..............................................................
Δημήτρης Νικηφόρου
Έχω δει την αγάπη να καταρρέει
στον εαυτό της σαν άστρο.
Ο νους της σαλεύει
διαρρηγνύει τα ιμάτια της
και θάβεται ζωντανή
στις ρίζες μιας ακακίας.
Κοιμάται κάτω απ' το χώμα
μ' ένα μειδίαμα αρχαίου αγάλματος
λαχταρώντας να την ξεχώσουν αγρίμια
φτάνει να έρθει στο φως
ακάθαρτη βουτηγμένη στη λάσπη
να ξεπλυθεί στη βροχή και ν' ασπρίσει στον ήλιο
όπως τα κόκαλα των πεθαμένων στην έρημο.
Αν παρ' ελπίδα ξεφύγει του σπαραγμού
ίσως βρεθεί στον κήπο ενός παιδιού
που (αδιάφορο για την αξία του ευρήματος)
θα μαγευτεί απ' την ομορφιά του
κι εκείνη τρελή από ευτυχία
θα του χαρίζει καθημερνά τα δώρα
που σμίλεψε στο μάρμαρο
η τέχνη της προσμονής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου