Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Ποιοι γεμίζουν καφέ και σουβλατζίδικα; γράφει ο Χρήστος Μιχαηλίδης (www.protagon.gr, 1/4/2014)

........................................................

Ποιοι γεμίζουν καφέ και σουβλατζίδικα;


 Χρήστος Μιχαηλίδης



Λοιπόν, για να τελειώνουμε με το παραμύθι ξένων επισκεπτών, ανταποκριτών, και εγχώριων ηλιθίων που βολεύονται μ’ ένα ωραίο άλλοθι για ν’ αρχίσουν να ξαναχαίρονται τα φράγκα τους, και που, βλέποντας γεμάτες καφετέριες και σουβλατζίδικα, τιτιβίζουν χαιρέκακα (του στυλ χε-χε-χε…), «καλά, έχει κρίση αυτή η χώρα;», ιδού μερικές αλήθειες για να τους κοπεί το χάχανο:
1. Αυτοί που γέμιζαν τις καφετέριες πριν από την κρίση, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, δεν ήταν κατ’ ανάγκην εργαζόμενοι. Μπορεί να είχαν δουλειά, αλλά πήγαιναν όποτε ήθελαν. Μπορεί να μην είχαν δουλειά, αλλά είχαν λεφτά στην άκρη –εισοδηματίες, ας πούμε, μαμόθρεφτα, ή απλώς ρέμπελοι, ευχαριστημένοι με «όσα έρθουν κι όσα πάνε». Όλοι αυτοί, εξακολουθούν και γεμίζουν τις καφετέριες σήμερα. Ίσως μάλιστα περισσότερο από πριν, διότι έχει πέσει η τιμή του φρέντο και τη βγάζουν μισή μέρα αραχτοί με 2,5 ευρώ, και μιλάνε απεριόριστα με το What’s Up?
2. Σ’ αυτούς, προστέθηκαν και πολλοί που έμειναν χωρίς δουλειά, ή βρήκαν κάποια καινούργια με πολύ λιγότερα χρήματα από πριν. Κι αφού πέρασε η πρώτη μεγάλη μπόρα, που όλοι ήμασταν στα σπίτια ή στα συλλαλητήρια, ξεμυτίσαμε σαν τα σαλιγκάρια. Όχι γιατί «πέρασε η κρίση», ή επειδή «οι Έλληνες τελικά δεν έπαθαν τίποτα» όπως λένε κάποιοι ξένοι δημοσιογράφοι που έρχονται εδώ 2-3 μέρες και μαθαίνουν ό,τι αρπάξει στα γρήγορα το βλέμμα και τ’ αυτί τους, αλλά διότι ξεφύτρωσαν παντού καφετέριες, μα παντού λέμε, και χρεώνουν πολύ λιγότερα για καφέ απείρως χειρότερης ποιότητας από πριν. Όμως, ο κόσμος γεμίζει αυτά τα μαγαζιά, και γιατί το ελληνικό DNA είναι μπολιασμένο με το έξω. Ο καιρός μας, μας επιτρέπει τους περισσότερους μήνες του χρόνου, ακόμα κι όταν είμαστε μέσα, να ζούμε έξω. Τηλεόραση στο σαλόνι, καρέκλα στη βεράντα. Τραπέζι στον κήπο, να πηγαινοέρχονται τα φαγητά από την κουζίνα μέσα. Ουζάκι πάνω στη θάλασσα. Και τώρα που καλοκαιριάζει, όλο και κάποιος παππούς θα βγάλει το ράντσο στην αυλή και θα κοιμηθεί κάτω απ’ τ’ αστέρια. Τι πρόβλημα έχουν οι πούστηδες μ’ αυτό; Τους νοιάζει που ζοριζόμαστε με την κρίση έξω; Ή ότι αυτοί υποφέρουν την ευμάρειά τους μέσα; Τρελαίνομαι!
3. Τα ίδια ισχύουν και με τα σουβλατζίδικα, όπου (το έζησα κατ’ ιδίαν στην Καλλιθέα προχθές), με δύο γύρους πίτα κομπλέ, μέσα και οι πατάτες για να μην παραγγέλνεις έξτρα μερίδα, δυο Κόκα-Κόλες και μια Μύθος, περνάνε τη βραδιά τους έξω μαμά, μπαμπάς και παιδί, με λογαριασμό 15 ευρώ όλα! Value for money. Όχι, βέβαια. Απλώς ξεγελιέσαι (επιβαρύνοντας και την υγεία σου), με ελάχιστα. Αν και, μεταξύ μας, δεν ξέρω αν η υγεία επιβαρύνεται πιο πολύ με έναν «δολοφόνο» γύρο κομπλέ, ή με μία ξεγυρισμένη κατάθλιψη που δεν φεύγει με τίποτα…
4. Όλα αυτά, εν πάση περιπτώσει, συμβαίνουν ακριβώς επειδή έχουμε κρίση! Πίνουμε καφέδες άθλιας ποιότητας και τρώμε πιτόγυρα που αν σου πέσουν χάμω, ούτε αδέσποτα δεν τα αγγίζουν. Το ίδιο ισχύει και για τα χοτ-ντογκς που μπήκαν άξαφνα στη ζωή μας, λες και είμαστε στη 5th Avenue, και πωλούνται «πακετάκι» με καφέ προς 1,50 ευρώ. Χριστέ μου, τι σκατά βάζουμε στα στομάχια μας; Κι έχουμε κι από πάνω τους διάφορους κομπλεξικούς μαλάκες που, βλέποντας κόσμο και κοσμάκη όντως να είναι έξω, να συμπεραίνουν ότι και καλά στην Ελλάδα περνούν ζωή και κότα. Και ότι, επομένως, «γιατί τους δώσαμε τόσα λεφτά για bail-out, αφού αυτοί είναι out all the bloody time». Χέσε με!...
5. Από την άλλη, είναι αλήθεια ότι, με την ευκαιρία που ξεπόρτισαν οι πολλοί, το ‘ριξαν έξω και εκείνοι που είχαν τα λεφτά «εξ απ' ανέκαθεν», αλλά ντρέπονταν (ή και φοβούνταν) να ξεμυτίσουν πριν διότι, ως γνωστόν, με τους πολλούς καμουφλάρεσαι, με τους λίγους ή και μόνος «καρφώνεσαι», και δεν είμαστε -λένε από μέσα τους- να μας βγάζει στο δικό του χοτ-ντοκ, χωρίς «γάμμα», ο Βαξεβάνης. Ξαναβγήκαν, λοιπόν, και αυτά τα αχαλίνωτα, της προ κρίσης κοινωνικής μας ζωής. Και, με τη μείωση των τιμών στα περισσότερα μέρη, ακόμα και τα δικά τους, τα κυριλέ, μια χαρούλα τη βγάζουν. Το σουβλάκι και το χοτ-ντογκ του άλλου, αυτοί το ισοφαρίζουν με κριθαρότο και θραψαλομακαρονάδα, και απλώς αυτοί θα πάνε αργότερα στον γιατρό από τους άλλους.
6. Όμως, για να μαζέψουμε το επιχείρημα: ο πολύς κόσμος στους δρόμους της πόλης, είναι εκεί και από μία φυσιολογική ανάγκη του ανθρώπου, ιδίως όταν ο καιρός είναι προκλητικά υπέροχος, να βρεθεί με άλλους. Να νιώσει ότι δεν είναι ολότελα καθηλωμένος στον εαυτό του και στον χώρο του. Και ναι, θα περιφερθεί στα καταστήματα, θα μπει μέσα σε μερικά από αυτά, θα δοκιμάσει ίσως ένα μπλουζάκι, ένα παπούτσι, θα μυρίσει μια κολόνια, θα περιεργαστεί ένα λάπτοπ, θα ξεφυλλίσει ένα βιβλίο. Αλλά, όποιον καταστηματάρχη κι αν ρωτήσεις, θα σου πει ότι οι 8 στους 10 απλώς κάνουν όλα αυτά που μόλις είπα. Ως εκεί, όμως. Και μη παρέκει. Δεν θ’ αγοράσει τίποτα. Απλώς θα πει «θα το σκεφτώ», και θα προχωρήσει παρακάτω να δει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα, ώσπου να χορτάσει με το μάτι του, να σκοτεινιάσει ξανά το μέσα του και να βαρύνει το βήμα του. Αυτό είναι κρίση, ανόητοι σχολιαστές!
7. Είμαι σίγουρος, ότι μια εμπεριστατωμένη μελέτη όλων αυτών που κυκλοφορούν τώρα στους δρόμους της πόλης, και που γεμίζουν καφετέριες την ημέρα, μπαράκια και σουβλατζίδικα τα βράδια, θα δείξει ότι απουσιάζει κατά εντυπωσιακό τρόπο από το δείγμα η κατηγορία των πολιτών της «άνω-μεσαίας τάξης», που στήριζε όλην αυτήν την «αγορά του έξω» πριν από την κρίση, και που τώρα, ακόμα και τώρα, είναι κλεισμένη στο σπίτι της και βγαίνει, εάν βγαίνει, λίγο και με μισή καρδιά. Σ’ αυτήν την κατηγορία συναντάμε ανθρώπους κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα, που έπαιρναν μισθούς 5.000+ τον μήνα προ κρίσεως, είχαν καλές θέσεις και ακόμα καλύτερες προοπτικές, «άνοιξαν» έτσι τη ζωή τους στα μέτρα αυτού του καλού εισοδήματος, ανοίχτηκαν σε καλά σχολεία για τα παιδιά τους, σε μεγαλύτερου κυβισμού αυτοκίνητα, σε διαμερίσματα στα βόρεια ή νότια προάστια, και που τώρα ή παίρνουν πολύ λιγότερα, ή είναι άνεργοι, και απλώς ζουν για να αποπληρώνουν χρέη, ροκανίζοντας όσα έμειναν από την προηγούμενη ζωή τους. Εάν μια μέρα, έβγαιναν μόνο αυτοί σους δρόμους, τότε ναι, θα έβλεπε όλος ο κόσμος το πραγματικό μέγεθος, αλλά και κόστος, της κρίσης στην Ελλάδα. Τη νέκρωση μιας ολόκληρης τάξεως που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με άθλιο καφέ, επικίνδυνο σουβλάκι και κωλο-χοτ ντογκ, και απλώς κάνει βόλτες σε πιο απόμακρα μέρη, ή μαζεύεται μικρές-μικρές παρέες στα σπίτια ή σε κάποιο συμπαθητικό στέκι, μακριά από τις μάζες και μακριά από το μάτι το κακό. Που (το μάτι αυτό), σίγουρα θα τη δει, και θα πει πάλι ειρωνικά, «σιγά την κρίση στην Ελλάδα»!


Εικόνα της Αθήνας αύριο...

.........................................................


                              Εικόνα της Αθήνας αύριο






Εξακολουθεί ισχύον το ρηθέν από τον Σοφοκλή και τον Αίμονα στον Κρέοντα:

"Εσύ μια χαρά θα κυβερνούσες και ερημότοπο..."

Τρία βαλς έτσι χωρίς πρόγραμμα... (Όλα από το youtube)

......................................................

Τρία βαλς έτσι χωρίς πρόγραμμα...






 


Γιάννης Ιωάννου Χ 2 = κλαυσιγελά και σαρκαστικώς...! (http://yannis-ioannou.com, 29-30/3/2014)

......................................................

Γιάννης Ιωάννου Χ 2 = κλαυσιγελά και σαρκαστικώς...!

 

Βοολευτές

ASTEGA 28-3-14a

"Ο Γιώργος και ο Ίλι" γράφει η Μαρία Χούκλη (www,protagon.gr,31/3/2014)

.......................................................

Ο Γιώργος και ο Ίλι



 Μαρία Χούκλη

γράφει η Μαρία Χούκλη

  • Photo: BortN66/Shutterstock
    Photo: BortN66/Shutterstock

Πόσες ροές ανθρώπινης ύλης, πόσες μικρές τεκτονικές μετακινήσεις, ανεπαίσθητες αλλαγές και αόρατες συμπαιγνίες, πόση συμπαντική μοχθηρία χρειάζεται για να βρεθούν μαζί δυο αταίριαστες μονάδες και να πάρουν τα πράγματα τον δρόμο τους. Στην περίπτωση του Γιώργου και του Ίλι με αφανιστικό τρόπο. Κοντινοί στα χρόνια, 46 ο πρώτος, 40άρης ο δεύτερος.
Γεννήθηκαν μακριά ο ένας από τον άλλον, με άλλη πατρίδα, γλώσσα, θρησκεία, καταγωγή, πορεία, επιλογές και ζωές. Οι τροχιές τους συναντήθηκαν μέσα στις φυλακές, σ' έναν τόπο στερητικό της ελευθερίας όσων καταπατούν τους θεσπισμένους γραπτούς κανόνες που ορίστηκαν για να μη λειτουργεί η κοινωνία σαν ζούγκλα. Φρουρός ο Γιώργος στον μικρόκοσμο των φυλακών, κατάδικος ο Ιλι για φόνους, ληστείες και κλοπές.
Σκεφτείτε για λίγο αυτό το αβάσταχτο παιχνίδι των συμπτώσεων που παίζει σε βάρος όλων μας η ζωή και έφερε απέναντι αυτούς τους δυο ανθρώπους που υπό λογικές και κανονικές συνθήκες θα αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Και έγιναν θύμα ο ένας και θύτης ο άλλος. Δεν θα βρεθεί κανείς να μη συμπονέσει πρωτίστως τον Γιώργο που χάθηκε έτσι βάρβαρα τόσο νέος, κάνοντας απλώς τη δουλειά του και μετά όλους τους δικούς του που κεραυνοβολήθηκαν από την απώλειά του.
Η τραγωδία όμως έχει και συνέχεια. Θύμα έγινε και ο θύτης «άγνωστων», μέχρι στιγμής, άλλων. Η είδηση κυκλοφόρησε αστραπιαία αλλά έπειτα από λίγο -ακόμη κι όταν ανακοινώθηκε η αιτία θανάτου- το θέμα άρχισε να ξεθωριάζει, σαν κηλίδα αίματος που την πλένεις γρήγορα για να ξαναγίνουν όλα κανονικά. Είμαι βέβαιη ότι -δυστυχώς- μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αισθάνεται ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη, με τον πανάρχαιο κανόνα «μάχαιραν έδωσας μάχαιραν θα λάβεις». Πολλοί και κυρίως όσοι τον έδειραν έως θανάτου πιστεύουν ότι δεν άξιζε άλλη τύχη ένας αμετανόητος φονιάς, αγνοώντας επιδεικτικά και επικίνδυνα νομούς, δικαστήρια, έρευνες, απόδοση ευθυνών. Μαζί με εκείνον σαν να τιμώρησαν και τη διαχρονική πολιτική επιλογή να αφεθούν οι φυλακές στην τύχη τους και μαζί με τους κρατούμενους να υφίστανται τις παρενέργειες αυτής της αδιαφορίας και όσοι εργάζονται εντός τους. Ζούγκλα δημιούργησες, ζούγκλα θα πάρεις. Έστω και τώρα, στη μνήμη του Γιώργου που επέλεξε να είναι με την πλευρά της νομιμότητας πρέπει να τιμωρηθούν όσοι σκότωσαν τον Ίλι. Κάποια στιγμή η κρίση θα περάσει, ας φροντίσουμε να μην αφήσει πίσω της μια κοινωνία «κανιβάλων». Και σ' αυτό δεν θα φταίει η τρόικα.

Μια απάντηση (από αναγνώστη της "Καθημερινής") στο άρθρο του κ.Χρήστου Γιανναρά ("Μνήμη Κωστή Παπαγιώργη") (www.kathimerini.gr, 30/3/2014)

........................................................

Ο Vasilis David Sakellarakis σχολίασε την προηγούμενη ανάρτηση (το κείμενο του κ.Χρήστου Γιανναρά "Μνήμη Κωστή Παπαγιώργη", "Καθημερινή", 30/3/2014)


Ας αφήσουμε έναν Έλληνα λόγιο στο μεταίχμιο της Επανάστασης* να μας διηγηθεί τον ρόλο της Εκκλησίας επί Τουρκοκρατίας.

Πῶς ἆραγε ζῶσιν αὐτοὶ οἱ ἀρχιεπίσκοποι εἰς τὰς μητροπόλεις των καὶ ὁποῖαι εἰσὶ
αἱ ἀρεταί των; Τρώγοσι καὶ πίνοσι ὡς χοῖροι (24). Κοιμῶνται
δεκατέσσαρας ὥρας τὴν νύκτα καὶ δύο ὥρας μετὰ τὸ μεσημέρι. Λειτουργοῦσι δύο φορὰς
τὸν χρόνον, καὶ ὅταν δὲν τρώγωσι, δὲν πίνωσι, δὲν κοιμῶνται, τότε κατεργάζονται
τὰ πλέον ἀναίσχυντα καὶ οὐτιδανὰ ἔργα, ὁποὺ τινὰς ἠμπορεῖ νὰ στοχασθῇ
(25). Καὶ οὕτως εἰς τὸν βόρβορον τῆς ἁμαρτίας καὶ εἰς τὴν
ἰδίαν ἀκρασίαν θησαυρίζουσι χρήματα, καὶ οἱ ἀναστεναγμοὶ τοῦ λαοῦ εἶναι πρὸς αὐτοὺς
τόσοι ζέφυρες.
Ὁ χορὸς τῶν ἐπισκόπων ἐξακολουθεῖ μετὰ τοὺς ἀρχιεπισκόπους. Αὐτοί, πάλιν, εἶναι
ἄλλοι λύκοι, ἴσως χειρότεροι ἀπὸ τοὺς πρώτους, ἐπειδὴ κυριεύουσι τοὺς χωρικοὺς καὶ
ἰδιώτας. Ἀνεκδιήγητα εἶναι τὰ ἀνομήματά των καὶ ἡ σκληρότης των διαπερνᾶ κατὰ πολλὰ
ἐκείνην τῆς ἰδίας παρδάλεως. Αὐτοὶ πέμπουσι τόσους ληστάς, διὰ νὰ εἰπῶ ἔτζι, εἰς
τὰ χωρία τῆς ἐπισκοπῆς των, καὶ τοὺς δίδοσι τὸν τίτλον ἢ τοῦ πρωτοσυγκέλλου ἢ τοῦ
ἀρχιμανδρίτου ἢ ἄλλου τινὸς τάγματος, οἱ ὁποῖοι ἄλλο δὲν ἠξεύρουσι, παρὰ νὰ γράφουν
ὀνόματα (26) τῶν χριστιανῶν μὲ ὅλην τὴν ἀνορθογραφίαν, καὶ
νὰ προφέρωσι τὸ «νὰ εἶσαι κατηραμένος», «νὰ ἔχῃς τὴν εὐχὴν» καὶ «δός μοι».
Αὐτοί, λοιπόν, περιφέρονται εἰς ὅλα τὰ χωρία τῆς ἐπισκοπῆς καὶ μὲ ἄκραν ἀσπλαγχνίαν
ἐκδύουσι τοὺς πολλὰ ἀθώους χωριάτας, καὶ μάλιστα τὰς γυναῖκας. Ὅταν δὲν τοὺς εὑρίσκουσι
χρήματα, τότε τίνος ἁρπάζουσι ἓν φόρεμα, τίνος ἓν ἐργαλεῖον τῆς γεωργικῆς, τίνος
ἓν στολίδι τῆς γυναικός του, καὶ φθάνουσι νὰ τοὺς παίρνουσιν ἕως καὶ τὰ δοχεῖα τῶν
φαγητῶν. Ἀπὸ ἄλλους πάλιν λαμβάνουσι τόσα κιλὰ σιτάρι ἢ τόσον κρασί. Ἐν ἑνὶ λόγῳ,
τοὺς γυμνώνουσι, καὶ ἔπειτα τοὺς εὐλογοῦσι καὶ φεύγουσι. Πολλάκις δὲ περιέρχεται
ὁ ἴδιος ἐπίσκοπος εἰς τὰ χωρία, καὶ τότε πλέον ἀκολουθοῦν τὰ χειρότερα. Αὐτὸς ὁ
ἀναίσχυντος καὶ βάρβαρος καὶ ἀμαθέστατος ἄνθρωπος, ἀφοῦ τρώγει δι᾿ ὅσας ἡμέρας μένει
εἰς τὸ χωρίον ἀπὸ τὴν πτωχὴν κοινότητα, ἀφοῦ ἁρπάζει ὅσα περισσότερα δυνηθῇ, τότε
ἀφορίζει ἕνα δύο, καὶ ἄλλους τόσους κάμνει παπάδες, καὶ ἔπειτα φεύγει.
Ὁ τρόπος δέ, μὲ τὸν ὁποῖον κρίνει ἄξιον, ἕνα χωριάτην, τῆς ἱερωσύνης, εἶναι ὁ
ἀκόλουθος. Πρῶτον τοῦ ζητεῖ ἑκατόν, ἢ περισσότερα, ἢ ὀλιγότερα γρόσια, καὶ τὰ λαμβάνει,
ἔπειτα τὸν ρωτᾶ, ἂν ἠξεύρῃ γράμματα, ἤτοι νὰ γράψῃ καὶ νὰ ἀναγνώσῃ, ὕστερον τοῦ
φέρει τὸ Ψαλτήριον, καὶ αὐτὸς ἀναγινώσκει ἓν κατεβατόν, καὶ εὐθὺς τὸν κάμνει ἱερέα.
Ἡ ἀμάθεια αὐτῶν τῶν ἱερέων εἶναι ἄκρα, καὶ ἀπὸ αὐτοὺς οἱ περισσότεροι κατὰ συμβεβηκὸς
ἀποκαθίστανται ἀρχιμανδρῖται, ἔπειτα δὲ κερδίζοντας, ἀγοράζουν ἐπισκοπάς, καὶ ἐξακολούθως
γίνονται ἀρχιεπίσκοποι καὶ ὄχι ὀλίγας φορὰς πατριάρχαι. Ὅθεν, ὅλοι σχεδὸν οἱ ἀρχηγοὶ
τῆς ἐκκλησίας κατάγονται ἀπὸ τὴν ἰδίαν ποταπότητα, καὶ οἱ περισσότεροι εἶναι ἀμαθέστατοι
(27).
Μετὰ τῶν Ἐπισκόπων, λοιπόν, ἔρχονται ἐκεῖνοι οἱ πρωτοσύγκελλοι, οἱ ἀρχιμανδρῖται
καὶ οἱ πνευματικοί, οἱ ὁποῖοι στέλλονται ἀπὸ τὰ μοναστήρια - δι᾿ ὧν κατωτέρω ρηθήσεται
- μὲ κάποιας πανταχούσας (28). Αὐτοὶ εἶναι ἀναρίθμητοι, ἐπειδὴ
δὲν εὑρίσκεται πόλις ἢ χωρίον, ὁποὺ νὰ μὴν φυλάττῃ ἢ ἕνα ἢ δύο ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς λαοκλέπτας,
οἱ ὁποῖοι παρησιάζονται εἰς τὸν ἀρχιερέα καὶ ἀγοράζουν παρ᾿ αὐτοῦ τὴν ἄδειαν τοῦ
κλεψίματος, καὶ ἔπειτα, μὲ ἄκραν αὐθάδειαν, ἀρχινοῦσιν ἀπὸ ὀσπίτιον εἰς ὀσπίτιον,
νὰ ζητοῦσιν ἐλεημοσύνην, καὶ ἐκδύουσιν ἐξόχως τὰς γυναῖκας, ὅσον ἠμποροῦσι.
Τὸν τρόπον, ὁποὺ μεθοδεύονται, εἶναι ἄξιος γέλωτος ἐνταυτῷ καὶ δακρύων. Αὐτοὶ
ἔχουσιν ἓν κιβωτίδιον γεμάτον ἀπὸ ἀνθρώπινα κόκκαλα καὶ κρανία ἀκέραια, τὰ ὁποῖα
ἀσημώνοσι, καὶ ἔπειτα ὀνοματίζουσιν, ἄλλα μὲν τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους καὶ ἄλλα τοῦ
Ἁγίου Γρηγορίου. Ἐν ἑνὶ λόγῳ, δὲν ἀφίνουν ἅγιον, χωρὶς νὰ ἔχουν μέρος ἀπὸ τὰ κόκκαλά
του (29). Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς κοκκαλοπωλητὰς ἐξέρχονται
ἀπὸ τὸ ὄρος τοῦ Ἄθους, ὁποὺ ὀνομάζουν Ἅγιον Ὄρος, εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται ἡ πηγὴ
αὐτῶν τῶν καλογήρων.
Τὰ δὲ μοναστήρια αὐτὰ ἔχουσιν εἰς κάθε πολιτείαν ὑποστατικὰ καὶ ὀσπίτια, τὰ ὁποῖα
καλοῦσι μετόχια καὶ τὰ κατοικοῦσιν αὐτοὶ οἱ περιηγηταί. Ἐκεῖ μετροῦσι τὰ κλεφθέντα
χρήματα, διὰ νὰ λάβωσιν αὐτοὶ κρυφίως τὰ μισὰ καὶ τὰ λοιπὰ νὰ τὰ ὑπάγωσιν εἰς τὰ
μοναστήριά των (30). Αὐτὰ τὰ τέρατα λοιπόν, ἐπειδὴ ποτὲ δὲν
τοὺς ἐβγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα τους ἕνας ἀναστεναγμός, συνηθίζουν κατ᾿ ὀλίγον ὀλίγον
εἰς τὴν ἀπάθειαν, καὶ φθάνουσιν εἰς τοιοῦτον βαθμόν, ὁπού, ὁ κόσμος καὶ ἂν χαλάσῃ,
τίποτε δὲν τοὺς μέλει. Εἶναι δὲ κατήγοροι εἰς τὸ ἄκρον, καὶ ἂν εἰς καμμίαν πολιτείαν
εὑρεθῇ τινάς, ἢ ἱερεύς, ἢ λαϊκός, νὰ εἶναι ὁπωσοῦν προκομμένος, αὐτοὶ τὸν ἔχουσι
διὰ ἐχθρόν τους ἀθανάσιμον. Τότε περιφερόμενοι εἰς τὰ ὀσπίτια, εὐθὺς μὲ ἄκρον ὑποκριτικὸν
τρόπον τὸν κακολογοῦσι, τὸν κηρύττουσιν εὐθὺς ἀνευλαβῆ καὶ ἄθεον. Ὁ μεγαλείτερος
στοχασμός των εἶναι νὰ κρύπτωσι τὴν ἀμάθειάν των, καὶ διὰ τοῦτο ζητοῦσι πάντοτε
νὰ συνομιλῶσι μὲ τὰς γυναῖκας.
Ἑκατὸν χιλιάδες, καὶ ἴσως περισσότεροι, μαυροφορεμένοι (32)
ζῶσιν ἀργοὶ καὶ τρέφονται ἀπὸ τοὺς ἵδρωτας τῶν ταλαιπώρων καὶ πτωχῶν Ἑλλήνων. Τόσαι
ἑκατοντάδες μοναστήρια, ὁποὺ πανταχόθεν εὑρίσκονται, εἶναι τόσαι πληγαὶ εἰς τὴν
πατρίδα, ἐπειδή, χωρὶς νὰ τὴν ὠφελήσουν εἰς τὸ παραμικρόν, τρώγοσι τοὺς καρπούς
της καὶ φυλάττουσι τοὺς λύκους, διὰ νὰ ἁρπάζουν καὶ ξεσχίζουν τὰ ἀθῶα καὶ ἱλαρὰ
πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ (33). Ἰδού, ὦ Ἕλληνες, ἀγαπητοί
μου ἀδελφοί, ἡ σημερινὴ ἀθλία καὶ φοβερὰ κατάστασις τοῦ ἑλληνικοῦ ἱερατείου, καὶ
ἡ πρώτη αἰτία ὁποὺ ἀργοπορεῖ τὴν ἐλευθέρωσιν τῆς Ἑλλάδος.
Αὐτοί οἱ ἀμαθέστατοι, ἀφοῦ ἀκούσουν ἐλευθερίαν, τοὺς φαίνεται μία ἀθανάσιμος
ἁμαρτία. Τί λοιπὸν διδάσκουσι τὸν ἁπλούστατον λαόν; Τί στοχάζεσθε νὰ λέγωσιν οἱ
ἱεροκήρυκες ἐπ᾿ ἐκκλησίας; Φέρουσιν ἴσως τὰς παραβολὰς τοῦ Εὐαγγελίου, διὰ νὰ παρακινήσωσιν
τοὺς ἀκροατὰς εἰς τὴν ὁμόνοιαν; Ἐξηγοῦσιν ἴσως τὴν πρώτην καὶ μεγάλην ἐντολὴν τοῦ
«Ἀγάπα τὸν πλησίον σου, ὡς ἑαυτόν»; Λέγουσιν ἴσως ποτέ, ποῖος εἶναι ὁ πλησίον καὶ
ποῖος ὁ ξένος; Ἀναφέρουσι ποτὲ τὸ ρητόν: «Μάχου ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος»; Ἐξηγοῦσι
ποτὲ τί ἐστὶ πατρίς; Λέγουσι πῶς καὶ πότε καὶ ποῖοι πρῶτον πρέπει νὰ τὴν βοηθήσουν;
Φέρουσι ποτὲ τὰ παραδείγματα τοῦ Θεμιστοκλέους, τοῦ Ἀριστείδους, τοῦ Σωκράτους καὶ
ἄλλων μυρίων ἐναρέτων καὶ σοφῶν; Μᾶς εἶπον ποτὲ ποῖοι ἦτον, καὶ πόθεν κατάγονται;
Μᾶς ἀνέφερον ποτὲ πῶς διοικεῖται ὁ κόσμος καὶ ὁποία εἶναι ἡ καλλιτέρα διοίκησις;
Μᾶς ἐξήγησαν ποτὲ τί ἐστὶ ἀρετή, καὶ ὁποῖα εἶναι τὰ μέσα διὰ νὰ τὴν ἀποκτήσῃ τινάς,
καὶ πότε λάμπει ἡ ἀρετή; Καὶ ποῖος νὰ μᾶς τὰ εἰπῇ, ἂν δὲν τὰ λέγουσιν αὐτοί;
Φεῦ! βαβαὶ τῆς ἀθλιότητός μας! Οἱ ἱεροκήρυκες ἀρχινοῦν ἀπὸ τὴν ἐλεημοσύνην καὶ
τελειώνουν εἰς τὴν νηστείαν (34). Πῶς θέλεις λοιπὸν νὰ ἐξυπνήσουν
οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὴν ὁμίχλην τῆς τυραννίας; Οἱ ἱεροκήρυκες, οἱ ὁποῖοι ἦτον εἰς χρέος
νὰ τοὺς ἀποδείξωσι τὴν ἀλήθειαν, δὲν τὸ κάμνουσι. Ἀλλὰ τί ἀποκρίνονται αὐτοὶ οἱ
φιλόζωοι καὶ αὐτόματοι ψευδοκήρυκες: «Ὁ Θεός, ἀδελφοί, μᾶς ἔδωσεν τὴν τυραννίαν
ἐξ ἁμαρτιῶν μας, καὶ πρέπει, ἀδελφοί, νὰ τὴν ὑποφέρωμεν μὲ καλὴν καρδίαν καὶ χωρὶς
γογγυσμόν, καὶ νὰ εὐχαριστηθῶμεν εἰς ὅ,τι κάμνει ὁ Θεός». Καὶ ὕστερα ἀπὸ τέτοια
ξυλολογήματα λέγουσι καὶ τὸ ρητὸν «ὃν ἀγαπᾷ Κύριος, παιδεύει».
Ὦ ἄνθρωποι, ὄντως βάρβαροι, χυδαῖοι καὶ ἐχθροὶ φανεροὶ τῆς πατρίδος μας καὶ τοῦ
ἰδίου Χριστοῦ, πῶς ἐννοεῖτε ἔτζι ἀνάποδα αὐτὸ τὸ ρητόν, καὶ κάμνετε μὲ τὴν ἀμάθειάν
σας καὶ τινὰς νὰ βλασφημῶσι; Δὲν καταλαμβάνετε, ἀνόητοι, ὅτι τὸ «παιδεύω», εἰς τὴν
ἑλληνικὴν γλῶσσαν ἐννοεῖ ποτὲ μὲν τὸ «διδάσκω», ποτὲ δὲ τὸ «τιμωρῶ», καὶ ὅτι εἰς
αὐτὸ τὸ ρητὸν ἐξ ἀνάγκης πρέπει νὰ ἐννοῇ τὸ «διδάσκω»; Καὶ οὕτως ὁ πατήρ, ἐπειδὴ
ἀγαπᾶ τὸν υἱόν του, τὸν διδάσκει, ἤτοι τὸν παιδεύει. Ἀλλ᾿ ἂς τὸ ἐξηγήσωμεν κατὰ
τὸ λεξικὸν τῆς ἀμαθείας, καὶ νὰ εἰπῶμεν, ὅτι τιμωρεῖ ἕνας ὅποιον ἀγαπᾷ. Ἀλλά, διατί
τὸν τιμωρεῖ; Βέβαια, διὰ νὰ τὸν διορθώσῃ ἀπὸ τὰ σφάλματά του καὶ νὰ τὸν καταστήσῃ
χρηστοηθῆ καὶ ἐνάρετον. Πῶς λοιπὸν μπορεῖ νὰ νομισθῇ παιδεία πρὸς τὸ καλὸν ἡ τυραννία,
ἡ ὁποία, ὡς ἀνωτέρω ἀπεδείχθη, εἶναι ἐχθρὰ πάσης ἀρετῆς καὶ πρόξενος πάσης κακίας;
Πῶς, χυδαῖοι, δὲν τὸ βλέπετε, μόνον ἐκφωνεῖτε ὅ,τι σᾶς ἔλθῃ εἰς τὴν ἐνθύμησιν, χωρὶς
νὰ στοχασθῆτε, ὅτι εἰς τοιαύτας ὑποθέσεις ἡ παραμικρὰ κακοεξήγησις φέρει ἀνεκδιήγητα
καὶ πολυάριθμα κακὰ εἰς τοὺς ἀκροατάς;
Παύσατε, τέλος πάντων, ἀπὸ τὴν λύσσαν τῆς φιλαργυρίας, διὰ νὰ ἀξιωθῆτε τῆς αἰωνίου
μακαριότητος τοὐναντίον δέ, τὸ ἴδιον Εὐαγγέλιον καὶ ὅλοι οἱ Πατέρες σᾶς προμηνύουν
τὴν αἰώνιον κόλασιν, καὶ ἀλλοίμονον εἰς ἐσᾶς, καὶ εἰς τόσους ὁποὺ ἐξ αἰτίας σας
τιμωροῦνται εἰς τὴν γῆν. Ἀλλ᾿ ἴσως ὄχι ἀργά, θέλει σᾶς δώσουν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι τὸν
ἀρραβῶνα τῆς μελλούσης σας κολάσεως, μὲ τὴν ἐκδίκησιν ὁποὺ ἐναντίον σας θέλει κάμωσι
μόνοι των.
Ὦ ἀδελφοί μου Ἕλληνες, ἴσως δὲν καταλαμβάνετε πόσην δύναμιν ἔχουσι τὰ λόγια τῶν
καλογήρων καὶ τῶν πνευματικῶν εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἁπλουστάτων ἀκροατῶν. Πόσον ὀγληγορώτερα
ἠθέλαμεν ἐλευθερωθῆ ἀπὸ τὸν ὀθωμανικὸν ζυγόν, ἂν οἱ πνευματικοὶ δὲν ἦτον ἀμαθεῖς,
καθὼς εἶναι, καὶ ἂν ἐδίδασκον εἰς τὴν ἐξομολόγησιν μὲ γλυκὰ λόγια τὴν ἀλήθειαν καὶ
τὴν ἀρετήν, τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν ὁμόνοιαν, καὶ ὅλα τὰ μέσα τῆς ἀνθρωπίνης εὐτυχίας.
Ἀλλὰ πῶς νὰ φωτίσουν οἱ ἐσκοτισμένοι καὶ νὰ διδάξουν οἱ ἀμαθεῖς; Ἂς σιωπήσουν τὸ
λοιπόν, ἂν δὲν ἠξεύρουν τί νὰ εἰποῦν.
Ἰδοὺ λοιπόν, ὦ Ἕλληνες, ὁποὺ ἀρκετῶς ἀπεδείχθη, πόσον τὸ σημερινὸν ἑλληνικὸν
ἱερατεῖον ἐμποδίζει καὶ κρύπτει τὴν ὁδὸν τῆς ἐλευθερώσεως τῶν Ἑλλήνων, καὶ αὕτη
ἐστὶν ἡ πρώτη καὶ μεγαλειτέρα αἰτία, ὁποὺ μέχρι τῆς σήμερον εὑρισκόμεθα ὑπὸ τῆς
ὀθωμανικῆς τυραννίας.

Χμμμμ, τίνος την κρίση να εμπιστευθούμε άραγε, την προσωπική μαρτυρία ενός συγχρόνου και προπομπού της απελευθέρωσης ή τους κατά δύο αιώνες όψιμους υμνητές του κλέους του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού?
ΥΓ Τολμώ επίσης να υποθέσω ότι οι 800,000 νεκροί της επανάστασης αντελήφθησαν και πως έγινε και που πραγματικά στόχευε.


*Σημείωση: Πρόκειται για τον "Ανώνυμο" συγγραφέα της "Ελληνικής Νομαρχίας"

"Mνήμη Kωστή Παπαγιώργη" γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ("Καθημερινή", 30.03.2014)

........................................................

Mνήμη Kωστή Παπαγιώργη





Χρήστος Γιανναράς γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ



Θραύσματα γλωσσικής ακεραιότητας ζωντανού κυματοθραύστη σε πλημμυρίδα αμάθειας και χρυσαμειβόμενης προπαγάνδας.
Eλεγε ο Kωστής Παπαγιώργης σε συνέντευξή του το 1997:

«H επανάσταση (του 1821) ξεκίνησε από έξω, από τους Eλληνες του εξωτερικού, στις παραδουνάβιες περιοχές και από έναν αξιωματικό του τσάρου, τον Yψηλάντη. Συνεχίστηκε από τους Eλληνες και τελείωσε από τους ξένους, δηλαδή ήταν μια επανάσταση που κανείς δεν κατάλαβε πώς έγινε (και πού πραγματικά στόχευε)».

O δημοσιογράφος ρώτησε: Yπήρχε πολιτικός λόγος που μια μερίδα Eλλήνων αρνούνταν την επανάσταση;

«Yπήρχε ισχυρότατος λόγος. O πατριάρχης ήταν ανώτατος αξιωματούχος της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας και είχε την απόλυτη ευθύνη για το χριστιανικό βιλαέτι, που περιλάμβανε Eλληνες, Aρμένηδες, Σέρβους, Bουλγάρους. H Oρθοδοξία είχε από την αρχή διεθνικό χαρακτήρα. Kι ακόμα σήμερα, ο πατριάρχης μιλάει στο όνομα όλων των Oρθοδόξων (είναι η κεφαλή τους). Πολιτικό στοιχείο αυτό πολύ σημαντικό. Tο πατριαρχείο τότε, λίγο πριν την επανάσταση, έκανε μια σειρά από σχολεία σε όλες τις παραδουνάβιες περιοχές, (αλλά και) στην Iωνία, στην Iταλία. Περίμενε, με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου και με την κατάρρευση της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας, να ελευθερωθεί όλος ο Eλληνισμός, όχι μόνο ένα ελλαδικό κομμάτι. H Γαλλική Eπανάσταση μας έκαψε κατά μία άποψη ή (κατά την άλλη άποψη) μας ελευθέρωσε (τουλάχιστον ένα μικρό κομμάτι). Πάντως και ο Pήγας, όταν μιλάει για ελευθερία, δεν αναφέρεται μόνο στους Eλληνες, λέει: Bούλγαροι, Tούρκοι, όλοι. Aυτό το όραμα καταστράφηκε με τον Kοραή».

– Mια τέτοια κουβέντα ίσως να ξαναρχίζει στις μέρες μας.
– «Δεν θα σταματήσει ποτέ αυτή η κουβέντα, απλά στην Eλλάδα την πνίγουμε, γιατί δεν μας συμφέρει. Θέλουμε να είμαστε ένα δυτικό τσογλανοκρατίδιο, ενώ η μοίρα μας και η θέση μας ήταν στην Aνατολή».

– Oι απόψεις σας συμπίπτουν με τα λεγόμενα των «νεορθοδόξων»;
– «Δεν υπάρχουν νεορθόδοξοι, πού τους βρήκατε, αυτά είναι (επιπόλαιη) δημοσιογραφία. O Παπαδιαμάντης δεν ήταν “νεορθόδοξος”, (όμως) ήταν πιστός στον πνεύμα της Aνατολικής Eκκλησίας. Ξέρεις τι σημαίνει 4ος αιώνας; Ξέρεις ποιοί είναι οι Πατέρες της Eκκλησίας; O Πλωτίνος είναι αρχαίος Eλληνας, αλλά ο Mέγας Aθανάσιος, εκατό χρόνια μετά, δεν είναι αρχαίος Eλληνας (επειδή είναι Xριστιανός); Aυτά ρωτούσε ο Παπαδιαμάντης, μα τα θάψανε».

– Aρα πρέπει να αποκατασταθεί η Iστορία;
– «Tι να αποκατασταθεί, αποκατεστημένη είναι. Yπάρχουν τα κείμενα. Kαι αφού υπάρχει κι ο Παπαδιαμάντης, δεν μπορεί να τα πούμε ξεχασμένα. Aπλώς ο Nεοέλληνας, επειδή τον έχουν κάνει ανυποψίαστο (για τα ουσιώδη), δεν θυμάται (τι αντιπροσωπεύει ο Παπαδιαμάντης). Kι όταν δεν ξέρεις το παρελθόν, δεν καταλαβαίνεις και το τι γίνεται (στο παρόν). Aκόμα και ο Πάγκαλος, επειδή προσέχω τι λέει, μίλησε μια μέρα για “ενδιάμεση περιοχή” την ώρα που η Eλλάδα ανήκει πια στην Eυρωπαϊκή Eνωση. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα στο βάθος, (η ενδιάμεση περιοχή), που καμιά Eυρωπαϊκή Kοινότητα δεν δέχεται να το θέσει, ούτε μπορεί να τεθεί πια. Tο πρόβλημα υπάρχει ως πνευματικό ζήτημα, δεν έχει πολιτική χρησιμότητα. Oμως, αν τα σκεφτείς όλα αυτά, θα ανακαλύψεις (τεράστιο υλικό:) μια βιβλιοθήκη, από εδώ (Kάτω Xαλάνδρι) ώς το Xαλάνδρι, την οποία δεν την κοιτάει ποτέ κανείς – για παράδειγμα: τους Πατέρες της Eκκλησίας. Eίναι ελληνικά όλα αυτά».

– Eχουν όμως σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα;
– «Προχθές άκουγα κάποιον που μιλούσε για τους Oλυμπιακούς Aγώνες, για τον λαό που έχει βγάλει τον Περικλή, τον Πλάτωνα, τον Oμηρο, τον Mιλτιάδη. Mετά από αυτούς ανέφερε τον Σολωμό. Kαι σκέφτεσαι (εσύ που τον ακούς): Kαλά, από τον Mέγα Aλέξανδρο, 3ο αιώνα π.X., ίσαμε (τον Σολωμό) τον 18ο αιώνα, δεν υπήρξε τίποτε ανάμεσα; (Aλλά) αυτή ακριβώς είναι η θεωρία του Kοραή, η επίσημη ιδεολογία του νεοελληνικού κρατιδίου. Mετά από τους Aρχαίους, γίνεται ένα πήδημα και φτάνουμε (απευθείας) εδώ (στο νεοελληνικό κρατίδιο). Tο ενδιάμεσο διάστημα είναι ντροπή και σκοτάδι, πρέπει να εξαλειφθεί».

– Aν θυμάστε, και ο Kαστοριάδης έλεγε ότι το Bυζάντιο ήταν Mεσαίωνας.
– «O Kαστοριάδης, επειδή ακριβώς δεν είναι Eλληνας, δεν δέχεται τίποτε από όλα αυτά (τα παραπάνω). Eδώ μιλάμε για μας, που ζούμε σε αυτή τη χώρα και που μιλάμε ελληνικά. O Kαστοριάδης γράφει γαλλικά, μιλάει γαλλικά, και ζει ως Γάλλος. Aυτή ήταν η θεωρία του Nίτσε στη Γερμανία (για την ταύτιση του Bυζαντίου με τον Δυτικό Mεσαίωνα). Eδώ, εμείς, χθες βγάλαμε τη φουστανέλα. Πότε φόρεσαν ευρωπαϊκά ρούχα οι Eλληνες; Oύτε δύο αιώνες πριν, χθεσινά είναι αυτά τα πράγματα».

– H Δύση δηλαδή μόνο μάς έβλαψε; Περνάμε άσχημα τώρα;
– «Tο νεοελληνικό κρατίδιο στήθηκε με βάση ξένα λεφτά. Oι Eυρωπαίοι μας πήραν στα σοβαρά, όταν πήραμε το πρώτο δάνειο από την Aγγλία. Aπό τότε άρχισε το Σίτυ να λέει: Mήπως εκεί μπορούμε να κάνουμε καλές επενδύσεις; Mήπως μπορεί να στηθεί μια Tράπεζα; Eχουμε μια ιστορία δεκαπέντε αιώνων για την οποία ντρεπόμαστε (από τον 5ο αι. ώς τον 20ό). Oφείλεις να την ξέρεις (να την ψάξεις). Eίναι το θέμα της ελληνικής ταυτότητας. Tι είναι όλοι αυτοί (οι άνθρωποι) έξω (στον δρόμο); Aρχαίοι Eλληνες; Aν δεν ξέρεις τους Aρχαίους Eλληνες (τα κείμενα, την Tέχνη τους), αν δεν σε ενδιαφέρει η θρησκεία και το γλωσσικό ζήτημα, πρέπει να αναρωτηθείς: πώς (γίνεται να) μιλάς εσύ ελληνικά; Δεν μπορεί να σου κάνανε μία ένεση (για να σου μεταδώσουν τη γλώσσα)! Aν αρνείσαι να το ξέρεις, σημαίνει ότι φοβάσαι. (Φρόντισε) να μάθεις, γιατί (πώς έγινε) να μιλάς ελληνικά σήμερα».

* * *
Aυτό είναι ένα τμήμα συνέντευξης που δημοσιεύτηκε, το 1997, στο «E» της «Kυριακάτικης Eλευθεροτυπίας». Eλάχιστο δείγμα της παρακαταθήκης του Kωστή Παπαγιώργη. Λόγος άφοβος, καίριος, αφορά την εντιμότητα και αξιοπρέπεια όσων μιλάνε και θα συνεχίσουν να μιλάνε τη γλώσσα της συνέχειας των Eλλήνων. Aν υπήρχαν στη χώρα μας θεσμοί έκφρασης του δημοσίου συμφέροντος, θα του είχαν καταθέσει την ευγνωμοσύνη όλων μας για την προσφορά του. Tουλάχιστον για το κολοσσιαίο μεταφραστικό του έργο, χώρια τις δικές του συγγραφές.

Eυτυχώς που καμιά πολιτική και κοινωνική παρακμή δεν μπορεί να αναχαιτίσει τη ζωτική δυναμική της εύτολμης μαρτυρίας για τα ουσιώδη. Tον Kωστή Παπαγιώργη θα συνοδεύει πάντα τόση ευγνωμοσύνη και αγάπη, που οι απεργαζόμενοι την παρακμή ούτε τη διανοούνται.

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

ΚΚΕ: Η προαναγγελία μιας ξαφνικής αναγνώρισης έγραψε ο Θανάσης Βικόπουλος (tvxs.gr 30/3/2014)

.......................................................

ΚΚΕ: Η προαναγγελία μιας ξαφνικής αναγνώρισης

 
 
 
 
30 Μαρ. 2014
Θανάσης Βικόπουλος
 
 
Φαντάζομαι τέτοια μέρα, τέτοιες ώρες, στο μακρινό 1952, η καρδιά του Νίκου Μπελογιάννη θα χτυπούσε δυνατά. Κάθε άνθρωπος μπρος στο θάνατο νιώθει την καρδιά του να θέλει να φύγει απ' το κορμί μια ώρα αρχύτερα. Φοβάται ο άνθρωπος, ευτυχώς. Του το ζητά η ομοιοστασία του.
Ο ήρωας ξεπερνά το θάνατο, επίσης ευτυχώς. Του το ζητά η λαϊκή συνείδηση, η ιστορία, το χθες, το αύριο. Αυτό που κάνει ήρωα το Νίκο Μπελογιάννη, τον κάθε Νίκο Μπελογιάννη της ένδοξης γενιάς των κομμουνιστών στα δύσκολα χρόνια που διαδέχτηκαν τον εμφύλιο, είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον κάθε ήρωα ως μορφή της ιστορικής πορείας των υποκειμένων: Η υπέρβαση όλων εκείνων των φόβων που διαφεντεύουν την ανθρώπινη υπόσταση.
Στα χρόνια που η άρνηση δήλωσης μετάνοιας ισοδυναμούσε με θάνατο, τα γνήσια τέκνα της ΕΑΜικής αντίστασης, οι μαχητές του Φαρδύκαμπου, του Γοργοπόταμου, του Μακρυγιάννη και του Γράμμου πέταξαν το μολύβι στα μούτρα των πρώην ταγματασφαλιτών και μετέπειτα συνεργατών των Άγγλων και των Αμερικάνων και προτίμησαν το μοναχικό δρόμο προς την αιωνιότητα, που, και αυτή, στη λαική συνείδηση φωλιάζει. Άλλωστε τα γραπτά και οι εικόνες μήτε θυμούνται, μήτε κρίνουν. Απλώς καταγράφουν.
Τελικά στις 30 Μάρτη του 1952, στις 4.10' το πρωί, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο στην ψυχή και όχι στο χέρι, στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα αρνούμενος το μαντήλι στα μάτια. Γιατί, πολύ απλά, έτσι ήταν οι κομμουνιστές. Γενναίοι, ήρωες.
Τέτοιες μέρες τον φέρνω στο νου μου συχνά. Ταξιδεύω στο έργο του, στην απολογία του. Ο συνειρμός αναπόφευκτος, αν αναλογιστεί κανείς πως, με το μάχιμο από τα χρόνια του '90 δημοσιογραφικό μου κασετοφωνάκι, αντάμωνα απόψε με το κρύο στην οδό Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη, περιμένοντας με τους συντρόφους μου από την ελεύθερη και αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3 το γ.γ. του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα. Στο κιόσκι του αγώνα, που στήσαμε συντροφιά με όλους εκείνους τους τίμιους αγωνιστές που προτάσσουν με θάρρος τα στήθη τους κόντρα στην ελεεινή συμμαχία των νεοφιλελεύθερων του Αντώνη Σαμαρά και των σοσιαλδημοκρατών του Βαγγέλη Βενιζέλου. Των υπέροχων σχολικών φυλάκων, των σκληροτράχηλων απεργών της Coca Cola, των αγέρωχων εκπαιδευτικών, των παιδιών της ΕΛΒΟ, της ΒΙΟΜΕ, των καθαριστριών και τόσων άλλων.
Η ερώτηση ξεκάθαρη: "Θα συνεχίσετε το εμπάργκο στη ΔΤ; "
"Ναι, θα συνεχίσουμε", η απάντηση.
Η δεύτερη ερώτηση εξίσου ξεκάθαρη: "Θα ισχύσει το εμπάργκο και στη ΝΕΡΙΤ, όταν και εάν λειτουργήσει;"
"'Οχι, με τη νέα τηλεόραση δε νομίζω", απαντά ο γ.γ. του ΚΚΕ και συνεχίζει: "Νομίζω ότι συμφωνείτε κι εσείς. Με επαφή που έχουμε με εργαζομένους και απολυμένους της ΕΡΤ από τις επιτροπές αγώνα, μας έχουν πει, και όλα τα άλλα κόμματα, δεν είναι σωστό να κάνεις εμπάργκο σε συναδέλφους σου που αγωνίζονται και αυτοί για το ψωμί τους και για τη δουλειά τους".
Στην επισήμανση της συντρόφισσάς μου από την ΕΡΤ3 Δήμητρας Στεφανίδου ότι κι εμείς για το ψωμί μας παλεύουμε, απλώς γυρίσατε την πλάτη. Η αλήθεια, κύριε Κουτσούμπα, είναι πως δεν συμφωνούμε μαζί σας, παρά την αφελή προτροπή σας προς τη συνάδελφο που σας έθεσε το ερώτημα να κάνει κάτι τέτοιο.
Διότι, πολύ απλά, δεν μπορούμε ιδεολογικά, ιστορικά, πολιτικά, αλλά, αν θέλετε, και για λόγους ηθικής και αξιοπρέπειας, να θεωρήσουμε συνάδελφο άνθρωπο που έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στη σύγχρονη δήλωση μετάνοιας, νομιμοποιώντας, με το φιλί ζωής στη ΝΕΡΙΤ, την απόλυση 2.656 πρώην συναδέλφων της ΕΡΤ.
Πραγματικά, όσο κι αν προσπαθήσουμε, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε τι είναι αυτό που θα κάνει το νόθο παιδί της ΔΤ, τη ΝΕΡΙΤ, περισσότερο νόμιμη και συνταγματική από τη μητέρα της, ώστε να την αναγνωρίσετε και επισήμως προτού καν γεννηθεί.
Αναφέρεστε στη ΝΕΡΙΤ, που στελεχώνεται με διαδικασίες εξίσου παράνομες και αδιαφανείς με της ΔΤ.
Στη ΝΕΡΙΤ, που φιμώνει οριστικά και αμετάκλητα τους περιφερειακούς σταθμούς της χώρας και υποβιβάζει τη Θεσσαλονίκη σε ανταποκριτικό περίπτερο (ούτε καν γραφείο) των Αθηνών. Σας θυμίζω τις δηλώσεις Προκοπάκη για το θέμα της Θεσσαλονίκης: "Τι θα πει αυτόνομο κανάλι; Η εταιρεία είναι μία. Δε θα φτιάξω ανταγωνιστικό κανάλι μέσα στην εταιρεία, δε θα ξοδέψω λεφτά για να ανταγωνιστώ προϊόν που μου κοστίζει πολύ να το φτιάξω και ας λέει ο καθένας ό,τι θέλει. Ο προγραμματισμός των δύο ή περισσότερων καναλιών γίνεται με κριτήριο το συμφέρον της εταιρείας. Δεν υπάρχει περίπτωση να πληρώνω 14 εκατομμύρια ευρώ για το μουντιάλ και να φτιάχνω ανταγωνιστικό προϊόν απέναντι".
Προϊόντα, εταιρείες, ανταγωνισμός, συμφέρον, όροι καπιταλιστικής αγοράς, κύριε Κουτσούμπα.
Αναφέρεστε στη ΝΕΡΙΤ, που πληρώνει ήδη ο ελληνικός λαός χωρίς να την έχει δει.
Στη ΝΕΡΙΤ, που θα συνεχίσει με τις ευλογίες του κυβερνητικού συνασπισμού το χωρίς έλεγχο ξόδεμα των χρημάτων των Ελλήνων σε εργολάβους εξωτερικών παραγωγών και μεταδόσεων.
Στη ΝΕΡΙΤ, που θα μοντάρει επιμελώς τις δηλώσεις σας, αν και όποτε κάνετε προς αυτήν, ή που θα σας θυμάται μόνο προεκλογικά κατόπιν εντολής του ΕΣΡ και όχι οικειοθελώς, και θα σας στήνει μπρος στην κάμερα σε ένα αμερικανόφερτο debate, στο οποίο θα πρέπει να συμπτύξετε το μαρξιστικό λόγο σε 60 μόλις δευτερόλεπτα.
Στη ΝΕΡΙΤ, που, ως υπάκουο μνημονιακό στρατιωτάκι, θα μπει στην ουρά του ελέγχου των ψηφιακών μεταδόσεων από τη DIGEA, που, αν θυμάστε καλά, ανεβοκατέβαζε τη φέτα ελέγχου του 902 κατόπιν τηλεφωνημάτων από το υπουργείο οικονομικών και έκοβε το σήμα του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού του δικού σας κόμματος, του ΚΚΕ, όταν αναμετέδιδε το αντιστασιακό πρόγραμμα των εργαζομένων της ΕΡΤ.
Στη ΝΕΡΙΤ, που θα χρησιμοποιήσει πομπούς που έστησαν ανα την Ελλάδα μεταξύ των άλλων και άνθρωποι υπόλογοι στη δικαιοσύνη, αφού πρωτίστως κατέστρεψαν τα μηχανήματα της ΕΡΤ, περιουσία του λαού.
Απόψε το Σύστημα πανηγυρίζει. Και δεν είναι η πρώτη φορά που πανηγυρίζει με λόγο ή πράξη του ΚΚΕ. Έχει ξαναγίνει.
Είναι το Σύστημα που σήκωσε χέρι στους εργάτες του Περάματος, το Σύστημα που δίνει δάνεια χωρίς υποθήκες στους μνημονιακούς εκδοτικούς κολοσσούς, είναι το Σύστημα που απέλυσε τα παιδιά που σας περίμεναν στο κιόσκι της Τσιμισκή, είναι το Σύστημα που ξυλοφόρτωσε χωρίς έλεος τις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών. Είναι το Σύστημα, η ΝΕΡΙΤ, που όταν τα ΜΑΤ ξαναχτυπήσουν τις καθαρίστριες δεν θα το δείξει.
Θαρρώ πως απόψε η αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ πληγώθηκε. Η ΕΡΤ που συνεχίζει το έργο της χωρίς αφεντικά, χωρίς χαρτογιακάδες, χωρίς τις παθογένειες του χθες. Πληγώθηκε, φαινομενικά βέβαια, μιας και, όπως προανέφερα, τα γραπτά και οι εικόνες απλώς καταγράφουν. Η λαϊκή συνείδηση είναι που καταξιώνει.
Περισσότερο θαρρώ πως απόψε πληγώθηκε ο ασπρομάλλης διανοητής από το Τρίερ της Πρωσίας, ο Κάρολος. Σκιά έπεσε στα λόγια του στην Ιδρυτική Διακήρυξη της Διεθνούς των Εργατών, που τόλμησε να αλλάξει τον κόσμο το 1864.
"... Στην πράξη και όχι με επιχειρήματα, απόδειξαν ότι η παραγωγή σε μεγάλη κλίμακα και σε αρμονία με τις επιταγές της σύγχρονης επιστήμης μπορεί να πάει μπροστά χωρίς την ύπαρξη μιας τάξης αφεντικών που χρησιμοποεί μια τάξη εργατών, ότι τα μέσα εργασίας δε χρειάζεται να μονοπωληθούν σαν μέσα κυριαρχίας πάνω στον εργάτη και σαν μέσα εκμετάλλευσης απέναντι του ίδιου του εργάτη, και ότι, όπως η δουλειά του σκλάβου, όπως η δουλειά του δουλοπάροικου, έτσι και η μισθωτή εργασία δεν είναι παρά μια μεταβατική και κατώτερη κοινωνική μορφή, που είναι προορισμένη να εξαφανιστεί μπρος στη συνεταιρισμένη εργασία, που εκπληρώνει το έργο της θεληματικά, με ρωμαλαίο πνέυμα και χαρούμενη καρδιά".   
Στοίχημα πως απόψε θα έρθει ο Μπελογιάννης στον ύπνο μου να μου θυμίσει τους παλιούς κομμουνιστές με τα τελευταία λόγια της απολογίας του:
"Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Σε νέες εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας".


* Θανάσης Βικόπουλος. Ένας από αυτούς που κρατάνε λεύτερα τα κτίρια της ΕΡΤ.

"Ανεξίτηλο" ποίημα του Πάνου Κυπαρίσση (http://n-tomaras.blogspot.gr, 15/3/2014)

.......................................................

ΠΑΝΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΗΣ

 











Ανεξίτηλο

 

 

Δύσκολα τα σπίτια που 'χουν παρελθόν˙
ψιθύρους και σιωπές
κλεψύδρες που καταλήγουν

'Κείνο που πετάς
βρίσκει τον τόπο του στη μνήμη

Κάποτε καίγονται
ελπίζοντας να τ' αγαπήσεις
Ποίημα από τη συλλογή Φως ορυχείου,
Εκδόσεις Μελάνι 2011

"Ας γίνουμε Νέα Ζηλανδία" του Δημήτρη Κουρέτα (www.protagon,gr, 30/3/2014)

...........................................................



Ας γίνουμε Νέα Ζηλανδία

του Δημήτρη Κουρέτα
 
Με ρωτούν συχνά τον τελευταίο καιρό πώς εννοώ τον μετασχηματισμό της ελληνικής παραγωγής και πώς θα δημιουργούνταν νέες θέσεις εργασίας. Προσπαθώντας να βρω το καλύτερο παράδειγμα, μελέτησα αρκετά μοντέλα σε αρκετές χώρες. Νομίζω ότι το παράδειγμα της Νέας Ζηλανδίας μπορεί να είναι χρήσιμο. Είπαμε, δεν θα ξαναβρούμε τον τροχό. Παίρνουμε τα καλά παραδείγματα από όπου και αν έρχονται. Η Νέα Ζηλανδία είναι μια χώρα με παρόμοια δομή με την Ελλάδα σε επίπεδο εδαφικό και κλιματολογικό. Και επίσης οικονομικό αλλά και με δομικές ομοιότητες με την Ελλάδα, ειδικά την περίοδο που πέρασε η Νέα Ζηλανδία παρόμοια κρίση με μας, πριν 30 χρόνια, όταν η Αγγλία μπήκε στην Ε.Ε., και σταμάτησε να είναι ο σχεδόν αποκλειστικός πελάτης της κτηνοτροφικής παραγωγής της Νέας Ζηλανδίας. Μέσα σε μια δεκαετία κατόρθωσε η Νέα Ζηλανδία να έχει το  το χαμηλότερο ποσοστό στήριξης των αγροτών της στις χώρες του ΟΟΣΑ (1% επί του συνόλου της αξίας της αγροτικής παραγωγής), όταν ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 18%, με πρώτη την Νορβηγία (61%), Ε.Ε.-27 20% και ΗΠΑ 7% (Χύμης, 2013). Θεωρείται από τον ΟΟΣΑ η χώρα με, πρακτικά, μηδενικές στρεβλώσεις στην αγορά γάλακτος στην οποία αν και συμμετέχει με μόνο το 2% της παγκόσμιας παραγωγής, κατέχει το 20% των παγκόσμιων εξαγωγών (Καρανικόλας, 2005).
Η Νέα Ζηλανδία έχει διπλάσια έκταση από μας και τον μισό πληθυσμό. Και παρόμοια όπως είπαμε εδαφολογική σύσταση με μας. Όμως, ενώ παράγει προϊόντα πρωτογενούς παράγωγης αξίας 7 δισ. ευρώ, εξάγει τρόφιμα μεταποιημένα από αυτά άξιας 23 δισ. ευρώ. Η Ελλάδα με αξία πρωτογενούς παραγωγής περίπου 10 δισ. ευρώ εξάγει τρόφιμα αξίας 5 δισ. ευρώ. Ενώ θα μπορούσε με έναν καλό σχεδιασμό να εξάγει τρόφιμα άξιας 10 δισ. ευρώ εύκολα. Αυτό θα έδινε γρήγορα 50.000 θέσεις εργασίας και αύξηση στο ΑΕΠ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Νέα Ζηλανδία το μεγαλύτερο ποσοστό (άνω του 95%) της παραγωγής γάλακτος έχει οργανωθεί από μία εταιρεία-συνεταιρισμό την Fonterra. Στην εταιρεία αυτή είναι μέλη σχεδόν όλοι από τους περίπου 11.000 γαλακτοπαραγωγούς της χώρας και η εταιρεία ανήκει σε αυτούς. Ο ετήσιος τζίρος της Fonterra αγγίζει, αν δεν ξεπερνά, το 10% του ΑΕΠ της χώρας! Ένας αγροτικός συνεταιρισμός δηλαδή παράγει το 1/10 του ακαθαρίστου προϊόντος. Σε απόλυτα ποσά, ο τζίρος ανήλθε το 2012 στα 15,7 δισ. δολάρια πίσω μόνο από τον παγκόσμιο γίγαντα Nestlé ($25,9 δισ.), την Danone ($19,5 δισ.) και την Lactalis ($18,8 δισ.) (Χύμης, 2013).
Για φανταστείτε όλο το παραγόμενο ελαιόλαδο στην χώρα μας, οργανωμένο από το χωράφι στο ράφι ως τρόφιμο, φάρμακο, καλλυντικό ή οτιδήποτε άλλο, για εκατομμύρια καταναλωτές ανά τον κόσμο, οργανωμένο από μία εταιρεία-συνεταιρισμό που να ανήκει στους χιλιάδες ελαιοπαραγωγούς μέλη της. Έτσι η πρωτογενής παραγωγή του ελαιόλαδου (και κάθε αγροτικού προϊόντος) από μια αρχική αξία χωραφιού θα μπορούσε να φθάσει, σαν τελικό προϊόν, συνολικής αξίας αρκετών δισ. (Χύμης, 2013).
Η παραγωγή βαμβακιού στη χώρα μας φέρνει περίπου 350 εκατ. ευρώ από εξαγωγή. Επειδή έχουν κλείσει σχεδόν όλα τα νηματουργεία στη χώρα, το βαμβάκι μας εξάγεται κυρίως στην Τουρκία, η οποία το κάνει νήμα και μας το πουλάει για 1 δισ. ευρώ. Αν γίνει ρούχο θα αξίζει 3-4 δισ. ευρώ. Έτσι τα ρούχα του Ελληνικού Στρατού ράβονται στα Άδανα. 

Ο Δημήτρης Κουρέτας είναι αντιπρύτανης του πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Όταν δεν κρύβονται πλέον καθόλου, πάει να πει ότι έχουμε τελειώσει...*: Υποψήφια με τη ΝΔ η Μαρία Σπυράκη (http://www.gazzetta.gr, 30/3/2014)

.......................................................

Όταν δεν κρύβονται πλέον καθόλου, πάει να πει ότι έχουμε τελειώσει...*

Υποψήφια με τη ΝΔ η Μαρία Σπυράκη

Στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ για την ευρωβουλή θα βρίσκεται το όνομα της Μαρίας Σπυράκη. 

Υποψήφια με τη ΝΔ η Μαρία Σπυράκη



*: Οπότε τι να συζητάμε, γιατί να τρέχουμε να αποδείξουμε δεσμούς διαπλοκής "ΜΜ Ερήμωσης" και πολιτικού προσωπικού; Σφραγίζονται και με συμμετοχές των "υπηρετών της αλήθειας" σε κομματικά ψηφοδέλτια. Μπράβο και σε μας που συνεχίζουμε να τους βλέπουμε και να τους ακούμε, μπράβο μας και που θα τους ψηφίσουμε!...

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

"Η Εκκλησία για το 1821" έγραψε ο Κάρολος Μπρούσαλης (www.protagon.gr, 29/3/2014)

.........................................................


Η Εκκλησία για το 1821

έγραψε ο Κάρολος Μπρούσαλης

(www.protagon.gr, 29/3/2014) 



Είναι ρεκόρ! Η καθολική Εκκλησία χρειάστηκε 350 χρόνια (τον Οκτώβριο του 1992) μετά τον θάνατο του Γαλιλαίου (1652) για να παραδεχτεί ότι κακώς τον βασάνισε και ότι όντως η Γη γυρίζει. Η ορθόδοξη, λιγότερο από διακόσια για να παραδεχτεί, εμμέσως πλην σαφώς, ότι οι ιερωμένοι δεν ήταν ηγέτες της επανάστασης του 1821 αλλ’ απλά, κάποιοι από αυτούς συμμετείχαν στον Αγώνα. Συνέβη στις 27 Μαρτίου του σωτήριου έτους 2014, οπότε η Ιερά Σύνοδος εξέδωσε ανακοίνωση με τίτλο «Απάντηση σε ανιστόρητες απόψεις για την Εκκλησία και το 1821». Σε αυτήν, μοναδικοί ιερείς επικεφαλής εξεγέρσεων αναφέρονται δύο, αιώνες πριν από 1821 («Από το 1680 έως το 1700» γράφεται στο συνοδικό κείμενο «η Ανατολική Στερεά ήταν ελεύθερη μετά από την εξέγερση δύο Επισκόπων, του Θηβών Ιεροθέου και του Σαλώνων Φιλοθέου»). Κανένας άλλος. Και, στην ίδια ανακοίνωση, υπάρχει πλήρης παραδοχή του ότι κανένα λάβαρο δεν υψώθηκε στις 25 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα. Βέβαια, ισχυρίζεται ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός «ευλόγησε το λάβαρο στην Αγία Λαύρα (17 Μαρτίου 1821) και στην Πάτρα (25 Μαρτίου 1821)» αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας.
Αναφέρει η ανακοίνωση: «Ο Γάλλος Πρόξενος Πουκεβίλ, ο οποίος έζησε τα γεγονότα της Ελληνικής Επαναστάσεως, γράφει ότι 100 Πατριάρχες και Επίσκοποι θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και του Αγώνος». Βέβαια, σ’ αυτήν παραλείπεται το μικρό όνομα του Πουκεβίλ, από παραδρομή υποθέτω. Επειδή πρόξενος στην Πάτρα (από το 1817) ήταν ο Ούγος Πουκεβίλ που είχε μετατρέψει το προξενείο σε άσυλο αμάχων χριστιανών . Όμως, το βιβλίο «Ιστορία της αναγέννησης της Ελλάδας» με τα γεγονότα από το 1740 ως τη χρονιά της έκδοσης (1824) το έγραψε ο αδελφός του, Φραγκίσκος Πουκεβίλ, που από το 1815 βρισκόταν στο Παρίσι και δεν έζησε από κοντά τα γεγονότα. Η Εκκλησία, βέβαια, τον λατρεύει, επειδή αυτός έγραψε το παραμύθι με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και το λάβαρο. Φυσικά, πρέπει να ομολογήσουμε ότι το βιβλίο προκάλεσε κύμα αφίξεων φιλελλήνων στην Ελλάδα, προκειμένου να πολεμήσουν για την ελληνική λευτεριά. Και στον ίδιο άνοιξε τον δρόμο για την εκλογή του ως ακαδημαϊκού.
Η Ιερά Σύνοδος θεωρεί τρομακτικό τον αναφερόμενο από τον Πουκεβίλ αριθμό, ότι «100 πατριάρχες και επίσκοποι θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας και του Αγώνος». Να θυμίσω, για παράδειγμα, ότι μόνο σε μια μέρα, στην έξοδο του Μεσολογγίου (1826), έπεσαν νεκροί 1.700 από τους συνολικά 3.000 μαχητές. Κι από τους αμάχους, οι 5.000 σκοτώθηκαν μέσα στη νύχτα. Κι άλλα 6.000 γυναικόπαιδα στάλθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Πόλης και της Αλεξάνδρειας. Και μη μου πείτε, «άλλο πατριάρχης, άλλο μαχητής ή άμαχος».
Κι ακόμα, η Ιερά Σύνοδος επισημαίνει «Το 1821 βάφεται με το αίμα του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ και του Πατριάρχη Κυρίλλου Στ’, του από Ανδριανουπόλεως». Και οι δυο, όμως, θανατώθηκαν επειδή ήταν χριστιανοί και όχι ως ηγέτες επανάστασης ή απλοί επαναστάτες (παράπλευρες απώλειες θα τους ονόμαζαν κάποιοι). Να αναφέρω, πόσες εκατοντάδες χιλιάδες μη πατριάρχες ή επίσκοποι, πολεμιστές ή άμαχοι, χάθηκαν στα αναρίθμητα αντίποινα των οθωμανικών αρχών εναντίον του ελληνικού πληθυσμού;
Όλο το πρόβλημα έχει δημιουργηθεί, επειδή το ιερατείο και η τότε άρχουσα τάξη θέλησαν να καπελώσουν τον Αγώνα (ήδη από την Α’ Εθνοσυνέλευση «της Επιδαύρου»), παραμερίζοντας και θάβοντας το τεράστιο έργο της Φιλικής Εταιρείας στην οργάνωση και διεξαγωγή της επανάστασης. Κανένας δεν αμφισβήτησε τη συμμετοχή πολλών απλών ιερωμένων καθώς και προκρίτων σ’ αυτήν. Άλλο όμως «συστρατεύομαι» και εντελώς άλλο «καπελώνω», παίζοντας τον ηγέτη.
Και μια άσχετη παρατήρηση: Ο Κωνσταντίνος Σάθας, στο βιβλίο του «Τουρκοκρατουμένη Ελλάς», καταγράφει 123 ξεσηκωμούς και επαναστάσεις (με 124η του 1821). Όχι 80, που αναφέρει ο Πουκεβίλ. Βέβαια, και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του Σάθα, οι του ιερατείου σταυροκοπιούνται αλλά, τι να κάνουμε; Ο άνθρωπος αναφέρει δεκάδες πηγές και παραθέτει αναρίθμητα έγγραφα: Περίπου μία επανάσταση ή έναν ξεσηκωμό κάθε 3,5 χρόνια. Κι αν με τόση ακρίβεια, μπορούμε να μετρήσουμε πόσοι πατριάρχες και επίσκοποι χάθηκαν, είναι εντελώς αδύνατο να το πράξουμε για τα θύματα των λοιπών επαγγελμάτων (των απλών ιερέων συμπεριλαμβανομένων), «ων ουκ έστιν αριθμός».