"Το λογικό ολίσθημα του Αντώνη Σαμαρά" έγραψε ο Τάκης Μίχας ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.08.2018)

...............................................................
 

Το λογικό ολίσθημα του Αντώνη Σαμαρά

 

EUROKINISSI

 

 

 έγραψε ο Τάκης Μίχας

("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.08.2018)

Oμολογώ ότι όταν άρχισα να ασχολούμαι με την υπόθεση της Φώφης Μπουλούτα, που σήμερα συγκλονίζει την Ελλάδα, διατηρούσα αρκετές επιφυλάξεις σχετικά με την εγκυρότητα της άποψης ότι η απόλυσή της ήταν θέμα εκδικητικότητας επειδή έτυχε να συγκρουστεί με δύο πανίσχυρους παράγοντες της πολιτικής και εκπαιδευτικής ζωής της χώρας, δηλαδή τα αδέλφια Αντώνη και Αλέξανδρο Σαμαρά.

Ομως η άποψή μου άλλαξε άρδην όταν διάβασα το εξώδικο το οποίο έστειλε ο Αντώνης Σαμαράς πρόσφατα στην «Documento». Τότε άρχισα να πείθομαι ότι πράγματι τα πράγματα ήταν πιο πολύπλοκα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Tον Ιούνιο του 2012 στις εξετάσεις της Γ’ Γυμνασίου του Κολλεγίου Αθηνών στο μάθημα της Χημείας, η επιτηρήτρια Φ. Μπουλούτα παρατήρησε, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, ότι ο γιος του τέως αρχηγού της Ν.Δ., Κώστας Σαμαράς, έκανε θόρυβο ζητώντας από συμμαθητές του να του δώσουν τις απαντήσεις στα διάφορα ερωτήματα του διαγωνισμού.

Του έκανε παρατηρήσεις μερικές φορές, αλλά εκείνος δεν σταματούσε. Πήρε λοιπόν το γραπτό του, χάραξε μία γραμμή και έγραψε κάτω απ’ αυτήν εν συντομία τι συνέβη. Δεν το μηδένισε όπως θα μπορούσε, αφήνοντας τη βαθμολόγηση στην κρίση του διορθωτή.

Nα σημειωθεί ότι στο εξώδικό του προς την «Documento» o κ. Σαμαράς δεν αμφισβητεί ότι ο γιος του θορυβούσε κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού. Ούτε ότι γύριζε και μίλαγε σε συμμαθητές τους κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Αυτό που αμφισβητεί είναι ότι ο γιος του αντέγραφε.

Οπως αναφέρει: «Η εκπαιδευτικός δεν τον κατέλαβε να αντιγράφει αλλά απλώς να γυρίζει πίσω και να ομιλεί».

Και συμπληρώνει ο πολιτικός της Ν.Δ.: «Πράγμα που κάνουν καθημερινά όλα τα παιδιά σε όλες τις τάξεις των γυμνασίων».

Ξεκινώντας απ’ αυτή τη συλλογιστική βάση, ο κ.Σαμαράς καταλήγει στο λογικό συμπέρασμα ότι προφανώς το ατόπημα για το οποίο κατηγορείτο ο γιος του είναι ανύπαρκτο:

«Επομένως είναι ψευδής ο όψιμος χαρακτηρισμός της εκπαιδευτικού που κατασκευάστηκε για πρώτη φορά μετά την απόλυσή της ότι τάχα απολύθηκε από εκδικητικότητα επειδή κατέλαβε τον μαθητή να αντιγράφει καθώς τίποτα τέτοιο δεν έλαβε χώρα».

Μάλιστα.

Εδώ ο κ. Σαμαράς παραλείπει να αναφέρει ένα πολύ ουσιαστικό σημείο. Οτι σύμφωνα με την επιτηρήτρια, ο νεαρός δεν γύριζε απλά για να μιλήσει.

Δεν γύριζε π.χ. να ρωτήσει τους συμμαθητές του την ώρα ή για το ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα της α’ ή β’ ομάδας ή πώς φτιάχνεις φασολάκια.

Γύριζε για έναν συγκεκριμένο λόγο. Να ζητήσει απαντήσεις στα θέματα των εξετάσεων.

Οπως αναφέρει η Φώφη Μπουλούτα στη συνέντευξη που είχε δώσει στο «Ηot Doc»:

«Κατά τη διάρκεια της εξέτασης το παιδί προσπαθούσε να επικοινωνήσει με συμμαθητές του και να εκμαιεύσει από αυτούς την απάντηση σε κάποια θέματα».

Προσπάθησε η ίδια να τον σταματήσει κάνοντάς του παρατηρήσεις, αλλά αυτός συνέχισε ζητώντας απαντήσεις με εκφράσεις όπως: «Η απάντηση στο 3 είναι....».

Ομως αυτό ακριβώς συνιστά αντιγραφή. Το να σου πει ο κολλητός σου ότι η απάντηση στο ερώτημα «Πώς λεγόταν το άλογο του Μεγαλέξανδρου;» είναι «Βουκεφάλας» δεν είναι διαφορετικό από το να αντιγράψεις την απάντηση από το γραπτό του.

Πού, αλήθεια, βρίσκεται η διαφορά;

Και αν δεχθούμε ότι πρόκειται για αντιγραφή, τότε προφανώς καταπίπτει και ο ισχυρισμός του κ. Σαμαρά ότι η Φ. Μπουλούτα δεν απολύθηκε για λόγους εκδικητικότητας.

Ετσι δεν είναι;

"Όταν η ντομάτα ήταν ντομάτα" έγραψε η Μαριάννα Τζιαντζή ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.08.2018)

..............................................................
 

Όταν η ντομάτα ήταν ντομάτα

 

 έγραψε η Μαριάννα Τζιαντζή

("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.08.2018)

 

«Εχετε ντομάτες χωρίς κοτσάνι;» ρωτώ τον κύριο πίσω από τον πάγκο της λαϊκής.

Φυσικά εννοώ το εσωτερικό, το ξυλώδες κίτρινο κοτσάνι που λογχίζει τον καρπό.

«Μα τι λέτε, κυρία μου; Το κοτσάνι είναι η σπονδυλική στήλη της ντομάτας. Εσείς μπορείτε να σταθείτε χωρίς σπονδυλική στήλη;»

Απομακρύνομαι. Ο μανάβης, που έχει δώσει στον εαυτό του τον τίτλο του «τοματάρχη» και τον βροντοφωνάζει με καμάρι, κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του.

Μάλιστα. Οι ντομάτες διακρίνονται σε σπονδυλωτές και ασπόνδυλες. Οι δεύτερες είναι ακριβότερες και δυσεύρετες.

Να ’ταν μόνο το κοτσάνι… Εκτός από την ξύλινη γλώσσα, υπάρχει η ξύλινη ντομάτα, το ξύλινο καρπούζι, η ξύλινη, η άνοστη ζωή. Ντομάτες με ομοιόμορφο χρώμα και μέγεθος, με στιλπνή φλούδα, ντομάτες που έχουν διανύσει μεγάλες αποστάσεις μέχρι να φτάσουν στον πάγκο και που αντέχουν πολλές μέρες στο ψυγείο χωρίς να ζαρώσουν. Καμωμένες από αυστηρά ελεγχόμενους σπόρους, καλλιεργημένες με αυστηρά ελεγχόμενα ζιζανιοκτόνα και λιπάσματα.

Οι κολοσσοί της γεωργικής βιοτεχνολογίας έχουν επιβάλει σε όλο τον κόσμο τους όρους τους, τις γεύσεις, τα ψέματά τους που γίνονται οι αλήθειες μας. Πώς να νοσταλγήσουν οι νέοι κάτι που δεν γνώρισαν;

Ξέρω, δεν υπάρχει τίποτα το ποιητικό στην ντομάτα, δεν γράφτηκαν γι’ αυτή στίχοι, όπως για το πεύκο και το κυπαρίσσι, το θυμάρι και την άγρια μέντα. Κι όμως, η ντομάτα ήταν και είναι το σήμα κατατεθέν του ελληνικού καλοκαιριού, του τραπεζιού των φτωχών αλλά και των λιγότερο φτωχών.

Καλοκαίρι του ’44. Στη νεκροψία που έγινε στο πτώμα μιας ηρωίδας της Εθνικής Αντίστασης, το οποίο βρέθηκε πεταμένο στον δρόμο ύστερα από τα βασανιστήρια που είχε υποστεί στην Ειδική Ασφάλεια, στο κατεδαφισμένο πλέον ξενοδοχείο «Κρύσταλ» της οδού Ελπίδος, στην πλατεία Βικτωρίας, αναφέρεται: «Ο στόμαχός της περιείχε τροφάς εξ άρτου και ντομάτας».

Ντομάτα και ψωμί ήταν το τελευταίο ταπεινό γεύμα της Ηλέκτρας Αποστόλου. Ομως εκείνα τα μαύρα χρόνια, τουλάχιστον η ντομάτα ήταν ντομάτα, όχι όμως και το ψωμί, καθώς το αλεύρι ήταν νοθευμένο με πριονίδι και άλλα αδρανή υλικά.

Ο απαιτητικός, ο «έξυπνος», ο ψαγμένος καταναλωτής αν πληρώσει, βρίσκει. Ομως οι πολλοί αναγκαστικά τρώμε ντομάτα που μόνο στο χρώμα και το όνομα μοιάζει με την παλιά. Συνηθίσαμε να μη ζητάμε πολλά – και όχι μόνο από τα λαχανικά και τα φρούτα, αλλά κι από τον εαυτό μας και, κυρίως, από τους αλαζόνες «τοματάρχες» της μεγάλης αγοράς της πολιτικής και του χρήματος.

"Η τελευταία" πεζό αφήγημα του Κ.Γ. Καρυωτάκη με τζαζ αποχαιρετισμό του Branford Marsalis (youtube, 28/4/2018)

...............................................................

Κώστας Γ. Καρυωτάκης (1896 - 1928)

[Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ]

(Εἶναι ἐδῶ; Εἶναι ἐκεῖ; Ἔφυγε; Θά ῾ρθει; Ποῦ εἶναι; Ἡ τελευταία;)

Ἄ! Τὸ δάσος πέρα. Ἕνα τραπεζάκι κάτω ἀπὸ τ᾿ ἀπόμερο πεῦκο. Καὶ ἡ νύχτα ποὺ ἐρχόταν σιγὰ σιγὰ γιὰ νὰ μὴν τὴ νιώσουμε. Ἡ βοὴ τοῦ βραδινοῦ ἀνέμου στὰ κλαδιά. Τὰ λόγια ποὺ ἔλειπαν. Τὰ χέρια ὠχρά. Τὰ μάτια καὶ τ᾿ ἀστέρια. Μεσάνυχτα. Τίποτε ἀπ᾿ ὅλα δὲν εἶχε εἰπωθεῖ.

(Ψέματα; Ψέματα; Παιχνίδι φιλαρέσκειας; Περιέργεια; Ἐγωισμός;)

Κι ἄλλοτε ἡ θάλασσα. Τὰ πλοῖα ποὺ ἔφευγαν στὸν ὁρίζοντα παίρνοντας τὰ ὄνειρά μας. Ὁ φλοῖσβος μὲ τὶς ὑποσχέσεις του. Ἐκεῖ πάνω στὸ βράχο τ᾿ ἄφθονα καὶ ἀνεξήγητα δάκρυα. Ἡ μοναξιὰ στὸ ἀπέραντο. Τὰ φιλιά. Ἡ ψυχή...

(Τίποτε; Τίποτε; Παιδικότητες; Ρομαντισμός; Αὐταπάτη;)

Ἄλλες φορὲς ἡ αὐγὴ ἀναπάντεχη καὶ προδοτική. Ἀπὸ δρομάκια τὸ κουραστικὸ γύρισμα. Οἱ πρῶτοι θόρυβοι τῆς ἡμέρας. Ἡ γλυκιὰ μεταμέλεια στὸ πρόσωπο ποὺ φωτιζόταν ὁλοένα. Τὸ χαῖρε...

The Last Goodbye  Branford Marsalis Quartet

(youtube, 28 Απρ 2012)

"Λιποταξία" ποίημα του Χάρη Μελιτά (facebook, 29/8/2018)

..............................................................

 Χάρης Μελιτάς (γεννήθηκε στην Αθήνα)







ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ


Είπα να σπάσω τον καθρέφτη.
Αιμορραγώ.
Από του χρόνου το αμείλικτο γυαλί.
Απ' τη θολή βιτρίνα της ημέρας.
Βαρέθηκα τις μάσκες ομορφιάς
τα κίτρινα χαμόγελα
τα χτενισμένα μάτια.
Σιχάθηκα τα νεύματα τυφλής υποταγής
τα πνεύματα της παρακμής
του μακιγιάζ τους τόνους.
Όλα μετρήσιμα.
Προβλέψιμα.
Ρηχά.
Στατιστικά των ηδονών
στον δρόμο για τη νύχτα.
Πρόσωπο χάρτινο κελί
να λογαριάζει η γραφίδα του καιρού
τα θλιβερά μερόνυχτα για την απόλυσή μου.
Ποιος ξέρει πίσω απ' τον καθρέφτη τι θα βρώ;
Ένα σκαρί
μια ζυγαριά
δυο ζάρια σώα απ' τη σκόνη της ερήμου;

Είπα να σπάσω τον καθρέφτη.
Λιγοψύχησα.
Το αληθινό μην αντικρίσω πρόσωπό μου.

"Ο πελάτης έχει πάντα άδικο" έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 28.08.2018)

..............................................................
 

Ο πελάτης έχει πάντα άδικο

 

ΜΟΤΙΟΝΤΕΑΜ/ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΙΑΜΙΔΗΣ

 

 έγραψε η Άννα Δαμιανίδη

("Εφημερίδα των Συντακτών", 28.08.2018)

Πάνε τριάντα χρόνια που η γειτόνισσά μου αποφάσισε να χτίσει αυθαίρετο εξοχικό στην περιοχή καταγωγής του άντρα της, κοντά στη θάλασσα. Οταν μου το ανακοίνωσε, προσπάθησα να την αποθαρρύνω.

Μην το κάνεις, της έλεγα, χωρίς να έχω τότε κάποιο επιχείρημα να την πείσω, κάποιο χειροπιαστό παράδειγμα προς αποφυγήν. Δεν είναι σωστό! Εκείνη χαμογελούσε πονηρά με τις ρομαντικές μου απόψεις. «Μα τι λες τώρα; Θα κάθομαι να βγάζω άδειες, να τρέχω, να πληρώνω, όχι δεν γίνεται».

Δεν είχα παρά αόριστους φόβους, ότι μπορεί να μην το φτιάξει σωστό ο εργολάβος, θα μπει σε μπελάδες, θα την κυνηγάνε, τέτοια. Οχι, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, επέμενε εκείνη χαμογελώντας μυστηριωδώς. Ολα είναι κανονισμένα.

Στα χρόνια που πέρασαν την άκουσα πολλές φορές να παραπονιέται για τους μπελάδες που της δημιούργησε η απόφαση εκείνη. Δεν μου φάνηκε κομψό να της υπενθυμίσω ότι της τα έλεγα εγώ. Εκείνη μόνη της μια μέρα, πληρώνοντας το πολλοστό πρόστιμο για νομιμοποίηση και φακελάκι για ηλεκτροδότηση, ή δεν ξέρω τι άλλο, αναστέναξε και μου είπε, μωρέ μου τα είχες πει εσύ, αλλά άκουγα εγώ τότε; Τόσο μυαλό είχα…

Ποτέ δεν μου ομολόγησε τι ακριβώς είχε τότε, στο ξεκίνημα, «κανονίσει» και ήταν τόσο ήρεμη και αισιόδοξη. Αλλά με τα χρόνια κατάλαβα, παρακολουθώντας την πολιτική ζωή, πώς λειτουργεί η φάμπρικα των αυθαιρέτων.

Τα αυθαίρετα δεν είναι πια κατοικίες ανάγκης φτωχών ανθρώπων φτιαγμένες βιαστικά. Είναι οργανωμένες καταστάσεις, για να μην πω κυκλώματα και φανώ συνωμοσιολόγος. Ωστόσο στην περίπτωση των αυθαιρέτων γίνομαι, δεν μπορώ να πειστώ από καμία εκστρατεία κατεδάφισης, καμία εξαγγελία νομιμοποίησης που θα είναι η τελευταία. Υπάρχουν πολιτικοί που πατρονάρουν κανονικά τα αυθαίρετα, υποσχόμενοι νομιμοποίηση και κρατώντας στο χέρι τους οικιστές για χρόνια.

Η διαδικασία τούς κάνει κομματάρχες του παλιού καιρού, ένα είδος φεουδαρχών, καθώς η σχέση εξάρτησης που δημιουργούν με τους ψηφοφόρους στηρίζεται στην υπόσχεση παράκαμψης του νόμου, στην επιβίωση ενός παράλληλου συστήματος όπου οι πολιτικοί κάνουν ό,τι θέλουν, κι απλώς παρενοχλούνται από τους θεσμούς και τους νόμους.

