Schubert: Adagio in E flat, Op. posth. 148 D.897 "Notturno" - Beaux Arts Trio (Released on: 1986-01-01 / youtube, 13.12.2018)

 ...............................................................

Schubert: Adagio in E flat, Op. posth. 148 D.897 "Notturno" - Beaux Arts Trio

Piano: Menahem Pressler

Violin: Isidore Cohen

Cello: Bernard Greenhouse

Released on: 1986-01-01 / youtube, 13.12.2018

Ερωτικό μένος και ερωτική μανία. Αρχίλοχος (680 π.Χ.-630 π.Χ) και Κωστής Παλαμάς (1859-1943) - Από τον ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και φίλο στο fb Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 31.8.2023)

 ..............................................................

Ερωτικό μένος και ερωτική μανία. Αρχίλοχος (680 π.Χ.-630 π.Χ) και Κωστής Παλαμάς (1859-1943)

Στη μαλακή τη χλαίνη μου, στα μπράτσα μου βαθιά,
έτρεμε σύγκορμη σαν το κυνηγημένο ελάφι.
Τα χέρια μου τα στήθη της τ’ άγγιξαν απαλά
κι άστραψε η ήβη της γυμνή κι η νιότη της στο χάδι.
Τ’ όμορφο έσφιξα κορμί, ώσπου εκειδά γερμένος
στο εφήβαιό της το ξανθό λευκό χύθηκα μένος.

Το ποίημα του Αρχίλοχου (196a West), ο Κωστής Παλαμάς δεν το γνώριζε. Από τα καινούργια παπυρικά ευρήματα, δημοσιεύθηκε δεκαετίες μετά τον θάνατό του. Όμως με το δικό του ποίημα «Ηδονισμός» είναι σαν να διαλέγεται μαζί του:

Γυμνοί. Και σαν κισσός θα σκαρφαλώσω
για να φάω το κορμί σου που με τρώει.
Του λαγκαδιού σου τη δροσάτη χλόη
με το χέρι θρασά θα την πυρώσω.

Το κρασί που ξανάφτει και το γάλα
που κοιμίζει, θα φέρω στάλα στάλα,
μ’ όλο μου το κορμί, να σε ποτίσω.

Και στα πόδια σου τ’ ασπροσκαλισμένα,
δυο βάζα που μου παίρνουνε τα φρένα,
στερνή μανία το μέλι μου θα χύσω.

Η φωτεινή γυμνότητα της θηλυκής σάρκας, η χλόη της ηβικής χώρας, οι παρομοιώσεις της περίπτυξης οι εμπνευσμένες από τη φυσική ζωή – το θήραμα που αναριγεί όλο τρόμο εμπρός στους διώκτες του, το αναρριχητικό φυτό που καταβροχθίζει τα πάντα στο πέρασμά του–, οι πρωτοβουλίες των ανδρικών χεριών – αβρές στον Αρχίλοχο, αναιδείς στον Παλαμά–, τα στοιχεία αυτά είναι κοινά.

Η προφανέστερη ομοιότητα όμως είναι στον ακροτελεύτιο στίχο των δύο ποιημάτων: «λευκόν ἀφῆκα μένος ξανθῆς ἐπιψαύων τριχός», γράφει ο Αρχίλοχος· «στερνή μανία το μέλι μου θα χύσω» ο Παλαμάς. Για «μένος» μιλάει ο ένας, για «μανία» ο άλλος. Αλλά και στα χρώματά τους συμπίπτουν, μόνο που τα έχουν αντίστροφα. Τη λευκότητα του σπέρματος πάνω στο ξανθό εφήβαιο της κοπέλας περιγράφει ο Πάριος ποιητής. Ως μέλι ξανθό χυμένο στα κάτασπρα πόδια της δικής του αγαπημένης μάς ιστορεί το σπέρμα ο Μεσολογγίτης.

Από τις ωραιότερες οργασμικές σκηνές που μας έχει δώσει η λογοτεχνία.

Από τον ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και φίλο στο fb Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 31.8.2023)

"Μανταλάκια" έγραψε η Μαρία Μαθιουδάκη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 30.08.23)

 ...........................................................

Μανταλάκια

έγραψε η Μαρία Μαθιουδάκη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 30.08.23) 

«Μετά τον πρωτοφανή καύσωνα των τελευταίων αιώνων έρχονται και πάλι μελτέμια». «Μετά τα πρωτόγνωρα για την Ελλάδα μελτέμια ακολουθεί ο πιο σφοδρός καύσωνας της χιλιετίας». «Μετά τον πιο σφοδρό καύσωνα της χιλιετίας χαλάει ο καιρός. Ερχονται καταρρακτώδεις βροχές και πλημμύρες σε όλη τη χώρα». «Μετά τις καταστροφικές πλημμύρες ο καιρός θα είναι αίθριος για την εποχή: 10 μέτρα χιόνι στην ηπειρωτική Ελλάδα και μόνο πέντε στα νησιά μας».

Κάποιοι μιλούν για μετεωρολογική καταστροφολογία. Κάποιοι για κλιματική κρίση. Κάποιοι για τον «κακό μας τον καιρό». Ομως, ας σοβαρευτούμε λιγάκι. Δεν μας φταίει ο καιρός. Μας φταίει ο μέσα μας χειμώνας εν μέσω καλοκαιριού. Η αίσθηση ότι οι ζωές μας κρέμονται μετέωρες, σαν σεντόνια χωρίς μανταλάκια, που ένα γερό φύσημα θα τα πάρει και θα τα σηκώσει. Κι αυτά θα καταλήξουν λερωμένα, πάνω στις λάσπες να τα πατούν οι περαστικοί. Η αίσθηση της ανυπαρξίας των υπευθύνων. Να λένε πως φταίει ο αέρας που μας έκανε ρημάδια και όχι η απουσία των δικλίδων ασφαλείας (τα μανταλάκια εν προκειμένω).

Κάθε μέρα κι ένα νέο έκτακτο δελτίο προειδοποίησης καταστροφής. Κι αν δεν σωθείς; Δική σου ευθύνη. Κι αν κατά τύχη σωθείς; Δική τους επιτυχία!

Αυτή η φράση που ακούγεται τελευταία «Από τύχη ζούμε», στην αρχή μού φαινόταν υπερβολική. Πλέον -και μετεκλογικά- μου φαίνεται λευκή πετσέτα. Σαν να παραδίδουμε τα όπλα και τις ζωές μας στην τύχη τους. Κάποιος φίλος πρόσφατα μου έλεγε για την αξία της προσαρμογής και της ευελιξίας. «Να ζήσουμε τη ζωή που μας έτυχε και να σταματήσουμε να κλαψουρίζουμε». Συμφωνώ. Αλλά χωρίς τον παράγοντα τύχη που τόσο είναι της μόδας τελευταία. Να αλλάξουμε στη ζωή ό,τι δεν μας αρέσει, να πάρουμε τα σπασμένα κομμάτια και να συναρμολογήσουμε κάτι καινούργιο, ναι. Αλλά να έχουμε και το θάρρος να έρθουμε σε ρήξη με όσα δεν ταιριάζουν με τις αξίες μας: όταν κάποιοι μιλούν για «κομμάτια», εμείς να μιλάμε για ανθρώπους και σε όσους μιλούν για στρέμματα εμείς να λέμε «οξυγόνο».

Οπως φαίνεται, δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε καταστροφής σε αυτή τη χώρα. Ούτε μικρής ούτε μεγάλης. Ούτε καλοκαιρινής ούτε χειμερινής. Και αυτή η έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού επικουρεί την εγκατάλειψη και των προσωπικών μας σχεδίων. «Ας βγει κι αυτό το καλοκαίρι και βλέπουμε». «Ας περάσει και αυτή η χρονιά» και πάει λέγοντας.

Κάπως έτσι τα καλοκαίρια γίνανε συνώνυμα των προειδοποιήσεων εκκένωσης των σπιτιών μας και οι χειμώνες επακόλουθα μηνυμάτων που ηχούν στα κινητά για να μην ξεμυτίσουμε από τις φωλιές μας. Φτάσαμε να ξεχωρίζουμε τις εποχές, όχι από το ανεβοκατέβασμα των καλοκαιρινών και χειμερινών ρούχων αλλά από αυτά τα προειδοποιητικά «μπες-βγες» σε λούπα. Καλοκαίρια μασκαρεμένα σε πύρινους χειμώνες και χειμώνες μασκαρεμένοι σε φυλακές.

Μνήμες του 2015, προφητείες για το σήμερα : «Στον λάκκο με τα προαπαιτούμενα» έγραψε ο Γιώργος Τσιάρας («Εφημερίδα των Συντακτών», 16.08.15)

..............................................................

 

    «Στον λάκκο με τα προαπαιτούμενα»

 έγραψε ο Γιώργος Τσιάρας («Εφημερίδα των Συντακτών», 16.08.15)

 

Χρειάστηκαν δύο εβδομάδες στην καυτή αγκαλιά του Λιβυκού για να κατακάτσει κάπως ο θυμός, να βάλω μερικές σκέψεις στη σειρά και να δω με κάπως καθαρότερη ματιά τη νέα, άκρως σουρεαλιστική κατάσταση που διαμορφώνεται στη χώρα μας μετά τη μνημονιακή κωλοτούμπα (συγγνώμη, μάλλον πρόκειται για... τριπλό τόλουπ!) Τσίπρα στις Βρυξέλλες.

Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, τα πάντα έχουν αλλάξει στην πολιτική ζωή της χώρας, αλλά και της ηπείρου μας: τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το τρίτο και μακρύτερο Μνημόνιο περνά κατεπειγόντως από την κατηργημένη στην πράξη Βουλή, με αντίτιμο την ντε φάκτο διάσπαση όχι μόνον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του πλειοψηφικού - όπως τουλάχιστον καταγράφηκε στο «καταραμένο» δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου - αντιμνημονιακού στρατοπέδου της ελληνικής κοινωνίας.

Ταυτόχρονα, ένα αβάσταχτο κύμα βαθιάς απογοήτευσης απλώνεται στις ψυχές όσων ευκολόπιστων Ελλήνων, αλλά και ξένων κατάπιαν αμάσητες τις υποσχέσεις του «αριστερού» και «άφθαρτου», μέχρι πρότινος, πρωθυπουργού μας, σύμφωνα με τις οποίες η λαϊκή πίεση - και η απειλή ενός επίπονου αλλά θαρραλέου Grexit - θα ήταν αρκετή για να επιβάλει έναν εναλλακτικό, αναπτυξιακό δρόμο εντός της σημερινής νεοφιλελεύθερης Ευρώπης.

Στα σχεδόν είκοσι χρόνια που διαβάζω και γράφω συστηματικά για τα δεκάδες πανομοιότυπα «προγράμματα σωτηρίας» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ανά τον κόσμο, δύο φαινόμενα έχω διαπιστώσει πως επαναλαμβάνονται, με συχνότητα ιστορικού νόμου.

Πρώτον, δεν υπάρχουν «καλά» και «κακά» μνημόνια: είναι αποδεδειγμένο πέραν πάσης αμφιβολίας ότι όπου επιβάλλεται η συνταγή του Ταμείου - η περικοπή δημόσιων δαπανών και κεκτημένων με αίμα εργασιακών δικαιωμάτων, το «μπιρ παρά» ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, η εσωτερική υποτίμηση κτλ. - οι κοινωνίες πληρώνουν βαρύτατο τίμημα, που συνήθως καθρεφτίζεται στην κατακόρυφη αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας, την πτώση του προσδόκιμου ζωής και τη μαζική μετανάστευση των νέων ανθρώπων.

Το εκπληκτικό είναι πως οι δραματικές αυτές παρενέργειες του φαρμακερού φαρμάκου αναπαράγονται σχεδόν πανομοιότυπα, με την ακρίβεια ρετροϊού, από χώρα σε χώρα, ανεξάρτητα από τις επιμέρους ιδιαιτερότητες της κάθε οικονομίας.

Και αυτό ισχύει είτε μιλάμε για μικρά κράτη, σαν τη Λετονία ή τη Ρουμανία, είτε για μεγάλες και ισχυρές χώρες-περιφερειακές υπερδυνάμεις, σαν τη Βραζιλία, τη Ρωσία και τη γείτονα Τουρκία.

Το ίδιο φωτοτυπικό σχεδόν αποτέλεσμα ισχύει και για τον δεύτερο «νόμο», που επιτάσσει ότι όποιος πολιτικός ηγέτης υπογράψει μνημόνιο, πάει στην καλύτερη - γι' αυτόν - περίπτωση σπίτι του, ενώ στη χειρότερη τον περιμένει το ελικόπτερο, σαν τους Αργεντίνους Ντε λα Ρούα και Καβάγιο, ή η φυλακή, σαν τον Πορτογάλο Ζοζέ Σόκρατες.

Τα μέτρα που συνοδεύουν μονίμως τα «δάνεια σωτηρίας» είναι τόσο απάνθρωπα, τόσο βαθύτατα αντιλαϊκά, ώστε ακόμη και οι πλέον δημοφιλείς ηγέτες εξαφανίζονται από προσώπου Γης, ενώ στη θέση τους αναλαμβάνουν κατά κανόνα άγνωστοι μέχρι εκείνη τη στιγμή ηγέτες.

Η σχετική λίστα δεν έχει τελειωμό: στη θέση των ενδοτικών Γέλτσιν, Τσιλέρ, Μένεμ ή Γ.Α. Παπανδρέου και Σαμαρά, που τους έφαγε η μνημονιακή μαρμάγκα της λιτότητας και του χρέους, εμφανίστηκαν από το πουθενά και κυριάρχησαν άφθαρτοι, «φρέσκοι» ηγέτες σαν τον Πούτιν, τον Ερντογάν, τον Τσάβες, τον Λούλα, τον Μοράλες, τον Κορέα, τον Κίρσνερ, και φυσικά τον ίδιο τον μέχρι χτες «αντιμνημονιακό» Τσίπρα, που κατέκτησαν την εξουσία χάρη στη βαθύτατη λαϊκή αποστροφή για τους ψαλιδοχέρηδες... «διασώστες».

Ο αναβαπτισθείς στα μνημονιακά νάματα Αλέξης νομίζει ότι είναι ο νέος Αντρέας, αλλά οδεύει ολοταχώς στα βήματα του Αντωνάκη και του ΓΑΠ.

Ξέρει κι ο ίδιος ο Τσίπρας, το ομολογεί άλλωστε, ότι το δικό του... καλυτερότερο Μνημόνιο δεν είναι απλά ταξικό και τοξικό, αλλά και παντελώς ανεφάρμοστο, όπως άλλωστε και τα προηγούμενα: μόνο πρόσθετη φτώχεια και καταστροφή θα φέρει για τους πολλούς, πριν αχρηστευτεί από την ίδια τη σκληρότητά του.

Για να εδραιωθεί στην εξουσία, που για πολλοστή φορά αποδεικνύεται πως μόνο ως εφαλτήριο και συνοδευτική γαρνιτούρα χρειάζεται την όποια ιδεολογία, καθώς αποτελεί πανίσχυρη ιδεολογία από μόνη της, ο Τσίπρας ποντάρει στη φαινομενική (και δυστυχώς σκόπιμη - αυτό είναι άλλωστε και το μεγαλύτερο αδίκημά του) έλλειψη εναλλακτικής οδού, αλλά και στην προσωρινή απουσία κάποιου σοβαρού πολιτικού αντιπάλου.

Αλλά δεν θα του βγει. Ο Αντρέας άλλωστε, εκτός από το ότι υπήρξε μεγάλη «γάτα», κυριάρχησε σε μια εποχή ευημερίας, όχι πτώχευσης.

 

"Σβήστε τους μύθους σας στην Ελλάδα…" έγραψε ο Παντελής Μπουκάλας ("Καθημερινή", 29.8.2023)

............................................................... 

Σβήστε τους μύθους σας στην Ελλάδα…

έγραψε ο Παντελής Μπουκάλας ("Καθημερινή", 29.8.2023)

Οι τουρίστες μας είναι πιθανό, πιθανότατο, να έζησαν τον μύθο τους στην Ελλάδα το καλοκαίρι που λήγει (ημερολογιακά μόνο, αφού πια η διάκριση του έτους σε τέσσερις εποχές είναι κι αυτή ένας μύθος)· ιδίως αν εκτός από τη θάλασσα, τα μνημεία, το σουβλάκι και το ούζο συνάντησαν εδώ και τον έρωτα. Για εμάς τους Ελληνες, πάντως, είναι απολύτως βέβαιο: Και φέτος, ακολουθώντας πιστά το τελετουργικό, ζήσαμε τους θερινούς μύθους μας στη δραματική αποκαθήλωσή τους, τη χρεοκοπία, την αποτέφρωσή τους. Τον μύθο του «πανέτοιμου κρατικού μηχανισμού», της «άριστης πρόνοιας που συντονίζεται με την επιστήμη» (εξαιρουμένης της δασολογίας και της μετεωρολογίας), του «ακαταπόνητου ηγέτη που δεν νοιάζεται για το κομματικό κόστος και λογοδοτεί λατρεύοντας την αυτοκριτική», των «υπουργών που δεν θα ξοδέψουν ούτε μία μέρα σε διακοπές», των «αυτοδιοικητικών προυχόντων που καν να ξυριστούν δεν προλαβαίνουν». Η τέφρα στη Θράκη, τη Ρόδο, την Πάρνηθα, την Αχαΐα, την Εύβοια, την Ανδρο, τη Βοιωτία είναι πολύ πιο ευφραδής από τους μυθοπλάστες κυβερνητικούς. Και λέει τη σκληρή αλήθεια, αδιαφορώντας για τους κατασκευαστές τραγελαφικών δικαιολογιών, είτε την πρώτη εξουσία νέμονται είτε την τέταρτη.

Ανάμεσα στ’ αποκαΐδια βρίσκεται και το μύθευμα πως τις πυρκαγιές τις προκαλεί ξένος δάκτυλος, παμπόνηροι πράκτορες και μετανάστες-πρόσφυγες. Από κεραυνό η φωτιά στην Αλεξανδρούπολη; Ναι, αλλά ποιοι προσευχήθηκαν στον Θεό τους να κατακεραυνώσει τους χριστιανούς; Ανατολικότερα, στον Εβρο, οι αυτοχειροτονημένοι σερίφηδες, που τους χρωστάμε λέει το «έπος του 2020», ζουν τον μύθο της ελληνόψυχης ανιδιοτέλειας μέσα στα αυθαίρετά τους, στην καρδιά του σπάνιου βιότοπου.

Το καλοκαίρι άρχισε με το πολύνεκρο ναυάγιο στ’ ανοιχτά της Πύλου και τελειώνει με την απανθράκωση δεκαοκτώ μεταναστών στο δάσος της Δαδιάς. Ελάχιστα και ελάχιστους συγκίνησαν οι δύο τραγωδίες. Αποκάλυψαν έτσι μια κοινωνία που τα σοσιαλμιντιακά της αισθήματα υποδηλώνουν ότι πάσχει από ρατσιστική ακροδεξιίτιδα πολύ ισχυρότερη από αυτήν που εκφράζεται στην κάλπη. Αλλά και μια πολιτεία πολύ κατώτερη ηθικά από το είδωλο που της κατασκευάζουν οι επικοινωνιολόγοι της. Αδιαπραγμάτευτη η αξία της ζωής; Ναι, έτσι ορίζει το δόγμα που διακινείται για να λειτουργήσει σαν απαλλακτικός μύθος. Οχι όμως και της ζωής των ξένων. Αυτοί τυγχάνουν εισβολείς, «λάθρο», αγέλη πρακτόρων. Αρα «πήγαιναν γυρεύοντας». Ή, σε κυνικότερη εκδοχή, «καλά να πάθουν».

Agustín Barrios Mangoré Vals No. 3 - John Williams (youtube, 11.7.2013)

 ...............................................................

Agustín Barrios Mangoré Vals No. 3 - John Williams

(youtube, 11.7.2013)

"Τα κινήματα ανάκτησης του δημόσιου χώρου" έγραψε ο Παντελής Μπουκάλας ("Καθημερινή", 30.7.2023)

 ..............................................................

Τα κινήματα ανάκτησης του δημόσιου χώρου

έγραψε ο Παντελής Μπουκάλας ("Καθημερινή", 30.7.2023)

Μπροστά σ’ ένα αρμυρίκι, και από τα λιγνά να είναι, τα κοντούτσικα, που σου δωρίζει τη σκιά του τη ριζωμένη στο αλάτι και σε κάνει να νιώθεις πως η πλάση όλη γεννήθηκε για σένα, τύφλα να ‘χουν πέντε ομπρέλες και δέκα ξαπλώστρες· ας είναι και από τις προοριζόμενες για τους VIP, αυτές που σε λίγο θα έχουν και ενσωματωμένο ερ-κοντίσιον. Τις κλείνουν καιρό πριν, αφού πια η χάρη τους είναι status symbol. Κάποτε ήταν το αυτοκίνητο. Επειτα το κινητό. Κατόπιν το σούπερ αυτοκίνητο. Υστερα το σούπερ κινητό, με την προϋπόθεση ότι το χρησιμοποιείς για να σε βλέπουν όλοι (πλην των τροχονόμων) ενόσω οδηγείς το σούπερ γιωταχί σου.

Στις παραλίες της Ελλάδας σπανίζουν πια τα αρμυρίκια, ενώ παντού ξεφυτρώνουν ομπρελοκαθίσματα. Τα αυτοφυή αρμυρίκια βρίσκουν τρόπο και τα ξεπατώνουν οι επιχειρηματίες της δροσιάς και της απληστίας νυχτιάτικα ή και στο φως της μέρας, τον χειμώνα, όταν στα έρημα νησιά δουλεύουν φουλ οι παράνομες μπουλντόζες και μπετονιέρες, τα άρματα της ανάπτυξης. Οσο για την «καλλιέργεια των αρμυρικιών κατά μήκος των ακτών ως καλλωπιστικών, καθώς και για τη δημιουργία ανεμοφρακτών», ένας θρύλος είναι. Μονάχα στις εγκυκλοπαίδειες διασώζεται πια. Σαν λαογραφικό ίχνος.

Να γιατί συμμερίζομαι απολύτως (κι άλλοι μαζί μου, είμαι βέβαιος) τον ενθουσιασμό ενός Παριανού, του κ. Δαμιανού Γαβαλά, που κατάφερε να απελευθερώσει τέσσερα αρμυρίκια. Παραθέτω από ρεπορτάζ της Βίκυς Κατεχάκη με τίτλο «Μάχη για ελεύθερες παραλίες στην Πάρο» («Κ», Τρίτη, 25 Ιουλίου): «Δύο επιχειρήσεις που γνωρίζω καλά σε παραλίες της Παροικιάς στις οποίες κολυμπάω από μικρό παιδί, φέτος πήραν και τα τελευταία αρμυρίκια. Κατέλαβαν τον ίσκιο τους και από κάτω τοποθέτησαν ξαπλώστρες. Ξεπέρασαν δηλαδή κατά πολύ τα όρια παραχώρησής τους. Χρειάζεται να δίνουμε καθημερινή μάχη για να κερδίσουμε. Επισκέφθηκα τρεις φορές τη μία από τις δύο επιχειρήσεις για να κάνω κάποιες συστάσεις. Με τα πολλά, κατάφερα να κερδίσω μόνος μου τέσσερα αρμυρίκια που φέτος θα ήταν χαμένα».

Είδος χωροκατακτητικό οι ξαπλώστρες, δεν αρκούνται στα μέτρα που αποσπούν νομίμως, από δημοτικούς άρχοντες που κάνουν και διά της άμμου το ψηφοθηρικό κομμάτι τους. Επιθετικές, επεκτείνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Καταλαμβάνουν αυθαίρετα τον χώρο που έχει μείνει ελεύθερος για να μπορούν να στήνουν την ταπεινή τους ομπρελίτσα και ν’ απλώνουν την ψάθα τους όσοι δεν έχουν ή δεν θέλουν να δώσουν σαράντα ευρώ για μια ομπρέλα και δύο ξαπλώστρες. Φτάνουν σχεδόν στη θάλασσα, κι ας υποτίθεται ότι πρέπει να τις χωρίζουν πέντε μέτρα από το νερό. Ακόρεστες, σφετερίζονται ακόμα και τον ίσκιο των ελεύθερων αρμυρικιών. Για να τα μετατρέψουν και αυτά σε ευρώδεντρα.

Στις παραλίες της Ελλάδας σπανίζουν πια τα αρμυρίκια, ενώ παντού ξεφυτρώνουν ομπρελοκαθίσματα.

Η πλεονεξία εναντίον της ελευθερίας. Αρχαίος ο πόλεμος, όσο αρχαία είναι η βουλιμία που ωθεί τους «πιο ξύπνιους» και τους πιο αδίστακτους να καταχρώνται το κοινό κτήμα, να το ιδιωτικοποιούν, να το στραγγίζουν. Το βλέπουμε παντού στην Ελλάδα, όπου αδέσποτο κάλλος και ελεύθερος χώρος. Παντού στη Μεσόγειο, που αλλοτριώνεται οριστικά από τον υπερτουρισμό. Χάνει τον εαυτό που πούλησε σαν αυθεντικό, κι άλλον εαυτό δεν ξέρει πια να βρει. Εχει ξεμάθει.

Τέσσερα αρμυρίκια δεν είναι τίποτε, έτσι όπως μάθαμε πια να υπολογίζουμε τα πράγματα. Αλλά είναι κι ένας κόσμος ολόκληρος. Και η ανάκτησή τους, η απελευθέρωσή τους, ένα παράδειγμα. Για όλα τα νησιά, φλεγόμενα και μη, στο Αιγαίο και το Ιόνιο. Αλλά και για τη μεσογειακή Ελλάδα, έχει – δεν έχει παραλίες. Στην Πάρο και τη Νάξο το συνειδητοποίησαν. Και αντέδρασαν σχεδόν ταυτόχρονα. Οχι όλοι. Ψευδαισθήσεις δεν επιτρέπονται. Ο πόθος για όλο και περισσότερο χρήμα δεν αλλοιώνει μόνο τις παραλίες και τους οικισμούς. Δεν φθείρει μόνο τον χαρακτήρα του τοπίου. Φθείρει και αλλοιώνει τον ίδιο τον χαρακτήρα του τόπου – όπου τόπος οι άνθρωποι που τον κατοικούν, όπως διδάσκουν σε αδιάφορους μαθητές οι αρχαίοι.

Στην Πάρο, την περασμένη Κυριακή, τριακόσιοι νησιώτες, μέλη οι περισσότεροι της «Κίνησης Πολιτών Πάρου για Ελεύθερες Παραλίες», διεκδίκησαν ειρηνικά το αυτονόητο: χώρο για ν’ απλώσουν την πετσέτα τους στη Σάντα Μαρία. Την όμορφη παραλία που την κατέλαβαν οι ξαπλώστρες μιας ιδιωτικής επιχείρησης, κι ας βρίσκεται σε περιοχή χαρακτηρισμένη ως Natura, κι ας μη δημοπρατήθηκε από τον δήμο κανένα τμήμα της. Το αυτονόητό τους, η ελεύθερη πρόσβαση σε δημόσιο χώρο, απορρέει από κείνο το Μέγα Αυτονόητο, την τήρηση του νόμου, που κατάντησε σχεδόν ανόητο από την πολυετή συστηματική περιφρόνησή του. Αν διέσωζε το νόημά του, δεν θα χρειαζόταν να σταλεί από τις αρχές Μαΐου εγκύκλιος του Αρείου Πάγου (10/2023, 4.5.2023) προς τους εισαγγελείς Πρωτοδικών της επικράτειας, άρα και προς τις Αρχές της χώρας και τους πολίτες της, για να θυμηθούν όλοι πως «η απρόσκοπτη πρόσβαση στις παραλίες είναι conditio sine qua non».

Σε αυτήν ακριβώς την εγκύκλιο θεμελιώνουν τις απαιτήσεις τους οι Ναξιώτες, 1.500 μέχρι στιγμής, που συμμετέχουν στο κίνημα «Σώστε τις παραλίες της Νάξου». Η ανοιχτή επιστολή τους της 16ης Ιουλίου πιστοποιεί ό,τι και ο αγώνας των Παριανών: αν είναι να περισωθούν έστω τα ελάχιστα, ώστε τα νησιά να μη χάσουν οριστικά την ταυτότητά τους, απομένοντας τόσο αυθεντικά όσο γνήσια δημοτικά είναι τα νησιωτικοφανή της οκάς, ο καιρός του αγώνα είναι τώρα. Ούτε αύριο ούτε μεθαύριο. Διαφορετικά, ό,τι όμορφο και πολύτιμο, ό,τι συλλογικό, θα περάσει στην περιοχή της νοσταλγίας. Οπως οι αμμοθίνες της Νάξου, γνώρισμα καίριο του νησιού, που τις ισοπέδωσε και τις καταπάτησε η απληστία, παγερά αδιάφορη για τις έτσι κι αλλιώς υπναλέες Αρχές, τοπικές και κεντρικές.

«Γινόμαστε επί σειρά ετών μάρτυρες συστηματικών παραβάσεων/αυθαιρεσιών από πλευράς επιχειρηματιών, στους οποίους έχει παραχωρηθεί το δικαίωμα χρήσης κοινόχρηστων χώρων αιγιαλού και παραλίας», διαβάζουμε στην ανοιχτή επιστολή των Ναξιωτών. Κι είναι σαν να διαβάζουμε επιστολή κατοίκων της Κρήτης, της Θάσου, της Λευκάδας, της Κέρκυρας, της Ρόδου, της Μυκόνου βέβαια. Αλλά και επιστολή των Αθηναίων, των Θεσσαλονικέων, των Πατρινών, που βλέπουν τα στεριανά τραπεζοκαθίσματα να διευρύνουν συνεχώς την επικράτειά τους εις βάρος του ανυπεράσπιστου δημόσιου χώρου, που μειώνεται παντού στην Ελλάδα. Μια χώρα που κλείνει τα πάρκα της έντρομη (δηλαδή αλλεργική στην ευθύνη) ακριβώς όταν είναι τεράστια η ανάγκη τους: επί καύσωνα.

Sonate Op.5, n°8 - Arcangelo Corelli (1653 - 1713) Flûte à Bec : Guillaume Beaulieu / Clavecin : Julien Faure (1 Μαρ 2023 CENTRE CULTUREL ISADORA DUNCAN, Igny)

 ...............................................................

Sonate Op.5, n°8 - Arcangelo Corelli (1653 - 1713)

Flûte à Bec : Guillaume Beaulieu

Clavecin : Julien Faure

00:00 Preludio (Largo)
04:37 Allemanda (Allegro)
06:37 Sarabanda (Largo)
09:15 Giga (Allegro)

(1 Μαρ 2023 CENTRE CULTUREL ISADORA DUNCAN Igny.)

Τέσσερα άτιτλα ποιήματα του Αρσένι Ταρκόφσκι (1907-1989) (μτφ. Αλέξανδρος Ίσαρης (1941-2022), από τη συλλογή «Έξι Ευρωπαίοι Ποιητές», εκδ. Gutenberg, 2015)

 ...............................................................

·       Τέσσερα άτιτλα ποιήματα του Αρσένι Ταρκόφσκι (1907-1989) (μτφ. Αλέξανδρος Ίσαρης (1941-2022), από τη συλλογή «Έξι Ευρωπαίοι Ποιητές», εκδ. Gutenberg, 2015)

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

 

Τίποτα στον κόσμο

Δεν μου ‘δωσε τόση χαρά

Όσο οι παιδικές ονειροφαντασιές

Που ηχούν στη φτωχή μου μνήμη.

 

Στ’ αυτιά μου αντιλαλεί

Του κόσμου ο σάλαγος, αλλά εγώ ακούω μόνο

Σαν θρόισμα απαλό, σαν βήμα ανάλαφρο –

Τη φωνή της σιγής μου.

 

Άνοιξα και μπήκα στο γυάλινο σπίτι

Με μια λευκή πεταλούδα στο χέρι

Μιλώντας μια γλώσσα ακατάληπτη

Ακόμα και για μένα τον ίδιο.

 

Πάνω στο χιόνι κείτεται τώρα η πεταλούδα,

Βασανίζει το δόλιο μυαλό μου –

Και τα λόγια χαθήκαν, τίποτα δε θυμάμαι.

Μόνο ένας απόηχος έμεινε στ’ αυτιά μου.

 

           ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

 

Με την κίτρινη γλώσσα του να τρεμοπαίζει

Λιγοστεύει συνέχεια το κερί.

Έτσι ακριβώς ζούμε εσύ κι εγώ:

Το σώμα λειώνει, φλέγεται η ψυχή.

 

           ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

 

Τόσο μακρινή είναι η μέρα που γεννήθηκα,

Που καθώς κείτομαι στου ποταμού τον πάτο,

Ακούω κάθε τόσο

Το κρύο κι ολοκάθαρο νερό

Που από πάνω μου κυλά.

Κι αν τραγουδήσουμε κάποιο σκοπό

Που αρχίζει με χορτάρι, το στόμα μας γεμίζει χώμα

Κι έτσι απομένουμε με χείλια σφαλιστά.

                          

Τόσο μακρινή είναι η μέρα που γεννήθηκα,

Που δεν μπορώ πια να μιλήσω.

Μια πόλη ονειρεύτηκα

Σε όχθη από πέτρα.

Κι εγώ κείτομαι στου ποταμού τον πάτο

Και βλέπω μέσ’ απ’ το νερό

Φως μακρινό, μεγάλα σπίτια

Του άστρου τις πράσινες ακτίνες.

 

Τόσο μακρινή είναι η μέρα που γεννήθηκα,

Που αν κάποτε φανείς μπροστά μου

Κι αγγίξεις με το χέρι σου τα μάτια,

Θα ‘ναι ένα ψέμα,

Κι εγώ δεν θα μπορώ να σε κρατήσω,

Κι αν φύγεις

Δεν θα σ’ ακολουθήσω σαν τυφλός

Κι αυτό θα ‘ναι ένα ψέμα.

 

            ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

 

Έλα στ’ όνειρό μου, έλα στ’ όνειρό μου, έλα στ’

      όνειρό μου,

       έλα στ’ όνειρό μου έστω για μια φορά ακόμα.

Ο πόλεμος με τρέφει με αλάτι,

     όμως εσύ μην τ’ αγγίξεις ποτέ αυτό το αλάτι,

Τίποτα πικρό δεν είν’ πικρότερο, ο λαιμός μου

      στέγνωσε απ’ τη δίψα,

Δώσε μου να πιω, δώσε μου νερό,

       μία γουλιά, έστω μια γουλίτσα.

 

"ΑΝΕΣΤΡΕΠΤΙ" ποίημα από την ποιήτρια και φίλη στο fb Δήμητρα Χριστοδούλου (facebook, 28.8.2016)

 ..............................................................

ΑΝΕΣΤΡΕΠΤΙ


Όχι. Δεν είναι το χωριό σου αυτό. Δεν ήρθες
Για ένα οικογενειακό Σαββατοκύριακο.
Αγριελιές προτού να σβήσουν απ' το νου σου,
Φαντάσματα παιδιών γρατζουνισμένων
Και στα ερείπια του ναϊσκου των μουσών
Ένα κεφάλι που γελάει καταμεσήμερο.
Ακούς τη θάλασσα που χτυπάει
Κι ο κάτω κόσμος ανεβαίνει ανοιχτός.


Δεν ήρθες με το αυτοκίνητό σου εδώ.
Σ' άρπαξε από το γιακά ένας αέρας
Με δυο χαστούκια σε ανέκρινε σαν μπάτσος
Και να σου ολόρθος στη γη των πατέρων σου.


Πεύκα τρυπάνε τη σκεπή του δημαρχείου.
Στο νερόλακκο γύρω απ' τα πόδια σου
Σιγοβράζουν αποικίες γυρίνων.
Από μακριά, από του αρχιπελάγους το στομάχι,
Παστώνει μια κομπρέσα αρμύρα τον τρόμο σου,
Κειμήλιο βρώσιμο δακρύων
Όπου μουσκεύεις φουρνιστό ψωμί.


Κι αυτή δεν είναι η γυναίκα σου.
Απόμεινε σε κατάκοιτη χώρα.
Πέφτει ο ήλιος και κοιτάτε ο ένας τον άλλο
Και μένετε άναυδοι όπως στο ενθύμιο του γάμου σας,
Δυο χωριστά μνημεία από αλάτι.

Από την ποιήτρια και φίλη στο fb Δήμητρα Χριστοδούλου (facebook, 28.8.2016)

"Ο ΣΥΡΙΖΑ στον πόλεμο με τη Ρωσία" έγραψε ο Απόστολος Διαμαντής (tvxs.gr. 23.8.2023)

 ...............................................................

   Ο ΣΥΡΙΖΑ στον πόλεμο με τη Ρωσία

έγραψε ο Απόστολος Διαμαντής (tvxs.gr. 23.8.2023)

O κ. Μητσοτάκης αποφάσισε, για δικούς του πολιτικούς λόγους, να ταχθεί ενεργά στο πλευρό του Μπάϊντεν και να κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσία. Μπήκε επικεφαλής της δυτικής αντι-ρωσικής εκστρατείας και άρχισε να στέλνει τανκς, ρουκέτες καλάσνικωφ και πάσης φύσεως στρατιωτικό υλικό, ενώ προχθές παρουσία του Ζελένσκι ανακοίνωσε πως η Ελλάδα θα εκπαιδεύει τους ουκρανούς στα F-16 και δεν παρέλειψε να τονίσει πως θα επιδιώξει και την παραπομπή του Πούτιν στο διεθνές ποινικό δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου, ώστε να τιμωρηθεί η Ρωσία!

Η απόφαση αυτή – που είναι επικίνδυνη για τα ελληνικά συμφέροντα καθώς κόβουμε διπλωματικές σχέσεις με τη Ρωσία σε μια κρίσιμη στιγμή για τα ελληνοτουρκικά θέματα, την ίδια μάλιστα στιγμή που η Τουρκία φροντίζει να ενδυναμώνει τις σχέσεις της με τη Ρωσία – θυμίζει έντονα την απόφαση του Βενιζέλου να εκστρατεύσει και αυτός στην Ουκρανία, πάλι εναντίον των Ρώσων, μια απόφαση που ήταν το πρελούδιο της μικρασιατικής καταστροφής του 1922.

Είχε προηγηθεί η απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων να οργανώσουν εκστρατεία στην Κριμαία, εναντίον των Ρώσων μπολσεβίκων, με σκοπό να ενισχύσουν τις αντεπαναστατικές ρωσικές δυνάμεις στην περιοχή της σημερινής Ουκρανίας.

Στην εκστρατεία αυτή τυχοδιωκτικά και η κυβέρνηση Βενιζέλου στο πλευρό της Αντάντ, με απώτερο στόχο να δημιουργήσει ευνοϊκότερες συνθήκες για την αποδοχή των εδαφικών της διεκδικήσεων. Από το Λονδίνο όπου βρισκόταν ο Βενιζέλος έστειλε το εξής τηλεγράφημα προς τον Γάλλο πρωθυπουργό Κλεμανσώ – δείγμα της απόλυτης υπαγωγής και εξάρτησης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από τις διαρκώς μεταβαλλόμενες ωστόσο πολιτικές της Γαλλίας και της Αγγλίας: «Παρακαλώ δηλώσατε στον πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών ότι ο ελληνικός στρατός είναι στη διάθεσή τους και δύναται να χρησιμοποιηθεί δια κοινό αγώνα πανταχού, όπου η αποστολή του κρίνεται αναγκαία».

Στάλθηκαν τότε, αρχές Ιανουαρίου του 1919, 2 ελληνικές μεραρχίες στην περιοχή της Κριμαίας, μια δύναμη 24.000 ανδρών, μεγαλύτερη ακόμα και από την γαλλική στρατιωτική αποστολή, η οποία μάλιστα είχε και το γενικό πρόσταγμα των επιχειρήσεων, με επικεφαλής τον στρατηγό Philippe d’ Enselme. Τα αποτελέσματα όμως ήταν οικτρά, τόσο στον στρατιωτικό τομέα- καθώς οι ελληνικές δυνάμεις από την προέλαση του Κόκκινου Στρατού είχαν περίπου 400 νεκρούς και 600 τραυματίες – όσο κυρίως στους Έλληνες της Νότιας Ρωσίας, που αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν τα αντίποινα των μπολσεβίκων και να πάρουν εν τέλει το δρόμο της προσφυγιάς προς την Ελλάδα.1

Η έκπληξη και η απογοήτευση στις τάξεις του ελληνικού στρατού, από την επικίνδυνη για τα ελληνικά συμφέροντα απόφαση του Βενιζέλου, ήταν μεγάλες: «Γενική η κατάπληξις…», έγραφε προς την Πηνελόπη Δέλτα, ο Κωνσταντίνος Βλάχος, διοικητής τάγματος, «…μόλις προ διμήνου σταματήσαμε τον πόλεμο! Ώστε δεν σταμάτησε για όλους ο πόλεμος; Στη Ρωσία! Που θα πάμε; Τι θα κάνουμε; Μεμψιμοιρίαι και απογοητεύσεις…γιατί θα πάμε να επαναφέρωμε το τσαρικόν καθεστώς; Και γι΄αυτό να πολεμήσουμε αφήνοντας ίσως τα κόκκαλά μας παγωμένα μέσα στις στέππες, τους ογκόπαγους, τα παγόβουνα;». 2

Βεβαίως, ο κ. Μητσοτάκης δεν έστειλε ακόμη μεραρχίες, αλλά ποιος μπορεί να προβλέψει το μέλλον; Ο Βενιζέλος, εκστρατεύοντας στην Ουκρανία και εν συνεχεία στη Μικρά Ασία, οδήγησε σε τραγωδία τον Ελληνισμό. Και σήμερα, στην τραγική επανάληψή της η ιστορία μας ωθεί ταχύτατα σε συνολικές παραχωρήσεις στο Αιγαίο και την Κύπρο, τα κατεχόμενα εδάφη της οποίας ήδη έχουν αναγνωρισθεί από τη Ρωσία.

Υπάρχει κάποιος μέσα στη Βουλή να σταματήσει τον πολεμικό οίστρο του κ. Μητσοτάκη; Όχι. Αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, που προς τιμήν του έβγαλε ανακοίνωση καταγγέλλοντας την κυβέρνηση και το πολεμικό ανακοινωθέν της εναντίον της Ρωσίας και τις σταθερά φιλορωσικές θέσεις του Βελόπουλου, κανένα άλλο κόμμα δεν είπε κουβέντα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, παρότι αξιωματική αντιπολίτευση και μάλιστα αριστερή – όπως και οι επίδοξοι αρχηγοί του- σιώπησε. Με μια γενικόλογη πρόχειρη τοποθέτηση της Ράνιας Σβίγγου στο ραδιόφωνο, ουσιαστικά ένιψε τα χείρας του: Καταγγέλλουμε τη Ρωσία και ζητάμε ειρήνη. Και επειδή η ειρήνη είναι μία γενική ευχή του καθενός, αυτό που μένει είναι η καταγγελία της Ρωσίας. Κουβέντα για την σχεδιασμένη από τις ΗΠΑ έναρξη του ουκρανικού πολέμου, στο πλαίσιο της στρατηγικής της ανατροπής του καθεστώτος Πούτιν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, τασσόμενος μαζί με τον Μητσοτάκη στο πλευρό των ΗΠΑ, πήγε κι αυτός στον πόλεμο. Πλην όμως, παρότι μπήκε κι αυτός στην «σωστή πλευρά της ιστορίας», ως αριστερό ψάλτης της κυβέρνησης, εν τούτοις οι εξελίξεις στο μέτωπο δεν είναι καθόλου ευχάριστες, ούτε για τον Μπάϊντεν, ούτε για τους δυτικούς, ούτε για τον Μητσοτάκη, ούτε βεβαίως για τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι οι Ρώσοι, αργά και σταθερά, μετά την κατάληψη της Κριμαίας, προελαύνουν καταστρέφοντας συστηματικά τις υποδομές του καθεστώτος Ζελένσκι.

Η εξέλιξη του πολέμου είναι προφανής. Θα τραβήξει όσο χρειαστεί μέχρι να ισοπεδωθεί από τους Ρώσους η ανατολική και νότια Ουκρανία. Ο Χένρι Κίσσινγκερ είχε επισημάνει εξαρχής το ηλίθιο λάθος των δημοκρατικών: όταν δεν είσαι σε θέση να χρησιμοποιήσεις πυρηνικά, πως κηρύσσεις τον πόλεμο στη Ρωσία; Στο πεδίο του συμβατικού πολέμου η Ρωσία υπερέχει και όση στρατιωτική βοήθεια και να στείλει η Δύση, αργά ή γρήγορα ο Ζελένσκι θα ηττηθεί.

Ενώ ήδη στις ΗΠΑ οι σοβαροί αναλυτές τονίζουν το αδιέξοδο της Δύσης και ζητάνε συνθηκολόγηση, ενώ η νίκη των ρεπουμπλικανών τον ερχόμενο Νοέμβριο είναι πιθανότατη και η εγκατάλειψη του Ζελένσκι βεβαία, ενώ ο Πούτιν δεν δείχνει διατεθειμένος να πάει σε ειδικό δικαστήριο και οδεύει σε νίκη, εδώ στην Ελλάδα η μεν κυβέρνηση του κήρυξε τον πόλεμο ο δε αριστερός ΣΥΡΙΖΑ της συμπαραστέκεται, τοποθετούμενος πίσω ακόμα και από τον υπέργηρο συντηρητικό Χένρι Κίσσινγκερ.

French Lute Musicby. Michael Schäffer (youtube, 6.6.2023)

 ...............................................................

French Lute Musicby. Michael Schäffer

00:00 1. Chanson "Tant Qui Vivray" - 5 Dances (Pavane - Gaillard - Basse Danse "La Brosse & Recoupe - Tordion)

07:57 2. Allemande "La Dialogue Des Graces Sur Iris" - Sarabande "La Mallassis" - Canarie "L'amant Content"

13:48 3. Le Sage De Richée: Ouverture

16:09 4. Suite In D Minor: Prélude - Allemande - Courante - Sarabande - Gavotte - Menuet - Bourrée - Gigue)

26:16 5. Praeludium - Allemande - Courante - Sarabande - Passacaglia

"Θρηνούμε τους ανθρώπους αλλά όχι τα δέντρα..." από τον φίλο στο fb Stratis Vogiatzis (facebook, 25.8.2023)

 ..............................................................

"Θρηνούμε τους ανθρώπους αλλά όχι τα δέντρα..."

                         από τον φίλο στο fb Stratis Vogiatzis (facebook, 25.8.2023)

Θρηνούμε τους ανθρώπους αλλά όχι τα δέντρα.

Μετά από κάθε πυρκαγιά άλλωστε η φράση που ακολουθεί είναι ότι ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές.

Κανείς δεν φορά μαύρα όταν χάνεται ένα δέντρο.

Κανείς δεν μνημονεύει το όνομα ενός δέντρου όταν πεθαίνει

Κανένα φιλοσοφικό ρεύμα

δεν ερμήνευσε ένα δέντρο.

Καμιά παράδοση δεν μας δίδαξε

να θρηνούμε τα δέντρα.

Μόνο κάτι άγριοι παλιότερα λάτρευαν τα δέντρα σαν θεούς

αλλά ευτυχώς η θρησκεία μας αντικατέστησε αυτούς τους ψεύτικους θεούς με το ένα και μοναδικό, πανάγιο Θεό μας.

Και αν όπως λένε η δευτέρα παρουσία είναι κοντά γιατί να πρέπει να ανησυχούμε για τα δέντρα?

Θρηνούμε τους ανθρώπους

αλλά όχι τα δέντρα.

Δεν ξέρεις τι να πεις όταν ένα δάσος καίγεται.

Δεν είναι σαν τον άνθρωπο που πεθαίνει.

Σε αυτόν τουλάχιστον κάνεις ένα μνημόσυνο.

Το πένθος είναι ανθρώπινη κατασκευή.

Είναι ο δικός μας τρόπος να βιώνεις την απώλεια

Σε κανέναν δεν λείπουν πραγματικά τα δέντρα που καίγονται.

Άσε που αν πενθούσαμε κάθε φορά που τα δέντρα καίγονται

θα πρέπει να θρηνούμε μια ζωή.

Ευτυχώς ο πολιτισμός μας έχει αποδιώξει το θάνατο και έχει αγκαλιάσει τη ζωη!

Δεν θρηνούμε τα δέντρα γιατί είναι αλλόκοτα είδη.

Τα δέντρα είναι βουβά ζουν σε ένα χρόνο έξω από εμάς.

Ζουν1000 χρόνια ενώ εμείς πεθαίνουμε νωρίς,

Tα κυκλώνει μια άχρονη γαλήνη ενώ εμάς μια γνώριμη νεύρωση

Φωτοσυνθέτουν στο φως ενώ εμάς μας ζώνουν τα σκοτάδια μας.

Μοιάζουν να γνωρίζουν το λόγο που βρίσκονται εδώ

ενώ εμείς ακόμα τον ψάχνουμε.

Μας τι δίνει που τα κάνουν όλα αργά ενώ εμείς όλα γρήγορα

Βγάζουν ρίζες ενώ εμείς πάμε πέρα δώθε

Τα δέντρα είναι στατικά πλάσματα, ακίνητα σαν τους βράχους.

Τα δέντρα λένε πεθαίνουν όρθια.

Μου έρχεται στο μυαλό αυτή η ιστορία του παππού

που διαισθάνθηκε το τέλος του,

Έσπευσε να αγκαλιάσει τα δέντρα του χωριού, να τα αποχαιρετίσει

Ήταν ο τρελός του χωριού.

Οι συγγενείς τον είχαν αποκηρύξει γιατί μιλούσε στα δέντρα,

κάθονταν πάνω στα κλαδιά τους και κοιμόνταν μέσα στις κουφάλες τους.

Ένας σαλεμένος τύπος, σχολιάζανε στο μνημόσυνο του,

όταν τον άγγιζες λέγανε, ήταν σαν ένα ακούμπαγες ένα δέντρο

είχε μια αλλόκοτη ηρεμία που τρόμαζε τον κόσμο.

Θρηνούμε αυτό που εκπροσωπείται όχι αυτό που δεν έχει φωνή.

Έχετε δει κάποιο δέντρο να αξιώνει δικαιώματα;

Φαντάζεστε να είχαμε τα ίδια δικαιώματα με τα πλατάνια, τις αλεπούδες και τους μπούφους?

Ο άνθρωπος θα έχανε την αξία του, θα αποκτούσε ενσυναίσθηση των άλλων πλασμάτων, θα κοιτούσε τη γη ως ένα συμβιωτικό, ολιστικό οργανισμό που όλα αλληλοσυσχετιζονται.

Ο ίδιος δεν θα ήταν πια κυρίαρχος αλλά φιλοξενούμενος με ελαφρύ πάτημα και φροντιστικη απεύθυνση. Αυτά δε γίνονται!

Ο Δαρβίνος το είπε καθαρά: επιβιώνει ο πιο ισχυρός!

Η θυσία των υποδεέστερων το απαραίτητο καύσιμο για τα ανώτερα είδη

Πως άλλωστε θα κάναμε ομελέτα αν δεν σπάγαμε αυγά?

Θρηνούμε τους ανθρώπους αλλά όχι τα ζώα που καίγονται σε ένα δάσος.

Ένα οικοσύστημα ακατανόητων όντων που όλα ενώνονται σε ένα παράξενο ιστό συνδεσιμότητας:

ξεφτέρια, πετρίτες, βραχοκιρκίνεζα, μπούφοι, χουχουριστές, ψαλιδιάριδες, τσίφτες,

αλαζοπαπαδίτσες, χρυσοβασιλίσκους, φανέτα, λούγαρα, μαυρομυγοχάφτες, σταχτοπετρόκληδες, φοινίκουρους, μαυροσκούφηδες,γιδοβύζια, γραικοβάτραχοι, αβλέφαρους, κονάκια, τρανόσαυρες, κυρτοδάκτυλους, σαμιαμίδια, σπιτόφιδα, σαΐτες, σαπίτες, δεντρογαλιές, καήκαν όλα μαζί με το δάσος.

Άλλα πως μπορείς να τα θρηνήσεις αυτά τα αλλόκοτα πλάσματα

που ούτε το όνομα τους δεν μπορείς καλά καλά να προφέρεις?

Θρηνούμε αυτό που συσχετιζόμαστε και γνωρίζουμε δηλαδή αυτό που εξουσιάζουμε.

Το δάσος κατοικεί έξω από τον ανθρώπινο κόσμο.

Στη κοινωνία του δάσους όλα είναι απόκοσμα και αινιγματικά

Στη κοινωνία των ανθρώπων όλα εκτίθονται για να υπάρχουν.

Μέσα στο δάσος το μυαλό του ορθολογιστή σαλεύει και βλέπει ξαφνικά επικίνδυνα οράματα.

Μες στις πόλεις το μυαλό μας ησυχάζει

καθώς όλα είναι ταξινομημένα και εμπορεύσιμα.

Ένας κόσμος ετερότητας χωρίς σχέσεις εξουσίας είναι το δάσος.

Ένα φυσικο μουσείο που το κοιτάμε όταν περνάμε με το αμάξι.

Δε λέω ωραίο είναι να το κοιτάς.

Όμως δεν δαπανάς χρήματα για να προστατέψεις κάτι που δεν θα σου φέρει χρήμα.

Είναι ενάντια στη λογική του πολιτισμού μας

...που μας έχει κάνει ανθρώπους.

Βγαίνουν οι οικολόγοι και λένε τα δικά τους:

Τα δέντρα λένε μοιράζονται μια εξελιγμένη σιωπηλή επικοινωνία:

Μεταφέρουν σύνθετες πληροφορίες μέσω οσμών, γεύσεων και ηλεκτρικών ερεθισμάτων

μέσα από τεράστιο μυκηλιακό, νευρολογικό δίκτυο που ενώνει τα δέντρα μέσα από τις ρίζες τους.

Είναι κοινωνικά πλάσματα λένε και η ευημερία τους εξαρτάται από τη κοινότητα τους.

Κάθε δάσος είναι ένα οικοσύστημα ασύλληπτων συνάψεων που ξεπερνούν λένε ακόμα και τις δις συνάψεις του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Τα δέντρα αισθάνονται και είναι φορές που είναι χαρούμενα και άλλες φορές που κραυγάζουν από πόνο.

Τα δέντρα είναι ιερά και κατοικούν σε αυτά ανιμιστικές δυνάμεις.

Το Δέντρο της ζωής λένε αντιπροσωπεύει τη διασυνδεδεμένη φύση όλων των πραγμάτων στο σύμπαν μας.

Η μοίρα μας είναι κοινή και ο μη ανθρώπινος κόσμος εσωκλείει τον ανθρώπινο καθώς όλα είναι μέρη μιας αδιάσπαστης ενότητας.

Εισπνέουμε λένε τον άερα που εκπνέουν τα δέντρα, δεν αγγίζουμε μόνο εμείς ένα δέντρο αλλά και το δέντρο αγγίζει εμάς.

Εγώ δεν πιστεύω σε αυτά

Πιστεύω στη καμένη γη που βρίσκουν παρηγοριά οι ανθρώπινες ψυχές μας