..............................................................
Σταμάτης Πάρχας (γ.1962)
Κι ήταν ψυχές που πέταξαν ψηλά στον ουρανό...
Κι ήταν ψυχές που πέταξαν ψηλά στον ουρανό,
για να ξεχάσουν τις φωνές, τα δάκρυα, τον πόνο,
συντρίμμια να μην ξαναδούν, ορίζοντες να κλείνουν,
είναι ψυχές που πέταξαν ελεύθερες να φύγουν,
σε γή, ουρανό και θάλασσες καθάριες και παρθένες.
Κι όσοι έμειναν ξανά τις ίδιες θα θρηνούν κουβέντες,
εκείνες που δεν έγιναν ποτέ κι εκείνες που βιαστήκαν,
όσοι έμειναν θα γλείφουν τις πληγές τις εδικές τους,
άλλος θα λέει πως έπρεπε κανείς να μην μιλήσει,
άλλος πως λίγα ειπώθηκαν, κάθε φορά πιο λίγα.
Κι εμείς εδώ, όσο όλοι ξέρουν τι να πούνε πρέπει
και τι δεν πρέπει ούτε απ’ τον νου σαν σκέψη να περνάει,
θα είμαστε πάλι μοναχοί, κύματα μες στο κύμα.
Σωπάστε λίγο, αφουγκραστείτε, μάθετε τα λόγια
που κυβερνάνε τη σιωπή σαν η σιωπή τον Λόγο,
σαν τον παλιό τον καπετάνιο με το μπλε κασκέτο,
τη γυριστή την πίπα του που κάθε που ρουφάει
μια ομίχλη αρωματική σαν βέλο τον καλύπτει,
σαν τα σκιστά τα μάτια του, το γκρίζο του το γένι
και το αλμυρό χαμόγελο που λόγια πια δεν έχει,
μα ξέρει πως τα κύματα σε ορίζουν, δεν τα ορίζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου