"ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ"
από τον συγγραφέα και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 21.4.2022)
/Τόσο πολύ παράδεισος σ΄ ένα κορμάκι αδύναμο, κορμάκι εσταυρωμένο…/
Άμα κοιτάξω μέσα μου, πάνω σε βράχο ηπειρώτικο τον βλέπω να κρέμεται. Παμπάλαιες Ζαγοριανές ψάχνουνε στα σεντούκια τους την πιο λευκή σινδόνη, κι ως τα χαράματα αλυχτάει ένα κλαρίνο στα ρουμάνια. Κανείς δεν ξέρει τι θα πει Γεθσημανή, κανείς δεν έχει κήπο. Εδώ, ψηλά και μέσα μου, ποτέ και τίποτα δεν ανασταίνεται. Τα πάντα είναι ξενιτιά και στοιχειωμένα γεφύρια. Έτσι μας βρίσκει η ανάγκη – ξεροκέφαλους, μαραζιάρηδες. Πρέπει να μας πιάσει από τον λαιμό για να μας πείσει. Ζητάμε τότε να επιστρέψουμε σε ένα ρίγος που δεν μας επισκέφτηκε ποτέ, σε μια αγάπη που προδώσαμε προτού καν δώσουμε γνωριμιά μαζί της. Τέτοια η Μεγάλη Πέμπτη, όταν γυρνάω το βλέμμα ανάποδα να δω εντός μου.
/Να ’ναι τα δάχτυλα ξερά απ’ τα καρφιά, και μύγες σίγουρα πολλές στο ξεραμένο αίμα…/
Γι’ αυτό και προτιμάω να κοιτάζω έξω μου. Να εκτίθεμαι σ’ ό,τι ζητάει να καθρεφτιστεί, να γίνομαι ο στρόβιλος των έξωθεν χρωμάτων. Θέλω να πω – να ομοιώνομαι και όχι να ομοιώνω. Αυτός ο πρωινός αέρας είναι που με πάει κατά τον κάμπο τον αργολικό. Όταν πεθαίνει πάνω στον σταυρό ο θεός, παντού τριγύρω πρέπει μέλισσες παραλοϊσμένες να χορεύουν, παιδιά να ετοιμάζονται για το πρώτο τους μπάνιο στη θάλασσα, οι μητέρες να έχουν ψήσει ήδη τα κουλούρια. Μόνο σε τέτοια κραιπάλη το κρίμα γίνεται στ’ αλήθεια αιχμηρό και το λευκό λογίζεται ιώδες. Όπως, περίπου, ο λεμονανθός, που αν του αφαιρέσεις τη θλίψη, πάει-ξόφλησε η μυρωδιά του. Κανένα σκίρτημα, σπίθα καμία, κι ακόμα τούτη την άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες.
/Στρατιώτες κλήρο ρίχνουνε, απ’ τα ιμάτιά του μου ’λαχε ο λόγος που κι αντίστροφα ματώνει, μνήσθητί μου…/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου