"Κερδισμένοι στην παραζάλη" έγραψε ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.04.24)

............................................................... 

            Κερδισμένοι στην παραζάλη

έγραψε ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.04.24) 

Ενάμιση μήνα πριν από τις ευρωεκλογές είναι πολλοί αυτοί που προεξοφλούν ότι μεγάλος κερδισμένος θα είναι η Ακροδεξιά - και αυτό πανευρωπαϊκά. Υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι ναι μεν θα είναι ο κερδισμένος, αυτό όμως δεν θα έχει σημαντικό αντίκτυπο ούτε θα αλλάξει τις υπάρχουσες ισορροπίες στα ευρωπαϊκά όργανα. Θα επιφέρει κάποιες αριθμητικές αλλαγές χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.

Υπάρχει όμως η βραχυπρόθεσμη οπτική και υπάρχει και η μακροπρόθεσμη. Πράγματι, η πιθανότερη εκδοχή είναι να μην καταληφθούν το Ευρωκοινοβούλιο και άλλα σημαντικά ευρωπαϊκά όργανα από ακροδεξιές πλειοψηφίες, όμως, όπως ξέρουμε όλοι, αυτό είναι μονάχα ένα στάδιο μιας πορείας, όπου εντέλει στην εξέλιξή του το ποσοτικό μετατρέπεται και σε ποιοτικό.

Η Γαλλία είναι ένα πολύ σοβαρό παράδειγμα. Ολοι νιώθουν την ανάσα της Μαρίν Λεπέν πίσω τους. Η χώρα του Διαφωτισμού μπορεί πράγματι σε λίγα χρόνια να γίνει η δεύτερη πολύ μεγάλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μετά την Ιταλία, που θα παραδοθεί στις δυνάμεις της Ακροδεξιάς. Οι δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές τής δίνουν από 29% έως 32%, σχεδόν το διπλάσιο από το κόμμα Μακρόν, που συγκεντρώνει, ανάλογα με τη δημοσκόπηση, από 16%-19%.

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αλλάξει κάτι ευρωπαϊκά, απλώς θα βγάλει λίγους παραπάνω ευρωβουλευτές η Λεπέν από όσους είχε. Αν όμως γίνονταν τώρα βουλευτικές και προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, η ανατροπή θα ήταν ολική. Το κόμμα της Λεπέν θα έπαιρνε απόλυτη πλειοψηφία στο γαλλικό κοινοβούλιο, ενώ στις προεδρικές εκλογές η ίδια η Μαρίν Λεπέν θα ήταν φαβορί. Μια τελευταία δημοσκόπηση της δίνει 35% στον πρώτο γύρο ενώ στον δεύτερο, σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, κερδίζει, έστω και οριακά, τους υποψηφίους του κόμματος Μακρόν (ο ίδιος ο Μακρόν δεν έχει δικαίωμα να είναι υποψήφιος), ενώ κερδίζει κατά κράτος και τον Μελανσόν σε τυχόν αντιπαράθεσή τους στον δεύτερο γύρο. Και μόνο ο Φρανσουά Ριφέν, του κόμματος Μελανσόν, που είναι αριστερός με ερείσματα όχι μόνο στον κόσμο των διανοουμένων αλλά και στον αγροτικό κόσμο, καταφέρνει να την κοντράρει στις δημοσκοπήσεις που δίνουν σε αυτό το δίδυμο 50%-50%.

Γιατί όμως ανεβαίνει η Ακροδεξιά; Ενας λόγος είναι το ζήτημα του μεταναστευτικού που διαταράσσει το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο έχει συνηθίσει να ζει ο μέσος πολίτης. Το δεύτερο είναι η συντριπτική οικονομικοπολιτική ισχύς των σημερινών εξουσιών στην Ευρώπη και τη Δύση γενικά, που καθιστά στα μάτια πολλών πολιτών την Αριστερά εκτός παιχνιδιού. Η διεκδίκηση αιτημάτων από τα κατώτερα στρώματα μέσω της Ακροδεξιάς φαντάζει πιο ρεαλιστική, δεδομένου ότι η Ακροδεξιά δεν απειλεί τους συστημικούς πυλώνες, άρα εισακούεται περισσότερο. Οπότε, η Ακροδεξιά υποκαθιστά την Αριστερά σε ένα σύμπαν όπου δεν υπάρχει Αριστερά.

Ταυτόχρονα, σε έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά λόγω της τεχνολογικής προόδου και της παγκοσμιοποίησης, η Ακροδεξιά προσφέρει αποκούμπι παραδοσιακών αξιών μέσα στην παραζάλη. Η Αριστερά έχει τη θεωρητική δυνατότητα να πείσει αλλά χρειάζεται συστηματική δουλειά σε όλα τα πεδία.