"Δημοψήφισμα η κάλπη του Ιουνίου" έγραψε ο Παναγιώτης Α. Τζανετής (tvxs.gr, 3.6.2023)

 ............................................................

Δημοψήφισμα η κάλπη του Ιουνίου

               έγραψε ο Παναγιώτης Α. Τζανετής (tvxs.gr, 3.6.2023)

Χθες

Επιδιώκοντας ένα εκλογικό αποτέλεσμα που να θυμίζει νέο ‘81 φθάσαμε τελικώς στο νέο ’74.

Λαμβάνοντας τοις μετρητοίς εκείνο το εκλογικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να έχει συμπεράνει κανείς ότι μετά την χούντα οι Έλληνες έψαχναν τον νέο… Παπάγο. Θυμίζω ότι ο Παναγούλης είχε εκλεγεί τελευταίος και το 54% ΝΔ-13% ΠΑΣΟΚ είχε προκαλέσει στον Παπανδρέου σκέψεις αναχωρητισμού.

Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν παρά αποτύπωση μιας συγκυρίας κι όχι κάτι βαθύτερο.

Και τότε ένας μουσουργός είχε πει την αλήθεια (Καραμανλής ή τάνκς) κι είχε ακούσει τα εξ αμάξης! Έτσι και τώρα ο κ. Σαββόπουλος παρατήρησε την αδόκητο «φοιτητική αμεριμνησία» ενώπιον πολλαπλών κι εντεινόμενων απειλών που ένιωθε ένας λαός κλονισμένης αυτοπεποίθησης.

Πολλά δείχνουν ότι η κυβερνητική παράταξη πήγε στην μάχη τρίζοντας τα δόντια ενόσω οι αντίπαλοι της πήγαν με χαλαρή και πολύχρωμη διάθεση αυτοδιοικητικών εκλογών. Οι διακυμάνσεις των αποτελεσμάτων αναλόγως των προσώπων που αναμετρώντο κατά τόπους, είναι ενδεικτικές.

Ιδιαιτέρως στο θέμα της κυβερνητικής προοπτικής έλεγαν «άρρητα ρήματα». Δεν συμμερίζομαι βεβαίως ότι πολιτική δυναμική δημιουργούν μόνον κόμματα ευρισκόμενα στα πρόθυρα της εξουσίας. Αυτό συμβαίνει μόνον κατ’ εξαίρεση στην ζωή χωρίς να σημαίνει ότι κανόνας της ζωής είναι μια ψοφοδεής Αριστερά. Μπορεί να θέτει κανείς πειστικά κι επί τάπητος το θέμα μιας κοινωνικής συμμαχίας που διεκδικεί την εξουσία κι ας απέχει πολύ ακόμη από την κατάκτηση της. Δεν συνέβη!

Παραλείπω στην σύντομη αποτίμηση μου το αιτιολογικό ενδεχόμενο του στραβού γιαλού, του ζαβού λαού ή του βρώμικου αντιπάλου. Περιορίζομαι μόνο στα προφανή γιατί το ημίχρονο ενός αγώνα δεν προσφέρεται για ενδελεχείς αναλύσεις, όσο βαρύ κι αν ήταν το score του πρώτου μέρους.

Εξάλλου όσο ακούγονται περιγραφές και διηγήσεις απολήγουσες σε σχοινοτενείς καταλόγους αμέτρητων αιτίων, μάλλον ακόμη δεν έχει εντοπιστεί ΤΟ αίτιο της ήττας. Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν!

Σήμερα

Ο ΣΥΡΙΖΑ επισείει το φόβητρο του παντοδυνάμου Μητσοτάκη μη αποδεχόμενος ότι αυτή ακριβώς την κρυφή επιθυμία των Ελλήνων ανέδειξε η κάλπη. Το απολυταρχικό αίτημα έρχεται τσίφ από τον Κολοκοτρώνη και το Ρωσικό του κόμμα ( Τσάρος) που περιφρονούσε τις fake μεταφορές εξ Εσπερίας προχωρημένων ιδεών και διαδικασιών κι αναζητούσε «ένα λεβέντη να μας σώσει».

Όσοι ξεκίνησαν για νέο ’81 θα όφειλαν να ξέρουν ότι τότε δεν καταψηφίστηκε ο δύσμοιρος Ράλλης αλλά υπερψηφίστηκε ο Ανδρέας παρ’ όλη του την ασάφεια και αντιφατικότητα. Σωστά ο ΣΥΡΙΖΑ υπενθυμίζει εν όψει της δεύτερης κάλπης ότι συνιστά κυβερνητική εναλλακτική. Υπονοεί ότι τα άλλα αντιπολιτευόμενα κόμματα είτε δίνουν περίσσια έμφαση στο εναλλακτικό ως δυνάμεις διαμαρτυρίας είτε προβάλλουν τον κυβερνητισμό τους χωρίς όμως να πείθουν ότι εκφράζουν άλλες κοινωνικές δυνάμεις. Too little, too late!

Σε επίπεδο τακτικής η Κουμουνδούρου πρόκρινε για την πρώτη κάλπη την «αγαπησιάρικη» προσήλωση στην απλή αναλογική προκειμένου να μετατρέψει την δεύτερη κάλπη σε δημοψήφισμα απαλλαγής από το καθεστώς. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε πράγματι σε απορρόφηση των δευτερευόντων από το πρωτεύον. Τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης το διάβασαν αυτό κι όσο τους έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ερωτική εξομολόγηση τόσο αυτά έκαναν τις προσβεβλημένες δεσποινίδες που δέχονται ανήθικες προτάσεις. Όπως ήρθαν τα πράγματα η τακτική της Κουμουνδούρου που υποτίθεται ότι θα έλεγε, ελάτε τώρα μαζί μας να πάρουμε το bonus, απέμεινε στο κενό. Τους «μικρούς» αυτό το καθαρό αποτέλεσμα τους χαροποίησε όσο και τον Μητσοτάκη. Πρόκειται για την ετερογένεια των σκοπών …

Αύριο

Το δημοψήφισμα που θρυλείτο ότι θα γίνει, θα πραγματοποιηθεί αλλά με διαφορετική διακύβευση. Στην κάλπη του Ιουνίου δεν διακυβεύεται η αυτοδυναμία Μητσοτάκη αλλά η αποχώρηση Τσίπρα.

Ενδεχομένως μετά από 15 συναπτά έτη έχουν συσσωρευτεί στο πρόσωπο του μίση, φθόνος, εσωτερικές έριδες και γιατί όχι βαρεμάρα. Πιθανώς οι πιο προχωρημένοι να θεωρούν ότι το πένθος κι όχι η προσωπολατρία ταιριάζει στην Ηλέκτρα. Δεν αποκλείω να έχουν δίκιο κι η αποχώρηση Τσίπρα να ανοίξει δρόμο στην ανασύνθεση και να βγει κάτι ολότελα νέο κι ελπιδοφόρο.

Υπάρχει μια λεπτομέρεια! Η αποχώρηση του μετά από μια δεύτερη κολλητή ήττα θα κονιορτοποιούσε την Αντιπολίτευση και θα μονιμοποιούσε την επιτευχθείσα εικόνα «η Χιονάτη κι οι επτά νάνοι» δηλαδή ενός Μητσοτάκη ‘κυβερνήτη’ κι επτά βραχύσωμων αμφισβητιών του. Δεδομένου δε του θατσερισμού του αυτό θα οδηγούσε σε ταλαιπωρίες και περιπέτειες.

Θα πείτε δεν θα κρατούσε κάτι τέτοιο για πάντα! Συμφωνώ, κι εγώ μόνο είκοσι χρόνια το υπολογίζω αλλά επειδή έχω περάσει τα εξήντα το θεωρώ καθοριστικό.

*Ο Παναγιώτης Τζανετής είναι γιατρός, πρώην διοικητής του ΕΚΑΒ