...............................................................
Κώστας Κουτσουρέλης
(γ. 1967)
Ακούω τη φράση και με πιάνουν γέλια.
Ο Λεωνίδας, η Ελοΐζα, ο Μάκμπεθ,
ο Βέρθερος, η Άννα Φρανκ, ο Αλλιέντε,
τόσοι και τόσοι και να μην το ξέρουν
πως για τα βάσανά τους, ναι, υπήρχε λύση,
ότι υπέφεραν μόνο και μόνο
γιατί αποδείχτηκαν ανάξιοι να τη βρουν…
Όμως το ανάποδο ακριβώς ισχύει:
αν εξαιρέσεις κάτι ματαιόσπουδα
θεωρήματα αλγεβρικά ή κάτι
δόγματα παλαβά της Εκκλησίας
που μοιάζουν με σταυρόλεξα ή σουντόκου
κατάλληλα για να περνάει η ώρα,
απ’ τα προβλήματα τα όντως άξια λόγου,
κανείς δεν έλυσε ποτέ στην πράξη
ούτ’ ένα. Κι όσο για τις δήθεν λύσεις
που μας προτείνονται, όχι σπανίως
γεννούν ισόποσους ή χείρονες μπελάδες
όπως γεννάμε όλοι απογόνους
προορισμένους για να ξαναζήσουν
σ’ άλλη μορφή τα ίδια και τα ίδια.
Τα κοιμητήρια είναι γεμάτα λύτες,
η Ιστορία είναι σπαρμένη με πατέντες
καθώς, πιχί, το σύμπαν είν’ σπαρμένο
με τρίμματα ήλιων και γαλαξιών
που έμοιαζε πως θ’ αστράφτουν αιωνίως
προτού στο τέλος καταντήσουν σκόνη.
Η αισιοδοξία είναι απλώς μια ορμόνη,
μια ντόπα βιολογική που ενώ αφαιρεί
–έλεγχο, ρεαλισμό, αυτογνωσία–
εσύ νομίζεις ότι σου προσθέτει·
όπως περίπου μέσα στο λαγούμι
στους τυφλοπόντικες η ανορασία,
έχει έναν σκοπό: να κρύψει, όχι να δείξει –
όταν μια τρύπα μόνο υπάρχει για να δεις
τα μάτια περιττεύουν.
Με άλλα λόγια:
αυτό το πράγμα που ονομάζουμε ζωή
δεν αστειεύεται. Της χρησιμεύουμε, γι’ αυτό
και μας ανέχεται. Με μας τρίβει τα δόντια της
για να ’ναι λαμπερά, δείχνει ότι νοιάζεται
κάποιες φορές για μας, αλλά μας αγαπάει
όσο αγαπάει κανείς την οδοντόβουρτσά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου