...........................................................
Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου (γ. 1953)
Πώς βουλιάζουν τα πόδια στην άμμο
Και με κόπο πατάς παραπέρα,
Πώς το σώμα σωριάζεται χάμω
Σαν το βρίσκει κατάστηθα η σφαίρα,
Έτσι φτάνω στα χρόνια που γράφω,
Στων φτωχών λέξεών μου τον τάφο
Και το ξέρω πως πριν με σκεπάσει
Θα μου ρίξει η άγραφη φράση.
Όσο τ’ άστρα κρυώνουν χαμένα
Στη βουβή τ’ ουρανού αλφαβήτα
Κι όπως σβήνοντας πια ένα ένα
Του νοήματος γράφουν την ήττα
Τόσο κάποιος μ’ ελπίδα κι αυθάδεια
Θα γεμίζει τετράδια άδεια
Και θα ντρέπομαι εγώ που τελειώνω
Μ’ έναν άρρυθμο στίχο και μόνο.
Όμως είδα τον μετέωρο δρόμο
Των πουλιών το πρωί απ’ τα δάση
Στου θεού του ασπρομάλλη τον ώμο
Ν’ ακουμπά για ευλογία ή στάση.
Το γαλάζιο είδα φως στα φτερά τους
Να τυλίγει βολές και θανάτους
Και ξανά να πετούν στον αέρα
Προς τον στίχο: «Αθάνατη Μέρα».
……………………………………………………………..
(Στην εικόνα τοιχογραφία από τον «τάφο του κυνηγιού και του ψαρέματος», Ταρκυνία.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου