..............................................................
γράφει ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 19.6.2024)
Τα εκλογικά αποτελέσματα της Κυριακής 9 Ιουνίου ήταν άσχημα από πολλές απόψεις. Η θηριώδης αποχή, μάλλον πάνω από 75% στους νέους, δείχνει πως ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων, των πιο δυναμικών μάλιστα ηλικιών, δεν θέλει πολλά πολλά με την πολιτική.
Δεν πρόκειται για απολίτικη στάση. Η πλειονότητα όσων κατέβηκαν στις μεγάλες διαδηλώσεις για το Τέμπη ή την Πύλο ίσως δεν πήγαν στην κάλπη. Σίγουρα η συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις δηλώνει πολύ ισχυρότερη πολιτικοποίηση από ό,τι η ψήφος τους.
Η άρνηση να παίξουν στο παιχνίδι του πολιτικού συστήματος δεν είναι αντιπολιτική. Ή μάλλον είναι αντιπολιτική, αλλά με έναν πολύ πολιτικό τρόπο. Ξέρουν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από τον -σε προχωρημένη σήψη άλλωστε- κοινοβουλευτισμό. Το «πολιτικό σύστημα» στο σύνολό του, ακροδεξιό, δεξιό, κεντρώο κι αριστερό, αντιμετωπίζει τους, φτωχούς πια στην πλειονότητά τους, νέους, αλλά κι ευρύτερα τις κατώτερες τάξεις, ως εχθρούς. Τα 15 τελευταία χρόνια με όλες τις κυβερνήσεις αυτή ήταν η αντιμετώπιση.
Είναι όμως και η προκλητική εικόνα των «προοδευτικών εκπροσώπων του έθνους». Σκεφτείτε πώς νιώθει η 35χρονη πρεκάρια όταν ακούει πως ο στόχος των αριστερών επαγγελματιών κοινοβουλευτικών, με τις πολύ καλές αμοιβές και τις ακόμα καλύτερες προοπτικές, είναι «να της δώσουν φωνή» σε αυτήν που δεν έχει. Τόσο φιλάνθρωποι και φιλεργατιστές!
Ή όταν βλέπει την τρελή χαρά του ΚΚΕ για τη μεγάλη του επιτυχία (!), που συνίσταται στο γεγονός ότι ο κόσμος γύρισε ανάποδα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια κι αυτό είναι ενθουσιασμένο που δεν κατέρρευσε. Η εντυπωσιακή άνοδος στα ποσοστά που επικαλείται οφείλεται αποκλειστικά στη θηριώδη και αυξανόμενη αποχή. Φτάνει να σημειωθεί ότι στις εθνικές εκλογές του 2009 είχε 520.000 ψήφους και στις «νικηφόρες» προχθεσινές ευρωεκλογές 370.000. Το ΚΚΕ αυτό που καταφέρνει είναι να περιχαρακώνει έναν πυρήνα ψηφοφόρων χωρίς την παραμικρή επίπτωση στην πολιτική πραγματικότητα. Αυτό και τίποτε άλλο.
Η αντιπολιτική, όπως την όρισα προηγουμένως, λοιπόν στάση της πλειονότητας των νέων ή και μεγαλύτερων προλετάριων -να που η λέξη έγινε και πάλι η κατεξοχήν κατάλληλη- είναι και εύλογη και ορθολογική.
Θα πει βέβαια ο «υγιώς σκεπτόμενος προοδευτικός»: καλά, εντάξει, αλλά δεν πρέπει να φύγει ο Μητσοτάκης; Απ' ό,τι φαίνεται, η εκτίμηση της πλειονότητας, στην οποία αναφέρομαι, για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό είναι «να τον πάρει και να τον σηκώσει», αλλά ταυτόχρονα δεν δίνει καμιά βάση σε όσους της κοστολογημένης κυβερνησιμότητας της απευθύνονται. Οσο κι αν θέλουν πολύ να παρουσιάζουν το ’15 ως περσινά ξινά σταφύλια κάποιοι, αυτοί κι αυτές που ψήφισαν «όχι» τότε, το 85% της νεολαίας, που σήμερα χειμάζεται με άθλιους μισθούς, μαύρη δουλειά, εξοντωτικά, απλήρωτα πολύ συχνά, ωράρια, υπό καθεστώς εργοδοτικής δικτατορίας, καθορίζονται από το «δεν ξεχνώ». Που σημαίνει: «Απ' όλους εσάς δεν έχω να περιμένω παρά τα χειρότερα».
Και η ριζοσπαστική Αριστερά;
Αλλά σε τι αναφέρομαι; Ριζοσπαστική Αριστερά λέγεται -ακόμα;- και το κόμμα του Κασσελάκη.
Παρ’ όλα αυτά δεν έχω καμιά περισσότερο εύκαιρη, για να μιλήσω για την πιο μαχητική και έντιμη από πολλές απόψεις πτέρυγα.
Γιατί το ΜέΡΑ25-Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά έχασε 30.000 ψήφους από τον Ιούνιο του 2023; Γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήρε 20.000 ψήφους, μόλις το ένα τρίτο όσων κατέγραψαν οι Πατριώτες;
Η απάντηση είναι νομίζω φανερή. Γιατί μας πήρε ο διάολος όλους. Γιατί συνεχίζουμε - όχι όλοι με τις ίδιες ευθύνες, αλλά σιγά μη νοιάζεται ο κόσμος - να νομίζουμε ότι εμείς, οι μόνοι συνεπείς, κάτι ξέρουμε, κάτι μοναδικό και πολύτιμο, που διαφεύγει από όλους τους άλλους.
Η γνώμη μου είναι ότι ένα ενωτικό εγχείρημα, που θα συνέδεε ένα μεγάλο μέρος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, θα κατέγραφε πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Μετά τα τόσα κακά νέα, το καλό νέο είναι ότι η ιστορία δεν τέλειωσε και οι σωστές πρωτοβουλίες είναι ακόμη δυνατές. Οχι με πρώτη στόχευση τις εκλογές, αλλά μια κινηματική πολιτική δράση που θα διαμορφώσει κρίσιμες μάζες, τουλάχιστον για μια αποτελεσματική εργατική άμυνα.
Και η «ανανεωτική» Αριστερά; Η ΝεΑρ; Νομίζω πως αυτή ήταν που υπέστη τη μεγαλύτερη ήττα. Θα μου πείτε η ΝεΑρ δεν είναι καν κόμμα. Πρόκειται για μια κοινοβουλευτική ομάδα, κυρίως, πρώην υπουργών, χωρίς βάση, χωρίς συλλογικές λειτουργίες –μόνο παρα-λειτουργίες επιτρέπονται σε μια τέτοια συνθήκη. Με μέλλον σκοτεινό, αν σκεφτούμε πως δεν έχει πολιτικούς συνομιλητές στην ευρύτερη Αριστερά - και καθόλου στη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική -, δεν έχει την παραμικρή σχέση με οποιοδήποτε κίνημα και καμιά σχέση με νεολαιίστικα κοινά.
Δεν θα έπρεπε ωστόσο και αυτή, παρ’ όλα αυτά, να είναι αποδέκτης μιας πρότασης ενότητας; Μάλλον όχι, αν σκεφτεί κανείς πως ακόμα και ο Κασσελάκης κάνει εξ αριστερών (sic) κριτική στο μετά το ’15 ΣΥΡΙΖΑ, ενώ για τη ΝεΑρ αυτό είναι ταμπού. Και ταυτόχρονα δείκτης ενός κυβερνητισμού που είναι πιθανότερο να την κάνει παρακολούθημα του ΠΑΣΟΚ παρά συντελεστή των αναγκαίων διεργασιών στην Αριστερά.
*Από τις εκδόσεις Τόπος κυκλοφορεί το βιβλίο του Χρήστου Λάσκου «Να ξαναμιλήσουμε για την εκμετάλλευση: Απλοϊκά μαθήματα πολιτικής οικονομίας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου