνεύματος'' -μπόμπας εν προκειμένω-
μα κυρίως των νικητήριων λόγων των πολιτικών από μπαλκονιών και τηλεοράσεως: ''Είσαι εξουσία. Εσύ κυβερνάς''.
Ιδού λοιπόν, εσύ, εξουσία, εν τω μέσω της νυκτός, με την επιδότηση να σου καίει τα δάχτυλα, πρώτο τραπέζι πίστα, πλάι
σε γιατρούς, δικηγόρους, επιχειρηματίες, ''εισαγωγαί-εξαγωγαί ο Μήτσος'', πλάι-πλάι με την αφρόκρεμα της κοινωνίας, με
πρόσωπα ''υψηλής κοινωνικής υποστάθμης''. Κι' ο Βεάνος να σου τραγουδάει ''Είσαι εγωιστής, εγωιστής, εγωιστής''.
Εγωιστής βέβαια δεν είσαι, εγωκεντρικός είσαι, αλλά άσε, αυτά θα στα πει αργότερα η ψυχολόγος.
Έχεις παγώσει το χρόνο, παρέμεινες κολλημένος στα εφτά σου, τότε που σε καρτερούσε ''η δασκάλισσα με μια χρυσή βεργούλα''.
Κι όπως δεν τά 'παιρνες τα γράμματα, η χρυσή βεργούλα πολλές φορές ανεβοκατέβηκε με μανία στα χεράκια σου, στα πα'ί'δια σου,
στο κεφάλι σου ''μπας και γίνεις άνθρωπος''.
Στο μεταξύ μεγάλωνες άχαρα, άνοστα, μονότονα, ανέραστα. (Φροντίζουν γι' αυτά οι θεσμοί και οι κοινωνικές συμβάσεις).
Μέχρι που ήρθε ο καιρός της παράνοιας των επιδοτήσεων.
Και βρέθηκες αίφνης, ''φορτωμένος'', στο φαντασιακό σου άσυλο, στο άντρο της μαγείας, να χαζεύεις κεχηνώς τον Μάριο
Βεάνο ( διάφανο μαύρο φόρεμα, κόκκινα ψηλοτάκουνα, ψεύτικες βλεφαρίδες, βαμμένα κόκκινα μαλλιά), να λέει για σένα- μόνο
για σένα- ''αφιερωμένο''- ''Είσαι εγωιστής, εγωιστής, εγωιστής'', κοιτώντας σε βαθιά στα μάτια.
Σήκω, πατριωτάκι μου, βωμολόχε, χθεσινέ παράσιτε του Αλκίφρονος! Σήκω, παιδί μου, χόρεψε εξώτεμπος, και σκόρπισε
τα φράγκα σου, μαζί με τον αναστεναγμό σου σε τούτη την καταβόθρα, που σου φαντάζει ''χάσμα σεισμού που βγάνει άνθια πλουμιστά
και τρέμουν στον αέρα''...
Τόχεις στο αίμα σου να φτιάχνεις από κόλαση, παράδεισο.
(Άιντε, Δημητράκη, με τα συρματοπλέγματά σου!)
(Για τη ''λυπητερή'', βράστα. Πάλι σε βλέπω να πλένεις πιάτα και να φυτρώνεις σαν αγριάδα στην Αμέρικα).
σε γιατρούς, δικηγόρους, επιχειρηματίες, ''εισαγωγαί-εξαγωγαί ο Μήτσος'', πλάι-πλάι με την αφρόκρεμα της κοινωνίας, με
πρόσωπα ''υψηλής κοινωνικής υποστάθμης''. Κι' ο Βεάνος να σου τραγουδάει ''Είσαι εγωιστής, εγωιστής, εγωιστής''.
Εγωιστής βέβαια δεν είσαι, εγωκεντρικός είσαι, αλλά άσε, αυτά θα στα πει αργότερα η ψυχολόγος.
Έχεις παγώσει το χρόνο, παρέμεινες κολλημένος στα εφτά σου, τότε που σε καρτερούσε ''η δασκάλισσα με μια χρυσή βεργούλα''.
Κι όπως δεν τά 'παιρνες τα γράμματα, η χρυσή βεργούλα πολλές φορές ανεβοκατέβηκε με μανία στα χεράκια σου, στα πα'ί'δια σου,
στο κεφάλι σου ''μπας και γίνεις άνθρωπος''.
Στο μεταξύ μεγάλωνες άχαρα, άνοστα, μονότονα, ανέραστα. (Φροντίζουν γι' αυτά οι θεσμοί και οι κοινωνικές συμβάσεις).
Μέχρι που ήρθε ο καιρός της παράνοιας των επιδοτήσεων.
Και βρέθηκες αίφνης, ''φορτωμένος'', στο φαντασιακό σου άσυλο, στο άντρο της μαγείας, να χαζεύεις κεχηνώς τον Μάριο
Βεάνο ( διάφανο μαύρο φόρεμα, κόκκινα ψηλοτάκουνα, ψεύτικες βλεφαρίδες, βαμμένα κόκκινα μαλλιά), να λέει για σένα- μόνο
για σένα- ''αφιερωμένο''- ''Είσαι εγωιστής, εγωιστής, εγωιστής'', κοιτώντας σε βαθιά στα μάτια.
Σήκω, πατριωτάκι μου, βωμολόχε, χθεσινέ παράσιτε του Αλκίφρονος! Σήκω, παιδί μου, χόρεψε εξώτεμπος, και σκόρπισε
τα φράγκα σου, μαζί με τον αναστεναγμό σου σε τούτη την καταβόθρα, που σου φαντάζει ''χάσμα σεισμού που βγάνει άνθια πλουμιστά
και τρέμουν στον αέρα''...
Τόχεις στο αίμα σου να φτιάχνεις από κόλαση, παράδεισο.
(Άιντε, Δημητράκη, με τα συρματοπλέγματά σου!)
(Για τη ''λυπητερή'', βράστα. Πάλι σε βλέπω να πλένεις πιάτα και να φυτρώνεις σαν αγριάδα στην Αμέρικα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου