Απόσπασμα από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου (γ. 1947) «Από εδώ πέρασε ο Κιλρόι» (εκδ. Καστανιώτης, 1992)

 ...............................................................

      Διονύσης Χαριτόπουλος (γ. 1947)

·       Απόσπασμα από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου (γ. 1947) «Από εδώ πέρασε ο Κιλρόι» (εκδ. Καστανιώτης, 1992)

 

…Το παιδί το είχε βρει παιχνίδι.

   Είχε σταθεί στη μέση του δρόμου και δεν άφηνε κανένα άλλο να περάσει. Τα έστελνε να κάνουνε το γύρο του τετράγωνου για να πάνε στο σπίτι τους. Του άρεσε αυτό το παιχνίδι και το κράτησε ώρα… Τα παιδιά κάνανε πίσω κλαμένα τα περισσότερα· κι άμα δε μένανε κοντά να τα ακούσει η μάνα τους να βγει, γυρνάγανε από άλλο στενό.

   Ώσπου μπροστά στο παιδί βρέθηκε εκείνο το κοριτσάκι· δεν ήτανε της γειτονιάς· δεν το είχε ξαναδεί· κι ούτε είχε ξαναδεί ένα κοριτσάκι τόσο όμορφο. Καθαρό και όμορφο. Το παιδί κατάλαβε πως το παιχνίδι τελείωσε εκεί· χωρίς να της πει τίποτα, παραμέρισε να περάσει.

 

-Δε θα μου την κάνει… Να το δεις! Δε θα μου την κάνει ο Ες-Ες. Ο δολοφόνος.

- Δεν είπε έτσι. Ξάπλωσε.

- Τότε τι είπε…

- Θέλει να το σκεφτεί.

- Αυτός να το σκεφτεί ή εγώ;

- Είπε κι εσύ. Ξάπλωσε να σου πω…

- Μπροστά ήμουνα… Λέγε.

- Αυτό που είπε είναι πως η επέμβαση που ζητάς έχει μεγάλους κινδύνους. Σου πρότεινε δυο άλλες λύσεις.

- Φάρμακα, η μία· και σωληνάκι, η άλλη.

- Γιατί όχι· δεν ξέρει ο Προφέσορ; Αυτή η επέμβαση, με το σωληνάκι που θα σου βάλει, έχει πολλές πιθανότητες.

- Δεν παίζω με πιθανότητες. Θα χάσω. Εγώ δεν έχω πιάσει ποτέ ούτε το λήγοντα στο λαχείο. Ή τελείως καλά ή… αντίο. Αυτό θέλω· του το είπες;

- …

- Μήπως του είπες τίποτα άλλο;

- Εγώ; Εσύ τον τρόμαξες με αυτά που έκανες. Θυμάσαι τι έλεγες; Μέχρι που τον απείλησες! Τι άνθρωπος είσαι…

- Είδες· δε μ’ έμαθες ακόμα να φέρομαι.

- …

- Κι εσύ τα μετέφραζες;

- Όχι, βέβαια. Αλλά καταλάβαινε από το ύφος σου. Να τον φας κόντεψες.

- Γι’ αυτό είπε να με δει ψυχίατρος· με πέρασε για τρελό.

- Είπε, αν δεν έχεις αντίρρηση. Το τόνισε: αν. Να σε δει το πρωί ένας ψυχίατρος… ψυχολόγος… δεν κατάλαβα καλά με όλα αυτά που γινόντουσαν.

- Να με δει όποιος θέλει. Εδώ που φτάσαμε.

- Ηρέμησε τώρα.

- Πήγαινε πες του συμφωνώ.

- Δε θες να το σκεφτείς;

- Όχι.

- Δε λέω για τα φάρμακα· άσ’ τα. Η άλλη εγχείρηση όμως έχει πολλές πιθανότητες. Πάνω από εξήντα τοις εκατό… Χωρίς κανένα κίνδυνο!

- Είμαι χαμένος από χέρι, καταλαβαίνεις; Και μετά, εγώ ήρθα εδώ γι’ αυτή την εγχείρηση. Τέλειωσε! Ούτε μια εγχείρηση δεν μπορώ να κάνω, γαμώ… Πρέπει να παρακαλάω; Τέτοια γκαντεμιά! Τέτοιος χασογκόλης σαν κι εμένα δεν υπάρχει. Μόνο εγώ κι ο Αριστείδης Παπάζογλου. Ναι! Εγώ κι αυτός!...

- Τι γελάς μόνος σου τώρα;

- Θυμήθηκα τον Αριστείδη.

- Ποιος είναι αυτός;

- Ήταν! Πάει!... Μεγάλος μπαλαδόρος, αλλά κι ο μεγαλύτερος χασογκόλης που έπαιξε στον Ολυμπιακό. Ο Αριστείδης πέρναγε όλη την αντίπαλη άμυνα και τον τερματοφύλακα κι έβγαζε την μπάλα έξω. Άουτ σε άδειο τέρμα!

- Και τι σχέση έχεις εσύ με αυτόν;

- Πώς!... Εγώ τι κάνω; Έφτασα ως εδώ· είμαι μπροστά στο τέρμα και δεν μπαίνει γκολ. Αν υπήρχε κερκίδα, θα με μουντζώνανε όλοι μαζί· όπως τον Αριστείδη.

 

Το παιδί δεν το είχε σχεδιάσει να φύγει.

   Δεν είπε φεύγω… Έφυγε. Σηκώθηκε από τα σκαλιά της γωνίας που καθότανε με τα άλλα παιδιά και τράβηξε προς τα κάτω.

   Το παιδί περπάτησε πολλή ώρα μόνο του. Κανείς δεν το πρόσεχε… Πέρασε έξω από τα καφενεία και τα μαγαζιά. Πέρασε τα εργοστάσια και τους στρωμένους με λαμαρίνες δρόμους και βγήκε στο λιμάνι. Εκεί είδε τα καράβια. Αυτό θυμάται. Τα καράβια! Ήτανε πιο μεγάλα κι από σπίτια· κι όταν νύχτωσε, ανάψανε τα φώτα τους σα φωτιές στο νερό.

   Το παιδί δε θυμάται πόσο έλειψε· ούτε ποιος το βρήκε και το γύρισε στο σπίτι του. Θυμάται μόνο τα φλογισμένα καράβια· και θυμάται με απορία τους δικούς του να κλαίνε…