"Διδάσκω λογοτεχνία" του Κώστα Καβανόζη ("Εφημερίδα των Συντακτών" 2-3/2/2013)

..........................................

 
Διδάσκω λογοτεχνία

του Κώστα Καβανόζη

Στο Εσπερινό Γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις όπου εργάζομαι, διδάσκω λογοτεχνία. Τις τελευταίες ώρες συνήθως, όταν το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά και τα καντήλια στο νεκροταφείο απέναντι τρεμοφέγγουν.

Διδάσκω λογοτεχνία στον Μιχάλη, που φέτος στα σαράντα δύο του έγινε παππούς, και στο γιο του, στην Ευτυχία που ακόμα δεν έχει μάθει  να γράφει και να διαβάζει, στον Γιώργο που τον έδιωξαν από το πρωινό για ανάρμοστη συμπεριφορά, στον Τοντόρ που έχει πέντε χρονιές στα πρωινά από απουσίες, στη Μαρίνα που είναι έγκυος στον έκτο και έχει άλλα τρία παιδιά, στον Σεργκέι που αν, δεν περάσει την τάξη, τον περιμένει φυλακή, στον Μάριο που με ρωτούσε χαμηλόφωνα αν για να μπει κανείς στο πανεπιστήμιο υπάρχει όριο ηλικίας.

Διδάσκω λογοτεχνία και οι μισοί πάντα λείπουν. Δουλεύουν την κοπανάνε, κάθονται σπίτι τους, φεύγουν νωρίτερα να προλάβουν το αστικό. Θα έρθουν, άμα μπορέσουν, την επόμενη φορά. Γιατί και τα πούλμαν της πολιτείας που τους  μετέφεραν δεν ανανέωσαν τις συμβάσεις τους φέτος.

Διδάσκω λογοτεχνία και δεν τους ρωτάω αν διαβάζουν. Ούτε τους συστήνω βιβλία. Για τον Μακρυγιάννη τους λέω ότι έμαθε τα γράμματα αργά. Για τον Βιζυηνό που πέθανε στο φρενοκομείο, για τον Καββαδία ότι ήταν στα καράβια και για τον Ρίτσο ότι έκανε εξορία. Τους διάβασα το ποίημα του Αναγνωστάκη "Στο παιδί μου" τις προάλλες:

"Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ

Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω 

Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά".

Τους το διάβασα κι όλοι το άκουσαν.

Διδάσκω λογοτεχνία τα βράδια στο Εσπερινό και οι μαθητές μου πότε με ακούν πότε όχι. Τα "τριαντάφυλλα στο παράθυρο" του Εμπειρίκου δεν τους τα έχω ακόμα διαβάσει.

"Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια (...) Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη". 

Πρέπει ένα βράδυ, που δεν θα λείπουν και τόσοι μέσαστην τάξη τους, να ακουστεί.