..............................................................
Και ο θάνατος δεν θα έχει εξουσία...
Διάβασα προ ολίγου την ανάρτηση έλληνα συγγραφέα που ζει στο εξωτερικό, δεν θα πω το όνομά του για να μην τον στοχοποιήσω που με δυο τρεις λογοτεχνικές πινελιές προδιαγράφει τη ζωή και το μέλλον των μεταναστών. Πώς ζουν με επιδόματα στις χώρες της Ευρώπης, κάνουν πολλά παιδιά και δεν φτάνουν τα επιδόματα, καταλήγουν στην εγκληματικότητα κάποτε και στην τρομοκρατία. Η Ευρώπη δεν χωρά άλλους μετανάστες. Ο θάνατος ειναι το μέλλον, τα νεκροταφεία περιμένουν, ο θάνατος είναι η λυση.
Ομολογώ πως κάθε μαύρο κείμενο παίρνει λιγο απο τη ζωή μου. Είτε ανήκει σε ακροδεξιό είτε σε ευγενικής καταγωγής νεοδεξιό. Με απαλή σα χάδι γλώσσα, γυρίζει ανάποδα τον αντίχειρα σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας και στέλνει στο θάνατο τους ανθρώπους. Από το θάνατο ξεκίνησαν, στο θάνατο καταλήγουν.
Αυτό λοιπόν είναι το νέο πρόσωπο του θανάτου, το αναπότρεπτο γιατί δεν χωράμε.
Φυσικά ο θάνατος είναι η κοινή κατάληξη όλων μας, κανείς δεν θα αποτελέσει εξαίρεση. Με τον ενδιάμεσο χώρο ασχολούμαστε, όπως έγραψε η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ για τον Βέδα τον Αινέσιμο. Η ζωή είναι το πέταγμα ενός πουλιού ανάμεσα σε δυο ερέβη, το πριν και το μετά. Εμείς εδώ είμαστε, στο μεταξύ, στο ενδιάμεσο, αυτόν μας πρέπει να τιμήσουμε, να χαρούμε, να κάνουμε χώρο για όλους τους ανθρώπους. Το φώς του ήλιου φτάνει για όλους. Ζωή είναι το τραγούδι, το ψωμί, το παιχνίδι, η τέχνη, ο έρωτας τα παιδιά, τα λουλούδια, το μπλε της θάλασσας. Όλοι χωρούν μέσα σε αυτό το διάστημα και όταν έρθει η ώρα όλοι αποχωρούν.
Σε μετάφραση της Λύντιας Στεφάνου το περίφημο ποιημα του Dylan Thomas, από αυτά που έγραψε σε νεανική ηλικία, εμβληματικό από τον τίτλο με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην προς Ρωμαίους
ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕ ΘΑ 'ΧΕΙ ΠΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ
Κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα
Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού
Όταν ασπρίσουν τα κόκκαλά τους και τριφτούν τ' άσπρα κόκκαλα
θάχουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι
Αν τρελάθηκαν η γνώση τους θα ξαναρθεί,
Αν βούλιαξαν στο πέλαγος θ' αναδυθούν
Αν χάθηκαν οι εραστές δεν θα χαθεί η αγάπη
Κι ο θάνατος δεν θαχει πια εξουσία. Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Όσους βαθιά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών
Δεν θ' αφανίσει ανεμοστρόβιλος
Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν
Στον τροχό αν τους παιδεύουν δεν θα τους συντρίψουν
Στα σπασμένα τα χέρια τους θαναι η πίστη διπλή
Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί
Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία. Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι
Ας μην σπάζει μ' ορμή στο γιαλό τους το κύμα
Εκεί που εν' άνθι φούντωνε δεν έχει τώρα ανθό
Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα
Τρελλοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές
Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες
Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία. Κι ο θάνατος δε θα 'χει πια εξουσία.
Ντύλαν Τόμας, Μετάφραση: Λύντια Στεφάνου
τη μετάφραση του ποιήματος τη βρήκα στο σάιτ popaganda. Το κοριτσάκι είναι προσφυγάκι από τη Συρία, φωτογραφία από ένα σιδηροδρομικό σταθμό στην Βουδαπέστη
Πολυχατζ 17.6.2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου