..............................................................
Φώτης Αγγουλές (1911 – 27/3/1964)
Αγάπη, από την έρημο, σου φέρνομε αρμυρίκια
κι είναι φτωχά, μα ωστόσο
σκέψου με πόση τσιγγουνιά
μαζέψανε σταλιά-σταλιά την αυγινή τη δρόσο
και φτιάξανε τ’ ανθάκια τους κατάσπρα και μελιτζανιά.
Αγάπη, από την έρημο σου φέρνομε αρμυρίκια…
Αν δεν ανθούσανε κι αυτά, δε θάρχονταν ο Μάης
στην έρημο. Στην έρημο πού να τα βρούμε τα Εντελβάις;
***
Ε, Τσάρλυ, τραβήξου από τον ήλιο.
Σήμερα, έπεσε η Ατομική...
Σήμερα, στα λιμάνια,
οι σωματέμποροι κι οι πορτοφολάδες
μπορούν να περηφανεύονται
που δεν έγιναν εφευρέτες...
***
Τι καταραμένη νύχτα... στοίχειωσε κι η πόλη λες,
και στα ρημαγμένα σπίτια με τις άνανθες αυλές,
τα στοιχειά γλεντοκοπώντας, κρουταλούν τις πόρτες τους,
σαν φασίστες που χτυπάνε ηλιθίως τις μπότες τους.
(…)
Τι καταραμένη νύχτα... στοίχειωσε κι η πόλη λες,
κι απ’ τα κλειδωμένα σπίτια κι απ’ τις έρημες αυλές
άκουσε… σφυριές χτυπάνε, μακρινές και ρυθμικές
σαν να σπάζουν αλυσίδες, σαν ν’ ανοίγουν φυλακές.
***
Νάμαι, ξανάρθα πίσω.
Κι έχω τραγούδια να σας πω πολλά
μα πριν σας τραγουδήσω,
που ειν` τα κρίνα;
Που είν` τα γιασεμιά;
Έχω μια θλίψη να κοιμίσω.
* Φώτη Αγγουλέ, Άπαντα, τόμος α', Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου, 1990, 108, 130, 76, 182.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου