..............................................................
ισμήνη γεώργιος λιόση
5/3/23
πως επέζησα
λίγο παράξενο
μέσα σε τόση υποκρισία
τόση σκόνη
τόση μοχθηρία
μάλλον, έτρεχα προς τα εκεί που
η θάλασσα φιλούσε την αθωότητα
δεν είχα πόδια
ούτε φτερά
κι όμως, με άρπαξε από τα μαλλιά
και με έσυρε, εκείνο
το χεράκι με τον σφραγιδόλιθο
δακτυλίδι στον παράμεσο
-μην φωνάξεις, μου είπε
θα μας ακούσουν
στον δρόμο, η οχλοβοή των κυνηγών
πήγαινε ερχόταν
έφευγε ξαναγύριζε
μπήκα στο σπίτι
είναι κανείς εδώ;
ο κανείς έπαιζε πιάνο στο
αθέατο δωμάτιο
μίας έκπαγλης συμπόνιας
δεν είχε το κλειδί η αγάπη
ούτε ο θυμός ούτε ο φόβος
έμενα μετέωρη στο κενό
μεταξύ άγνοιας και επίγνωσης και απραξίας
το μαύρο τσάι άχνιζε στην κούπα
μία χτένα για τα μαλλιά μου στο τραπέζι
κι ένα προσωπείο από κερί θαρρώ ή πορσελάνη
ένα λευκό άλογο σε τροχασμό
στο πάτωμα, τόσο μικρό
όσο εκείνα τα ξύλινα που, τα παιδιά
καβαλικεύουν
άστραφτε στα μάτια του η
προοπτική του ταξιδίου και ο σκοπός
μίκραινα όσο μία κούκλα για παιχνίδι
σαν ένα κουκί γινόμουν
εγώ, μία βασίλισσα εκπλήρωσης
ονείρων
που πραγματικότητα δεν γίνονται
έπρεπε να επινοήσω τα όπλα
να εφεύρω την ελευθερία
να τάξω την νίκη
το υπόγειο ήταν γεμάτο
τρομαγμένους ανθρώπους
έπρεπε να τους ανεβάσω στους δρόμους
έπρεπε να τους πείσω
για την επιτυχία του εγχειρήματος
ένα σπίρτο έπρεπε να γίνουμε, που, θα
έβαζε φωτιά
στους καημούς του κόσμου
κι αίφνης έξω, στα μεγάφωνα
αντήχησε ο λόγος που με
παραπλανητική πειθώ
μας υποδείκνυε τον δρόμο
κι ήταν βέβαιο, πως οδηγούσε στον γκρεμό
πίνακας Ιερώνυμος Μπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου