.............................................................
«Professione: reporter» - «Επάγγελμα: ρεπόρτερ» (1975)
Michelangelo Antonioni (1912-2007)
από τη φίλη στο fb Conta Dina (facebook, 13.8.2023)
Φθάνοντας στο Hotel de La Gloria, στην επαρχία τής Σεβίλλης,
ο ήρωας τού Michelangelo Antonioniέχει ήδη βουτηχτεί στην αποξένωση και το εσωτερικό κενό, έχει κάνει την ανησυχία του ταξίδι και την «αρρώστια των συναισθημάτων» περιπλάνηση.
Ήταν ο δημοσιογράφος David Locke στα χαρτιά και στην υπογραφή που θα έβαζε κάτω από το ρεπορτάζ που πήγε να κάνει σε μία χώρα τής υποσαχάριας Αφρικής και στη συνέντευξη που θα έπαιρνε από ομάδα ανταρτών. Είναι ο εξαιρετικός Jack Nicholson, αυτό το ιερόν τέρας τής ηθοποιΐας που μεγαλουργεί ακόμα μία φορά.
Μέσα του κυριαρχεί η ήττα, ξέρει την αλήθεια για την κούραση που απλώνεται στη ζωή και τη δουλειά του, όλοι μιλούν για έναν ανήσυχο ερευνητή ρεπόρτερ αλλά εκείνος δεν κρύβεται από τον εαυτό του: χαμένος είναι στο τίποτα που νοιώθει.
Αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία, το πώς νοιώθει.
Στο διπλανό δωμάτιο τού ξενοδοχείου που τον φιλοξένησε στην έρημο, πέθανε ένας άνθρωπος, πέθανε αληθινά. Ο «νεκρός» ψυχικά, πνευματικά, ψυχολογικά Locke αρπάζει την ευκαιρία να αλλάξει πρόσωπο και ζωή, να ξεφύγει από τον παληό εαυτό, να προσπαθήσει ν' αναζητήσει έναν καινούργιο, να αποκτήσει ουσιαστική ταυτότητα χωρίς εξωτερική πλαστική επικάλυψη και χαραγμένα μερικά στοιχεία αναγνώρισης.
Τον ενδιαφέρει ν' αρχίζει επί τέλους ν' αναγνωρίζεται ο ίδιος ενώπιος ενωπίω. Να διαλέξει απολύτως τον τόπο που θέλει να ζήσει, τη γυναίκα που συνάντησε και ποθεί όσο τίποτα να είναι μαζί της.
Αφρική με τα τοπία τής Αλγερίας, Λονδίνο, Μόναχο, Βαρκελώνη, Αλμερία. Η Αφρικάνικη έρημος, ή η πλατεία ενός μικρού Ισπανικού χωριού, θα στεγάσουν τη μοίρα του; Θα ενωθούν και οι δύο τόποι σε μία κάμαρα επαρχιακού ξενοδοχείου που στην αρχή θα τού δώσει το νέο πρόσωπο και στο τέλος θα τού το πάρει; Κάμαρες, έρημος, σκόνη, τίποτε άλλο παρά το εσωτερικό τοπίο που προς στιγμήν μετατρέπεται και σκορπά σε αντανακλάσεις επάνω στη σαγηνευτική γη τής Αλγερίας και τής Αλμερία για να γυρίσει πάλι πίσω και να χαθεί στον αναπόφευκτο δαίδαλο τής ύπαρξης;
Ο Locke θα ατυχήσει στην αλλαγή ταυτοτήτων, δεν τον θέλει οπότε δεν τον βοηθά ούτε η τύχη του. Το «νέο» του πρόσωπο ανήκει σ' έναν έμπορο όπλων που χίλιοι διαβόλοι τον κυνηγούν. Αλλά και τα πρόσωπα τής παληάς ζωής δεν το βάζουν κάτω, η σύζυγος με τον συνάδελφο ένα βήμα πίσω. Η νεαρή σύντροφος που επιμένει να τον ακολουθεί, δεν θα κατορθώσει να γίνει η σωτηρία του. Από την πρότερη ζωή δεν γλιτώνει κανείς εύκολα. Αλλά, κυρίως, δεν γλιτώνει από τη μέσα αντάρα, ή τη σιωπή, ή τη βροχή, ή την ξηρασία.
Προηγούμενοι και τωρινοί διώκτες και «διώκτες» βηματίζουν μαζί έξω από το παράθυρο τού δωματίου, όπου θα παιχτεί το τέλος. Στην πραγματικότητα, περπατούν συντροφιά οι δύο ζωές και ο ένας εαυτός, εκείνος που υπήρξε αλλά θέλει να γίνει άλλος.
Είναι η στιγμή που ήχησαν στο δικό μου μυαλό μετά από δεκαπέντε, είκοσι χρόνια που είχα να δω την ταινία, οι νότες τού Miles Davis στη «Saeta» από τα «Sketches of Spain» και ας μην έχει γράψει μουσική για την ταινία αυτός ο μέγιστος.
Έναν πίνακα φιλοτέχνησε ο Antonioni, με σύνεργο τη φωτογραφική μηχανή που κινείται μέσα κι έξω, που ξεκινά από το κρεββάτι που κοιμάται ο Locke στο Hotel de la Gloria προς το παράθυρο με τη σιδεριά που βλέπει στην αλάνα για να περάσει πάλι μέσα από τα κάγκελα και να φθάσει στο ξαπλωμένο κορμί. Την ώρα που ο Locke αναμετριέται με το πεπρωμένο του,
σ' εκείνο το ιστορικό, το θρυλικό οκτάλεπτο μονοπλάνο, η καθημερινότητα συνεχίζει τις δουλειές της ήρεμα και νωχελικά, οι άνθρωποι περπατούν έξω από το παράθυρο.
Με μοναδική λεπτομέρεια ότι τα πρόσωπα τής ζωής που συνεχίζεται εκεί απ' έξω, είναι οι βασικοί άνθρωποι τής ζωής τού ήρωα που περνούν βιαστικά για να συνεχίσουν το δικό τους δρόμο.
Το βλέμμα αυτό που αποδρά οριστικά, υπήρξε η κινηματογραφική διαθήκη, το αποκορύφωμα τής παρουσίας στον Κινηματογράφο τού δημιουργού των μετέωρων σχέσεων των γεμάτων από την ερημιά και την αποξένωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου