"Ξεκινώντας την εβδομάδα σε έναν καινούργιο κόσμο" γράφει ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών" - "ΝΗΣΙΔΕΣ", 21.04.24)

 ..............................................................

Ξεκινώντας την εβδομάδα σε έναν καινούργιο κόσμο

γράφει ο Θωμάς Τσαλαπάτης  ("Εφημερίδα των Συντακτών" - "ΝΗΣΙΔΕΣ",  21.04.24)

Εδώ ο κόσμος κρέμεται από μια κλωστή και συ με ρωτάς ποιος από τους δυο μας θα πάει τον σκύλο βόλτα (θα τον πάω εγώ). Εχεις παρατηρήσει πως όταν γίνεται κάποιο χτύπημα σε μια χώρα με ανθρώπους σκούρου χρώματος το μαθαίνουμε μάλλον κατά τύχη (αν διαβάζουμε εφημερίδες), ενώ αν γίνεται κάτι αντίστοιχο σε μια χώρα με ανθρώπους λευκού δέρματος όλα διακόπτονται, έκτακτα δελτία μάς ενημερώνουν, συναγερμοί ηχούν, ένας φόβος κοινοποιείται παγκοσμιοποιημένος; Η Ιστορία μας έχει δέρμα, η πραγματικότητα βέβαια έχει αχρωματοψία.

■ Εδώ ο κόσμος καίγεται και συ με ρωτάς ποιος θα πάρει τον μικρό από το σχολείο (μπορείς να τον πάρεις εσύ; Εγώ δεν προλαβαίνω). Εχεις παρατηρήσει πόσο συχνά ακούγεται από τους αναλυτές η φράση «τρίτος παγκόσμιος πόλεμος» και πως κάποιες φορές εκεί στο βάθος της φράσης σε κάποιες περιπτώσεις διακρίνεις κάτι σαν κρυφό ενθουσιασμό; Οχι χαρά ή κατάφαση, αλλά μάλλον μια φυσική αντίδραση. Σαν να είναι η Ιστορία που εισβάλλει στο σώμα τους και τους ενημερώνει πως επιστρέφει. Τόσοι πολλοί μιλούν για αυτόν τον επερχόμενο τρίτο αλλά κανείς δεν κάνει λόγο για τον άλλο πόλεμο, τον δεύτερο ψυχρό πόλεμο που βιώνουμε εδώ και καιρό. Την καθημερινή επαλήθευση ενός επιβεβλημένου φόβου που μας τραβάει νοητά μέχρι το τέλος. Ακόμα και αν οι απόψεις μας μας κρατούν σε απόσταση από κάθε πόλο.

■ Ναι πιστεύω πως είναι νωρίς να βγάλουμε τα χαλιά, ας περιμένουμε δύο βδομάδες ακόμα. Ξέρεις τι; Είναι Δευτέρα τώρα που γράφω το άρθρο αυτό και δεν έχω ιδέα τι θα γίνει μέχρι το Σάββατο που θα βγει η εφημερίδα. Μήπως να γράψω για κάτι άλλο; Για τη συναυλία του Nick Cave ας πούμε; Δεν ξέρω, δεν μου πάει το χέρι. Μπα, ας συνεχίσουμε.

Δύο πράγματα ξέρω: πρώτον, δεν είμαι αναλυτής των διεθνών εξελίξεων. Δεύτερον, αν πάω σούπερ μάρκετ θα πάω στο κοντινό. Και κάτι ακόμη: όταν βομβαρδίζεις το προξενείο μιας χώρας (όχι εσύ αγάπη μου, για το Ισραήλ μιλάω) και μάλιστα χωρίς καν μια πρόφαση, ένα κομμάτι του εδάφους μια χώρας δηλαδή, και μάλιστα ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι στο οποίο τη δεδομένη στιγμή τυχαίνει να βρίσκονται σε αυτό κορυφαίοι αξιωματούχοι σημαίνει πως προσπαθείς να προκαλέσεις κάτι. Μια αντίδραση ας πούμε. Μια αντίδραση τέτοια που θα αλλάξει την ατζέντα. Από τη γενοκτονία που τόσο συστηματικά εκτελείς σε έναν φόβο που θα προσπαθήσεις να κάνεις κοινό μέσα από τη γενίκευσή του. Και όσο περισσότερο καταφέρεις να γενικεύσεις, τόσο πιο εύκολο θα είναι να συνεχίσεις τη γενοκτονία σου. Δεν θα μιλάμε για το Ιράν εναντίον του Ισραήλ, αλλά για το Ιράν εναντίον του δυτικού κόσμου, του μουσουλμανικού κόσμου εναντίον των δυτικών κοινωνιών, του πολιτισμού μας εναντίον του πολιτισμού τους. Ποιος είναι ο πολιτισμός μας; Ξέρεις, ελευθερία του λόγου κτλ. Εκτός αν θες να μιλήσεις υπέρ της Παλαιστίνης ας πούμε στη Γερμανία. Ναι. Είναι κάποιες φορές που για να υπερασπιστείς την ελευθερία του λόγου πρέπει να την καταργήσεις. Είναι μέρος του πολιτισμού μας. Διάβασε και λίγη Ιστορία.

Και ο κόσμος θα συνεχίσει. Τόσο ο δικός μας, όσο και ο κόσμος πέρα από εμάς. Με τις θλιβερές ηγεσίες μας και την υποκρισία τους, με το άδικο να κλέβει τις ζυγαριές και με την ακροδεξιά στο Ισραήλ και στην Ευρώπη να ρυθμίζει όλο και περισσότερο τις εξελίξεις. Με την αίσθηση αυτή που μας κατακλύζει κάποιες φορές πως είναι πολύ λίγα αυτά που μπορούμε να κάνουμε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν σημασία. Θα συνεχίσουμε να ζούμε. Με τις καθημερινές υποχρεώσεις να μας αποσπούν. Χωρίς όμως να ξεχνούμε αυτά που μπορούμε να κάνουμε, αυτά τα λίγα έστω. Οπως να υπενθυμίζουμε πως αυτή τη στιγμή στη Γάζα συντελείται μια γενοκτονία και πως κανένας πολιτικός ή στρατιωτικός ελιγμός δεν πρόκειται να αποσπάσει την προσοχή μας από αυτή. Γιατί το βάρος του εγκλήματος, το βάρος της αδικίας βαραίνει της πλάτες μας ακόμα και στην πιο καθημερινή δραστηριότητα. Δεν είμαστε μικροί. Προς το παρόν είμαστε απλά μόνοι. Πολλοί μόνοι σε μικρή απόσταση ο ένας από τον άλλο. Μέχρι να συναντηθούμε.