.............................................................
Από το ημερολόγιο ενός Νάρκισσου
Όμως εγώ ήμουν από την άλλη όχθη
και σας κοίταζα με όλο το θάρρος της πρόθεσης
ενός ανθρώπου που θέλει να καταλάβει
στη δικιά μου όχθη έχω αερόστατα
με παίρνουν και με σηκώνουν ψηλά
αφήστε με λέω
ας πέσω
να καταλάβω θέλω
κι έπεφτα γελώντας
και δεν καταλάβαινα
κι έπεφτα φτύνοντας αίμα
και δεν καταλάβαινα
το βάρος της συνθήκης σας
τι συμφωνία κλείνατε
ενώ εγώ κυλιόμουνα στ’ αστέρια
και λάσπες έσερνα από βροχή ευχών σας
για μένα να μην εύχεστε
φοβούνται οι ευχές τους τρομαγμένους
που πολεμούν με τη βαρύτητα
στη δικιά μου την όχθη
δεν έχει μήνες ούτε μέρες
κι αυτό το εύρημα με τις στιγμές
αφήστε το
το πούλησε ο συναισθηματισμός για έναν παρά
ο χρόνος είναι ένα θεότρελο τόπι
που πηδάει από δω κι από κει
ποτέ δεν το πιάνω
λατρεύω μόνο να κοιτώ τις τραγικές αναπηδήσεις του
για να έχω το κίνητρο
να βυθίζομαι ήσυχα στις λίμνες
των αναπάντητων τίποτα
Θα κοιτώ το πρόσωπό μου
μέσα στα δικά σας πρόσωπα
ώσπου να βεβαιωθώ
πως δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβω
μέχρι να βυθιστώ στην απέθαντη
συλλογική απροσδιοριστία
Με νιώθετε τώρα θαρρώ
Δεν το 'θελα να κοιταχτώ
τόσο μες στον καθρέφτη
είναι που πίσω του πέρναγαν
τ’ απορημένα είδωλά σας
Από την ποιήτρια και φίλη στο fb Μαργαρίτα Παπαμίχου (facebook, 2.2.2023)
*foto/Street Photography Cartier-Bresson Inspired
Όμως εγώ ήμουν από την άλλη όχθη
και σας κοίταζα με όλο το θάρρος της πρόθεσης
ενός ανθρώπου που θέλει να καταλάβει
στη δικιά μου όχθη έχω αερόστατα
με παίρνουν και με σηκώνουν ψηλά
αφήστε με λέω
ας πέσω
να καταλάβω θέλω
κι έπεφτα γελώντας
και δεν καταλάβαινα
κι έπεφτα φτύνοντας αίμα
και δεν καταλάβαινα
το βάρος της συνθήκης σας
τι συμφωνία κλείνατε
ενώ εγώ κυλιόμουνα στ’ αστέρια
και λάσπες έσερνα από βροχή ευχών σας
για μένα να μην εύχεστε
φοβούνται οι ευχές τους τρομαγμένους
που πολεμούν με τη βαρύτητα
στη δικιά μου την όχθη
δεν έχει μήνες ούτε μέρες
κι αυτό το εύρημα με τις στιγμές
αφήστε το
το πούλησε ο συναισθηματισμός για έναν παρά
ο χρόνος είναι ένα θεότρελο τόπι
που πηδάει από δω κι από κει
ποτέ δεν το πιάνω
λατρεύω μόνο να κοιτώ τις τραγικές αναπηδήσεις του
για να έχω το κίνητρο
να βυθίζομαι ήσυχα στις λίμνες
των αναπάντητων τίποτα
Θα κοιτώ το πρόσωπό μου
μέσα στα δικά σας πρόσωπα
ώσπου να βεβαιωθώ
πως δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβω
μέχρι να βυθιστώ στην απέθαντη
συλλογική απροσδιοριστία
Με νιώθετε τώρα θαρρώ
Δεν το 'θελα να κοιταχτώ
τόσο μες στον καθρέφτη
είναι που πίσω του πέρναγαν
τ’ απορημένα είδωλά σας
Από την ποιήτρια και φίλη στο fb Μαργαρίτα Παπαμίχου (facebook, 2.2.2023)
*foto/Street Photography Cartier-Bresson Inspired
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου