Παρασκευή 29 Ιουνίου 2018

Drunk on the Moon - Tom Waits (youtube, 19 Οκτ 2010)

..............................................................

Drunk on the Moon - Tom Waits

(youtube, 19 Οκτ 2010)






Drunk on the Moon - Tom Waits



Tight-slacked clad girls on the graveyard shift 
'Neath the cement stroll 
Catch the midnight drift 
Cigar chewing charlie 
In that newspaper nest grifting hot horse tips 
On who's running the best 

And I'm blinded by the neon 
Don't try and change my tune 
'Cause I thought I heard a saxophone 
I'm drunk on the moon 
And the moon's a silver slipper 
It's pouring champagne stars 
Broadway's like a serpent 
Pulling shiny top-down cars 
Laramer is teeming 
With that undulating beat 
And some Bonneville is screaming 
It's way wilder down the street 

Hearts flutter and race 
The moon's on the wane 
Tarts mutter their dream hopes 
The night will ordain 
Come schemers and dancers 
Cherry delight 
As a Cleveland-bound Greyhound 
And it cuts throught the night

And I've hawked all my yesterdays 
Don't try and change my tune 
'Cause I thought I heard a saxophone 
I'm drunk on the moon

[Λογική είναι η εξέγερση ενάντια στη «μοίρα»] γράφει ο Τάσος Τσακίρογλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.06.2018)

..............................................................

Λογική είναι η εξέγερση ενάντια στη «μοίρα»


Τοιχογραφία σε δημοτικό σχολείο της αυτόνομης εξεγερμένης κοινότητας των Ζαπατίστας στο Μεξικό. Πάνω στο βιβλίο αναγράφεται: «Η αυτόνομη εκπαίδευση δημιουργεί διαφορετικούς κόσμους, όπου ταιριάζουν πολλοί αληθινοί κόσμοι με τις αλήθειες»  
Τοιχογραφία σε δημοτικό σχολείο της αυτόνομης εξεγερμένης 
κοινότητας των Ζαπατίστας στο Μεξικό. Πάνω στο βιβλίο 
αναγράφεται: «Η αυτόνομη εκπαίδευση δημιουργεί 
διαφορετικούς κόσμους, όπου ταιριάζουν πολλοί αληθινοί 
κόσμοι με τις αλήθειες»
 
 
γράφει ο  Τάσος Τσακίρογλου
Ανακοινώνονται σήμερα οι βαθμολογίες των Πανελληνίων, οι οποίες εν μέρει θα καθορίσουν το επαγγελματικό μέλλον χιλιάδων μαθητών που μαζί με τις οικογένειές τους έχουν περάσει την έρημο της προετοιμασίας και των εξετάσεων.
Φυσικά και για κάθε νέο το επάγγελμα στο οποίο θα καταλήξει είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό, όμως πραγματικά είναι κρίμα να εξαντλούνται 16, 17 ή 18 χρόνια μόνο για να διεκδικήσει κάποιος μία (καλή) θέση στην αγορά εργασίας. Το εξεταστικοκεντρικό σύστημα εκπαίδευσης –είναι γνωστό αυτό– προάγει μόνο την ηθική τού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Ως μέσα νοούνται εδώ η αποστήθιση, η παπαγαλία και η θυσία της κριτικής σκέψης και γνώσης.
Η εκπαίδευση θα πρέπει να δίνει έναν προορισμό ζωής στα παιδιά, ο οποίος δεν είναι ο πολιτισμός, ούτε καν αυστηρώς η κοινωνία ως θεσμός. Προορισμός είναι οι όμοιοι, οι συνάνθρωποι. Το να μάθουμε τι εστί συμβίωση.
«Η πραγματικότητα των ομοίων μας προϋποθέτει ότι όλοι πρωταγωνιστούμε στην ίδια ιστορία. Αυτοί μας λένε πράγματα, και η ακρόασή τους δίνει σημασία στην ιστορία που και εμείς λέμε με τη σειρά μας... Κανείς δεν είναι υποκείμενο όντας μόνος του, απομονωμένος, αλλά είναι πάντα υποκείμενο μεταξύ υποκειμένων».
Η τελευταία αυτή φράση του Φερνάντο Σαβατέρ δίνει το πλαίσιο που πρέπει να διέπει την εκπαίδευση: να μας κάνει υποκείμενα της ζωής μας, με συνείδηση των επιθυμιών, των στόχων και των περιορισμών μας. Να μας καλλιεργεί την ενσυναίσθηση, την κατανόηση ότι «Homo sum, humani nihil a me alienum puto», ότι δηλαδή είμαστε άνθρωποι και τίποτα από τα ανθρώπινα δεν πρέπει να μας είναι ξένο.
Οι άνθρωποι είμαστε συγγραφείς και πρωταγωνιστές του προσωπικού μας σεναρίου σ’ ένα σκηνικό που δεν έχουμε επιλέξει και το οποίο πολλές φορές είναι εχθρικό.
Ομως, η εξελικτική ιστορία του είδους μας –και όχι μόνο– δείχνει ότι η συνεργασία και η αλληλεγγύη είναι πιο αποδοτικές και παραγωγικές από τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό και τη σύγκρουση.
Ο πολιτισμός που τα παιδιά καλούνται να κατακτήσουν είναι αποτέλεσμα της σύμπραξης και της αλληλεπίδρασης δισεκατομμυρίων όντων που έγραψαν την κοινή ιστορία μας.
Οι καλύτερες στιγμές αυτής της ιστορίας οφείλονται στη συνέργεια και οι χειρότερες στον ανταγωνισμό. Αυτό το σπουδαίο δίδαγμα χάνεται πίσω από την ομίχλη του σχολικού ανταγωνισμού, ο οποίος αποδίδει τους νέους στην κοινωνία όχι ως αυτόνομα και δημιουργικά όντα εν μέσω ομοίων, αλλά σαν μεμονωμένα άτομα, εγωιστικά και φιλάρεσκα ή ηττοπαθή και καταθλιπτικά.
Η βαθμοθηρία και η υποταγή στην αυθεντία είναι η μυωπική ματιά που θολώνει τον ορίζοντα των νέων, οι οποίοι δεν μπορούν να δουν με καθαρό βλέμμα και κριτική σκέψη το μέλλον το δικό τους και της κοινωνίας σαν σύνολο.
Η λογική, η οποία είναι ένα κοινό ανθρώπινο γνώρισμα, ενοποιεί την ανθρωπότητα και μας προστατεύει από τις προλήψεις, τον ανορθολογισμό και την τυφλή πίστη. Είναι δημοκρατική, γιατί δεν προϋποθέτει καμία διαφοροποίηση, ενώ αποτελεί και μια πρακτική εξέγερση ενάντια στη «μοίρα».
Καθένας είναι αυτό που δείχνει ότι μπορεί να είναι με μόνο τον ζήλο και τις ικανότητές του και όχι με βάση κάποιες «ρίζες»: βιολογικές, οικογενειακές, φυλετικές, εθνικές κ.λπ.
Καλή τύχη, λοιπόν, στα παιδιά που διαγωνίστηκαν και φέτος, αλλά ακόμα περισσότερο καλή και πολλή δουλειά, ώστε να βρουν τον δρόμο που οδηγεί στον εαυτό τους και στους άλλους.

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018

"Αέναη εποπτεία" γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ ("Καθημερινή", 27.06.2018)

.............................................................

 

Αέναη εποπτεία

 
Παντελής Μπουκάλας γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ


Ε​​κτός από τις συντάξεις, που θα ξαναμαναπερικοπούν, και το αφορολόγητο, που θα μειωθεί ακόμα περισσότερο, ούτε και την προσβολή τη γλιτώσαμε τελικά. Την εποπτεία δηλαδή. Δεν θα ’ναι ασφυκτική, όπως στα χρόνια της τρόικας, θα είναι όμως πιεστικότερη και συχνότερη, τριμηνιαία, απ’ ό,τι στην Κύπρο ή την Πορτογαλία, και θα διατηρηθεί έως το 2022, το 2030, το 2059 – ένας Θεός ξέρει. Και μάλλον όχι «ο Θεός της Ελλάδας».
Γιατί οι δανειστές κρίνουν αναγκαία την επιτήρηση; Σε άρθρο του στην «Οικονομική Καθημερινή» (Κυριακή, 24 Ιουνίου) ο Κώστας Καλλίτσης, που θεωρεί «αστειότητες την ιερή οργή της αντιπολίτευσης για την πολύ αυστηρή εποπτεία», είναι σαφής: «Αφενός, γιατί χρειαστήκαμε τεράστια δάνεια – περίπου 250 δισ., ενώ η Κύπρος πήρε περίπου 10 δισ. και η Πορτογαλία 78 δισ. ευρώ. Αφετέρου, γιατί είμαστε η μόνη χώρα που καταρράκωσε τη διεθνή αξιοπιστία της με τα πλαστά στοιχεία του 2009 (διώκει, μάλιστα, αυτόν που χρεώθηκε να τα αποκαταστήσει, ενώ δείχνει να τιμά εκείνους που τα πλαστογράφησαν), με την ανεύθυνη δημαγωγία και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα τα επόμενα χρόνια, με την έκδηλη (ακόμη σήμερα...) ροπή του πολιτικού προσωπικού προς τις πελατειακές πολιτικές».
Παρά τη γραβατωμένη κυβερνητική αυτοδοξολόγηση λοιπόν, η έξοδος δεν θα είναι καθαρή. Καθαρή έξοδος δίχως ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας δεν νοείται. Και την εθνική κυριαρχία, όση απομένει σε χώρες που μετέχουν σε υπερεθνικούς οργανισμούς, τη χάσαμε αφότου μπήκαμε σε πρόγραμμα ή εγκλειστήκαμε σε ίδρυμα. Σ’ ένα ίδρυμα που συνεχίζει να παραδέχεται, σχεδόν χαμογελώντας κυνικά, πως έκανε απανωτά λάθη στη θεραπευτική μέθοδο που επέβαλε, αυτό όμως το μεταφράζει σε αιτία για να τιμωρήσει κι άλλο τον ασθενή· το οκνηρό πειραματόζωο...
Την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, ενός τμήματός της έστω, την αποδέχονται και οι σημερινοί κυβερνώντες αλλά και οι προκάτοχοί τους, ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος λ.χ., ως αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Ως προς αυτό συμφωνούν. Καλό θα ήταν όμως να συμφωνήσουν κάποια στιγμή (ει δυνατόν πριν από το 2059) όσοι έχουν μοιραστεί το τιμόνι της Ελλάδας τις τελευταίες δεκαετίες ότι η εξαέρωση της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας δεν οφείλεται ούτε στο κακό το ριζικό μας ούτε σε ανθελληνική συνωμοσία βδελυρών ξένων. Φταίνε βέβαια οι πολιτικοί που μας βλέπουν σαν πελάτες. Αλλά κι εμείς οι πολίτες που αφηνόμαστε ασμένως να μας βλέπουν σαν πελάτες, δεν είμαστε αθώοι του χρήματος.

"ΞΑΝΘΟΣ ΟΜΟΡΦΟΣ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ" ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού (1919 - 1998)

.............................................................


    

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
(1919 - 1998)
 







ΞΑΝΘΟΣ ΟΜΟΡΦΟΣ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
  
Στις έξη και τριάντα στη Ρώμη
να μπαίνεις σαν έμπορας ή καμηλιέρης
μεταμορφωμένος σε συνοδό χρυσού
  και άσημο επισκέπτη –
κι όμως στον κόρφο σου να φέρνεις μυστικά
  γράμματα
του Δεκριανού –
κι αμέσως να διαδίδεται στις αγορές
μέσα στα ανάκτορα
      ότι κατέφθασε ένα πρόσωπο
               ν’ ανατινάξει την πόλη.
Ύστερα ν’ ανεβαίνεις τα αξιώματα
στους διαδρόμους να σε σταματούν έντρομα
  πρόσωπα
ο γραμματέας του αυτοκράτορος έμπιστα να ρωτά
να τερματίζεται η δεξίωσις
η φήμη να μεταφέρει το μπόι σου
να μεταφέρει τ’ άλογό σου –
ξανθός όμορφος ο εχθρός του βασίλειου
έχει χιτώνα πράσινο και κάτω το ξίφος
τα μάτια του αστραπές και συνωμοσία
περιπλανάται σε υγρές αυλές και μυστικά οπλοστάσια –
συγκάλεσε εκτάκτως Σύνοδο
κλείστε καλά τις εξώπορτες
ν’ ασφαλιστείτε.

Κι εσύ ήσυχα πάνω σε ξύλινα τραπέζια και
  καπηλιά
να προετοιμάζεις την ένδοξη παρουσία –
όμως – να εκφυλίζεσαι μετά σε αγοραίο ρήτορα
να κεραυνώνεις τα πλήθη με λόγους
να ξεχνάς τον προορισμό σου
να ξεχνάς τ’ άλογό σου
να προσπαθείς να φτάσεις με υπομνήματα
  τον αυτοκράτορα
να ζητάς πίστωση χρόνου
οι γραμματείς να σου απορρίπτουν
  την αίτηση –
Πώς γίνεται τόσο εσύ να ξεπέσεις;

Η ένδοξη Ρώμη σε περίμενε τόσους αιώνες
σε προφητείες έλεγε τον ερχομό σου
κι εσύ αφομοιώθηκες;
 
 
 
 
Από το βιβλίο: Μιχάλης Κατσαρός, «Κατά Σαδδουκαίων», Ε΄ έκδοση (Α΄ έκδοση 1953), Θεμέλιο, Αθήνα 1982, σελ. 21-22.

"Η συμφωνία, τα πάθη και ο κίνδυνος της πολυδιάσπασης" έγραψε ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ (www.lifo.gr 20.6.2018)

...............................................................




Η συμφωνία, τα πάθη και ο κίνδυνος της πολυδιάσπασης 




H συγκεκριμένη συγκυρία κρύβει πολλά μικρά και μεγάλα τέρατα. Όχι τόσο το τέρας της διαίρεσης σε δύο «στρατόπεδα» αλλά το τέρας της πολυδιάσπασης και των άπειρων παρεξηγήσεων μες στον ίδιο χώρο και στην ίδια παρέα. 







έγραψε ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ (www.lifo.gr 20.6.2018)






Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κορόνες περί μειοδοσίας που άρχισαν να κυκλοφορούν ξανά θα απειλούν κάθε μελλοντική κυβέρνηση, αν σκεφτόταν, για τους δικούς της λόγους, την όποια αντιδημοφιλή κίνηση στην εξωτερική ή στην εσωτερική της πολιτική.

Οι άνθρωποι ανησυχούν. Παρά το ότι το «γκάλοπ δρόμου» ή η προσωπική εμπειρία δεν έχουν καμιά επιστημονική αξία, οι άνθρωποι στη λαϊκή γειτονιά της Θεσσαλονίκης όπου μένω έχουν κακή διάθεση απέναντι στη συμφωνία. Οργή φωναχτή δεν είδα, όμως μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα λόγια ενός γνωστού μου που ψήφιζε μέχρις προσφάτως ΚΚΕ και ξέρει πρόσωπα και πράγματα της συνοικίας. Είπε: Όλοι είμαστε στα κάγκελα μέχρι φυσικά να μας δώσει ένα επίδομα και να κουρνιάσουμε. Και το είπε γελώντας πικρά, με αυτό τον τρόπο που έχουν κάποιοι να διακωμωδούν τα δυσάρεστα υλικά της καθημερινότητάς τους.

Εγώ, λοιπόν, που, παρά τις ενστάσεις, βλέπω τη συμφωνία αυτή ως κάτι καλό και στέκομαι με ανησυχία και θλίψη απέναντι στα φοβικά που ακούγονται, αντιλαμβάνομαι πως είμαι «μόνος». Στη μειοψηφία. Ξεκινώ έχοντας επίγνωση αυτού του γεγονότος. Λέω, επιπλέον, πως δεν μπορούμε να κάνουμε σαν να μην υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην πρόσληψη της συμφωνίας από τον κόσμο.

Ειδικά για τις βορειοελλαδικές μικροκοινωνίες, η συμφωνία αυτή είναι «υποχώρηση», το πρώτο βήμα για μια Μακεδονία του Αιγαίου, για διάφορα γεωπολιτικά παιχνίδια στην πλάτη μας κ.λπ. Στο σμίλευμα αυτού του φαντασιακού έχουν συνδράμει όχι μόνο ο γνωστός αστερισμός του Ιβάν Σαββίδη και των πολιτικών της τοπικής δεξιάς αλλά και οι ιδέες για την προέλευση της κρίσης και την ξένη επέμβαση στο «καλύτερο οικόπεδο της Ευρώπης» από την πλευρά μεγάλων κομματιών της αριστεράς. 


[Χρειάζονται, λοιπόν, απαντήσεις στα σενάρια ήττας και αποκαρδίωσης που κυκλοφορούν. Αποσαφήνιση, παραδοχή των δυσκολιών, αποφυγή της ωραιοποίησης. Απαντήσεις, μαζί όμως με αντίσταση στην καταστροφολογική και πανικόβλητη ρητορική που βλέπει παντού «εθνικές ταπεινώσεις».] 


Πάνω σε αυτά τα συναισθήματα πάει να δημιουργήσει δεδομένα η Χρυσή Αυγή και οι άλλοι πυρήνες της άκρας δεξιάς. Ψάχνουν ευκαιρία να εκτρέψουν τη βαριά διάθεση σε ακτιβισμό και να φτιάξουν «κίνημα».

Χρειάζονται, λοιπόν, απαντήσεις στα σενάρια ήττας και αποκαρδίωσης που κυκλοφορούν. Αποσαφήνιση, παραδοχή των δυσκολιών, αποφυγή της ωραιοποίησης. Απαντήσεις, μαζί όμως με αντίσταση στην καταστροφολογική και πανικόβλητη ρητορική που βλέπει παντού «εθνικές ταπεινώσεις». Πολλές φορές, φυσικά, το σοκ που δημιουργεί η απευθείας ή μέσω κοινωνικών δικτύων συνάντηση με σκληρές εθνικιστικές απόψεις (λ.χ. με την άποψη ότι αυτοί οι περιφρονητέοι Σκοπιανοί δεν είναι τίποτα, είναι απλώς «κλέφτες ονομάτων και Ιστορίας») δημιουργεί την τάση να παίξει κανείς το ίδιο το παιχνίδι της πρόκλησης: να αντιμετωπίσει κάθε αγωνία ταυτότητας ως γραφική, αναχρονιστική και εχθρική προς την ειρηνική επίλυση των προβλημάτων. Αυτό είναι λάθος. Και όσοι στέκονται θετικά απέναντι τη συμφωνία, ανεξάρτητα από τις δεύτερες σκέψεις που έχουν γι' αυτό ή το άλλο σημείο, πρέπει να αποφεύγουν τη σνομπ στάση και να πάρουν στα σοβαρά τις ζοφερές σκέψεις των άλλων.

Καταρχάς, για λόγους συσχετισμού δύναμης: οι κατά είναι σαφώς περισσότεροι από τους υπέρ. Δεύτερον, γιατί στην πολύμηνη διαδικασία που ανοίγεται μεταξύ των δύο χωρών υπάρχουν πολλά λεπτά τεχνικά και πολιτικά θέματα ουσίας που δεν ανέχονται την πολιτικάντικη και ευτελή επικοινωνιακή διαχείριση. Κι έπειτα, επειδή το θέμα αυτό προφανώς πάει να χρησιμοποιηθεί για να τονώσει μια κυβερνητική εικόνα και ιδίως την πρωθυπουργική εικόνα σε αναζήτηση καινούργιων ακροατηρίων και συμμαχιών.

Μην ξεχνάμε, όμως, πως οι αγωνίες και δυσφορίες ταυτότητας είναι το καύσιμο των πολιτικών παθών σε πολλά μέρη της Ευρώπης. Όλο και περισσότερο το θέμα της λιτότητας και της οικονομικής κρίσης έχει ενσωματωθεί στη ρητορική περί εθνικής αξιοπρέπειας. Αυτό το επισημαίνουν και πολλοί στο κέντρο και στην κεντροδεξιά που αποφάσισαν να αντιταχτούν στη συμφωνία. Ισχυρίζονται πως μόνο με την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσφορίας μπορεί να αποτραπεί η ριζοσπαστικοποίηση της αγανάκτησης και η ανάδυση μιας ελληνικής Λέγκας του Βορρά.

Μπορεί όμως να έχει κανείς βάσιμες αντιρρήσεις γι' αυτήν τη λογική. Ιδίως γιατί φαίνεται να αρνείται να εξηγήσει, να πείσει, να συζητήσει με αυτούς που αισθάνονται απειλημένοι. Αφήνει να γιγαντώνονται στον κόσμο παρανοήσεις ή να θεριεύουν τα πιο άγονα και επικίνδυνα σύνδρομα, όπως οι κατηγορίες εναντίον της αριστεράς για «εθνομηδενισμό», για «απάτριδες» και τα παρόμοια αραχνιασμένα των παλιών εποχών.

Στην ίδια λογική βλέπουμε να μπερδεύεται η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και στον Τσίπρα με θέματα βασικών αξιών που πάνε πολύ μακριά από τον βίο αυτής της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ας πούμε, ότι οι κορόνες περί μειοδοσίας που άρχισαν να κυκλοφορούν ξανά θα απειλούν κάθε μελλοντική κυβέρνηση αν σκεφτόταν, για τους δικούς της λόγους, την όποια αντιδημοφιλή κίνηση στην εξωτερική ή στην εσωτερική της πολιτική.

Βλέπουμε, τέλος, ότι σε έναν συντηρητικό κόσμο ενισχύεται ξανά η εικόνα της Ελλάδας ως παραπεταμένου παιδιού της Δύσης, ως οικόπεδου που το τεμαχίζουν άλλοτε «αυτοί», άλλοτε «οι άλλοι» και τώρα ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξαναστήνεται πάλι ένας φτωχοπροδρομικός αμυντισμός του λαού που τον καταδιώκουν, πράγμα που είδαμε πόσες στρεβλώσεις γέννησε.

Απ' όλα αυτά δεν μπορεί, φυσικά, να βγει κανένας ορθολογικός και ρεαλιστικός πατριωτισμός. Κερδίζει, αντιθέτως, η ιδέα της εχθρικής περικύκλωσης σε νέα συσκευασία και με άλλους φταίχτες.

Γι' αυτό η συγκεκριμένη συγκυρία κρύβει πολλά μικρά και μεγάλα τέρατα. Όχι τόσο το τέρας της διαίρεσης σε δύο «στρατόπεδα» αλλά το τέρας της πολυδιάσπασης και των άπειρων παρεξηγήσεων μες στον ίδιο χώρο και στην ίδια παρέα. Ιδίως όμως η φριχτή υποψία για το φρόνημα του διπλανού, κάτι πολύ χειρότερο από τους ανώδυνους καβγάδες των social media. 


Πηγή: www.lifo.gr

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2018

"Συνταξιούχε, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι…" έγραψε η Μαργαρίτα Ικαρίου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 25.06.2018)

...............................................................


Συνταξιούχε, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι…


Χέρια ηλικιωμένου άνδρα  
Dreamstime

Ο πατέρας μου, παιδάκι τότε, έζησε τον πόλεμο. Και τον εμφύλιο. Την μπότα του φασισμού και την τρομοκρατία της πείνας. Έζησε το 1-1-4 και τους Λαμπράκηδες. Τη Φρειδερίκη-φρίκη και τον ανύπαρκτο Παύλο. Τον Κοκό και τα διόδια για βασιλόπροικες ή βασιλόπροκες, όπως το εκλάβετε.
Τον Καραμανλή και το Γεώργιο Παπανδρέου, τη χούντα και τη μεταπολίτευση, το ζιβάγκο του Αντρέα, του Γεωργίου Μαύρου την ήττα, το «δε θέλω ου» του Ράλλη, το μουστάκι του Κατσιφάρα, το φουλάρι της Μελίνας να ανεμίζει με φόντο τον Παρθενώνα, του Γεννηματά τις ιδέες και του Τρίτση το σακάκι στον ώμο.
Τον θυμάμαι να κλαίει όταν ο Αντρέας, από το μπαλκόνι, είπε τη σημαίνουσα τότε φράση «Η Ελλάδα, στους Έλληνες».
Σήμερα, τον πήγα με το αυτοκίνητο σε ένα ξεχαρβαλιασμένο ΑΤΜ να σηκώσει τα τελευταία ευρώ από τη σύνταξή του. Στον δρόμο, τα μέτραγε και τα ξαναμέτραγε. Μια στάση στο φαρμακείο, τα ρημάδια τα αντιυπερτασικά πάλι τέλειωσαν κι οι «μπανέλες» για το μετρητή σακχάρου.
Μια ακόμη στάση στο σουπερμάρκετ, γιαούρτι με % τοις εκατό λιπαρά, άνοστο και άγευστο σαν τις υποσχέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων. Λίγο τυράκι, κάνα δυο φρυγανιές, μερικές ζουπηγμένες ντομάτες, το μακαρόνι που δεν κάνει για το ζάκχαρο αλλά «φτουράει» κι είναι φτηνό.
Μάτια δεν σήκωνε να με κοιτάξει.
Τον θυμάμαι με τι τσαγανό έφευγε κάποτε για τις διαδηλώσεις. Πώς μας ειδοποιούσαν ότι κάνει απεργίες πείνας και ότι τον συνέλαβαν για «αντίσταση κατά της αρχής».
Τον θυμάμαι να με καθίζει στα γόνατα και να μου μιλά για την ιστορία της χώρας, τις ιδεολογίες, τις διαφορές ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα, τον ρόλο της Βουλής, την αξία της δημοκρατίας.
Να μου δίνει, από παιδάκι, να του διαβάζω δυο και τρεις εφημερίδες καθημερινά κι έπειτα να με ρωτάει τι κατάλαβα. Να μην καλύπτει με τις δικές του απαντήσεις τα ερωτήματά μου, μα να με αφήνει να ψάχνω μόνη μου το αίτιο και το αιτιατό.
Μια στάση ακόμη. Στο κρεοπωλείο. Λίγο κιμά. «Η μάνα σου έχει χαμηλό αιματοκρίτη, και….» απολογείται. Δεν του απαντώ. Τι να πω;
Είναι ογδόντα έξι. Πότε μιλάει σαν πολυβόλο και πότε σωπαίνει και δεν του παίρνεις κουβέντα. Ειδικά όταν τα άνεργα εγγόνια του είναι μπροστά.
Μόνο τα κοιτάζει με μάτια που καίνε, σαν τότε που έφευγε για τις συγκεντρώσεις κι ερχόταν παθιασμένος να μας αφηγηθεί πως «…ο αγώνας τώρα δικαιώνεται».
Μπαίνει σκυφτός στο σπίτι. Η μάνα μουρμουράει, πάλι. Εκείνος, με κοιτάζει ξανά. Βάζει το χέρι στην τσέπη, το ξαναβγάζει.
«Παιδί μου… πληρώθηκες;» με ρωτάει. Γελώ, για να μην κλάψω. Μπροστά του. «Κάτι πήρα, βρε μπαμπά, μη νοιάζεσαι…».
Επιμένει. «Η μικρή; Της έδωσες; Πες της πως ο παππούς τής χρωστάει χαρτζιλίκι…» η φωνή του, τρεμοπαίζει. Κοιταζόμαστε. Παίζουμε θέατρο κι οι δύο, ο ένας για χατίρι του άλλου. Το χειρότερο είναι πως το ξέρουμε.
Η μάνα μου, μας προσγειώνει στην πραγματικότητα: «Μπα; Τώρα με την επιμήκυνση θα ψιχαλίσει λεφτά;» Ξανακοιταζόμαστε.
Ο περήφανος, ο ανυπότακτος πατέρας μου, ο ιδεαλιστής, ο συνδικαλιστής που δεν βόλεψε τα παιδάκια του, τα ανιψάκια του ή τα εγγονάκια του, ο μη χρηματισμένος και πάντα γελαστός μα γελασμένος, κυρτώνει τη ράχη.
Νιώθει υπεύθυνος για την κατάντια της πατρίδας, για το πολιτικό πελατειακό σύστημα, για τη διαφθορά και τη διαπλοκή που μας έφεραν σε θέση άμυνας και υποδούλωσης έναντι των «εταίρων», για τις «εταίρες» της εξουσίας, για το αναίτιο των διεκδικήσεών του, για την υποτίμηση των αγώνων και των αγωνιών.
Κάθε μέρα, σαν άλλος Οδυσσέας χάνει τους παλιούς του συντρόφους. Άλλους, τους έχει μετατρέψει η εξουσιαστική Κίρκη σε… χοίρους, κι άλλους τους παίρνει το πικρό κύμα της πενιχρής διαβίωσης. Γι' αυτούς ούτε τάφος, ούτε μνήμη, ούτε δάκρυα, ούτε δικαίωση. Φτωχέ μου, πατέρα…
Σ’ αυτόν και σ’ όσους σαν αυτόν, να δω πώς θα επιβληθούν οι μειώσεις. Πώς θα του πείτε: «Σφίξε κι άλλο το ζωνάρι…»

"Ο ξεγραβάτωτος" έγραψε ο Γιώργος Βέλτσος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 25.06.2018)

..............................................................
 

Ο ξεγραβάτωτος


Γιώργος Βέλτσος
Ας γράφουν ό,τι θέλουν -στο κυριλλικό αλφάβητο του κιτρινισμού- οι πικραμένοι. Εγώ γελώ γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο ξεγραβάτωτος τους πήρε τα σώβρακα. «Ξεβράκωτοι» (της Γαλλικής Επανάστασης) μένουν πλέον οι γραβατωμένοι της ελληνικής συντήρησης.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τις κακοήθειες και τα εφιαλτικά σποτάκια για τις γιγαντοτηλεοράσεις στις πρύμνες των γιοτ.
Το 2015, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι διάβασαν, ενέκριναν και ψήφισαν με τα δυο χεράκια το τρίτο μνημόνιο με το οποίο η Ελλάδα έπρεπε πάση θυσία να παραμείνει, όπως επιθυμούσαν διακαώς, στο ευρώ.
Υστερα, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, αντί να βάλουν χέρι, πάτησαν πόδι και αρνήθηκαν να ψηφίσουν τους εφαρμοστικούς νόμους, εξευτελίζοντας σε κάθε ευκαιρία τον Τσίπρα, ενώ τη δική τους ψήφο ευτέλιζαν.
Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου, λοιπόν, έπραξαν η μεν Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ σαν να μην είχαν κυβερνήσει στο παρελθόν, το δε Ποτάμι σαν να είχε ήδη κυβερνήσει μαζί τους, στο μέλλον.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 22ας Ιουνίου, το Eurogroup, αφού αναγνώρισε στον Τσίπρα πως τήρησε τις δεσμεύσεις του και έκανε «πολύ καλή δουλειά» (Ολαφ Σολτς), διασφάλισε με μια σειρά ευνοϊκών μέτρων -που χαιρέτισε και ο Τσίμας την Παρασκευή από τον ΣΚΑΪ- την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές. Και όχι μόνον προέβλεψε μια δεκαετή επέκταση των ωριμάνσεων και της περιόδου χάριτος για τα δάνεια του EFSF, αλλά και ενέκρινε δόση 15 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 3,3 δισ. θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αγορά ενός μέρους των δανείων του ΔΝΤ.
Σ’ αυτή την εφημερίδα, που δεν διαστρεβλώνει, δεν εγκωμιάζει και δεν επιτίθεται, διευκρινίστηκε, την περασμένη Παρασκευή, πόσα θα γλιτώσει κάθε χρόνο η Ελλάδα (συνολικά 4 δισ. ετησίως, έως το 2032), υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα θα υλοποιήσει τις μεταμνημονιακές της δεσμεύσεις.
Ούτε «τέταρτο μνημόνιο» ούτε «σκληροί όροι» ούτε «κοστούμι στενό». Βέβαια, η Γερμανία αποκόμισε 2,9 δισ. ευρώ από την ελληνική κρίση και το κοστούμι που φορώ, μετά την περικοπή της σύνταξής μου, το έχω γυρίσει «μέσα-έξω» στις «επιδιορθώσεις» της γειτονιάς. Και φυσικά, η πατρίδα μου, για να παραμείνει ανταγωνιστική, θα πρέπει οι Ευρωπαίοι εταίροι να προτιμήσουν τον ελληνικό από τον λιβανέζικο χαλβά!
Να γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης βλέπει «ναρκοθετημένο δρόμο» και «κακή συμφωνία για το Σκοπιανό». Διότι ποιο άλλο επιχείρημα θα πρότεινε εκτός από αυτό για την προστασία του «Μακεδονικού Χαλβά»;