.............................................................
Ειρήνη Παραδεισανού (γ.1972, Ρέθυμνο)
Έχω έναν ουρανό γεμάτο χελιδόνια κι έναν κήπο γεμάτο δέντρα.
Έχω έναν κότσυφα στη λεμονιά να κλωσάει τ’ αυγά του.
Η φωλιά του μυστική στο φύλλωμα του δέντρου.
Τη βλέπει μοναχά αυτός που αργά σαλεύει.
Τη βλέπει μοναχά αυτός που κράτησε στα χέρια σπουργίτι
και περίμενε ν’ αφήσει την ψυχή του.
Ο τσακισμένος του λαιμός στις φλέβες της παλάμης.
Κι αυτός γελά την πίκρα του
χαϊδεύει το κεφάλι
και τραγουδά τον αμανέ να το νεκραναστήσει.
Έχω μια θάλασσα γεμάτη στάχυα στο κρανίο μου
και περιμένω τον θεριστή να τα κλαδέψει.
Στο μεταξύ σάς χαιρετώ
κραδαίνοντας στα μάτια σας
την τρύπια μου σημαία.
Το γέλιο άτακτου παιδιού λίγο πριν κοιμηθεί
και το κρυφό του πέταγμα πριν γείρει στη γωνιά του
με το παράπονο τ’ αητού
που ‘ χει φτερά τη νύχτα
μα του τα κόβουν το πρωί γιγάντιες τανάλιες
και μοναχά στα μάτια του ζαλώνεται η σιωπή του.
......
( Στις Αναστάσεις μας ...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου