Τέσσερα άτιτλα ποιήματα του Αρσένι Ταρκόφσκι (1907-1989) (μτφ. Αλέξανδρος Ίσαρης (1941-2022), από τη συλλογή «Έξι Ευρωπαίοι Ποιητές», εκδ. Gutenberg, 2015)

 ...............................................................

·       Τέσσερα άτιτλα ποιήματα του Αρσένι Ταρκόφσκι (1907-1989) (μτφ. Αλέξανδρος Ίσαρης (1941-2022), από τη συλλογή «Έξι Ευρωπαίοι Ποιητές», εκδ. Gutenberg, 2015)

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

 

Τίποτα στον κόσμο

Δεν μου ‘δωσε τόση χαρά

Όσο οι παιδικές ονειροφαντασιές

Που ηχούν στη φτωχή μου μνήμη.

 

Στ’ αυτιά μου αντιλαλεί

Του κόσμου ο σάλαγος, αλλά εγώ ακούω μόνο

Σαν θρόισμα απαλό, σαν βήμα ανάλαφρο –

Τη φωνή της σιγής μου.

 

Άνοιξα και μπήκα στο γυάλινο σπίτι

Με μια λευκή πεταλούδα στο χέρι

Μιλώντας μια γλώσσα ακατάληπτη

Ακόμα και για μένα τον ίδιο.

 

Πάνω στο χιόνι κείτεται τώρα η πεταλούδα,

Βασανίζει το δόλιο μυαλό μου –

Και τα λόγια χαθήκαν, τίποτα δε θυμάμαι.

Μόνο ένας απόηχος έμεινε στ’ αυτιά μου.

 

           ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

 

Με την κίτρινη γλώσσα του να τρεμοπαίζει

Λιγοστεύει συνέχεια το κερί.

Έτσι ακριβώς ζούμε εσύ κι εγώ:

Το σώμα λειώνει, φλέγεται η ψυχή.

 

           ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

 

Τόσο μακρινή είναι η μέρα που γεννήθηκα,

Που καθώς κείτομαι στου ποταμού τον πάτο,

Ακούω κάθε τόσο

Το κρύο κι ολοκάθαρο νερό

Που από πάνω μου κυλά.

Κι αν τραγουδήσουμε κάποιο σκοπό

Που αρχίζει με χορτάρι, το στόμα μας γεμίζει χώμα

Κι έτσι απομένουμε με χείλια σφαλιστά.

                          

Τόσο μακρινή είναι η μέρα που γεννήθηκα,

Που δεν μπορώ πια να μιλήσω.

Μια πόλη ονειρεύτηκα

Σε όχθη από πέτρα.

Κι εγώ κείτομαι στου ποταμού τον πάτο

Και βλέπω μέσ’ απ’ το νερό

Φως μακρινό, μεγάλα σπίτια

Του άστρου τις πράσινες ακτίνες.

 

Τόσο μακρινή είναι η μέρα που γεννήθηκα,

Που αν κάποτε φανείς μπροστά μου

Κι αγγίξεις με το χέρι σου τα μάτια,

Θα ‘ναι ένα ψέμα,

Κι εγώ δεν θα μπορώ να σε κρατήσω,

Κι αν φύγεις

Δεν θα σ’ ακολουθήσω σαν τυφλός

Κι αυτό θα ‘ναι ένα ψέμα.

 

            ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

 

Έλα στ’ όνειρό μου, έλα στ’ όνειρό μου, έλα στ’

      όνειρό μου,

       έλα στ’ όνειρό μου έστω για μια φορά ακόμα.

Ο πόλεμος με τρέφει με αλάτι,

     όμως εσύ μην τ’ αγγίξεις ποτέ αυτό το αλάτι,

Τίποτα πικρό δεν είν’ πικρότερο, ο λαιμός μου

      στέγνωσε απ’ τη δίψα,

Δώσε μου να πιω, δώσε μου νερό,

       μία γουλιά, έστω μια γουλίτσα.