"Μεσοκαλόκαιρο, Τομπάκο" & "Από τόσο μακριά" δύο ποιήματα του νομπελίστα ποιητή Ντέρεκ Γουόλκοτ ( 1930 - 2017). Το αφιέρωμα από τον συγγραφέα και φίλο στο fb Τάσο Γουδέλη (facebook, 23.1.2023)

 ..............................................................

        Ντέρεκ Γουόλκοτ ( 1930 - 2017)

Ο Ντέρεκ Γουόλκοτ (23 Ιανουαρίου 1930/2017) ήταν ποιητής και θεατρικός συγγραφέας από την Αγία Λουκία των Μικρών Αντιλλών, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1992. Η Σουηδική Ακαδημία αναγνώρισε το έργο του ως «ποιητικό, πολύ φωτεινό, που βασίζεται σ' ένα ιστορικό όραμα, αποτέλεσμα ενός πολύ-πολιτισμικού κατορθώματος». Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο των Δυτικών Ινδιών στη Τζαμάικα και σπούδασε θέατρο στις Η.Π.Α., με υποτροφία του Ιδρύματος Ροκφέλερ. Το 1953 εγκαταστάθηκε στο Τρινιντάντ, όπου εργάστηκε ως κριτικός θεάτρου και τέχνης και από το 1959 μέχρι το 1979 διηύθυνε το Θεατρικό Εργαστήριο του Τρινιντάντ, το οποίο ίδρυσε ο ίδιος. Το 1962 δημοσιεύθηκε η συλλογή του «In a Green Night» και η ποίησή του άρχισε να κερδίζει τη διεθνή αναγνώριση.

Μεσοκαλόκαιρο, Τομπάκο

Πλατιές ακρογιαλιές/ απ’ τον ήλιο μεθυσμένες./ Ζέστη λευκή./ Ένα πράσινο ποτάμι./ Ένα γεφύρι,/ καψαλισμένοι κίτρινοι φοίνικες/ απ’ το σπίτι του σε θερινή νάρκη/ λαγοκοιμάται όλο τον Αύγουστο./ Μέρες που κράτησα/ μέρες που έχασα,/ μέρες που μεγάλωσαν πια,/ και σαν κόρες/ αφήνουν το λιμάνι της αγκαλιάς μου.

Από τόσο μακριά

Τα λευκά αμύγδαλα του αγάλματος κοιτάνε/ τα κλαδιά της αμυγδαλιάς που παλεύουν/ να ξεντυθούν τη σκιά τους/ όπως το κορίτσι το φουστάνι του-/ μια κίνηση που σπάνια/ έκανε ποτέ η αφηρημένη πέτρα./ Ένα ελληνικό φορτηγό/ περνάει μέσα από των κλαδιών το δίχτυ/ στον ήχο του τρακτέρ/ που λαιμοτομούν τον βράχο/ στο αμπάρι του ένα φορτίο/ από μαρμάρινα κεφάλια/ από τον Ορφέα στον Ωνάση,/ η θάλασσα μια σημαία πάντοτε κρατούσε:/ άσπρες ρίγες τα κύματα στο αναλλοίωτο μπλε./ Κροταλίζει το παράθυρο του ουρανού/ από τις ταχύτητες που τρίζουν στην όπισθεν/ αλλά κανένα λίθινο κεφάλι/ δεν κυλάει στην ωχρά σκόνη,/ στο χώμα των νησιών μας θεοί δεν είναι θαμμένοι./ Μας τους στείλανε Σεφέρη/ και ήταν πεθαμένοι.

(Μτφρ.: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και Στέφανος Παπαδόπουλος)