"...Ἦτον ὁ καθρέπτης τοῦ μέλλοντος, ἐκεῖνος..." Απόσπασμα από τον "Πανδρολόγο" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851-1911). Το πορτρέτο του από τον Νίκο Εγγονόπουλο (1907-1985) & "Εικόνα Αχειροποίητη" (ποίημα του Α.Παπαδιαμάντη μελοποιημένο από τον Ορφέα Περίδη)...

 ..............................................................

"...Ἦτον ὁ καθρέπτης τοῦ μέλλοντος, ἐκεῖνος..."

"...Τοιοῦτος ὑπῆρξεν ὁ Φιλάρετος, ὁ περιπαθής βιολιτζής, ὁπού τοῦ ἔμελλε ἡ μοῖρά του να κεῖται ἄγνωστος εἰς μίαν ἀφανῆ γωνίαν τοῦ λαμπροτέρου πολυανδρίου τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος. Ἀλλά και ὁ Μῆτρος, ὁ ἀδελφός του ὁ νεώτερος, με το μουσικόν ὄργανόν του συχνά τον συνώδευε, και με μίαν ψαλίδα ἔκοπτε συνήθως τα μαλλιά, και μ᾽ ἕνα ξυράφι ἐρήμαζε τα γένεια ὅλων τῶν ἀρρένων τοῦ χωρίου. Με μίαν ψαλίδα, μίαν βούρτσαν, μίαν κτένα, ἓν προσόψιον σκοῦρον και μ᾽ ἕνα μικρόν καθρέπτην τοῦ χεριοῦ, με μικράν λαβήν. Ὤ! ἕνα καθρέπτην τερατώδη, ἔχοντα δύο πρόσωπα, το ἓν ἀνθρώπινον, το ἄλλο θηριῶδες!

Ὤ! ἐάν κανέν παιδίον ὀκτώ ἐτῶν ὡδηγεῖτο ἐκεῖ ὑπό τοῦ πατρός του, δια να τοῦ κόψῃ ὁ Μῆτρος τα μαλλιά (καθώς συνέβη εἰς ἐμέ, τον γράφοντα), πόσον ἐτρόμαζεν ὅταν, με τρόπον, τοῦ ἔδειχνεν ὁ Μῆτρος, δια να το τρομάξῃ την ἀνάποδην ὄψιν, ὅπου θὰ ἔβλεπεν ἓν φρικῶδες μορμολύκειον!

Ἦτον ὁ καθρέπτης τοῦ μέλλοντος, ἐκεῖνος. Ἐκεῖ ἔβλεπαν ὅλα τα ἀνήλικα ὄντα την μέλλουσαν ἀσχημίαν των, ὁποῖον μοῦτρο θα ἔκαμναν ἂν ἔσωναν να γίνουν ἄνδρες… Ἐκεῖ θα ηὔχετο κανείς, ἂν δεν ἦτο εἰς ἀγνωσίαν και πλάνην οἰκτράν περί τῶν πραγμάτων τοῦ κόσμου και περί τῆς μελλούσης τύχης του, να ἦτο ἀρκετά θεοφιλής δια ν᾽ ἀποθάνῃ νέος… δια να μη σώσῃ ποτέ ν᾽ ἀναπτύξῃ τόσην ἀσχημίαν, σωματικήν και ἠθικήν, ὅσην σήμερον!…"

Από τον "Πανδρολόγο" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851-1911). Το πορτρέτο του από τον Νίκο Εγγονόπουλο (1907-1985)...

Όλες οι αντιδρά

"Εικόνα Αχειροποίητη"

ποίημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Μουσική Τραγούδι Ορφέας Περίδης

Εικόν’ αχειροποίητη
μες στην καρδιά μου σ’ είχα
κι είχα για μόνο φυλαχτό
μια της κορφής σου τρίχα



Όνειρα μες στον ύπνο μου
μαυροφτερουγιασμένα
σαν περιστέρι στη σπηλιά
με τάραξαν για σένα.

Τ’ αηδόνια αυτά που κελαηδούν
μου φαίνονται να κλαίνε
κίνδυνο, μαύρο σύννεφο
οι μάγισσες μου λένε.

Να σε χαρεί κι η άνοιξη
μαζί με τα λουλούδια
όπου `ναι σαν αμέτρητα
ζωγραφιστά τραγούδια.


Συ στο σχολειό δεν έμαθες
να γράφεις ραβασάκια
στα χείλη σου τα ρόδινα
που τα `βρες τα φαρμάκια.


Στα μάτια τα ψιχαλιστά
πωχ’ έρωτας καρτέρι,
πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας Θεός το ξέρει.