.............................................................
Αν κάποιος βουτούσε τις ουράνιες σφαίρες
στρογγυλά μπισκότα στο γάλα του Γαλαξία
και γευόταν το προσωρινό μαζί με το αιώνιο,
αν η γη ήταν πράσινη καραμέλα
και όχι καφετιά μάζα έτοιμη να πυρακτωθεί,
αν οι φίλοι φορούσαν κόκκινα καπέλα
και το σώμα τους ήταν ένα στρώμα μαλακό
για να βουλιάζεις μες στην αγκαλιά τους,
αν οι εραστές ξερίζωναν τ’ αστραφτερά μανικετόκουμπα
που μόνο το πρόσωπό τους καθρεφτίζουν
και έκλειναν στον στάβλο την αχυρένια τους καρδιά
αν ο Οιδίποδας εκείνη την ώρα
δεν είχε πρησμένα πόδια απ’ το πολύ περπάτημα
και δεν ήταν "ο άνθρωπος" η απάντηση στο αίνιγμα
αλλά "η πεταλούδα" ή "ένα αλογάκι παναγίας"
ή έστω "ένα ελάφι με λυπημένα μάτια",
αν μπορούσε ο καθένας να πιστέψει
πως για κάθε χνάρι που σβήνεται στην άμμο
ένα άλλο πόδι σ' άλλη έρημο σχηματίζει μία λακούβα
και ίσως μια μέρα καταφέρουμε να φτάσουμε στο σπίτι,
πως κάθε πράξη που μπορεί
ν' αλλάξει ακόμα και τη ροή μίας πομπής μυρμηγκιών
έχει την δύναμη κοσμογονίας,
ίσως τότε και μόνο τότε,
ν' άξιζε τον κόπο
αυτή η σύντομη φάρσα ενός άμυαλου μικρού θεού
που το μπαλόνι του έπεσε στην Μεγάλη Τούρτα του Σύμπαντος
και τώρα κλαίει γοερά
και με τα καυτά του δάκρυα
μας λιώνει κάθε μέρα και πιο γρήγορα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου