..............................................................
Κώστας Κουτσουρέλης (γ. 1967)
Οι ελέφαντες αγαπούν τους ευκαλύπτους.
Αφού πρώτα συλλέξουν με την προβοσκίδα τους
από τα χαμηλά κλαδιά τα φύλλα,
ύστερα μ’ όλο τους το βάρος
πέφτουν επάνω στον κορμό
και αποτρών το δέντρο ρίχνοντάς το καταγής.
Όταν δεν μείνει άλλο όρθιο γύρω
η αγέλη πλέον τραβάει αλλού,
προς νέους ευκαλύπτους.
Η μνήμη ωστόσο (μνήμη ελέφαντα)
χαρτογραφεί ανεξίτηλα τον τόπο.
Σε καμιά εικοσαριά χρόνια
όταν από τους πατημένους σπόρους
το άλσος των ευκάλυπτων θα έχει εκ νέου φυτρώσει,
η αγέλη θα επιστρέψει
και το μοτέρ της αποψίλωσης θα ξαναπάρει εμπρός.
Ζω πάει να πει σκοτώνω διαρκώς.
Όλοι σκοτώνουν για να ζήσουν,
πόες και θάμνους, δάση ολόκληρα, σμήνη, κοπάδια,
κήπος χωρίς ζιζάνια δεν υπάρχει,
το δέντρο με τις ρίζες του πνίγει τα διπλανά του,
ακόμη κι ο συλλέκτης των καρπών
την Eποχή του Λίθου
ήταν προ πάντων κυνηγός –
η αμιγής φρουτοφαγία είναι αδύνατη,
άσε που κάθε σύκο ή κάθε μούσμουλο
είν’ από μόνο του ολόκληρο οικοσύστημα
–μύρια βακτήρια, έντομα, μικροοργανισμοί,
από τα οξέα του στομάχου τι επιβιώνει;
Όσο για τον βεγκανισμό, τι αυταπάτη…
της καλλιέργειας προηγείται η σφαγή,
κάθε ξεχέρσωμα είναι γενοκτονία σωστή,
κάθε όργωμα φέρνει και από μια εκατόμβη:
«Για ν’ ανοιχτεί ένας λάκκος, πόσα κρίνα
γύρω ξεριζωτά και πατημένα».
Οι άνθρωποι ωστόσο είν’ ευσυγκίνητοι
κι είναι κι οκνοί κι υποκριτές και τόσα ακόμη –
μιλούν για τη ζωή όπως τους βολεύει,
την επαινούν σαν έκπαγλο ιδανικό
όταν τα πράγματα τους παν δεξιά,
κι όταν ζορίζονται της τα σούρνουν
λες να επιδέχεται τάχα βελτίωση
κι αυτή κωλυσιεργεί άνευ λόγου,
την καταριούνται ή την υμνολογούν,
την ιστορούν σε ξόανα ή βιβλία σοφά –
όμως αρνούνται να προφέρουν τ’ όνομά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου