..............................................................
Γιάννης Ρίτσος (1909 - 1990)
Δεν αγαπούσε διόλου τα πουλιά, τα λουλούδια, τα δέντρα
που γίναν σύμβολα ιδεών, χρησιμοποιούμενα εξίσου
από εντελώς αντίθετες παρατάξεις. Αυτός προσπαθούσε
να τα επαναφέρει στη φυσική τους υπόσταση. Τα περι-
στέρια, π.χ.,
όχι συνθήματα ποικίλων συνεδρίων, αλλά πουλιά ωραία,
ερωτικά, βαρυπερπάτητα, που όλο φιλιούνται στόμα με
στόμα στην αυλή και μου γεμίζουν τα πλακάκια με κου-
τσουλιές και πούπουλα (μ’ αρέσουν έτσι)∙
ή, το πολύ πολύ: μικροί ταχυδρόμοι που μεταφέρουν πά-
νω απ’ τις σφαίρες
τα γράμματα φτωχών παιδιών προς το Θεό ζητώντας του
τετράδια και παπούτσια και λίγες καραμέλες. Τα κρίνα
όχι εμβλήματα αγνότητας μα φυτά μυροβόλα όλο αισθη-
σιασμό με ολάνοιχτα τα πέταλά τους να δείχνουν τεντω-
μένους τους χρυσόσπορους στήμονες.
Κι η ελιά
όχι έπαθλο νίκης ή ειρήνης αλλά μάνα καρποφόρα που
δίνει το λαδάκι για το πιάτο μας και για το λύχνο, για του
μωρού το σύγκαμα και για το λαβωμένο γόνατο του αν-
ήσυχου, ανυπάκοου παιδιού, κι ακόμη
για το φτωχό το καντηλάκι της Παναγίας. Κι εγώ – είπε -
καθόλου μύθος, ήρωας ή θεός, μα απλός εργάτης όπως
κι εσύ κι εσύ και ο άλλος – προλετάριος της τέχνης
ερωτευμένος πάντα με τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα
και τους ανθρώπους,
ερωτευμένος προπάντων με το κάλλος των καθάριων
στοχασμών
και με το κάλλος των νεανικών σωμάτων – ένας εργάτης
που γράφει, γράφει ακατάπαυστα για όλους και για όλα
και το όνομά του σύντομο κι ευκολοπρόφερτο: Γιάννης
Ρίτσος.
Καρλόβασι, 12. VIII. 87
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου