..............................................................
Σωτήρης Τριβιζάς (γ. 1960)
Λόγια που δεν τα είπανε τα χείλη
είτε από οίκτο είτε κι από φόβο ακόμα.
Που κάποια δύναμη τα εμπόδισε να βγούνε,
που κάποια βούληση τα κάρφωσε στο στόμα.
Λόγια φτιαγμένα από της καρδιάς τους χτύπους,
λόγια που μοιάζουνε στο αίμα ποτισμένα.
Στη ζωντανή τη σάρκα που υποφέρει
και στης σιωπής το σάλιο βουτηγμένα.
Όποιος δεν θέλησε ποτέ να τα προφέρει,
μέσα του θα τ' ακούει ν’ αντηχούνε
με την τρομαχτική προσήλωση που έχουν
μάτια τυφλά, πρόσωπα που δεν ζούνε.
Ω πλάσμα με τα σφραγισμένα χείλη,
σ' εκείνο το κομμάτι σου που είναι πια χαμένο
και πάνω στην ορθάνοιχτη πληγή σου
μοιάζει η σιωπή σαν βάλσαμο απλωμένο.
Ω πλάσμα που ούτε ο έρωτας ξυπνάει,
ούτε κανένας πια δεν το φωνάζει.
Κάποια στιγμή σ' είχε ο θεός σου σημαδέψει
γι' αυτή τη λέξη που δεν είπες - και που μέσα σου ουρλιάζει.
Στάσου στην άκρη, απόλαυσε τον θρήνο,
τη σκιά τυλίξου. Είν' αργά για τη δική σου αλήθεια.
Έχεις περάσει πια το σύνορο το αιώνιο
που ιερή η σιωπή σού γίνεται συνήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου