"Μανταλάκια" έγραψε η Μαρία Μαθιουδάκη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 30.08.23)

 ...........................................................

Μανταλάκια

έγραψε η Μαρία Μαθιουδάκη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 30.08.23) 

«Μετά τον πρωτοφανή καύσωνα των τελευταίων αιώνων έρχονται και πάλι μελτέμια». «Μετά τα πρωτόγνωρα για την Ελλάδα μελτέμια ακολουθεί ο πιο σφοδρός καύσωνας της χιλιετίας». «Μετά τον πιο σφοδρό καύσωνα της χιλιετίας χαλάει ο καιρός. Ερχονται καταρρακτώδεις βροχές και πλημμύρες σε όλη τη χώρα». «Μετά τις καταστροφικές πλημμύρες ο καιρός θα είναι αίθριος για την εποχή: 10 μέτρα χιόνι στην ηπειρωτική Ελλάδα και μόνο πέντε στα νησιά μας».

Κάποιοι μιλούν για μετεωρολογική καταστροφολογία. Κάποιοι για κλιματική κρίση. Κάποιοι για τον «κακό μας τον καιρό». Ομως, ας σοβαρευτούμε λιγάκι. Δεν μας φταίει ο καιρός. Μας φταίει ο μέσα μας χειμώνας εν μέσω καλοκαιριού. Η αίσθηση ότι οι ζωές μας κρέμονται μετέωρες, σαν σεντόνια χωρίς μανταλάκια, που ένα γερό φύσημα θα τα πάρει και θα τα σηκώσει. Κι αυτά θα καταλήξουν λερωμένα, πάνω στις λάσπες να τα πατούν οι περαστικοί. Η αίσθηση της ανυπαρξίας των υπευθύνων. Να λένε πως φταίει ο αέρας που μας έκανε ρημάδια και όχι η απουσία των δικλίδων ασφαλείας (τα μανταλάκια εν προκειμένω).

Κάθε μέρα κι ένα νέο έκτακτο δελτίο προειδοποίησης καταστροφής. Κι αν δεν σωθείς; Δική σου ευθύνη. Κι αν κατά τύχη σωθείς; Δική τους επιτυχία!

Αυτή η φράση που ακούγεται τελευταία «Από τύχη ζούμε», στην αρχή μού φαινόταν υπερβολική. Πλέον -και μετεκλογικά- μου φαίνεται λευκή πετσέτα. Σαν να παραδίδουμε τα όπλα και τις ζωές μας στην τύχη τους. Κάποιος φίλος πρόσφατα μου έλεγε για την αξία της προσαρμογής και της ευελιξίας. «Να ζήσουμε τη ζωή που μας έτυχε και να σταματήσουμε να κλαψουρίζουμε». Συμφωνώ. Αλλά χωρίς τον παράγοντα τύχη που τόσο είναι της μόδας τελευταία. Να αλλάξουμε στη ζωή ό,τι δεν μας αρέσει, να πάρουμε τα σπασμένα κομμάτια και να συναρμολογήσουμε κάτι καινούργιο, ναι. Αλλά να έχουμε και το θάρρος να έρθουμε σε ρήξη με όσα δεν ταιριάζουν με τις αξίες μας: όταν κάποιοι μιλούν για «κομμάτια», εμείς να μιλάμε για ανθρώπους και σε όσους μιλούν για στρέμματα εμείς να λέμε «οξυγόνο».

Οπως φαίνεται, δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε καταστροφής σε αυτή τη χώρα. Ούτε μικρής ούτε μεγάλης. Ούτε καλοκαιρινής ούτε χειμερινής. Και αυτή η έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού επικουρεί την εγκατάλειψη και των προσωπικών μας σχεδίων. «Ας βγει κι αυτό το καλοκαίρι και βλέπουμε». «Ας περάσει και αυτή η χρονιά» και πάει λέγοντας.

Κάπως έτσι τα καλοκαίρια γίνανε συνώνυμα των προειδοποιήσεων εκκένωσης των σπιτιών μας και οι χειμώνες επακόλουθα μηνυμάτων που ηχούν στα κινητά για να μην ξεμυτίσουμε από τις φωλιές μας. Φτάσαμε να ξεχωρίζουμε τις εποχές, όχι από το ανεβοκατέβασμα των καλοκαιρινών και χειμερινών ρούχων αλλά από αυτά τα προειδοποιητικά «μπες-βγες» σε λούπα. Καλοκαίρια μασκαρεμένα σε πύρινους χειμώνες και χειμώνες μασκαρεμένοι σε φυλακές.