"Γιατί ξεσηκώνονται οι Γάλλοι" γράφει ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.3.2023)

...............................................................

         Γιατί ξεσηκώνονται οι Γάλλοι 

γράφει ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.3.2023)

Ας προσπαθήσουμε να ξεδιαλύνουμε τα πράγματα. Οι Γάλλοι δεν αγωνίζονται, όπως νομίζουν κάποιοι, για να παίρνουν σύνταξη στα 64, ενώ στην Ελλάδα παίρνουμε στα 67. Σε Ελλάδα και Γαλλία ισχύει το ίδιο, για την ακρίβεια στη Γαλλία ήταν ήδη λίγο χειρότερα.

Στην Ελλάδα φεύγεις με πλήρη σύνταξη στα 62 αν έχεις συμπληρώσει 40 έτη ασφάλισης (12.000 μέρες). 'Η με μειωμένη, αν έχεις συμπληρώσει 15 έτη (4.500 μέρες). Και φεύγεις στα 67 με πλήρη (ό,τι σημαίνει πλήρης για τον καθένα). Στη Γαλλία ίσχυε ακριβώς το ίδιο. Η πλήρης είναι στα 67, εκτός αν έχεις συμπληρώσει τα ένσημα νωρίτερα, με κατώτερο όριο τα 62. Με την επιβαρυντική διαφορά ότι για να φύγεις με πλήρη στα 62, έπρεπε να έχεις συμπληρώσει 41,5 έτη ασφάλισης.

Με το διάταγμα Μακρόν τα 41,5 έτη γίνονται σταδιακά 43 και η ελάχιστη ηλικία για σύνταξη περνάει σταδιακά στα 64 χρόνια. Αρα, ακόμη κι αν δουλεύεις από τα 18, δεν μπορείς να φύγεις πριν συμπληρώσεις 46 χρόνια δουλειάς (στα 64), και αν δουλεύεις από τα 22, στα 64 δεν θα πάρεις πλήρη σύνταξη γιατί θα έχεις 42 και όχι 43 χρόνια δουλειάς!

Αλλά αυτό είναι το ένα σκέλος. Το άλλο είναι ότι ο Μακρόν εξελέγη παίρνοντας στον 1ο γύρο των προεδρικών εκλογών 27,85% και το κόμμα του, στον 1ο γύρο των βουλευτικών, 25,55%. Ο σκληρός πυρήνας των ψηφοφόρων του εκπροσωπεί, με άλλα λόγια, λίγο πάνω από το ένα τέταρτο όσων ψήφισαν.

Παρ’ όλα αυτά, προεδρεύει σαν βασιλιάς – τους ξένους ηγέτες τούς δεξιώνεται στις Βερσαλλίες! Ο συνταγματικός του ρόλος όμως είναι να διαιτητεύει, όχι να κυβερνά. Η κυβέρνηση κυβερνά και το Κοινοβούλιο εγκρίνει ή όχι το έργο της. Αλλά ο πρόεδρος Μακρόν και η πρωθυπουργός που έχει ο ίδιος επιλέξει κυβερνούν εν μέρει χωρίς τη Βουλή, με διατάγματα. Ενα δικαίωμα που τους δίνει το Σύνταγμα κατ’ εξαίρεση, τείνουν να το κάνουν κανόνα. Με διάταγμα πέρασαν και τις αλλαγές στις συντάξεις. Ηδη πολλοί μιλούν για οριστικό ενταφιασμό της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας και για ανάγκη δραστικής μείωσης των προεδρικών εξουσιών.

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα που ερεθίζει τον κόσμο. Ενα κομμάτι της Κεντροδεξιάς, που δεν εκπροσωπεί συνολικά την Κεντροδεξιά και είναι κεντρώας προέλευσης, θεωρεί εαυτόν μοναδικό κάτοχο της αλήθειας, από επιφοίτηση. Με αναίδεια ζηλωτή, υποδύεται ότι μόνο αυτό ξέρει το καλό όλων, ότι όλοι οι άλλοι είναι άγνωροι, αδαείς, αξιοκαταφρόνητοι.

Με φανατισμό πρώτου κομμουνιστή θέλει να τα σαρώσει όλα σύμφωνα με τα δικά του δόγματα. Να κάνει επιτέλους τη δική του επανάσταση. Την επανάσταση των κεντρώων. Και κατηγορεί τα «άκρα» και από τις δύο πλευρές, ότι συμμαχούν ανίερα για να το εμποδίσουν. Αν όμως κοιταζόταν λίγο πιο προσεκτικά στον καθρέφτη, ίσως έβλεπε το επιχείρημά του ανεστραμμένο: πως δηλαδή το ίδιο είναι «άκρο» και έχει βάλει όλους τους άλλους, την πλειονότητα δηλαδή, απέναντι. «Ακραίους» και μη.