..............................................................
Το ταξίδι της Ayla
έγραψε ο Παναγιώτης Λαμπρίδης* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 27.1.2023)
Όχι, όχι, δεν ήμουν εγώ φτιαγμένη για κάτι τέτοιο. Με τις ώρες να στέκομαι μπροστά σε μια βιτρίνα να με χαζεύει ο κόσμος. Οχι, όχι, δεν ήταν το όνειρό μου αυτό. Εγώ ήθελα να ταξιδέψω, να τσαλακωθώ, να νιώσω μια καρδιά να χτυπάει επάνω μου. Όχι, όχι, δεν ήμουν φτιαγμένη για να ζεσταίνω μια άψυχη κούκλα.
Η Yara έδωσε τέλος σε όλο αυτό το μαρτύριο. Μια μέρα με πήρε μαζί της και με φόρεσε στο πιο υπέροχο πλάσμα, στην κόρη της την Ayla. Με την Ayla γίναμε αχώριστες. Περάσαμε μαζί υπέροχες στιγμές. Με είχε πάντα στην καλύτερη θέση του συρταριού της και ήμουν η πρώτη της επιλογή όταν ήθελε να πάμε να βρούμε τις φίλες της στο πάρκο. Και παίζαμε ώρες ατέλειωτες και ανακατευόμασταν με τα χώματα και με τα λουλούδια και όλο γελούσαμε. Μόνο γελούσαμε.
Τo όνειρό μου είχε γίνει πραγματικότητα. Η Ayla ήταν αυτή που είχε πραγματοποιήσει κάθε μου επιθυμία. Την περιπέτεια, την ευτυχία, το ταξίδι. Μια μέρα με λέρωσε με ένα παγωτό σοκολάτα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο νόστιμο ήταν.
Ημουν πια ευτυχισμένη. Παρακαλούσα να μην τελειώσει ποτέ όλο αυτό. Ημασταν τόσο χαρούμενοι με την Ayla που μου φάνηκε σαν ψέμα όταν ένα βράδυ του Σεπτέμβρη η Yara μάς είπε ότι θα φύγουμε από το σπίτι. Δεν είχα καταλάβει τον λόγο, αλλά σίγουρα δεν θα ήταν κάτι καλό γιατί ένιωσα την καρδιά της Ayla να χτυπά δυνατά και τη Yara να μουσκεύει το δεξιό μου μανίκι με δάκρυα.
Κι έτσι, μέσα σε λίγες ώρες σχεδόν από το πουθενά βρεθήκαμε κι οι τρεις μέσα σε μια βάρκα στριμωγμένοι ανάμεσα σε αγνώστους. Αυτό το ταξίδι δεν ήταν φτιαγμένο από τα όνειρά μου. Ο αέρας φυσούσε μανιασμένα, το σκοτάδι βαθύ και οι φωνές γεμάτες αγωνία. Η Ayla έτρεμε και εγώ με τη μητέρα της την αγκαλιάσαμε σφιχτά. Οι φωνές έγιναν κραυγές. Το νερό γέμισε τη βάρκα. Το σκοτάδι όλο και πιο βαθύ, ο άνεμος όλο και πιο δυνατός. Και μετά σιωπή.
Η Ayla σταμάτησε να τρέμει. Η Yara σταμάτησε να την αγκαλιάζει. Ο ήλιος είχε ξεκινήσει να κάνει το χρέος του κι εγώ με την Ayla βρεθήκαμε ολομόναχες στην παραλία. Και τότε θυμήθηκα την εποχή που βρισκόμουν στη βιτρίνα. Θυμήθηκα τα όνειρα που έκανα για να ταξιδέψω. Τα όνειρα που έκανα για να με πάρει κάποιος μαζί του, να με αγαπήσει και να τον αγαπήσω κι εγώ. Και χαμογέλασα. Οχι, όχι, δεν ήμουν φτιαγμένη για να ζεσταίνω μια άψυχη κούκλα.
* συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου