Οι «συνταγματικοί» και οι άλλοι
Tου Παντελη Μπουκαλα
Αλλοι, είτε ανήκουν στους εξ αρχής αντιπάλους του κινήματος των πλατειών είτε σε όσους προσποιούνται τους φίλους του, προσβλέποντας στην κηδεμονία του, ποντάρουν στην κόπωσή του· κάποια στιγμή, σκέφτονται, θα βαρεθούν, θα βοηθήσει κι ο Θεός της Ελλάδας με τις λιακάδες του, θα πάρουν τον δρόμο προς τις παραλίες και τα ουζάδικα. Αλλοι υπολογίζουν ότι αργά ή γρήγορα θα οξυνθούν οι ήδη διακριτές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, τόσο ανάμεσα στους «Κάτω» και τους «Πάνω» όσο και στο αντιφατικό και ποικιλόχρωμο εσωτερικό κάθε «παράταξης» · θα αυξηθούν λοιπόν οι τριβές και η δι’ αυτών παραγομένη κοινωνική θερμότητα και μπορεί να βρεθούν τίποτα θερμοκέφαλοι που θα ’ρθουν στα χέρια, οπότε θα ανοίξει ο δρόμος της απαξίωσης και της συκοφάντησης, αλλά και της απογοήτευσης. Υπάρχουν βέβαια και όσοι επενδύουν στο ενδεχόμενο σοβαρών επεισοδίων, μια επένδυση που, για να μην πάει χαμένη, μπορεί να οδηγήσει τους κυνικά σκεπτομένους ακόμα και στην πρόκλησή τους. Οι αγανακτισμένοι θα γυρίσουν τότε στο σπίτι τους, περίπου όπως έγινε και μετά την τραγωδία της Μαρφίν. Θα ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους, αφήνοντας τους ειδικούς των κομματικών γραφείων και των βραδινών δελτίων να βρουν αυτοί τη λύση, περίπου όπως τη βρίσκουν χρόνια τώρα, με λαμπρά ως γνωστόν αποτελέσματα. Και οι τρεις κατηγορίες των εποφθαλμιώντων έκριναν πως μια καλή πρώτη ευκαιρία για να ξηλωθεί ή να αμαυρωθεί το κίνημα ήταν ο αποκλεισμός βουλευτών και οι εναντίον τους υβριστικές επιθέσεις. Αλλά το μαρτυρημένο από πολλούς αυτόπτες (ανάμεσά τους και τα μέλη των τηλεοπτικών συνεργείων) γεγονός ότι στις επιθέσεις αυτές πρωτοστάστησε μια μερίδα αφενός μικρότατη, αφετέρου απαρτιζόμενη κυρίως από φερτούς στην πλατεία (αποσπασμένους από τη συγκέντρωση των Προπυλαίων) και όχι από τους «ενδήμους» της δεν ευνόησε τις προθέσεις απαξίωσης των «συνταγματικών». Υπάρχει βέβαια και στο Σύνταγμα ένα τμήμα ισοπεδωτικά αντικοινοβουλευτικό. Αποτελείται τόσο από τυχαίο κόσμο, η συνθηματολογία του οποίου δείχνει τηλεοπτικογενής, αναπαράγοντας το λαϊκιστικό δόγμα «όλοι ίδιοι είναι και όλοι αχρείοι», όσο και από μια - δυο γκρούπες υπερεθνικιστικού χαρακτήρα που καταφέρονται εναντίον των «προδοτών πολιτικών» και απειλούν με κρεμάλες και πυρπολήσεις. Αυτοί δεν θέτουν στο στόχαστρό τους τον έναν ή τον άλλον ανομήσαντα πολιτικό του ενός ή του άλλου κόμματος που ενέδωσε στη φαυλοκρατία και άφησε λέξη κενή τη στεντορείως υπεσχημένη «αυτοκάθαρσή» του, αλλά το κοινοβουλευτικό σύστημα στο σύνολό του· και όχι ως εκφυλισμένη έστω πραγματικότητα αλλά ως ιδέα, ως αντίληψη για την πολιτειακή λειτουργία. Αυτή είναι όμως η δημοκρατία και η αξία της: να δίνει δικαίωμα λόγου ακόμα και σε όσους την απεχθάνονται, έστω και αν οι ίδιοι δεν θα της το αναγνωρίσουν ποτέ. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου