...............................................................
Κώστας Κουτσουρέλης (γ.1967)
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγότερα καταλαβαίνω.
Μη βλέπετε ότι διαρκώς μιλώ και ότι έχω γνώμη για όλα –
τόση προετοιμασία, τόση πείρα κάπου
πρέπει κι αυτή να βρει τον τρόπο να εκδηλωθεί.
Στο κάτω κάτω έχω βιβλία διαβασμένα
τόσο πολλά, τόσο κεφαλαιώδη
που αρκούν για να αποφαίνομαι περί παντός
εν πλήρει ανέσει και αληθοφανεία –
κι αυτό είναι εδώ που έχει σημασία,
η αληθοφάνεια και όχι –προς θεού!– η αλήθεια,
Είναι φρικτή η αλήθεια, το ’ξερε ο Μπαλζάκ,
είναι στριμμένη, απίθανη, απρόσμενη εντελώς.
«Αναγνώστη δεν θα σ’ την φανερώσω
γιατί είναι τόσο απίστευτη που θα νομίσεις
ότι σου κάνω πλάκα·
για το δικό σου το καλό, δεν θα τη μάθεις.»
Ο Ονορέ λέει πως την ήξερε την κυρα-Αλήθεια,
–το λέει στις «Κουρτιζάνες»– και την έκρυβε.
Με μένα είναι απλούστερα τα πράγματα,
ορθά κοφτά: δεν έχω ιδέα. Κι είναι γι’ αυτό
που σας μιλώ για εκείνην
με τόση ζέση και με τόση πειθώ.
Μήπως δεν παθιαζόμαστε πρωτίστως
με όσα μας λείπουν;
Μήπως δεν μας στοιχειώνει πιο πολύ
και δεν μας τριβελίζει το μυαλό διαρκώς
αυτό που έχουμε στερηθεί;
Πόσο θα κράταγε του Δάντη ο έρωτας
αν –συμφορά για τον Πολιτισμό!–
τον είχε αγαπήσει η Βεατρίκη;
Φαντάζεται κανείς τη Λάουρα σύζυγο του Πετράρχη,
την Ελοΐζα ν’ ανατρέφει του Αβελάρδου τα κουτσούβελα,
Αδριανό και Αντίνοο κλαρινογαμπρούς ενώπιον του Δημάρχου;
Πόσο θα άντεχε η Αλήθεια τους στις νέες συνθήκες;
Όχι, μην εμπιστεύεστε ποτέ τους Αληθούχους,
αυτούς που έχουν τη veritas κτήμα δικό τους –
ουχί οι γνώστες οι περιφανείς,
μονάχα εμείς οι αδαείς,
όσοι τη βλέπουμε από απόσταση ασφαλή,
είμαστε αρμόδιοι να πούμε πόσο αξίζει.
(Από τα "Ποιήματα ενός μεθυσμένου")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου