"Έτσι δεν είναι;" έγραψε ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 22.04.24)

 ..............................................................

Έτσι δεν είναι;

έγραψε ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 22.04.24)

Λόγος ύπαρξης, αιτία ανάδειξης και συνταγή επιτυχίας της Ακροδεξιάς είναι ο εγωισμός. Που έχει δίδυμο αδελφό τον φόβο. Τα δύο αδελφάκια έχουν ενιαίο λόγο και συνδυασμένη δύναμη. Θα μπορούσαν να είναι και σιαμαία. Ο εγωισμός τρέφεται από τα πάντα γύρω μας: τη διαφήμιση του ατομικού πλουτισμού, την καλλιέργεια της αδιαφορίας για τον πλησίον. Σκέφτεται ότι πρέπει να εξασφαλίσει ατομικά την επιβίωση και την καλοπέρασή του, ακόμη και σε βάρος άλλων. Γιατί, συμπληρώνει ο φόβος, υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα. Η οικονομία διεθνώς, ιδίως όμως στα μέρη μας, κρέμεται από μια κλωστή.

Ο εγωισμός συνεργάζεται μόνο με άλλους πανομοιότυπους εγωισμούς, δημιουργώντας έναν συλλογικό εγωισμό περιορισμένου κύκλου που έχει ως μόνη αποστολή τον αποκλεισμό των υπολοίπων. Κανείς από αυτούς τους επιμέρους και συλλογικούς εγωισμούς δεν θέλει να μπει στη θέση κάποιου άλλου. Προτιμά να τον αγνοεί παντελώς. Ο Ρώσος δεν θέλει να μπει στη θέση του Ουκρανού, ο Αμερικανός δεν θέλει να μπει στη θέση του Ρώσου, ο Ισραηλινός του Παλαιστίνιου, ο λευκός του Τσιγγάνου, ο πλούσιος του φτωχού, ο αυτόχθων του μετανάστη κ.ο.κ. Και όμως, όλοι θα είχαν κάτι ενδιαφέρον να πουν αν ο απέναντι ήθελε να τους ακούσει. Ακόμα καλύτερα, αν ήθελε να θυμάται ότι υπάρχουν.

Το «πρέπει να κοιτάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας» του εγωισμού συνοδεύεται από το «οι ξένοι θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας» του φόβου. Αλλά «σας έχω νέα», που θα έλεγε και ο κ. Κασσελάκης (αν και λίγο διαφορετικά από του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης): όσοι φοβούνται ότι ο ελληνικός πολιτισμός και η παράδοση θα αλλοιωθούν από την είσοδο ξένων, έχουν ξεχάσει τα βασικά: ο ελληνικός πολιτισμός και η παράδοση ισοπεδώθηκαν ήδη από τον σύγχρονο τρόπο ζωής και είναι ενταφιασμένοι στους τάφους των πατεράδων και των παππούδων μας. Η ντοπιολαλιά και ο πολιτισμός της Μυκόνου, όπως και της Ιμπιθα, έχουν αντικατασταθεί από έναν πολιτισμό που δεν είναι ούτε ελληνικός ούτε ισπανικός, είναι απλώς «ξενοδοχειακός». Η τηλεόραση αρχικά, τα κοινωνικά δίκτυα και ο τουρισμός πιο πρόσφατα, μαζί με τον ατομικισμό, έχουν στραγγίξει σχεδόν κάθε ρανίδα των παλιών πηγών και είναι αργά για δάκρυα. Σε κανένα χωριό της επικράτειας δεν διατηρείται ούτε ο παλιός λόγος, ούτε το παλιό ήθος, όποιο πρόσημο κι αν του έβαζες. Είμαστε ήδη αλλού.

Οσο για τη διαρκή οικονομική αβεβαιότητα, τους κινδύνους από τα υπέρογκα χρέη, τη λιτότητα που δεν φεύγει από τη ζωή μας, την ακρίβεια που ξαναμπαίνει… Το έτος 2000, που όλα έμοιαζαν πιο στέρεα, υπήρχαν στον κόσμο 470 δισεκατομμυριούχοι. Στην Ελλάδα κανένας, σύμφωνα με τις λίστες που δημοσιεύουν τα ξένα οικονομικά περιοδικά. Σήμερα υπάρχουν στον κόσμο 2.781 δισεκατομμυριούχοι. Και δέκα από αυτούς είναι Ελληνες. Αρα ουδείς λόγος ανησυχίας υφίσταται. Ο πλούτος αυξανόταν όλο αυτό το διάστημα με γεωμετρική πρόοδο και τώρα απλώς περιμένουμε τη διάχυσή του. Οπως και τα οφέλη που θα προκύψουν. Ετσι δεν είναι;