"Συνύπαρξη στη Μασσαλίας" γράφει η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 13.03.2018)

...............................................................

Συνύπαρξη στη Μασσαλίας

  

Σε τοίχο της Νομικής Αθηνών δεσπόζει το "πιο αντιναζιστικό" 

γκράφιτι της Ευρώπης | EUROKINISSI/ΛΥΔΙΑ ΣΙΩΡΗ

γράφει η  Άννα Δαμιανίδη

("Εφημερίδα των Συντακτών", 13.03.2018)

 

Τα δειλινά της άνοιξης που φτάνει πόσο ωραία θα μπορούσαν να είναι! Να απολαμβάνεις, ας πούμε, τις μυρωδιές των δέντρων σε έναν γραφικό πεζόδρομο. Λέμε τώρα. Στην πραγματικότητα τον περνάμε με την ψυχή στο στόμα, εκείνο το κομμάτι ας πούμε της Μασσαλίας δίπλα στη Νομική.

Ενα βανάκι έχει παρκάρει δίπλα στην πόρτα της σχολής και κάτι ξεφορτώνει. Μαζεύονται γύρω του οι συνήθεις θαμώνες, κάποιος πολύ δοκιμασμένος άντρας απροσδιόριστης ηλικίας, διπλωμένος στα δυο, κουνάει πολύ βίαια τα χέρια: «Είμαι πολύ τσαμπουκάς εγώ, πολύ τσαμπουκάς!», λέει τραυλίζοντας σ’ αυτούς που πλησιάζουν.

Από τη Νομική βγαίνουν σμάρι οι φοιτητές, η δροσιά των προσώπων τους αστράφτει περισσότερο δίπλα στα άλλα πρόσωπα, τα ταλαίπωρα, που βρίσκονται σε απόσταση ενάμισι μέτρου, γύρω από το βαν. Δεν κοιτάζουν οι μεν τους δε. Οι νέοι αποχωρούν φωτεινοί προς την Ακαδημίας, οι άλλοι περιμένουν τον διπλωμένο τύπο να τελειώσει το σόου του.

Είναι να θαυμάζεις πώς τα καταφέρνουν, και οι μεν και οι δε. Οι φοιτητές που έχουν περάσει σε μια από τις πιο περιζήτητες σχολές της χώρας, μπαίνουν, βγαίνουν, σκοντάφτουν πάνω σε θύματα και θύτες της πρέζας, τι σκέφτονται, πώς το αντιμετωπίζουν; Εγώ μια μέρα χρειάστηκε να πάω στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου κι έπρεπε να περάσω πάνω από μια νεαρή που με τη σύριγγα ακόμα στο χέρι είχε χυθεί μπροστά στα σκαλιά, τα μέλη της γεμάτα σημάδια, έκανα ώρα να συνέλθω.

Οι φοιτητές, οι καθηγητές, οι άνθρωποι της Νομικής, πώς το διαχειρίζονται; Θα είναι πιο ανθεκτικά τα παιδιά στο θέαμα σημαδεμένων σωμάτων. Ονειρεύονται λύσεις απαλλαγής των εξαρτημένων από την εξάρτηση ή πείθουν τον εαυτό τους ότι δεν τους αφορά; Ξέρουν σε βάθος τα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα αυτοκαταστροφής;

Η αναγκαστική αποδοχή της καθημερινότητάς τους, η παραίτηση από κάθε δυνατότητα παρέμβασης, πώς τους διαμορφώνει ως μελλοντικούς δικηγόρους, δικαστές, λειτουργούς του νόμου, της οργανωμένης κοινωνίας;

Κι οι άλλοι, αυτοί που μοιράζονται τη δόση και την αθλιότητα στα παγκάκια και τα λερωμένα πλακάκια, τι βλέπουν στο νεανικό πλήθος που μπαινοβγαίνει στη σχολή; Μισούν, ζηλεύουν, αδιαφορούν, επιβουλεύονται;

Θα ήθελα να μη χρειαζόταν να περνάω απ’ αυτόν τον δρόμο.