...............................................................
Για την ταινία "TAR"...
από τον συγγραφέα και φίλο στο fb Αλέξη Πανσέληνο (facebook, 12.2.2023)
Αν δεν είναι το χειρότερο, το TAR σίγουρα είναι ένα από τα χειρότερα κινηματογραφικά έργα που έχουμε δει ποτέ. Άθλιο σενάριο, φλύαρη και ανατμοσφαιρική σκηνοθεσία, μια ηθοποιός που δεν ξέρει τι να κάνει με τον ρόλο-Φρανκενστάιν που υποτίθεται φτιάχτηκε στα μέτρα της. Ένα κολάζ ψυχολογισμών και στερεότυπων. Μια γυναίκα μαέστρος που για κάποιον λόγο πρέπει να είναι και λεσβία, ενδεχομένως για να αγγίξει ένα κοινό που καθημερινά ταΐζεται με τα θέματα των έμφυλων δικαιωμάτων, ίσως και επειδή για κάποια μυαλά, όπως του σκηνοθέτη και του σενάριου, μια γυναίκα προεξάρχουσα ορχήστρας κάπου εκατό άλλων μουσικών πρέπει να συμπεριφέρεται σαν άντρας. Στη διάρκεια αυτής της ταινίας που τραβάει και τραβάει και κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνει, το κοινό μπουκώνεται από ένα ανελέητο name dropping γνωστών μαέστρων για τους οποίους αναφέρονται τα πιο γνωστά ανέκδοτα και κουτσομπολιά, με την φιλοδοξία του σεναρίστα να εισαχθεί ο θεατής σε αυτόν τον ιδιαίτερο, κρυφό κόσμο της μουσικής βιομηχανίας – προσπάθεια αδέξια και ατελέσφορη.
Το χειρότερο : η μουσική απουσιάζει εντελώς, η 5η του Μάλερ ανακηρύσσεται με το έτσι θέλω ως η σπουδαιότερη από τις εννέα, ίσως επειδή είχε την ατυχία να χρησιμέψει ως soundtrack σε μια άλλη μεγάλη κινηματογραφική παρενδυσία, τον “Θάνατο στη Βενετία” του Βισκόντι.
Η Tar κάθεται στο πιάνο και παίζει σπαράγματα μουσικής με τα δάχτυλα του ενός χεριού. Ποτέ κάτι περισσότερο. Μπροστά στην ορχήστρα η Μπλάνσετ "διευθύνει" τα πρώτα λίγα ή τα ελάχιστα τελευταία μέτρα ενός μέρους της άτυχης συμφωνίας. Οι κινήσεις της είναι τελείως ακατάλληλες, προφανώς δεν υπήρξε coach να της δείξει πώς διευθύνει κανείς μια ορχήστρα. Ο Παπακαλιάτης στο Maestro δεν θα είχε τίποτα να ζηλέψει στο πόντιουμ από την Μπλάνσετ. Οι επικλήσεις του Μπερνστάιν ως μέντορα της Tar δεν βοηθούν ούτε εμάς ούτε εκείνην. Ο Αμερικάνος μαέστρος υπήρξε ένας φλογερός παιδαγωγός του κοινού αλλά και ένας επιδειξιομανής που συχνά χρησιμοποίησε τη μουσική για να φανεί ο ίδιος. Τι σχέση έχει μαζί του η Tar ; Καμία. Οι ιδέες της βρίσκονται μίλια μακριά από τον ιεραποστολικό ζήλο του Μπερνστάιν και πάντως έτσι όπως διατυπώνονται από δω κι από κει δεν μοιάζουν να έχουν καμία συγκεκριμένη στόχευση.
Οι μηχανορραφίες της στην ορχήστρα, με την έξωση ενός βοηθού μαέστρου, την υπονόμευση μιας άλλης γυναίκας μαέστρου, της οποίας τορπιλίζει την τοποθέτηση στο Λονδίνο και (πώς και γιατί δεν καταλαβαίνουμε ποτέ) την οδηγεί στην αυτοκτονία και τέλος η ανάδειξη ως σολίστ ενός από τα “δόκιμα” μέλη της ορχήστρας, μιας όμορφης νεαρής Ρωσίδας βιολοντσελίστας, ελάχιστα μας δείχνουν από τις θηριώδεις σφαγές που πραγματοποιούνται μεταξύ μαέστρων και καλλιτεχνικών πρακτορείων που τους εκπροσωπούν για τις τοποθετήσεις τους στις "μεγάλες" ορχήστρες ή τις ανταλλαγές προσκλήσεων από ορχήστρα σε ορχήστρα και από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα. Η Tar ενώ υποτίθεται ηγείται της σπουδαίας Φιλαρμονικής του Βερολίνου, συμπεριφέρεται σαν να ήταν τοποθετημένη σε κάποια τριτοκλασάτη ορχήστρα ερασιτεχνών σε κάποια χαμένη πόλη των Μεσοδυτικών Πολιτειών των ΗΠΑ.
Ελάχιστα καταλαβαίνουμε και για τις σχέσεις της με την ερωμένη της που είναι το πρώτο βιολί της Φιλαρμονικής, ακόμα λιγότερα για τη σχέση της με το παιδί της Γερμανίδας φίλης της. Μια άσκοπη, φλύαρη, κουτή ταινία με ηρωίδα μια τελείως επινοημένη προσωπικότητα που δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα με έναν πραγματικό άνθρωπο. Ταινία άρρυθμη, σενάριο παιδαριώδες, σκηνοθεσία της πλάκας.
Όσκαρ ; Καλύτερα να μιλούσαμε για τρία τουλάχιστον Χρυσά Βατόμουρα : σεναρίου, σκηνοθεσίας και πρώτου γυναικείου ρόλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου