Κώστας Γ. Καρυωτάκης (1896-1928)
ΦΥΓΕ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ...
Φύγε κι ἄσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνη
ἀπάνω ἡ νύχτα, και βαθιά να γίνωνται τα χάη.
Οὔτε τοῦ πόνου ἡ θύμηση σε λίγο πια δε μένει,
κ' εἶμαι ἄνθος που φυλλορροεῖ στο χέρι σου και πάει.
Φύγε καθώς τα χρόνια κεῖνα ἐφύγανε, που μόνον
μια λέξη σου ἤταν, στη ζωή, για μένα σαν παιάνας.
Τώρα τα χείλη μου διψοῦν το φίλημα τῆς μάνας,
τῆς μάνας γῆς, και ἀνοίγονται στο γέλιο τῶν αἰώνων.
Φύγε, ἡ καρδιά μου νοσταλγεῖ την ἄπειρη γαλήνη!
Ταράζει και ἡ ἀνάσα σου τα μαῦρα τῆς Στυγός
νερά, που με πηγαίνουν, ὅπως εἶμαι ναυαγός,
ἐκεῖ, στο ἀπόλυτο Μηδέν, στην Ἀπεραντοσύνη.
Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928).
Η αρχική μορφή του ποιήματος δημοσιευμένη στη Μούσα στα 1922 και το ποίημα παραπάνω στην τελική του μορφή από τη συλλογή του Ποιητή "Ελεγεία και Σάτιρες" στα 1927.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου