"Για τα μνημόνια και πάλι" γράφει ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.3.2023)

 ..............................................................

              Για τα μνημόνια και πάλι

γράφει ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.3.2023)

Το έγκλημα των Τεμπών έχει φυσικούς αυτουργούς: τους έχοντες «αντικειμενική πολιτική ευθύνη». Το γεγονός πως οι ταξικοί νόμοι τους τούς απαλλάσσουν είναι ηθικά αδιάφορο. Η νομιμότητά τους είναι λέξη με στόχο την απόκρυψη, τον φενακισμό, την παραπλάνηση, την κοροϊδία των «μικρών ανθρώπων», όλων μας δηλαδή. Γι’ αυτό και η εμμονή από κάποιους στη «νομιμότητα» είναι «αντικειμενικά» απαλλακτική.

Αν ήμασταν κράτος δικαίου (sic), με την ιδεατή, πάντα, έννοια, οι αυτουργοί θα είχαν ποινικές ευθύνες. Καπιταλιστικό κράτος δικαίου δεν σημαίνει πια, στις περισσότερες περιπτώσεις, παρά κράτος με δικαστήρια. Τελεία.

Το τι κάνουν τα δικαστήρια το ξέρουμε. Απαλλάσσουν τους πλούσιους και σκίζουν τους φτωχούς. Οι Χριστοφοράκοι και οι Φλώροι της Energa, μεταξύ πολλών άλλων του ίδιου φυράματος, κολλητών, ως επί το πλείστον, του πολιτικού συστήματος -δώστε βάρος στο «συστήματος»- κάνουν τη ζωάρα τους, ενώ οι άπορες γιαγιάδες χάνουν τα σπίτια τους.

Η δικαστική εξουσία δεν «καθυστερεί», όταν δεν πρέπει να καθυστερήσει. Είτε πρόκειται για τους πλειστηριασμούς είτε για τη νομιμοποίηση των μνημονίων. Είτε για τη βοήθεια στην Eldorado Gold είτε για την καταγγελία ως παράνομων περικοπών στις αποδοχές των «λειτουργών» της. Και, βέβαια, τρέχει με χίλια προκειμένου να βγάλει παράνομες και καταχρηστικές όλες τις απεργίες.

Ρωτάω τους νομομαθείς: Γιατί δεν έχουν και ποινική ευθύνη οι δικαστές που απαγόρευσαν την απεργία των σιδηροδρομικών, η οποία αφορούσε την πλήρη έλλειψη ασφάλειας των σιδηροδρόμων; Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω.

Οποιος μιλάει για «δικαιοσύνη», αναφερόμενος στη δικαστική εξουσία, τον πυρήνα του κατασταλτικού μηχανισμού του καπιταλιστικού κράτους, στην καλύτερη περίπτωση δεν έχει σχέση με τον μαρξισμό - και οποιαδήποτε χειραφετητική κοινωνική θεωρία. Οποιος δε τη θεωρεί τυφλή είναι ο ίδιος θεότυφλος: η «δικαιοσύνη» έχει μάτι-γαρίδα.

Ακούω πολιτικούς (sic) της αντιπολίτευσης να απαιτούν την ανάληψη από τη «δικαιοσύνη» της διαλεύκανσης του σιδηροδρομικού εγκλήματος και, αν και αγνωστικιστής, κάνω τον σταυρό μου. Τόση, πια, εμπιστοσύνη;

Ευτυχώς, η μεγάλη πλειονότητα έχει καταλάβει τι γίνεται. Νομίζω ότι ένας από τους βασικούς λόγους που η νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πρωτοφανώς, για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα, αντιδημοφιλής, οφείλεται στη δικαστική της ιδιότητα. Κι ας ψηφίστηκε από το 90% των βουλευτών.

Από όσους, δηλαδή, εκόντες άκοντες, ψήφισαν κι εφάρμοσαν μνημόνια.

Είναι πραγματικά θλιβερό ότι η μεγάλη πλειοψηφία της Βουλής προσπαθεί να μας πείσει πως «βγήκαμε από τα μνημόνια».

Είναι, επιπλέον, εξοργιστικό, όταν κι η Μαρίκα ξέρει πως, χωρίς τα μνημόνια, θα ήταν πολύ δύσκολο να μειωθεί το προσωπικό του ΟΣΕ στο ένα τρίτο των οργανικών θέσεων, όπως και το να δοθεί μπιρ παρά η ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους τυχάρπαστους Ιταλούς. Θα ήταν δύσκολο να δίνεται σε ιδιωτικές εταιρείες της πυρκαγιάς το έργο της εγκατάστασης συστημάτων ασφαλείας.

Δεν θα ήταν αδύνατο, όπως μας έδειξε ο «εκσυγχρονισμός» και τα γεννήματά του, που επιδίωξε -και κατάφερε- να μετατρέψει έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων σε απασχολήσιμους - με «μπλοκάκια» ή μη. Θα ήταν, ωστόσο, δυσκολότερο.

Τίποτε από όσα επιβλήθηκαν στα χρόνια των μνημονίων δεν ήταν «μικρότερο κακό». Τις περισσότερες φορές άνοιξαν τον δρόμο για το μεγαλύτερο κακό.

Και όχι μόνο δεν τελειώσαμε μαζί τους, αλλά μας έχουν πιασμένους, πολύ γερά, από τον λαιμό.

Το διαρκές «καθεστώς μνημόνιο» -των 714 νόμων, των 60.000 διατάξεων και των 300.000 εφαρμοστικών υπουργικών αποφάσεων- θα καθορίζει τη ζωή, και τον θάνατο όπως φαίνεται, τουλάχιστον των δισέγγονών μας. Μαζί με το μεταδημοκρατικό πολιτικό πλαίσιο και τα δικαστήριά του.

Μπροστά στις εκλογές, η επιλογή της ψήφου -καλύτερα, της εμπλοκής στην πολιτική σύγκρουση- νομίζω θα πρέπει να χρησιμοποιήσει ως καθοριστική την απόρριψη του δεδομένου καθεστώτος και τη διάθεση για τη διαμόρφωση ενός σχεδίου απεμπλοκής. Αλλιώς, τα προτεινόμενα «προγράμματα» συνιστούν ανέκδοτο. Οποιος διαφωνεί, ας μας πει αν η επιστροφή της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στο Δημόσιο «επιτρέπεται».

Εδώ και καιρό, πολλοί, ένθεν κακείθεν του «πολιτικού συστήματος», ισχυρίζονται πως η αντιμνημονιακή στάση είναι περσινά ξινά σταφύλια. Η διαχωριστική μνημόνιο - αντι-μνημόνιο δεν υφίσταται πλέον και πρέπει να πάμε γι’ άλλα. Πράγματι, η διαχωριστική, επιφανειακά, έχει ατονήσει. Οχι, όμως, λόγω της αντικειμενικής σημασίας της, αλλά εξαιτίας της επικοινωνιακής πανστρατιάς που επιχειρεί να τη βγάλει από την εικόνα.

Η επιστροφή του απωθημένου, ωστόσο, η επίθεση του πραγματικού, έρχεται να επαναφέρει το τραύμα. Το έγκλημα των Τεμπών είναι παράδειγμα αυτής της επίθεσης.

Νομίζω πως η σύνολη Αριστερά, κυβερνώσα και μη, ό,τι κι αν (δεν) έκανε, πρέπει να γίνει καθαρή απέναντι στον απίστευτο κοινωνικοπολιτικό ζουρλομανδύα που μας έχουν φορέσει. Εστω κι αν αυτό συνδέεται με δυσάρεστες παραδοχές. Δεν γίνεται αλλιώς.

*Εκπαιδευτικός