Δευτέρα 30 Μαΐου 2022

"Just Breathe" - Pearl Jam (unofficial video)

 ...............................................................


"Just Breathe" - Pearl Jam (unofficial video)


"Just Breathe"

Yes I understand that every life must end, 
As we sit alone, 
I know someday we must go, 
Oh I'm a lucky man to count on both hands 
The ones I love..

Some folks just have one, 
Others they got none

Stay with me,.. 
Let's just breathe.

Practiced are my sins, 
Never gonna let me win, 
Under everything, just another human being, 
Yeah, I don't wanna hurt, there's so much in this world 
To make me bleed.

Stay with me.. 
You're all I see.

Did I say that I need you? 
Did I say that I want you? 
Oh, if I didn't now I'm a fool you see,.. 
No one knows this more than me. 
As I come clean.

I wonder everyday as I look upon your face, 
Everything you gave 
And nothing you would take, 
Nothing you would take, 
Everything you gave

Did I say that I need you? 
Oh, Did I say that I want you? 
Oh, if I didn't now I'm a fool you see.. 
No one know this more than me 
As I come clean.

Nothing you would take,.. everything you gave. 
Hold me till I die.. 
Meet you on the other side.




Κυριακή 29 Μαΐου 2022

Sonata in F-sharp minor for Cello & B.c Book II No.2 - Jean-Baptiste Barrière (1707 – 1747)

 ...............................................................



Sonata in F-sharp minor for Cello & B.c Book II No.2 - Jean-Baptiste   Barrière (1707 –  1747)  


Concert Spirituel 

Jonas Iten, cello 
Rosario Conte, baroque guitar 
Naoki Kitaya, harpsichord 
Rainer Zipperling, cello 


[00:00] I. Adagio [02:29] II. Allegro [04:39] III. Largo [08:32] IV. Giga



Πέμπτη 26 Μαΐου 2022

"What's It Gonna Take?" - Van Morrison. Από τον ομώνυμο τελευταίο του δίσκο (youtube, 20.5.2022)

 ...............................................................


"What's It Gonna Take?" - Van Morrison


[Pre-Chorus]
What's it gonna take for you to wake up?
What's it gonna take for you to break?
There's no time to make your mind up
Just to realize this is fake
What's it gonna take?


[Chorus]
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?)

[Verse 1]
Politicians don't represent the people
Government doesn't represent us at all
Government takes and ruins all our business
Big tax about to take it all

[Pre-Chorus]
What's it gonna take for you to wake up?
What's it gonna take for you to break?
There's no timе to make your mind up
You just gotta realize this is all fakе
What's it gonna take?


[Chorus]
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?)


[Verse 2]
When I wake on the noon now, baby
Overwhelming odds against us
Lockdown is making us crazy
Freedom is our God given right
Want to divide us, not unite us
Got slight in sight and on their right
Make your own way and pay your tax
But they won't take the foot off your neck

[Pre-Chorus]
What's it gonna take for you to wake up?
What's it gonna take for you to break?
There's no time to make your mind up
Just realize this is all fake
What's it gonna take?


[Chorus]
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?)


[Pre-Chorus]
What's it gonna take for you to wake up?
What's it gonna take for you to break?
There's no time to make your mind up
Just realize this is all fake
What's it gonna take?


[Chorus]
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?)


[Outro]
What's it gonna take?
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
(What's it gonna take?) What's it gonna take?
Yeah


Τετάρτη 25 Μαΐου 2022

"The Sidewinder" Lee Morgan / 1999 Blue Note Records

 ...............................................................


The Sidewinder (Remastered 1999/Rudy Van Gelder Edition) Lee Morgan


Trumpet: Lee Morgan
Tenor Saxophone: Joe Henderson 
Piano: Barry Harris 
Producer: Alfred Lion 
Bass ( Vocal): Bob Cranshaw 
Drums: Billy Higgins


 

"Η παρακμή της ελληνικής οικονομίας" έγραψε ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 24.5.2022)

 ...............................................................



Η παρακμή της ελληνικής οικονομίας






έγραψε ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 24.5.2022)


Ο Ηλίας Ιωακείμογλου, από τους εγκυρότερους οικονομικούς αναλυτές στη χώρα μας, έχει συγγράψει, τους τελευταίους μήνες, μια σειρά κειμένων με θέμα την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και τις προοπτικές της. Τα κείμενα αυτά δημοσιεύονται στην εξαιρετική ιστοσελίδα Commune.org.gr και -όντας αξιόπιστα και περιεκτικά- συνιστούν μια μοναδική παρουσίαση. Σε συνδυασμό με το γεγονός πως τεκμηριώνονται με πρωτογενή εργασία, αποτελούν έναν θησαυρό για την ελληνική Αριστερά και το εργατικό κίνημα.

Ο γενικός τίτλος της σειράς, «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», δηλώνει αυτό που αποτελεί και το ισχυρά στοιχειοθετημένο συμπέρασμα της δουλειάς του: η Ελλάδα, κατά τον Ιωακείμογλου, δεν βρίσκεται σε κρίση, οσοδήποτε μεγάλη. Η Ελλάδα πεθαίνει.


Ως κίνητρο, για να διαβαστεί η σπουδαία αυτή δουλειά, θα μεταφέρω μερικά από τα στοιχεία και τις συναγωγές των κειμένων, που αποδεικνύουν πως τα πράγματα είναι έτσι -ίσως και ακόμη χειρότερα. Να πώς ξεκινά ο Ιωακείμογλου:

«Πράγματι, λοιπόν, ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται σε διαδικασία φθίνουσας αναπαραγωγής του κεφαλαίου, δηλαδή σε πορεία συρρίκνωσης του παραγωγικού συστήματος˙ και πράγματι αυτό αποτελεί μια εξαίρεση στον χώρο της Ε.Ε.˙ και πράγματι αποτελεί ένα ειδικό καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου που γνωρίζουμε από την οικονομική ιστορία ότι εμφανίζεται πολύ σπάνια. Οταν, όμως, συρρικνώνεται το παραγωγικό σύστημα μιας χώρας, παρασύρει μαζί του στην παρακμή και την εργασία, τους μισθούς, την αναπαραγωγή των υποτελών κοινωνικών τάξεων, μεγεθύνει τη φτώχεια και την υλική στέρηση, σπρώχνει στο περιθώριο πληθυσμούς που γίνονται πλέον περιττοί για το σύστημα».

Με όλα, λοιπόν, όσα διαβεβαιώνουν τα συστημικά κόμματα και μέσα ενημέρωσης περί των προοπτικών της οικονομίας, τίποτε δεν τους δικαιώνει. Πράγμα που αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ήδη από το 2016 αναφερόταν στις καλές μέρες που ανατέλλουν, στην ανάκαμψη, που θα ερχόταν μαζί με την ανάσταση, νομιμοποιώντας την ιδέα πως μπορεί να υπάρξει αυτό που οι σκληρότεροι από τους νεοφιλελεύθερους ονομάζουν «επεκτατική» λιτότητα -μια από τις χειρότερες συμβολές του στις πολιτικές προοπτικές της χώρας.

Για να δούμε, όμως, μερικά εύγλωττα στοιχεία. Από το 2010 και μετά, το παραγωγικό σύστημα συρρικνώνεται διαρκώς, χωρίς η φθίνουσα πορεία του να ανακοπεί ούτε για μία χρονιά. Η εύλογη ερμηνεία που προσφέρει ο συγγραφέας είναι πως ο ελληνικός καπιταλισμός είναι σε φάση διαρκούς αποεπένδυσης. Πράγμα που σημαίνει πως το παραγωγικό δυναμικό όχι μόνο δεν μεγεθύνεται, αλλά ούτε καν αναπληρώνεται το φθαρέν που αποσύρεται από την παραγωγή. Χαρακτηριστικά, οι καθαρές επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, από 18 δισ. το 2003, έφθασαν στο μέγιστο, τα 24 δισ. το 2008, για να μηδενιστούν το 2010, να φτάσουν τα -12 δισ. το 2013 και να παραμένουν στα -4 δισ. το 2020, όντας αρνητικές σε όλο το ενδιάμεσο διάστημα. Ετσι, έχουμε συνεχή μείωση του αποθέματος παγίου κεφαλαίου, καθώς και της δυνητικής παραγωγής. Οι αριθμοί είναι εξωφρενικοί, πραγματικά, και κάνουν την Ελλάδα μοναδική και ακραία περίπτωση στην Ε.Ε. -και όχι μόνο.

Πριν από την κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, που είχε ως σημείο εκκίνησης το 2008, η Ελλάδα βρισκόταν στο μέσον της κατάταξης των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης με κριτήριο τον όγκο της παραγωγής ανά κάτοικο. Το 2020, είναι προτελευταία στην κατάταξη, ξεπερνώντας μόνο τη Βουλγαρία. Το ΑΕΠ σε σταθερές τιμές βρίσκεται 25% κάτω του αντίστοιχου του 2008, ενώ τα στοιχεία για το δυνητικό ΑΕΠ δείχνουν πως δεν έχουμε να κάνουμε με μια συγκυριακή πτώση, οσοδήποτε μεγάλη, αλλά με μια ασύλληπτη και μοναδική διαρθρωτική εξέλιξη. Με τα λόγια του Ιωακείμογλου, «[η] κατακρήμνιση της παραγωγής σηματοδοτεί μια μακρόχρονη, καταστροφική διαδικασία αποδιάρθρωσης του παραγωγικού δυναμικού: με μια λέξη, σηματοδοτεί την παρακμή της ελληνικής οικονομίας, με όλη την ένταση και το βάθος που μπορεί να φέρει αυτή η λέξη».

Συνεπεία αυτών, έχουμε μια τεράστια και συνεχή απόκλιση, στο πλαίσιο των 37 πιο ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου -μια απόκλιση, που από το 2008 κι έπειτα έχει αυξηθεί κατά 40%.

Εξίσου απελπιστικά είναι τα πράγματα και σε έναν από τους σημαντικότερους δείκτες, την παραγωγικότητα της εργασίας, ως προς την οποία η Ελλάδα βρισκόταν στη μέση περίπου των 37, με ανοδική τάση, το 2008, για να φτάσει 34η, πάνω μόνο από τη Χιλή, το Μεξικό και την Κολομβία το 2020, 11 θέσεις κάτω από την Τουρκία, για όλους όσοι έχουν «πατριωτικές» ευαισθησίες.

Αυτό που περιγράφεται είναι μια παραγωγική καταστροφή, που μόνο σε πολεμικές περιόδους έχει υπάρξει. Η Ελλάδα δεν είναι η χειρότερη περίπτωση μεταξύ των χωρών που επλήγησαν από την κρίση.

Είναι μοναδική περίπτωση.

* εκπαιδευτικός

Κυριακή 22 Μαΐου 2022

Κυριακές με τον Ζακ Πρεβέρ : "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ" & "PAROLES" - ένα τραγούδι με τον Marcel André Mouloudji. Από τον καλό φίλο στο fb Athanase Athanassiou (facebook, 22.5.2022)

 ...............................................................



Κυριακές με τον Ζακ Πρεβέρ

--------------------------------


ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ


Δεν είμ’ εγώ αυτός που τραγουδά
είν’ τα λουλούδια που έχω δει
δεν είμ’ εγώ εκείνος που γελά
είν’ το κρασί που έχω πιει
δεν είμ’ εγώ αυτός που κλαίει
είν’ η αγάπη μου που ’χει χαθεί.


[Jacques Prévert, Adonides, στη συλλογή Fatras, 1966]


Από τον καλό φίλο στο fb Athanase Athanassiou  (facebook, 22.5.2022)


PAROLES


J'ai caché 
Mieux que partout ailleurs 
Au jardin de mon cœur 
Une petite fleur 
Cette fleur 
Plus jolie qu'un bouquet 
Elle garde en secret 
Tout mes rêves d'enfant 
L'amour de mes parents 
Et tout ces clairs matins 
Fait d'heureux souvenirs 
Lointains 

Quand la vie 
Par moment me trahie 
Tu reste mon bonheur 
Petite fleur 

Sur mes vingt ans 
Je m’arrête un moment 

Pour respirer 
Ce parfum que j'ai tant aimé 
Dans mon cœur 
Tu fleuriras toujours 
Au grand jardin d'amour 
Petite fleur 

Prend ce présent 
Que j'ai toujours gardé 
Même a vingt ans 
Je ne l'avais jamais donné 
N'ai pas peur 
Cueillir au fond d'un cœur 
Une petite fleur 
Jamais ne meurt



"Για τον Vangelis..." γράφει ο τεχνοκριτικός, πανεπιστημιακός και φίλος στο fb Μάνος Σ. Στεφανίδης (facebook, 22.5.2022)

 ............................................................



                                           Για τον Vangelis...





γράφει ο τεχνοκριτικός, πανεπιστημιακός και φίλος στο fb Μάνος Σ. Στεφανίδης (facebook, 22.5.2022)


Ακούω τώρα από το Τρίτο πρόγραμμα τη "Μυθωδία" του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Με εντυπωσιακούς σολίστες και ιστορική ορχήστρα από πολύ σημαντική εγγραφή. Πρόκειται για μία μουσική θέλει να δημιουργήσει το αίσθημα του δέους του άπειρου εξ ου και η αποδοχή της από μελετητές ή τους "εκμεταλλευτές" του διαστήματος. Αντιλαμβάνομαι γιατί είναι παγκόσμια αποδεκτός ο δικός μας Βαγγέλης και τιμώ και τη μνήμη και το έργο του. Θα χαρακτήριζα τις συνθέσεις του ιλούζιον νηστικές αφού παραπέμπουν κατευθείαν σε εικόνες και μάλιστα πλανητικές τουλάχιστον όπως μας έμαθε το άπειρο ο κινηματογράφος. Ένα είδος ορχηστρικού star trek ή Πολέμου των Άστρων. Άλλωστε η διασημότητα του Βαγγέλη πέρασε μέσω των κινηματογραφικών Όσκαρ και των μουσικών που έγραψε για ταινίες. Ουδείς ψόγος για αυτό απεναντίας. μόνο που με ενόχλησαν υπερβολές του facebook ως προς την μουσική ιδιοφυΐα του εκλιπόντος και την σύγκριση του με τους Τιτάνες της δυτικής μουσικής. Αν όμως ιδιοφυΐες ήταν ο Μότσαρτ κι ο Μπετόβεν που θα κατατάσσαμε τον Vangelis;
Η μουσική του με παραπέμπει άμεσα στον Ζαν Μισέλ Ζαρ ή τον Φίλιπ Γκλας. Ηλεκτρονική μουσική δηλαδή με όλες τις δυνατότητες αλλά και τα εφέ που προσφέρει η τεχνολογία. Όμως δεν είναι ούτε Ξενάκης ούτε Γιάννης Χρήστου. Θα έλεγα απλά ότι είναι ο δικός μας Ένιο Μορικόνε αλλ' επ'ουδενί ο Νίνο Ρότα. Ούτε βέβαια ο Μάνος Χατζιδάκις. Μπορούν όμως να συγκριθούν τέτοια μεγέθη; Καταθέτω εδώ απλώς την προσωπική μου άποψη. Τον είχα γνωρίσει στις αρχές της δεκαετίας του '90 τότε που συνεργαζόμουν και έμενα στο σπίτι της Ειρήνης Παππά. Ήταν πολύ σεμνός και σχεδόν αγοραφοβικός. Η φήμη που είχε αποκτήσει με τους aphrodite's child δεν τον είχε καθόλου επηρεάσει. Λάτρευε την Ελλάδα και αισθανόταν διαρκώς απογοητευμένος από τη στάση των επιστημών απέναντί του. Δεν είχε και άδικο. Θυμάμαι τις "Ωδές" που είχε κυκλοφορήσει με την ανεπίληπτη ερμηνεία της Ειρήνης Παππά. Ένας δίσκος που μας συγκίνησε τιμιότατα όμως δεν τον θεωρώ καλύτερο από "Τα ριζίτικα" του Γιάννη Μαρκόπουλου. Θα έλεγα τέλος πως η μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου είναι εντυπωσιακή, πληθωρική αλλά και κάπως επιφανειακή. Οπτικοποιημένες νότες.
Ούτως ή άλλως μια τοκάτα του Μπαχ περικλείει τόσο μεταφυσικό άπειρο όσο όλες οι μουσικές του εικοστού πρώτου αιώνα.

Σάββατο 21 Μαΐου 2022

Folias echa para mi Señora Doña Tarolilla de Carallenos - Andrea Falconieri (1585-1656) (youtube)

 ...............................................................


Folias echa para mi Señora Doña Tarolilla de Carallenos - Andrea Falconieri (1585-1656)


CHACONAS, FOLÍAS Y OTRAS LOCURAS (La danza que bailó Don Quijote y su influencia en la música europea del siglo XVII) 

Estrenado el 15/08/2015 en la XXVIII Edición Clásicos en verano 2015 
Música de cámara en entornos históricos. 

"[...] fue esta danza la que bailó Don Quijote en Barcelona, en casa de don Antonio Moreno.” C. Roda

"Εκλογές στα βαλτόνερα του κέντρου" γράφει ο Νίκος Ξυδάκης (tvxs.gr, 21.5.2022)

 ..............................................................



  Εκλογές στα βαλτόνερα του κέντρου





γράφει ο Νίκος Ξυδάκης (tvxs.gr, 21.5.2022)



Mυρίζουν εκλογές; Χμμμ… Ναι, πιθανόν, έτσι κι αλλιώς μπαίνουμε στο τελευταίο έτος της συνταγματικά καθορισμένης κυβερνητικής θητείας. Όλοι ετοιμάζονται άλλωστε. Όλα τα κόμματα έχουν κάνει το συνέδριό τους, με τελευταίο τον τζόκερ του κέντρου, το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ· οι ηγεσίες φαίνονται εδραιωμένες, τα προγράμματα δεν αφορούν τους ψηφοφόρους, η εκλογική συμπεριφορά είναι ρευστή, με σκοτεινό ρυθμιστή τους αναποφάσιστους. Σε κάθε περίπτωση, το εκλογικό σώμα θα παραμένει ρευστό και απρόβλεπτο, υπό την τρομακτική πίεση του πληθωρισμού και της ανεργίας, με φόντο έναν εν εξελίξει ιστορικό μετασχηματισμό και τη συνοδό του οικονομική κρίση. Αυτό το απρόβλεπτο εκλογικό σώμα φοβίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον μόνο που μπορεί να κηρύξει πρόωρες εκλογές.

Η κατασκευή ψευδοπραγματικοτήτων από τα ενσωματωμένα μήντια έχει αγγίξει τα όρια της. Δεν μπορούν πια να κατασκευάσουν μαγικές εικόνες αριστείας, ανάπτυξης, καινοτομιών, επιτελικών πρωτοβουλιών, διπλωματικών επιτυχιών· κυρίως, δεν πετυχαίνουν πλέον οι ταυτοτικές ψευτομάχες περί κεντρώων και λαϊκιστών. Οι ταυτοτικές αψιμαχίες δεν πληρώνουν λογαριασμούς ΔΕΗ, δεν γεμίζουν το καρότσι του σούπερ μάρκετ, δεν βρίσκουν αξιοπρεπείς δουλειές.


Εντούτοις ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει μπει εν πολλοίς σε αυτήν ακριβώς την κοίτη, κατεξοχήν με ρητορική περί ταυτοτήτων, με διεκδικήσεις του φαντασιακού και της αυτοαναγνώρισης: οι περισσότερες μάχες δίνονται στο κέντρο και για το κέντρο, ποιος το εκπροσωπεί πιο γνήσια, ποιος εκφράζει τις προσδοκίες της μεσαίας τάξης και των νοικοκυραίων. Η απειλητική και επιδεινούμενη υλική πραγματικότητα, η συνθήκη της διηνεκούς φτώχεια, ασφαλώς επηρεάζουν βαθιά, δομικά, τις συνειδήσεις, αλλά ο πολιτικός καβγάς αφορά τον κουρελιασμένο μανδύα, την ταξινομητική ταμπέλα, όχι τον νεόπτωχο, τον διαρκώς επισφαλή.

Επιστροφή στην κανονικότητα

Την επιστροφή στην κεντρώα κανονικότητα την κήρυξε η Νεοδεξιά του Κυρ. Μητσοτάκη. Ηταν το ένα από τα δύο βασικά της όπλα για να νικήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ― το άλλο ήταν η εκμετάλλευση του υπάρχοντος αντι-Σύριζα μετώπου και η διαρκής τροφοδότηση του και με δολοφονίες χαρακτήρων.

Η Νεοδεξιά, με έναν τρόπο μαγικό, εξαφάνισε από τον ορίζοντα το κραχ του 2010, το βαρύτατο χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, την ανεργία, τα ημερομίσθια πείνας, τον καλπάζοντα πληθωρισμό. Για μεγάλο διάστημα, εξαφάνισε την υλική ανέχεια, και στη θέση της έβαλε δόγματα: Αφενός, τα παλαιά της εθνικοφροσύνης ―νόμος και τάξη στα πανεπιστήμια, εθνικιστικές υπεραναπληρώσεις, τουρκοφαγία, αεροπλάνα και βαπόρια. Αφετέρου, ανέμισε τα νέα λάβαρα του νεοφιλελευθερισμού και της αντι-ισότητας: αριστεία, πρωτίστως κληρονομική, αξιοκρατία, με τα δικά μας παιδιά, συρρίκνωση δημόσιου σχολείου και προνοιακού συστήματος, εκχώρηση δημόσιου πλούτου, outsourcing των κρατικών λειτουργιών σε πολυεθνικές ή ημέτερες επιχειρήσεις, και άφθονη ψηφιακή γραφειοκρατία πλασαρισμένη ως κράτος 2.0.

Χονδρικώς, προς αυτούς τους στόχους κινήθηκε η Νεοδεξιά επί τρία χρόνια. Βεβαίως με εργαλεία προμοντέρνα, τυπικά σκληροδεξιά της ΕΡΕ, μαυρογιαλούρικα: απευθείας αναθέσεις και διορισμοί πελατειακών στρατιών, παρανομοθεσία, υπερσυγκέντρωση, σκληρός έλεγχος των μήντια και της δικαιοσύνης. Αλλά κινήθηκε, με μια συνέπεια.

Το φάντασμα της μεσαίας τάξης μ.Χ.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το πλιάτσικο, η ταύτιση με ολιγάρχες και ο μαυρογιαλουρισμός, βαφτίστηκαν κεντροδεξιά ή και φιλελευθερισμός (!), και απευθύνθηκαν στην περίφημη μεσαία τάξη ― εν πάση περιπτώσει, στα φαντάσματα και τις προσδοκίες νεκρανάστασης της μεσαίας τάξης μ.Χ. (μετά Χρεοκοπία).

Πώς δέχθηκε η μ.Χ. μεσαία τάξη αυτό τον συμφυρμό ψεμάτων και λεηλασιών; Δια της ψυχολογίας και της προπαγάνδας. Η ψυχολογική μεταχείριση συνίσταται στην κολακεία («εσύ είσαι ο νοικοκύρης, ακόμη, η ραχοκοκαλιά…»), στη μετωνυμία, στον προσφερθέντα χώρο για προβολές και αναπληρώσεις, ακόμη και για ελπίδα ανάκαμψης αν βρεθείς στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Ο πεπτωκώς μεσαίος (ή μικρομεσαίος) δεν θέλει, δεν αντέχει, να του λένε ότι εξέπεσε. Ο νεόπτωχος δεν θέλει να τον λένε φτωχό, δεν θέλει να νιώθει φτωχός. Πολύ περισσότερο που ο πεπτωκώς Ελληνας μεσαίος βιώνει ακόμη οδυνηρά και ενοχικά το ρήγμα του 2010, της Χρεκοπίας. Βιώνει ενοχικά τους απόηχους του «μαζί τα φάγαμε» και «ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας». Τα βιώνει σαν να φταίει για την όποια ευημερία και κινητικότητα του παρελθόντος μισού αιώνα.

Η Νεοδεξιά πονηρά αποκαλεί μεσαίο όποιον νιώθει μεσαίος, όχι όποιον είναι, με υλικούς όρους, όποιον επιθυμεί να ξαναγίνει όπως π.Χ. προ Χρεοκοπίας ― χωρίς βεβαίως να του εξασφαλίζει καμία απολύτως υλική ή θεσμική προϋπόθεση. Απεναντίας: γκρέμισε, νομοθετικά και υλικά, σχεδόν κάθε προϋπόθεση κοινωνικής κινητικότητας, όπως αυτές διαμορφώθηκαν στη Μεταπολίτευση. Η Νεοδεξιά άλλωστε δεν κρύβει ότι μισεί την παλιά Μεταπολίτευση του εξισωτισμού και οικοδομεί τη δική της, τη νέα Μεταπολίτευση των ανισοτήτων και της κληρονομοκρατίας.

Για το πώς η προπαγάνδα ξεπλένει ψυχές και συνειδήσεις, προς την ίδια κατεύθυνση, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά σε τηλεοράσεις και μαζικά σάιτ. Ιδίως σε ό,τι αποκαλείται ψυχαγωγικό ή ελαφρό πρόγραμμα.

Συνωστισμός στον βάλτο του κέντρου

Το αξιοσημείωτο, ίσως και παράδοξο, είναι ότι το Κέντρο και τους μεσαίους μ.Χ. δεν τους μαρκάρει μόνο η Νεοδεξιά. Μάλιστα μπορούμε να πούμε, ότι προϊούσης της κυβερνητικής φθοράς και της απογύμνωσης των ψεμάτων, ο Κυρ. Μητσοτάκης αναγκάζεται να λογαριάζει περισσότερο τη σκληρή παραδοσιακή Δεξιά, η οποία μπορεί να κινηθεί φυγόγεντρα.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι για το Κέντρο και τους μεσαίους ερίζουν και η μείζων και η ελάσσων αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα, προσφάτως διώνυμα, δείχνοντας και έτσι τις χωρικές διαστολές τους και τα μαρκαρίσματα της μεταπολιτευτικής παράδοσης. Με το δικό της τρόπο καθεμιά, η Κεντροαριστερά και η Αριστερά επιθυμούν διακαώς να κερδίσουν το κέντρο. Διότι με το κέντρο, λένε, κερδίζονται οι εκλογές.

Είναι όμως έτσι; Ας δούμε την πρόσφατη ιστορία, τοπικά και διεθνώς. Τι συνέβη στην Ελλάδα, πολιτικοεκλογικά, μετά το 2010 της χρεοκοπίας, τι συνέβη στις εκλογές του 2012 και του 2015. Η αλαζονεία και η επιθετικότητα των κυβερνητικών ελίτ, αφενός, το σοκ και η βαριά δυσφορία των ενοχοποιημένων μεσαίων μ.Χ., αφετέρου, ανέτρεψαν τον πολιτικό συσχετισμό με τρόπο που δεν είχε προηγούμενο στην Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Ματαιωμένοι, απειλούμενοι, επισφαλείς, οι μεσαίοι διέλυσαν το κέντρο και στοιχήθηκαν ριζοσπαστικά, αριστερά και δεξιά. Αναζήτησαν οδούς διαφυγής εκτός του συμβατικού κέντρου.

Παρόμοιες μετακινήσεις, για παρόμοιους λόγους, πραγματοποιήιθηκαν από τους άφωνους ηττημένους της παγκοσμιοποίησης, από τα θύματα του νεοφιλελευθερισμού, από τους καταφρονεμένους των κληρονομικών ελίτ και των μορφωμένων κεντροαριστερών.Στη Βρετανία του Brexit, στις ΗΠΑ του Τραμπ, στη Γαλλία της Λεπέν, του Μελανσόν και των Κίτρινων Γιλέκων, στην Ισπανία των Podemos, κ.λπ.

Ποια κεντρώα κανονικότητα μπορεί να εγγυηθεί η ελληνική Κεντροαριστερά για τους νεόπτωχους μεσαίους Ελληνες, θύματα όχι μόνο της χρεοκοπίας, αλλά και του κυρίαρχου νεοφιλελευθερισμού, και της καχεκτικής εθνικής, και της διεθνούς κρίσης του πολέμου;

Πολύ φοβούμαι ότι ο πολιτικός ανταγωνισμός εφεξής περιέχει προβλήματα υπαρξιακά, υλικά, δομικά, τα ίδια και σφοδρότερα από την τομή του 2010. Συν μια άγνωστη μεταβλητή, που δεν υπήρχε το 2010-12: οι γενιές της κρίσης, που μεγάλωσαν και ενηλικιώνονται και δρουν σε κατάσταση διαρκούς κρίσης, διαρκούς επισφάλειας: αυτοί μάλλον αισθάνονται ούτε μεσαίοι ούτε κεντρώοι. Είναι άλλοι ανθρωπότυποι.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2022

Pinta, Nina, Santa Maria (Into Eternity) - "1492" Εις μνήμην Βαγγέλη Παπαθανασίου (β'.)

 ...............................................................


Εις μνήμην Βαγγέλη Παπαθανασίου (β'.)


Pinta, Nina, Santa Maria (Into Eternity) - "1492"

 

Εις μνήμην Βαγγέλη Παπαθανασίου (1943 - 2022) - "Blade Runner Blues" - Vangelis

 ...............................................................


Εις μνήμην Βαγγέλη Παπαθανασίου (1943 - 2022)


"Blade Runner Blues" - Vangelis


Πέμπτη 19 Μαΐου 2022

«Ο ήλιος επαντρεύτηκε και πήρε το φεγγάρι…» θεατρική και μουσική παράσταση στον Χώρο Τέχνης "ΙΔΙΟΜΕΛΟ" στο Μαρούσι Κυριακή, 29.5.2022

 ...............................................................



«Ο ήλιος επαντρεύτηκε και πήρε το φεγγάρι…»






Στις 29 του Μάη ημέρα Κυριακή, γύρω στις 8 με 8.30 το βραδάκι,στην αυλή του Χώρου Τέχνης «Ιδιόμελο» έχουμε - μετά από απιστίες, θυμούς, ασήκωτες στενοχώριες, νάζια και πείσματα, χωρισμούς και αποσκιρτήσεις - γάμους και χαρές ερωτευμένων.
Πνευματικός μας ανάδοχος ο άγνωστος και λαϊκός μας ποιητής με τα τραγούδια του, με καλεσμένο και τον μεγάλο Ελισαβετιανό που βάζει κι αυτός το χρίσμα του.
Θα παραστήσουμε και θα τραγουδήσουμε ο Μανώλης Γιούργος, η Γεωργία Δεληγιαννοπούλου, η Πόπη Κουλουφάκου-Γρατσία, ο Δημήτρης Λάσδας, η Πέπη Μενουδάκη, ο Γιάννης Παπαθύμνιος, η Ελένη Ρόκκα, η Εριφύλη Σαββίδου, η Μαίρη Σταγάκη, ο Κωνσταντίνος Τσίλης και ο Σταύρος Φατούρος.
Σπέσιαλ γκεστς: Γιάννης Ρόκκας, Μαρία Νικολαΐδη, Χρυσα Κουτσινικολα!
Τα αποτελέσματα ενός χειμωνιάτικου στούντιο με δραματοποιημένα δημοτικά τραγούδια της αγάπης και του έρωτα θα τα κρίνετε εσείς. Και ελπίζουμε κιόλας να τα χαρείτε…
Εμψύχωση - σκηνοθεσία: Μανώλης Γιούργος
Είσοδος ελεύθερη
Όσοι ενδιαφέρεστε, παρακαλούμε να κάνετε τηλεφωνικά την κράτησή σας (η με μήνυμα προσωπικό) γιατί οι θέσεις είναι λιγες και ισως κάνουμε και δεύτερη παράσταση αν οι κρατήσεις είναι πολλές!
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2106817042
Διεύθυνση: Χώρος Τέχνης Ιδιομελο, Ελευθεριου Βενιζέλου 17 και Βασιλέως Κωνσταντίνου, στο Μαρούσι...

Τετάρτη 18 Μαΐου 2022

"Το Βαπόρι" ποίημα του Γιάννη Σκαρίμπα (1893 - 1984)

 ..............................................................






Γιάννης Σκαρίμπας (1893 - 1984)










Το Βαπόρι


Νάναι ως να ‘χεις φύγει - με τους ανέμους - καβάλλα
στο άτι της σιγής κι όλα να πάεις
και vα ‘v’ πολλά καράβια, πολλή θάλασσα -μεγάλα
σύγνεφα πάνω - οι άνθρωποι κι ο Μάης.

Κι’ εντός μου εμένα να βρυχιέται - όλο να τρέμει -
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι
πάλι εσύ κι ο Μάης κι οι ανέμοι
κι έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και να ‘ναι όλα απ’ ό,τι φεύγει - και δε μένει -
σε μια πόλη ακατοίκητη κι εντός μου
ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ’ τη τρικυμία τούτου του κόσμου.




Γιάννης Σκαρίμπας

Τρίτη 17 Μαΐου 2022

"Δύο αντιλήψεις περί πολιτικής" γράφει ο Κύρκος Δοξιάδης* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 17.5.2022)

...............................................................



          Δύο αντιλήψεις περί πολιτικής




γράφει ο Κύρκος Δοξιάδης* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 17.5.2022)

Τούτες τις μέρες, συντελείται ένας ολοκληρωτικός μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει προσλάβει έναν κυρίως θεσμικό χαρακτήρα. Οι εκλογές του προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής δεν γίνονται πλέον από το Συνέδριο, αλλά από τη «βάση». Αυτό, όπως έχω εξηγήσει στην πρόσφατη αρθρογραφία μου στην «Εφ.Συν.», αποτελεί στρατηγική επιλογή της ηγεσίας του κόμματος, μεθοδευμένη από τότε που κατέστη ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας, και αποσκοπεί στην πλήρη μετατροπή του κόμματος σε εκλογικό μηχανισμό.




Ο αποκλειστικός ρόλος του προέδρου θα είναι εκείνος του δυνάμει πρωθυπουργού και ο αποκλειστικός ρόλος των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, εκείνος των δυνάμει βουλευτών ή υποψήφιων βουλευτών του κόμματος. Εξ ου και οι εσωκομματικές εκλογές που έλαβαν χώρα αυτές τις μέρες είχαν σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν προσλάβει τον χαρακτήρα μιας «προσομοίωσης των εθνικών εκλογών», όπως υποστηρίζω.




Τούτη, λοιπόν, η στρατηγική στηρίζεται εξ ολοκλήρου σε μια νομικιστική σύλληψη της εξουσίας. Το ότι αποτελεί στρατηγική ενός κόμματος της Αριστεράς είναι απλώς η κωμικοτραγική κατάληξη μιας γενικότερης νομικιστικής τάσης που υπήρχε στην Αριστερά παλαιόθεν.

Ο ακραίος νομικισμός στην προκειμένη περίπτωση συνίσταται στην πεποίθηση ότι, ακόμη και στη διαμόρφωση της αριστερής πολιτικής, η πολιτική περιορίζεται στην άσκηση του νομοθετικού έργου: στην κατάθεση και υπερψήφιση νομοσχεδίων στη Βουλή, άντε και στην εφαρμογή των ψηφισθέντων νόμων από την εκτελεστική εξουσία. Ετσι, ολόκληρη η στρατηγική του «δημοκρατικού δρόμου», στον βαθμό που εξακολουθεί να υπάρχει ή καλύτερα να δηλώνεται ως τέτοια, αντιλαμβάνεται ολόκληρη την πολιτική διαπάλη ως αγώνα αποκλειστικά για την κατάληψη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Κάτι σαν το «δημοκρατικό» αντίστοιχο της λενινιστικής πολιτικής της κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων.

Η επιλογή της στρατηγικής, που στηρίζεται σε τούτη την ακραία νομικιστική σύλληψη, δεν είναι απόρροια άγνοιας ή κάποιας μικρονοϊκής συλλογιστικής των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε βέβαια μπορεί να αποδοθεί εξ ολοκλήρου σε χαρακτηρολογικά στοιχεία του ηγέτη, όπως υπερμεγέθης ναρκισσισμός. Η νομικιστική σύλληψη της εξουσίας περιλαμβάνεται πρώτα και κύρια στην επιστημονική γνώση της πολιτικής, την πολιτική επιστήμη. Αν σκεφτούμε λίγο τη γενεαλογία της σύγχρονης mainstream πολιτικής επιστήμης –γενεαλογία που διαφαίνεται και στο πώς διδάσκεται ακόμη στα πανεπιστήμια–, θα δούμε πως τούτη χωρίζεται σε δύο κυρίως συνιστώσες.

Από τη μια, υπάρχει η παράδοση της κλασικής πολιτικής φιλοσοφίας, στην οποία διατυπώνεται η θεωρία που ταυτίζει την εξουσία με τον νόμο. Στη θεωρία του Χομπς, ο λαός υπάρχει όχι με όρους νεωτερικής επιστημονικής γνώσης περί πληθυσμού, αλλά ως αναπαράσταση –ως το σύνολο των πολιτών που «έχουν συναινέσει» στο «συμβόλαιο» της παραχώρησης του δικαιώματος κυριαρχίας στον ηγεμόνα.

Από την άλλη, υπάρχει η θετικιστική παράδοση, που ξεκίνησε από τη (θετικιστική) κοινωνιολογία και ειδικεύτηκε ως (θετικιστική) πολιτική κοινωνιολογία. Τούτη ασχολείται ευθέως με τον πληθυσμό, ως αντικείμενο του κρατικού-κυβερνητικού ελέγχου, που είναι ταυτόχρονα προσδιορίσιμο ως αντικείμενο εμπειρικής επιστημονικής γνώσης και, μάλιστα, κατ’ εξοχήν με όρους νεωτερικής εμπειρικότητας. Η μελέτη της πολιτικής συμπεριφοράς του πληθυσμού στηρίζεται κυρίως στους επιστημονικούς εκείνους κλάδους που ορίζονται σε σχέση με τον πληθυσμό –ήτοι στη στατιστική και τη δημογραφία.

Παρότι σ’ ένα πρώτο επίπεδο προσέγγισης οι δύο κύριες συνιστώσες της mainstream πολιτικής επιστήμης –η νομικιστική και η θετικιστική– δεν συναντιούνται πουθενά, το ότι κατά κανόνα συνυπάρχουν στα περισσότερα αντίστοιχα πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών είναι αποκαλυπτικό. Ο πληθυσμός που η πολιτική του συμπεριφορά διερευνάται από την πολιτική κοινωνιολογία είναι το νεωτερικό αντίστοιχο –ως εμπειρικά παρατηρήσιμο αντικείμενο– των «συναινούντων πολιτών» του χομπσιανού πρωταρχικού συμβολαίου. Οι εκλογές είναι το σύγχρονο «συμβόλαιο» μεταξύ «λαού» (ψηφοφόρων) και «ηγεμόνα» (κυβέρνησης). Και κατά τούτο καθίσταται όχι απλώς το κεντρικό πολιτικό γεγονός, αλλά το μόνο πολιτικό συμβάν στο οποίο ο λαός καλείται να συμμετέχει.

Σε ό,τι συμβαίνει σήμερα στον «ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.», βλέπουμε τη σύγκρουση δύο διαφορετικών επιστημονικών αντιλήψεων περί πολιτικής. Η μία είναι εκείνη της mainstream πολιτικής επιστήμης. Η άλλη, εκείνη της μαρξιστικής κοινωνικής και πολιτικής θεωρίας (που δεν αποκλείει βέβαια την ποσοτική έρευνα), αντιμετωπίζει το κόμμα της Αριστεράς ως συλλογικό διανοούμενο των λαϊκών τάξεων. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, οι βουλευτικές εκλογές, μακράν του να αποτελούν το μοναδικό πολιτικό γεγονός στο οποίο συμμετέχει ο λαός, δεν είναι παρά το απαύγασμα μιας οργανικής σχέσης μεταξύ λαού και κόμματος, κατά την οποία το δεύτερο, με τις καθημερινές του πρακτικές σε όλα τα επίπεδα των οργανώσεών του, καθοδηγεί τον πρώτο, καθοδηγούμενο ταυτόχρονα από αυτόν. Η πρώτη αντίληψη έχει υπερισχύσει κατά κράτος, ενώ η δεύτερη –προς το παρόν, τουλάχιστον– έχει υποστεί πανωλεθρία.



*Σημείωση: καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Δευτέρα 16 Μαΐου 2022

This Fluid "Flud" Hitch-Hyke Records Lift 045 Greece, 1997 / [This Fluid Are:] - Anna Maratos, Spyros Faros, Makis Faros

 ...............................................................


This Fluid "Flud"

This Fluid Flud Hitch-Hyke Records Lift 045 Greece, 1997 Collection Dim Kritidis 

00:00 EON 
04:40 Dreams 'N' Roll 
08:35 Fairy Tales 
11:33 Chink 
15:08 Less Than U 
17:34 The Man 
22:54 Walls (Of Your Room) 
26:13 Appeal 
29:21 Trance Romance 
32:13 X Genes 
35:53 Sha La La 
38:57 Πάνω Σε Τρίκορφο Βουνό 
46:28 Elli's Cage 
51:51 Deep Sky Blue 
56:00 Burden 
58:46 Spirit 
1:03:05 The Burden 
1:05:47 Powder 

Phonographic Copyright ℗ - Hitch-Hyke Records Copyright © - Hitch-Hyke Records Recorded at C&C Studio Mixed at C&C Studio Manufactured by Gramofonové Závody - I11033 Artwork [Digital Art] - M. Faros Cover - P. Kassiaris Performer 

[This Fluid Are:] - Anna Maratos, Spyros Faros, Makis Faros 
Photography by Andreas Losacker 
Producer - Chris Monk Avdel, 
This Fluid Recorded by Chris Monk Avdel, Soumka


Κυριακή 15 Μαΐου 2022

Εις μνήμην Τερέζας Μπεργκάντσα (16 March 1933 – 13 May 2022) - Sings the song "Nana de Sevilla" Federico Garcia Lorca. sevillian lullaby

 ...............................................................


Εις μνήμην Τερέζας Μπεργκάντσα (16 March 1933 – 13 May 2022)


The most favourite mezzosoprano TERESA BERGANZA sings the song "Nana de Sevilla" Federico Garcia Lorca. sevillian lullaby 

Guitar accompanist - Gabriel Estarellas 
Hopetown house, Eddinburg 1987

Σάββατο 14 Μαΐου 2022

"Πόσο λυπάμαι..." τραγούδι των Κώστα Γιαννίδη & Παναγιώτη Παπαδούκα & Βασίλη Σπυρόπουλου με τη Σοφία Βέμπο (youtube)

 ...............................................................


"Πόσο λυπάμαι..."

Μουσική : Κώστας Γιαννίδης

Στίχοι: Παναγιώτης Παπαδούκας-Βασίλης Σπυρόπουλος

Τραγούδι: Σοφία Βέμπο


Πολλές αγάπες γνώρισα, αγάπησα και χώρισα
μα όπου κι αν γυρνούσα, εσένα ζητούσα.
Στα όνειρα τα χίλια μου, σε γύρευαν τα χείλια μου
σε γύρευε η ψυχή μου και πόθοι κρυφοί μου.


Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα
πριν να γνωρίσω εσένα, που πρόσμενα καιρό,
μα πως φοβάμαι πως ίσως μια μέρα, σε χάσω
γιατί να σε ξεχάσω ποτέ δε θα μπορώ...


Γείρε κοντά μου, αγάπη γλυκιά μου,
θέλω ακόμα ξανά να σου πω...


Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα
πριν να γνωρίσω εσένα, που πρόσμενα καιρό,
μα πως φοβάμαι πως ίσως μια μέρα σε χάσω
γιατί να σε ξεχάσω ποτέ δε θα μπορώ...



Παρασκευή 13 Μαΐου 2022

"...ξαναβλέπω τον «Πορτοφολά» του Μπρεσόν..." από τον φίλο στο fb Giannis Smoilis (facebook, 13.5.2022)

...............................................................


"...ξαναβλέπω τον «Πορτοφολά» του Μπρεσόν..."




από τον φίλο στο fb Giannis Smoilis (facebook, 13.5.2022)


Όποτε μου είναι απαραίτητη μια υπενθύμιση των βασικών λόγων που το σινεμά δεν είναι απλώς μεγάλη τέχνη αλλά μυστική -και πιο οξυμένη- όραση ορατών τε πάντων και αοράτων, ξαναβλέπω τον «Πορτοφολά» του Μπρεσόν.
Βέβαια, σινεμά τόσο σπουδαίο όσο αυτό δεν υπάρχει πια και δεν προβλέπεται να υπάρξει ξανά. Αυτές οι ασπρόμαυρες αγιογραφίες σε κίνηση, όπου οτιδήποτε περιλαμβάνει το κάδρο καθίσταται ιερό, δεν έχουν καμία σχέση με τον κινηματογράφο της εποχής μας: προϋποθέτουν μια εντελώς διαφορετική αντίληψη του μέσου, που δεν απαντάται πλέον, δυστυχώς.
Νιώθεις πως για τον Μπρεσόν, το να γυρίζει κανείς ταινίες είναι σαν ένας άλλος τρόπος να προσεύχεται. Η τελειότητα της κατασκευής του «Πορτοφολά» (νομίζω ότι αν ένας επίδοξος σκηνοθέτης αποφάσιζε να μελετά καθημερινά, με προσοχή στις λεπτομέρειες και πλήρη συγκέντρωση, τον τρόπο ανάπτυξης αυτής της ταινίας, θα μάθαινε όσα του είναι απαραίτητα για να κάνει σινεμά, δεν θα του χρειάζονταν πολλά περισσότερα), ο τόνος κι ο ρυθμός του, σε συνδυασμό με την ασκητική του λιτότητα, προσεγγίζουν το ευλαβικό.
Ποιος άλλος, εκτός απ’ τον Μπρεσόν, έχει κινηματογραφήσει έτσι πρόσωπα; Ποιος έχει συλλάβει σαν αυτόν τον μεταφυσικό παλμό της ανθρώπινης φυσιογνωμίας, το αινιγματικό παραπάνω και περισσότερο που τρεμοπαίζει πίσω απ’ το υλικό προσωπείο της; Είναι κατανοητό που προτιμούσε να δουλεύει με ερασιτέχνες ηθοποιούς. Απ’ αυτούς λείπει η ναρκισσιστική πόζα που δύσκολα αποκρύπτεται στο παίξιμο ενός επαγγελματία. Ο ερασιτέχνης δεν ξέρει πώς να πλασάρει τον ήρωα (και τον εαυτό του), να τον κάνει να επιβληθεί και να γοητεύσει ως ξεχωριστός τύπος, ως «περίπτωση», και γι’ αυτό δύναται να ενσαρκώσει την ανθρώπινη ουσία στην απέριττη αλήθεια της, στη γενικότητά της, στο ιερό απρόσωπο της κοινής της μοίρας. Κι ωστόσο τα πρόσωπα του Μπρεσόν δεν έχουν τίποτα το κοινό ή το συνηθισμένο. Απ’ τη στιγμή που εμφανίζονται μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη συνείδηση με τον τρόπο μιας αποκάλυψης, λες και δεν είχε ποτέ πριν φανερωθεί στη γη το μέγα μυστήριο του ανθρώπινου προσώπου.
Ποιος άλλος έχει καθαγιάσει έτσι το ποιητικό βάθος στη ρυθμική της πράξης, οποιασδήποτε πράξης; Δεν είναι τυχαίο, ασφαλώς, που τα χέρια παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο στο φιλμ. Όχι μόνο ως βασικοί πρωταγωνιστές στην αιθέρια τέχνη των ελαφροχέρηδων (κανονικό σεμινάριο μοντάζ στις εκπληκτικά χορογραφημένες σκηνές που παρουσιάζουν τη συνεργασία των κλεφτών καθώς ξαφρίζουν πορτοφόλια, ρολόγια και μετρητά σε μετρό, λεωφορεία και τρένα), αλλά ως φορείς της Πράξης per se. Επειδή η πράξη για τον Μπρεσόν, είναι εύγλωττη και σημαίνουσα, επειδή διαθέτει κύρος και ομορφιά, ανεξάρτητα απ’ την ηθική της αξία, επειδή επιτρέπει τόσο την απόδραση απ’ το πεπρωμένο όσο και την υποταγή σ’ αυτό, τα χέρια στον «Πορτοφολά» μεγαλύνονται και αποκτούν διαστάσεις θρησκευτικές, καθώς ακολουθούν τις μελωδικές τροχιές τους. Θα μπορούσες να πεις ότι κανένας σκηνοθέτης πριν απ’ τον Μπρεσόν δεν αφουγκράστηκε τη μουσική των χεριών.
«Είναι τόσο έντονο και τόσο όμορφο που πονάει», είπε κάποτε ο Βέρνερ Χέρτζογκ γι’ αυτό το αριστούργημα. Είχε δίκιο. Μόνο που στις μέρες μας «πονάει» διπλά. Γιατί σου θυμίζει ότι τέτοιο σινεμά δεν είναι πια εφικτό.






Τρίτη 10 Μαΐου 2022

"JOHN COLTRANE WISE ONE" (youtube)

 ..............................................................


JOHN COLTRANE WISE ONE

john coltrane (sax), mccoy tyner (piano), jimmy garrison (bass), elvin jones (drums)


"Ένας, δύο, τρεις… πολλοί πληθωρισμοί" έγραψε ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 10.5.2022)

 ..............................................................



Ένας, δύο, τρεις… πολλοί πληθωρισμοί



                  έγραψε ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 10.5.2022)



Η συζήτηση και η διαμάχη σχετικά με τον πληθωρισμό γίνεται στη βάση των στοιχείων που μας παρέχουν οι επίσημες υπηρεσίες, όπως π.χ. η ΕΛΣΤΑΤ. Πράγμα που, τουλάχιστον για την Αριστερά, είναι καταφανώς λανθασμένο. Γιατί, όπως και ο τίτλος του κειμένου υπαινίσσεται, ο πληθωρισμός δεν είναι ένας, αλλά πολλοί και διάφοροι.

Αλλος είναι ο πληθωρισμός του φτωχού, άλλος του «μεσαίου» και άλλος του πλούσιου. Και ο λόγος είναι τόσο σαφής που δημιουργεί πραγματική απορία το γεγονός πώς δεν είναι προφανής για όλους. Επιπλέον, δεν γίνεται κίνητρο για το ξέσπασμα της μεγαλύτερης σύγκρουσης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες, εκπροσωπώντας διαφορετικά συμφέροντα, θα έπρεπε να έχουν και μια ριζικά διαφορετική θέαση των πραγμάτων.


Ο σαφέστατος λόγος, λοιπόν, που οι πληθωρισμοί είναι πολλοί και ταξικά προσδιορισμένοι είναι πως τα καλάθια των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων είναι εντελώς διαφορετικά. Σε άλλα πράγματα και με πολύ διαφορετικές αναλογίες ξοδεύει το εισόδημά του ο απλός εργαζόμενος και σε εντελώς άλλα το αφεντικό του. Με επιπλέον δεδομένο πως και τα εισοδήματα είναι σκανδαλωδώς διαφορετικά. Αλλο είναι το καλάθι της «φτωχής νοικοκυράς» και εντελώς άλλο της «πλουσίας» - και συγγνώμη για τη σεξιστική διάσταση της διατύπωσης, αλλά αυτή κυριαρχεί στα επίσημα εκονόμικς. Πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του εισοδήματος του φτωχού νοικοκυριού ξοδεύεται σε είδη διατροφής, θέρμανσης και στέγασης απ’ ό,τι του πλούσιου, που καταναλώνει είδη πολυτελείας ή τοποθετεί το εισόδημά του σε τίτλους ιδιοκτησίας, των οποίων η αύξηση των τιμών σημαίνει αύξηση του πλούτου του κατόχου τους. Ακόμη, επειδή οι πλούσιοι έχουν πολύ μεγάλο μέρος του συνολικού εισοδήματος, η στάθμιση, προκειμένου να προκύψει ο επίσημος δείκτης, τους ευνοεί αντικειμενικά.

Ετσι, όταν ο επίσημος πληθωρισμός είναι π.χ. 7%, είναι πολύ πιθανό ο πληθωρισμός του φτωχού να ξεπερνά το 20%. Ολοι θυμόμαστε, άλλωστε, την περίοδο της εισόδου της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, όταν οι τεράστιες αυξήσεις των τιμών με τη μετατροπή του νομίσματος -με θρυλική εκείνη του μαϊντανού, που με τον ευφυή υπολογισμό 50 δραχμές=50 σεντς σήμανε μια αύξηση γύρω στο 600%- ήταν σε πολύ μεγάλη απόσταση από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία.

Με δεδομένα τα παραπάνω, η Αριστερά δεν μπορεί να ζητάει αυξήσεις στο επίπεδο του επίσημου πληθωρισμού, αλλά στο επίπεδο του πληθωρισμού του φτωχού. Που σημαίνει πως περισσότερο από τον «εθνικό» πληθωρισμό την απασχολεί ο «ταξικός» πληθωρισμός.

Γιατί, επιπλέον, τα πράγματα -και σ’ αυτό το ζήτημα- είναι περισσότερο επικίνδυνα απ’ ό,τι φαίνονται.

Οι αιτίες της αύξησης των τιμών των τροφίμων και της ενέργειας βρίσκονται, όπως πολλές έρευνες έχουν δείξει, στην πλευρά της προσφοράς. Πρόκειται για ένα σοκ προσφοράς οφειλόμενο στην πτώση της παραγωγής και σε μια κατάρρευση των εφοδιαστικών αλυσίδων λόγω της πανδημίας και της πολεμικής σύγκρουσης. Φαινόμενα που ακολούθησαν μια αναζωπύρωση της οικονομικής κρίσης από το δεύτερο μισό του 2019. Και συνδέονται με τη χρηματιστηριακή διαχείριση των τιμών των εμπορευμάτων στο Σικάγο, στην Ατλάντα και στο Λονδίνο.

Ομως οι επίσημες ερμηνείες είναι εντελώς διαφορετικές. Οι μεν μονεταριστές ισχυρίζονται πως η αύξηση του πληθωρισμού οφείλεται στην υπερβολική νομισματική επέκταση, λόγω της πτώσης μέχρι μηδενισμού των επιτοκίων, της αφειδούς εκτύπωσης χρήματος και της ποσοτικής χαλάρωσης, μαζί με το helicopter money, που έκανε δυναμική την εμφάνισή του στη διάρκεια της πανδημίας. Πρόκειται περί προφανούς ανοησίας, στο μέτρο που αυτές οι πολιτικές εφαρμόζονται μια δεκαετία και παραπάνω πριν από την εμφάνιση του πληθωρισμού - δεκάδες τρισεκατομμύρια διατέθηκαν και οι τιμές έπεφταν ή ανέβαιναν μέσα στα προσδιορισμένα αποδεκτά όρια.

Οι κεϊνσιανοί, από την άλλη, φτιάχνουν μια εικόνα του κόσμου κοντινότερη στην παράσταση του Μάγου του Οζ παρά στην πραγματικότητα. Θεωρώντας πως, ζώντας ήδη σε μια κατάσταση πλήρους απασχόλησης και μεγάλης αύξησης των μισθών (!), ο επιταχυνόμενος πληθωρισμός δεν είναι παρά αποτέλεσμα της αύξησης των μισθών και της υπερ-πλεονάζουσας ζήτησης που προέκυψε από την υπερβολική δαπάνη των κυβερνήσεων προκειμένου να αναζωογονηθεί η οικονομία.

Και τι προτείνουν για την αντιμετώπιση της κατάστασης; Οι αυθεντικοί νεοφιλελεύθεροι τη νομισματική συρρίκνωση μέσω της μείωσης της ποσότητας χρήματος και της αύξησης των επιτοκίων, που θα οδηγήσει πλήθος ατόμων και χρεωμένων επιχειρήσεων σε κατάρρευση. Οι δε αυθεντικοί νεοκεϊνσιανοί -Λάρι Σάμερς και Πολ Κρούγκμαν, μεταξύ άλλων- μείωση της «υπερβάλλουσας» ζήτησης μέσω της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των μισθών, της κρατικής δαπάνης και της αύξησης της ανεργίας!

Οι Ηνωμένοι Καθεστωτικοί ξαναβρίσκονται. Η λιτότητα είναι και πάλι η μόνη λύση. Η Αριστερά καθεύδει.

Τη βάψαμε και πάλι;

* εκπαιδευτικός