Πελατειακό σύστημα, όπου ο πελάτης έχει πάντα άδικο. Η βλάβη από το πατρονάρισμα αυτό δεν είναι μόνο στο περιβάλλον. Δηλητηριάζει την πολιτική ζωή και τις πολιτικές συνειδήσεις, που ακόμα πιο εύκολα κι αποτελεσματικά θα ξανακαταστρέψουν το περιβάλλον.

[Θέλω να φύγω πια από δω…] ποίημα του Κώστα Γ. Καρυωτάκη (1896-1928) Από το "Κ.Γ. Καρυωτάκης, Τα ποιήματα (1913-1928)", (επιμ. Γ.Π. Σαββίδης, Νεφέλη, Αθήνα 1992)

 ..............................................................

 Κώστας Γ. Καρυωτάκης (1896 - 1928)

 

 

[Θέλω να φύγω πια από δω…]

 

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να ’ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος εαυτός μου.

Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.

Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίηση να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πώς έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.

[πηγή: Κ.Γ. Καρυωτάκης, Τα ποιήματα (1913-1928), επιμ. Γ.Π. Σαββίδης, Νεφέλη, Αθήνα 1992, σ. 129]

"Πώς θα αντιστρέψουμε το ρεύμα;" έγραψε ο Αντώνης Λιάκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 22.08.2018)

...............................................................
 

Πώς θα αντιστρέψουμε το ρεύμα;

 

 EUROKINISSI

 

έγραψε ο Αντώνης Λιάκος

("Εφημερίδα των Συντακτών", 22.08.2018)

Δεν ταιριάζουν εορτασμοί στην έξοδο από τα μνημόνια. Δεν ήταν επιλογή της Αριστεράς, εξαναγκάστηκε να διαχειριστεί μια κατάσταση στην οποία άλλοι ευθύνονταν και είχαν οδηγήσει και διαχειρίζονταν με ολέθριο τρόπο.

Εξαναγκάστηκε επίσης να διαχειριστεί τη λαϊκή αμφιθυμία η οποία αφενός αντιδρούσε, και δικαίως, στην επιβολή λιτότητας, αφετέρου δίσταζε, και πάλι δικαίως, να προχωρήσει σε πολιτικές ρήξεις με το ευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό πλέγμα.

Το πέρασμα αυτό από τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες το χειρίστηκε χωρίς να ναυαγήσει. Δεν χρειάζεται όμως να απεκδυθεί της κοινωνικής κριτικής, η οποία άλλωστε είναι και ο λόγος ύπαρξής της, και κυρίως να αποστρέψει το βλέμμα της από τις απώλειες της περασμένης οκταετίας.

Αν τρία πράγματα μας κληροδότησε αυτή η οκτάχρονη περίοδος, αυτά είναι η οικονομική καταστροφή, η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και η ψυχική καταρράκωση.

Για την οικονομική καταστροφή, ισοδύναμη του περάσματος της χώρας από έναν καταστροφικό πόλεμο, γίνεται συχνά λόγος. Χάθηκε το ένα τέταρτο του ΑΕΠ και το ένα τρίτο της απασχόλησης.

Η υπόθεση της «δημιουργικής καταστροφής» ήταν η δημιουργία μιας υγιέστερης βάσης για οικονομική επανεκκίνηση. Φαίνεται πουθενά; Το «Περιμένοντας τις επενδύσεις» θα μπορούσε να σταθεί στο θέατρο του παραλόγου, ισάξια με το αντίστοιχο έργο του Μπέκετ.

Γιατί η οικονομική επανεκκίνηση, για τόσο μεγάλες καταστροφές, δεν μπορεί παρά να προέλθει από την εσωτερική συσσώρευση, από την κινητοποίηση του εγχώριου πλεονάσματος. Αλλά αυτή διοχετεύεται στην αποπληρωμή των δανείων – που επιβλήθηκαν για να σώσουν όχι τα νοικοκυριά αλλά το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Επομένως, πώς; Το χειρότερο είναι η επίδραση αυτού του μείγματος κρίσης και μνημονίων στην κοινωνική δομή της χώρας.

Η έκδοση του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών για το Κοινωνικό Πορτρέτο της Ελλάδας 2016-17 χτυπάει καμπανάκι: Η Ελλάδα τείνει να καταστεί χώρα ανέργων και συνταξιούχων.

Χώρα ανέργων χωρίς επίδομα ανεργίας και συνταξιούχων με το 60% κάτω από τα 700 ευρώ.

Το κοινωνικό αυτό μοντέλο δεν είναι βιώσιμο και δεν μπορεί να αναταχθεί, γιατί ο μη ενεργός πληθυσμός είναι 3,3 εκατ., περίπου όσος και ο ενεργός (3,5 εκατ.).

Το κοινωνικό μοντέλο της χώρας απομακρύνεται από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και πλησιάζει τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Αλλωστε, μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, με εκείνες τείνει να ταξινομηθεί. Δεν ξεμπερδέψαμε δηλαδή με τις μεγάλες κρίσεις, η υγεία της χώρας είναι εξαιρετικά ευαίσθητη σε υποτροπές.

Το δεύτερο ζήτημα που μας κληροδότησε η κρίση είναι η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Στην περίοδο αυτή οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Σύμφωνα με την έκθεση του ΕΚΚΕ, το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού συγκεντρώνει το 25% του εισοδήματος και το 50% του συνολικού πλούτου. Αντίθετα, το φτωχότερο 40% του πληθυσμού κατέχει μόνο το 3% του πλούτου.

Η Ελλάδα μαζί με τη Λιθουανία και τη Λετονία αποτελούν τους πρωταθλητές της κοινωνικής ανισότητας στην ευρωζώνη. Είναι γεγονός ότι στην Ευρώπη, μετά τις πρώτες δυο μεταπολεμικές δεκαετίες, στις οποίες, χάρη στο κράτος πρόνοιας και στη μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα, υπήρξε μια περίοδος μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων, που στην Ελλάδα συνέπεσε με τα χρόνια της Μεταπολίτευσης και της δεκαετίας του 1980, οι δείκτες ανισότητας πήραν και πάλι την ανηφόρα.

Προ της κρίσης, το 2009, ο δείκτης αύξησης της ανισότητας ήταν 2% και το 2013 είχε εκτοξευθεί στο 14%.

Περισσότερο από 2,5 εκατ. πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το χρηματικό όριο της σχετικής φτώχειας, 1,2 εκατ. άτομα ζουν σε οικογένειες όπου δεν εργάζεται κανένα άτομο.

Αν δούμε επιμέρους τομείς, δηλαδή την ανισότητα στην υγεία και στην εκπαίδευση, η εικόνα γίνεται εφιαλτική, παρά τις φιλότιμες αλλά ανεπαρκείς σε σχέση με το μέγεθος προσπάθειες της κυβέρνησης να βοηθήσει τους πιο φτωχούς.

Κι εδώ είναι το μεγάλο πολιτικό στοίχημα: Ποιος πολιτικά θα αντιπροσωπεύσει αυτόν τον κόσμο; Πώς αυτός ο κόσμος θα παραμείνει πολιτικά ενεργός και δεν θα απογοητευθεί ώστε να στρέψει τα νώτα του στην πολιτική;

Σ’ αυτή την απόσυρση των πιο φτωχών στη μοίρα τους, υπολογίζει η νεο-συντηρητική επιστροφή.

Το τρίτο ζήτημα είναι η ψυχική καταρράκωση της χώρας. Ας ξεχάσουμε τις προσβολές τόσο στην αξιοπρέπεια αυτού του λαού όσο και στη δημοκρατική του ευαισθησία, όχι μόνο από τις ξένες πολιτικές ηγεσίες και τα ΜΜΕ, αλλά και από τη δημιουργία ενός εγχώριου σώματος από κήνσορες της δημόσιας συμπεριφοράς και ηθικής.

Η Ελλάδα μετατράπηκε σε ιστορικό παράδειγμα εσωτερικευμένου οριενταλισμού, αυτά τα χρόνια. Αλλά το ζήτημα είναι να μην αφοπλιστεί ιδεολογικά η Αριστερά με αυτές τις ανούσιες φιλολογίες περί κανονικότητας.

Γιατί οι μόνοι χώροι όπου βασιλεύει η κανονικότητα είναι τα κοιμητήρια. Κι αλίμονο στις κοινωνίες που το ιδεώδες τους είναι η κανονικότητα. Σημαίνει συλλογική λοβοτομή.

Αντίθετα, την ανατροπή των συνεπειών αυτής της περιόδου πρέπει να επιδιώξουμε.