............................................................
Πάνος Σταθόγιαννης (γ. 1959)
Τετραγωνίζεις μπρος στα μάτια μου μια θάλασσα
κι ούτε που φρόντισες να με προλάβει η ανατολή έξω στους δρόμους –
κάμπριο γκαζωμένο στις στροφές και πίσω γκόμενες με χάχανα
μονάχα κάτι απεγνωσμένα σούρουπα του Ιούλη, στις Τρεις Γέφυρες
ψευδή πορφύρα από φως πάνω σε όλα τα τσιμέντα
(με κάτι τέτοια κόκκινα παρηγορείς τους άφραγκους τα καλοκαίρια)
πόσες φορές δεν είπα “πάει, θα γκρεμιστώ απόψε, δεν θα μου γλιτώσω”
κι ευθύς από το προπατζίδικο απέναντι με στράβωνε η τζαμαρία
ένας φραπές αρκούσε, ένα στριφτό, ένα αδέσποτο σκυλί
πόλη που δεν σ’ αγάπησα ποτέ
αν και συχνα με λόγια εξαπάτησα την ταξικότητά σου
παρείσακτος, σχεδόν σκιά μέσα στα τείχη σου, αρχαίο άχτι
τάχα απαραίτητος στην πιο μεγάλη από τις τρύπες σου
γιατί κι εσύ λυσσάς για τα παιδιά που πάνε μόνο από τα πάθη τους
(μα, από τι άλλο θ’ άξιζε να πάει κανείς;)
σηκώνοντας σου σβέλτα τη φουστίτσα, νομίζω κραύγαζες
κι ύστερα πάλι εξόριστος στη μοίρα μου, μακριά απ’ τα σατέν σου
πίσω στη νύχτα που έρχεται με ανεμιστήρες κι εφιάλτες
πόλη που δεν σ’ αγάπησα ποτέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου