["Το κίνημα της πετσέτας" και η άμμος πάνω μας...] από τη φίλη στο fb Eleni Konidari (facebook, 4.8.2023)

 .............................................................

"Το κίνημα της πετσέτας" και η άμμος πάνω μας...

από τη φίλη στο fb Eleni Konidari (facebook,  4.8.2023)

Όταν μια συνθήκη φτάνει στα όριά της, είναι προφανές ότι θα υπάρξουν αντιστάσεις. Η διαμαρτυρία για την κατάληψη των παραλιών από επιχειρήσεις όχι μόνο δεν αναπτύχθηκε ως οργανωμένο κίνημα, αλλά ξεπήδησε σχεδόν ταυτόχρονα σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας ως αποτέλεσμα της κλιμακούμενης κοινωνικής δυσφορίας όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Αντιπαρέρχομαι τους υποτιμητικούς μιντιακούς τίτλους του τύπου «κίνημα της πετσέτας». Είναι όμως εύλογο ν’ αναρωτηθεί κανείς γιατί ενώ ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται, ο καημός των ανθρώπων στρέφεται προς τις παραλίες. Όλα τα ζητήματα είναι σημαντικά φυσικά, ωστόσο όταν δέχεσαι τσουνάμι, η ανάγκη για προτεραιοποίηση είναι αναπόφευκτη.

Θα μπορούσε κανείς να κάνει μια έκτακτη ανάλυση της μορφής διαίρει και βασίλευε: από τη μια έχουμε τα μικρά και τα μεγάλα τουριστικά συμφέροντα, μερικώς δικαιωμένα και μερικώς μαφιόζικα, από την άλλη έχουμε την ανάγκη των Αθηναίων να πάνε να κάνουν οικονομικό πλίτσι-πλίτσι, οι οποίοι αψώνονται κάθε καλοκαίρι με τα δικαιώματά τους στις παραλίες, στους αιγιαλούς κτλ, για να τα ξεχάσουν τον Σεπτέμβρη που επιστρέφουν κι έχουν ν’ ασχοληθούν με πιο αστικού τύπου αγώνες. Αυτή η προσέγγιση, πέραν του ότι είναι φτηνή και κοντόφθαλμη, είναι και απολύτως ανακριβής, γι’ αυτό για να κερδίζουμε σάλιο ας μην κάτσουμε να κουβεντιάζουμε σ’ αυτή τη βάση.

Προτιμώ το ζουμ άουτ: 50 και βάλε χρόνια τώρα έχουμε ξεζουμίσει αυτόν τον τόπο, τον έχουμε στεγνώσει κυριολεκτικά, στον βωμό της «βαριάς βιομηχανίας», του τουρισμού. Να βλέπω στο χωριό μου, ένα πρώην ταλαίπωρο ψαροχώρι και τώρα τεντωμένη παραμύκονο, να γίνονται ανάρπαστα τα… τσαρούχια, πολιτισμικά με ξεπερνά καθώς ο αχταρμάς κάνει το μυαλό μου σούπα. Να βλέπω αεροφωτογραφίες του ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΥΔΡΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΔΡΕΥΣΗΣ χωριού μου γεμάτες - κυριολεκτικά γεμάτες - με πισίνες, και μάλιστα δυο μέτρα από την πιο παραδεισένια θάλασσα, είναι ο ορισμός του παράλογου.

Μπορώ να γράψω σελίδες επί σελίδων με τις αμέτρητες παλαβομάρες που αποκαλούμε «τουριστικό προϊόν» - παλαβομάρες διόλου «χαριτωμένες» ή έστω «φολκλόρ», αλλά άκρως επικίνδυνες και αυτεπίστροφες. Δεν χρειάζεται καν να κάνω εκκλήσεις στο θυμικό για την κληρονομιά που αφήνουμε στα παιδιά μας, γιατί όλο αυτό είναι μια απόλυτη φούσκα που άνετα θα προλάβει να σκάσει στα μούτρα μας. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, η κυβέρνηση έριξε στα μαλακά τους επαγγελματίες του τουρισμού, δίνοντας τους επαρκείς επιδοτήσεις (αυτές ήταν οι πραγματικές επιδοτήσεις από τις οποίες τόσοι γοητεύτηκαν, όχι τα αστεία pass) ώστε να μην καταποντιστούν χτυπώντας μύγες. Ειλικρινά όμως αναρωτιέμαι: όλοι αυτοί ολημερίς και ολονυχτίς κοιτάζουν αποκλειστικά την τσέπη τους και μάτια δεν είχαν να δουν τι σήμαινε το θέαμα των άδειων, σφαλισμένων υποδομών; Κανείς τους δεν αναλογίστηκε τι συνέπειες θα είχε σε όλη αυτή τη θηριώδη κι ανεξέλεγκτη ανάπτυξη μια αιφνίδια μακρόχρονη απόσυρση του τουρισμού; Το Ντιτρόιτ θα θύμιζε παιδική χαρά μπροστά στο τοπίο Αποκάλυψης που θα βλέπαμε... Κανείς τους δεν βλέπει ότι κανενός είδους ανάπτυξη δεν είναι εφικτή όταν αυτή είναι τελείως μονόπλευρη με παράλληλη πλήρη αδιαφορία όχι μόνο για άλλους τομείς της οικονομίας, αλλά ακόμα και για στοιχειώδεις δημόσιες υποδομές; Είναι δυνατόν να συνεχίζουμε όλοι να χορεύουμε αμέριμνοι μέσα σ’ όλον αυτό τον παραλογισμό, θεωρώντας μάλιστα ότι είμαστε πολύ ωραίοι τύποι;

Μπράβοι στρογγυλοκαθισμένοι στο δημοτικό συμβούλιο της Ρόδου για δημοπρασίες ομπρελών, αμφίβια γκαρσόνια, εργαζόμενοι λουσμένοι στο καυτό λάδι, μισοκαμένες ξαπλώστρες πολυτελείας, εργασιακές συνθήκες γαλέρας και άχου-και-δε-βρίσκω-υπαλλήλους, και πλείστες άλλες ιστορίες φρίκης – το pinup του καλοκαιριού που ταιριάζει με πασατέμπο και ενεργειακά ποτά.

Δεν είναι η πετσέτα ασφαλώς. Δεν είναι το τέλεια βαμμένο νυχάκι που πρέπει να φωτογραφηθεί παρά θιν’ αλός σε care free εκδοχή. Δεν είναι ο Βόγλης που κυνηγάει την Παναγιά του για να της προσφέρει μύγδαλα μεσούντος του καλοκαιριού, ούτε ο Βερλέκης που τρέχει σε αργή κίνηση προς τη Ναθαναήλ σε μια παρθένα παραλία. Δεν είναι οι στοιβάδες εικόνων που έχουμε από το περίφημο ελληνικό καλοκαίρι, είναι που το πουλήσαμε όσο-όσο και τώρα οι αγοραστές μας το επιστρέφουν ημιθανές γιατί δεν επιβιώνει σε τόσο αντίξοο κλίμα.

Το πετσέτα vs ξαπλώστρα δεν είναι η παρακμιακή μητέρα των μαχών, είναι που τα σώματα, ημεδαπά κι αλλοδαπά, έχουν πάψει ν’ αναγνωρίζουν τι αίσθηση αφήνει η άμμος πάνω τους.