..............................................................
ΕΣΥ ΚΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ
Άμα σε γνώριζε ο πατέρας μου, θα σε χαιρόταν.
Θα έβγαινε μπροστά για να τον δεις κι εσύ. Θα ήσουν, βέβαια, ασημένιο μισοφέγγαρο κρυμμένο στα φυλλώματα κι αυτός δεκατριάχρονος. Δύο η ώρα τα χαράματα, πάνω στο κάρο, με τη βίτσα στο χέρι. Από πίσω βαρέλια με μούστο Νεμέας και στη διχάλα απέναντι τα ωραιότατα μάτια μιας γλαύκας. Θα σε είχα από πιο πριν παρακαλέσει να τον φιλήσεις μόλις την αυγή μεγαλώσει. Αξύριστοι κι οι δύο, μοιάζουμε πολύ – ίδια θα αγκυλωθεί το μάγουλό σου.
Κράτησέ τον απ’ το χέρι με δύναμη, να ’ρθει ως την ηλικία των σαράντα και να μείνει. Καβάλα στη Φλορέτα ύστερα. Εσύ από πίσω. Ωραία ντυμένη και τα χέρια σου στη μέση του σφιχτά. Μάλλον θα σε σηκώσει για χορό και θα ’θελα, αχ, πόσο θα ’θελα, να είναι το τραγούδι λικνιστό. Κάκιστος χορευτής εκείνος, όμως θα το χαιρόταν να κυματίζεις μπροστά του με κινήσεις γυναίκας βαθύτατης, να του χαμογελάς κάθε τόσο, έτσι αστραφτερά που το κάνεις. Ξέρεις, του έχουμε πει ψέματα ότι είναι πεθαμένος, και οι πεθαμένοι από τον Απάνω Κόσμο μονάχα τα χαμόγελα έχουνε νοσταλγήσει.
Θα ’μαι κι εγώ εκεί γύρω. Ασφαλώς. Απόβραδο αυγουστιάτικο στις όχθες του Αχελώου, σε μια ταβέρνα με μουριές. Και κάτω στο ποτάμι μια δύση κατακόκκινη. Θα λοξοκοίταζα την όμορφη παρέα σας, τάχα τυχαίος περαστικός που έκατσε να πιεί ένα ποτήρι. Και με κρυμμένη αγωνία θα ’λεγα από μέσα μου: "Πατέρα, στρέψε της την προσοχή και στ’ αηδόνια. Πες της εσύ ότι κρατάμε από το σόι τους. Βρίσκει ο καθείς μας το δικό του το τραγούδι και το λέει ολόκληρο. Κι ούτε που βλέπουμε πως πυρπολούνται τα φτερά μας". Αυτό είναι που θέλω να μάθεις για μας και να το αντέξεις, αν και εκείνος θα ’ναι δίπλα σου, θα σε παρηγορεί με ποιήματα του Λαμαρτίνου
καθώς κι οι δύο θα καιγόμαστε μπροστά σου.
***
Άμα σε γνώριζε ο πατέρας μου θα σε χαιρόταν.
___________________
"Ο ΓΡΑΦΙΑΣ" (Homo scriptor) του συγγραφέα και φίλου στο fb Πάνου Σταθόγιαννη (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου