..............................................................
Του Ρουμπέν Νταρίο (1867-1916) του μέγιστου των ισπανόφωνων λατινοαμερικανών ποιητών..
[ από τους Φαραώ έως τους έκπτωτους της φαιδράς πορτοκαλέας ίδια η σκατοψυχία ανάκτων και ανασσών..]
από τον ποιητή και φίλο στο fb Δημήτρη Νικηφόρου (facebook, 14.1.2023)
Μετεμψύχωση
Εγώ ήμουν ένας οπλίτης που κοιμήθηκε στην κλίνη
της βασίλισσας Κλεοπάτρας. Η λευκότητα της
και το αστρικό και παντοδύναμο βλέμμα της.
Αυτό ήταν όλο.
Ω, βλέμμα! Ω, λευκότητα! Και ω, εκείνη η κλίνη
όπου το λευκό της φεγγοβολούσε!
Ω, το πανίσχυρο από μάρμαρο ρόδο!
Αυτό ήταν όλο.
Κι έτριξε, απʼ το μπράτσο μου, η σπονδυλική της στήλη ∙
κι εγώ, απελεύθερος, την έκανα να ξεχάσει τον Αντώνιο.
(Ω, η κλίνη και το βλέμμα και η λευκότητα!)
Αυτό ήταν όλο.
Εγώ, ο Ρούφο o Γαλάτης, οπλίτης ήμουν και αίμα
είχα Γαλατικό , και η αυτοκρατορική μοσχίδα
μου ʽδωκε μια παράτολμη στιγμή απʼ το βίτσιο της.
Αυτό ήταν όλο.
Γιατί σʼ εκείνον τον σπασμό οι δαγκάνες
των μπρούτζινων δαχτύλων μου δεν σφίξανε,
εν είδει αστείου, της ολόλευκης ρήγισσας το λαιμό;
Αυτό ήταν όλο.
Με σύραν στην Αίγυπτο. Με την αλυσίδα
φορεμένη στο σβέρκο μου. Με κατασπάραξαν μια μέρα
τα σκυλιά. Το όνομα μου, Ρούφο ο Γαλάτης.
Αυτό ήταν όλο.
(μτφρ: Στέργιος Ντέρτσας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου