...............................................................
Άννα Πετράκη (γ.1961)
Τα ζάρια είχανε μείνει στην τελευταία σου ριξιά.
Ώρα πολλή τα μαύρα πούλια σε περίμεναν
να με κερδίσεις στο πλακωτό,
να με βοηθήσεις να παραστήσουμε
στα παιδιά από την Αθήνα
πως τάχα ακόμα ζούσαμε
και πως δεν ήμασταν
στην τελευταία απογραφή
μόνον σκιά ονείρου και οι δυο
Σε περιμένω ακόμα κάτω απ' τον πλάτανο
να κάνεις την κίνησή σου.
Στο "πέντε-τέσσερα" τα ζάρια αφημένα.
Φθινόπωρο είναι,
μα το γδαρμένο τραπέζι μυρίζει χειμώνα
κι έχει στο κουτσαμένο πόδι του στήριγμα ροζ
αυτό που του 'βαλες εσύ, γελώντας,
για να το γειάνεις,
κομμάτι από τη χαλασμένη σαγιονάρα
εκείνου του κοριτσιού
που πέρασε απ' το χωριό μας
ώριμο Αύγουστο πέρσι,
ήπιε έναν διπλό πικρό,
ξαπόστασε,
άλλαξε πέδιλα
-πώς κάτω από τον πλάτανο
τόσο ερωτική φάνταζε η κίνησή της...-
χαμόγελο έσταξε μελαγχολικό,
ύστερα βγήκε ξανά στη δημοσιά
διψώντας για μια στάλα ουρανό
Από "Το φίλημα των λυγμών", 2019
Άννα Πετράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου