Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

"Οι Λαθρολόγοι" έγραψε ο Γιώργος Πήττας, (tvxs, 27 Σεπ. 2014)

...........................................................

Οι Λαθρολόγοι

 

 

 
 
έγραψε ο Γιώργος Πήττας,  tvxs, 27 Σεπ. 2014



― Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου; /σήκωσε λίγο το κεφάλι /να καταλάβω τί μου λες/
όσο μιλάς τ' ανάστημά σου /ολοένα πάει και λιγοστεύει/λες και βυθίζεσαι στο χώμα.

(Ο γυρισμός του ξενιτεμένου του Γιώργου Σεφέρη-απόσπασμα)


Ο όρος «λαθρομετανάστης» θα μπορούσε, ίσως,  να έχει  μία αποδεκτή ερμηνεία.
Αν δηλαδή, εννοούσε τον μετανάστη που έχει πέσει θύμα εκμετάλλευσης του λαθρέμπορου, αν κατά κάποιο τρόπο, ως  όρος, λειτουργούσε καταγγελτικά προκειμένου να αναδείξει  τους συνειδητούς συνεργούς  του διαρκούς εγκλήματος σε βάρος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και όχι εκείνους που κατά συντριπτική πλειοψηφία αναζητούν ένα στέρεο έδαφος να πατήσουν καθώς το δικό τους χάθηκε.
Βεβαίως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ούτε κατά διάνοια.
Αυτοί που δημιούργησαν αυτόν τον προσδιορισμό συνειδητά, το έκαναν για να ταυτίσουν τους πρόσφυγες του πλανήτη και τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, με μία έννοια που περιέχει την απειλή για τον υποτιθέμενο κατά άλλα, καλώς συγκερασμένο βίο μας.
Αδύνατο να κατανοήσω γιατί τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, που αρεσκόμαστε σε πλήθος περίπλοκων τίτλων και υπηρεσιών, μας είναι αδύνατο να προσδιορίζουμε τα πράγματα, εκεί που είναι κρίσιμα απαραίτητο, με το όνομα τους.
Αδύνατο επίσης να καταλάβω την με ευκολία αποδοχή του συγκεκριμένου όρου από χιλιάδες ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς έως και ευφυείς.
Σε αυτό το ζήτημα θα προσθέσω και κάτι άλλο.
Την εγκληματική ευκολία με την οποία έχει υιοθετηθεί η λέξη «σκούπα» για τους ελέγχους των αρχών στους δρόμους και τις γειτονιές για να ξετρυπωθούν οι μετανάστες που δεν έχουν άδεια παραμονής  και δικαιολογητικά.
Η σημειολογία, είναι ξεκάθαρη:
Σκούπα, καθαρισμός, απαλλαγή από τα σκουπίδια, κάλαθος των αχρήστων, άνθρωποι σκουπίδια, χωματερή, κλπ. Οι συνειρμοί, γίνονται αβίαστα και υποσυνείδητα.
Εμπεδώνονται , και παράγουν μία κοινωνία με ιθαγενείς μύωπες, μισαλλόδοξους , εκδικητικούς, που πιστεύουν πως υπηρετούν κάποιο είδους πατριωτισμού αλαλάζοντας  υπέρ βωμών και εστιών χωρίς καν να γνωρίζουν καλά- καλά για το τι μιλάνε.
Η γλωσσική μας κατηφόρα βέβαια-στην Ελλάδα-είναι παλιά ιστορία. 
Η  ασυγκράτητη και εξ ακαλλιέργητου ναρκισσισμού ανάγκη των Ελλήνων πολιτικών να χαϊδεύουν το «πόπολο» διαρκώς, και να χαμηλώνουν επίμονα τον ποιοτικό πήχη, μια «τεχνική» που δίδαξε ο Ανδρέας Παπανδρέου, οδήγησε σταδιακά στον πλήρη εκφυλισμό του δημόσιου λόγου.
Όπως ήταν επόμενο, βρήκε πάμπολλους μιμητές και κληρονόμους.
Οι ατραποί της ευκολίας είναι απείρως πιο βολικοί, ειδικά σε μία χώρα που συντίθεται από αμέτρητα κυκλώματα αλληλοσυγχαιρόμενων αγορητών που έχουν προ πολλού  λάβει διαζύγιο οριστικό από κάθε έννοια Διαλόγου.
Σήμερα πια, αν κλείσεις τα μάτια και απλά ακροαστείς, συχνά, πολύ συχνά, δεν θα είσαι σε θέση να διακρίνεις το καφενείο των «οπαδών» που καυγαδίζουν, από τη «συζήτηση στη Βουλή». 
Ενδεχομένως εδώ, να αδικώ το καφενείο.
Τον ίδιο περίπου δρόμο ακολουθεί και η Κύπρος, που από την εποχή της νεοελληνικής δάνειας ευμάρειας, εισάγει ασμένως κάθε νεοελληνικό παρακμιακό σύμπτωμα, κρατώντας βέβαια συστηματικά  τις πόρτες επτασφράγιστες σε  οτιδήποτε σημαντικό καταφέρνει  να παράγει η Ελλάς.
Διασώζεται κάπως  ακόμα η νήσος, χάρη στα όποια κατάλοιπα έχουν απομείνει στην περί Θεσμών αντίληψη από την εποχή της Βρετανικής αποικιοκρατίας.
Κάτι που δημοσίως σπανίως έως και ουδέποτε ομολογείται, ωστόσο σε επίπεδο ιδιωτικό, κυριολεκτικά βοά.
Αφορμή για όλα αυτά, το χθεσινό δελτίο ειδήσεων από το Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ στις επτά το απόγευμα. Ήμουν στο αυτοκίνητο και άκουσα τις ειδήσεις σύμφωνα με τις οποίες η Κυπριακή Πολιτεία διέσωσε επιτυχώς, τους 300 και πλέον «λαθρομετανάστες».
Μία στοίβα άνθρωποι, πρόσφυγες στον υπερθετικό, βαφτίστηκαν «λαθραίοι» από τον επίσημο φορέα ενημέρωσης της χώρας που μιλά νυχθημερόν για την επιστροφή των δικών της προσφύγων.
Θα πρέπει επιτέλους να γίνει σαφές, πως ο ρόλος της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, είναι παιδευτικός.
Οφείλει να δίνει παράδειγμα και να εφαρμόζει με ευλάβεια όχι μόνο την δεοντολογία αλλά και την αισθητική με την ευρεία έννοια. Να μην λειτουργεί με τους όρους που επιχειρούν να επιβάλλουν οι κομματικοί λαϊκισμοί, οι  συντεχνιακές αυθαιρεσίες του μυωπικού εργατικού πατερναλισμού και να μην επιτρέπει στη γλώσσα των διαδρόμων να βγαίνει στον αέρα. 
Η εποχή στην οποία μας έλαχε να ζούμε, είναι αφόρητα περίπλοκη. Οι αντιθέσεις και τα προβλήματα που παράγει σε αυτή τη φάση η πλανητική μετεξέλιξη καθημερινός αδίστακτος εφιάλτης.
Μέσα στις τραγωδίες που καθημερινά γεννιούνται από τις πρακτικές των εξουσιαστών, προστίθεται και η εμετική υποκρισία μας.
Εύστοχα και σαρκαστικά, το σημείωσε ο δημοσιογράφος του Πολίτη, Μανώλης Καλατζής:
«Με συγκινεί η «αγωνία» πολλών για το αν θα μας μείνουν στη Κύπρο οι 300 "λαθρομετανάστες"  που κινδυνεύουν να πνιγούν στα ανοικτά της Πάφου. Η πατρίδα, λένε, δεν αντέχει. Αυτή η πατρίδα όμως άντεχε χιλιάδες αλλοδαπές που εκπορνεύονταν και χιλιάδες οικιακές βοηθούς που μας καθαρίζουν, μεγαλώνουν τα παιδιά μας και φροντίζουν τους γονείς μας.»
Έναντι πινακίου φακής θα συμπλήρωνα, και με «αφέντες»  που κάνουν τους δουλεμπόρους παρελθόντων εποχών να φαντάζουν ως «καλοί άνθρωποι».
Σε αυτή τη λαίλαπα που ζούμε, το μόνο που μας απέμεινε είναι η ανθρωπιά μας (όση ξέμεινε) και η πίεση προς τη σωστή κατεύθυνση. Προς εκείνους που παράγουν το πρόβλημα και όχι σε εκείνους που το βιώνουν στο στεγνό από το αλάτι κορμί τους.

Με δυο λόγια κι ένα κλισέ: Είναι ο Καπιταλισμός. Ηλίθιοι.


@pittasgeorge

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Ρήσεις του Ονορέ ντε Μπαλζάκ για βασανισμένους ανθρώπους σε δύσκολους καιρούς...

...........................................................








Ονορέ ντε Μπαλζάκ (1799 - 1850)






... Δεν ξέρω αν είναι μέρα, αμφιβάλλω για τον ήλιο...

...Τέλος εδώ βασιλεύει η αθλιότητα χωρίς ποίηση...

...Ο πόνος μεγεθύνει τα πάντα...

...Οι αθώες ψυχές δύσκολα πιστεύουν στο κακό, στην αχαριστία και πρέπει να λάβουν σκληρά μαθήματα προτού αναγνωρίσουν την έκταση της ανθρώπινης διαφθοράς - κατόπιν όταν αυτή η εκπαίδευση έχει τελεστεί, δείχνουν μια επιείκεια που είναι ο έσχατος βαθμός περιφρόνησης...

...Όλοι οι πόνοι είναι ατομικοί... 

...Σε λίγο καιρό θα μας έχουν μείνει μόνο τα μάτια για να κλαίμε...

...Η σκέψη της επικείμενης αυτοκτονίας πέρασε από τον νου αυτού του τόσο βαθιά θρησκευόμενου εμπόρου. Σε αυτήν την περίπτωση η αυτοκτονία είναι ένας τρόπος να ξεφύγεις χίλιους θανάτους, άρα φαίνεται λογικό να δεχτείς μόνο έναν...

...Άραγε υπάρχει πόνος χωρίς εγωισμό;...

...Σε σχέση με τη ζωή που κάνω, το φέρετρο είναι φιλόξενο κρεβάτι...

...Ο πόνος είναι απεριόριστος, η χαρά έχει όρια...

...Τίποτα δεν προκαλεί τόσο βαθιά θλίψη όσο μια άδικα κατάπτωση από την οποία είναι αδύνατο να συνέλθουμε...

...Ιδού η ζωή!Η ζωή τέτοια που είναι στην πραγματικότητα: μεγάλες προσδοκίες, μικρές πραγματικότητες...

...Η ευτυχία είναι ξεχασιάρα...

...όπως οι άνθρωποι σπρώχνονται στη ζωή από την ίδια τη ζωή...  

Και τέλος η θαυμάσια (στην κυριολεξία) ρήση για να τελειώσουμε αισιόδοξα:

...Αυτός ο άνδρας σηκώθηκε και με σταθερό βήμα βάδισε πάνω στα κύματα. Παρευθύς η νεαρή μητέρα πήρε το παιδί της στα χέρια και βάδισε κοντά του πάνω στη θάλασσα...




(μετάφραση Κωστής Παπαγιώργης, από το βιβλίο "Ο Κωστής Παπαγιώργης ανθολογεί Ονορέ ντεΜπαλζάκ", εκδόσεις Μπαστιάς-Πλέσσας, 1995)

Ο Αντρέας Πετρουλάκης, ο Άδωνις και η Αμφίπολη ("Καθημερινή", 25/9/2014)

...........................................................

 Ο Αντρέας Πετρουλάκης, ο Άδωνις και η Αμφίπολη ("Καθημερινή", 25/9/2014)
 


"Ελλιπές το πλεονάζον" γράφει ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης (http://www.tovima.gr, 25/9/2014)

 ........................................................

 

Ελλιπές το πλεονάζον




 
 
γράφει ο Γιώργης  Γιατρομανωλάκης
 
 
Ενας αρχαίος Γραμματικός θέλοντας να ορίσει την ασάφεια του λόγου (πολιτικού, καθημερινού κλπ) προβαίνει σε μια εξαιρετική παρατήρηση, που, πιστεύω, μας αφορά ιδιαιτέρως. Το ελλιπές, γράφει, είναι αυτό που τελικά περισσεύει στις ασαφείς διατυπώσεις μας. Όταν δηλαδή παραλείπουμε να πούμε πράγματα που πρέπει να ειπωθούν, και, αντίθετα, αναφερόμαστε σε πράγματα ανύπαρκτα (μη όντα), ή αποκρύβουμε την αιτία του κακού, τότε δείχνουμε το μεγάλο πλεόνασμα των ελλειμματικών αποδείξεών μας. Δεν χρειάζεται να τονίσουμε ότι και όταν κάνουμε λόγο για ελλείμματα οικονομικά, σε αυτό το πλεόνασμα των ελλειμμάτων μας αναφερόμαστε.

Αν, λοιπόν, ισχύουν όσα γράφει ο παλιός Γραμματικός, τα ελλείμματά μας, είτε οικονομικά, είτε πολιτικά, πλεονάζουν. Όμως το χειρότερο είναι ότι τελικά έχει δημιουργηθεί τέτοια σύγχυση ώστε δεν έχουμε ακόμη διαγνώσει ποιο από αυτά τα ελλείμματα είναι το χειρότερο. Αυτού του είδους τα ελλείμματα διαπλέκονται, το ένα φέρνει το άλλο. Η άποψή μου πάντως είναι ότι το πλεόνασμα των πολιτικών ελλειμμάτων είναι αυτό που μας οδήγησε σε αυτή την προσβλητική, ντροπιαστική κατάσταση που ζούμε, όπου το μόνο που πλεονάζει είναι το χρέος μας. Επομένως αν περιορίσουμε τα ελλείμματα της πολιτικής σκέψης και του αντίστοιχου λόγου, ίσως τα καταφέρουμε.

Όμως τα πράγματα πάνε συνεχώς αντίθετα και αυτή η ντροπιαστική κατάσταση όλο και χειροτερεύει. Οι, κατά τεκμήριο, ελλειμματικοί, «λίγοι», κυβερνητικοί πολιτικοί, οικονομολόγοι, ρήτορες, αναλυτές κλπ αντί να πουν αυτό που πράγματι συμβαίνει, επιμένουν πως πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, σχεδόν υπερήφανοι, καθώς, λένε, κάποια δήθεν «πλεονάσματα» προέκυψαν από τις οικονομικές μας ελλείψεις. Από την άλλη, η εξίσου ελλειμματική και συνάμα προικισμένη από ρητορικά πλεονάσματα Αντιπολίτευση, επαίρεται, με λόγο, κατά πλεόνασμα, ασαφή και επιμένει πως έχει βρει τη λύση. Αλλά ποια λύση μπορεί να προκύψει από τα πλεονάσματα των εξαγγελιών του κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, ή από την πλεονάζουσα ρητορεία της κ. Δούρου;

Στο μεταξύ, είτε έτσι, είτε αλλιώς, τα ποικίλα ελλείμματα αυγαταίνουν και πλεονάζουν. Και μας κάνουν να παραβλέπουμε πόσο ντροπιαστικά ζούμε.





"Σημείωση" ποίημα του Paul Potts (1911-1990) (https://www.facebook.com/haris.vlavianos, 20/9/2014)

.............................................................
  




Paul Potts (1911-1990)
















 "Σημείωση" 


Τα όνειρά μου
Καθώς με παρατηρούσ
αν είπαν
Το ένα στ' άλλο

Αυτή η ζωή μάς πρόδωσε.


Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

"Κατασχέσεις κατοικιών και ολιγαρχία" Του Νίκου Παρασκευόπουλου* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 22/09/14)

..............................................................

Κατασχέσεις κατοικιών και ολιγαρχία

 

Του Νίκου Παρασκευόπουλου*


"Εφημερίδα των Συντακτών", 22/09/14

 
 
Οι ιστορικοί δεσμοί του καπιταλιστικού συστήματος με τις ολιγαρχίες είναι δεδομένοι και γνωστοί (τους είχε θυμίσει άλλωστε προ δύο ετών το εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ του Στ. Κούλογλου «Ολιγαρχία»). Συχνά όμως οι σκέψεις για τη σύγχρονη συγκυρία προϋποθέτουν τη διακριτή εκτίμηση –ίσως και την αντιδιαστολή– των δύο συστημάτων. Προ ημερών διατύπωσα εδώ κάπως αφηρημένα τη γνώμη ότι οι αναγωγές στην ολιγαρχία εξηγούν σήμερα περισσότερα σε σχέση με τις αντίστοιχες που επικαλούνται τον καπιταλισμό.

Η επικαιρότητα προσφέρει αρκετές αφορμές για την εξειδίκευση της παραπάνω δύσπεπτης θέσης. Ανάμεσα σ’ αυτές ξεχωρίζει το φλέγον ζήτημα των στεγαστικών δανείων και των κατασχέσεων των κατοικιών.

Πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, στην αρχή της κρίσης, ακουγόταν παντού η απορία: Τι μπορούν να τα κάνουν τόσα σπίτια οι τράπεζες, αν αυτά μείνουν στα χέρια τους; Με την πληθώρα των πλειστηριασμών οι τιμές θα έχουν κατακρημνιστεί.

Οι τραπεζίτες αναγκαστικά θα συρθούν σε συμβιβασμούς. Πέρασε καιρός, εν τω μεταξύ, και έγινε σαφές ότι οι δανειστές όντως θέλουν να προχωρήσουν άκαμπτα. Προωθούν λύσεις επιστροφής της κυριότητας των σπιτιών στις τράπεζες, με παραμονή των οφειλετών στο ίδιο σπίτι, ως ενοίκων πλέον.

Για μια πρόγνωση των εξελίξεων στη χώρα μας θα ήταν χρήσιμη η παρατήρηση της προηγούμενης εμπειρίας στις ΗΠΑ, με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Aς αποβλέψουμε στην κοινωνική διάσταση και στο κλίμα, διαβάζοντας μια λογοτεχνική περιγραφή. Ο πολυδιαβασμένος και μεταφρασμένος στη χώρα μας Michael Connely αναφέρεται στις περιπέτειες ενός δικηγόρου, που πλέον έχει εγκαταλείψει τις (πιο δυσεύρετες) ποινικές υποθέσεις και ασχολείται με τους πλειστηριασμούς σπιτιών. Βοηθά οφειλέτες να κερδίζουν χρόνο, με αναβολές, αναστολές κ.λπ. Ο ίδιος ο δικηγόρος έχει αγοράσει σπίτι με στεγαστικό. Το βράδυ κάθεται στη βεράντα του, στα ψηλώματα του Los Angeles, και πίνει το ποτό του ατενίζοντας την πόλη. «Σίγουρα εδώ θα με βρει και ο δικαστικός επιμελητής», σκέφτεται, «όταν θα εμφανιστεί με το χαρτί για την κατάσχεση».

Ως και ρομαντική θα χαρακτήριζε κανείς την εικόνα-ιδέα. Θα μπορούσαν άραγε κάπως έτσι να εξελιχθούν τα επεισόδια και στη χώρα μας, αν φτάσουμε σε καιρούς σωρηδόν κατασχέσεων;

Οχι, κύριοι τραπεζίτες, νομίζω. Πρώτον, επειδή οι Ελληνες δεν είναι στωικοί όπως ο ήρωας του Connely, αλλά εν θερμώ εκρηκτικοί. Θα έχουμε δράματα. Δεύτερον, όχι μόνο για ψυχολογικούς, αλλά και για ιστορικούς λόγους. Εδώ δεν είμαστε απόγονοι κινητικών προπατόρων, οπαδών του συνθήματος όπου γης και πατρίς. Εμείς ριζώνουμε. Το σπίτι («στέγη, τέσσερις τοίχοι») είναι στοιχείο ταυτότητας, ατομικής και οικογενειακής. Αυτό που περιέγραψε ο Μ. Connely, τραγουδούσε σε ένα από τα τελευταία του τραγούδια ο Τσιτσάνης: «Το σπίτι που γεννήθηκε σε ξένους επουλήθηκε / για να κτίσουν κάποιο άλλο, πιο κομψό και πιο μεγάλο».

Επιστρέφουμε στο κύριο θέμα: Τι εξυπηρετεί η πολιτική των αθρόων κατασχέσεων των κατοικιών; Είναι μήπως ένας οικονομικός αυτοματισμός κι όχι μια πολιτική; Αλλά η εύκολη χορήγηση των στεγαστικών δανείων δεν ήταν μια μεγάλης κλίμακας επιλογή στις ΗΠΑ, στην Ιρλανδία, στην Ελλάδα και αλλού; Τέλος πάντων, η συνήθης απάντηση είναι πως έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της αγοράς, μονολεκτικά ο καπιταλισμός. Δύσκολα όμως αντέχει η απάντηση στη δοκιμασία δεύτερων ερωτημάτων. Αλήθεια, οι τράπεζες δεν θα κέρδιζαν περισσότερα, αν απέφευγαν τις επισφαλείς χορηγήσεις ή αν άφηναν τους οφειλέτες «ζωντανούς» με διάφορες τοκοφόρες διευθετήσεις; Δεν πλήττεται, επίσης, το αγοραίο σύστημα με την περιθωριοποίηση των οφειλετών-καταναλωτών; Δεν χάνουν, δηλαδή, πελάτες οι αγορές;

Ετσι, σιγά σιγά, με τα άτοπα των κλασικών απαντήσεων, το απίθανο αρχίζει να δείχνει αξιόπιστο. Ακόμη κι αν η αγορά δεν ωφεληθεί με την εξουθένωση της μικρής ιδιοκτησίας, θα γίνει αναμφίβολα ανετότερη η ολιγαρχική διακυβέρνηση των επικρατειών. Οχι μόνο επειδή έτσι η ιδιοκτησία συγκεντρώνεται στους λίγους. Οφθαλμοφανώς υποσκάπτεται η δημοκρατία: οι πολλοί που δεν έχουν σιγουριά για το σπίτι τους, που κινδυνεύουν κάθε στιγμή από έξωση, ψηφίζουν πιεσμένα ή υποτιμούν την ψήφο και την πολιτική. Χειραγωγούνται. Η δημοκρατία χάνει τις ουσιαστικές κοινωνικές προϋποθέσεις της. Οι πολίτες, παράλληλα, χάνουν χαρακώματα ανεξαρτησίας.

Με τη δυσλειτουργία της δημοκρατίας και με τον φόβο να οδηγεί στην αδράνεια των πολλών πολιτών, η άνωθεν διακυβέρνηση γίνεται ευκολότερη υπόθεση. Μεθοδεύεται μια ολιγαρχία του μέλλοντος, πιο δυναστευτική από τη σύγχρονη. Αυτό είναι το θέμα μας.

………………………………………………………………………….

* Καθηγητής Νομικής ΑΠΘ

"Οι «κρυμμένες» αλήθειες του Τσίπρα" έγραψε ο Γιώργος Καρελιάς (www.protagon.gr, 15/9/2014)

.............................................................

 Οι «κρυμμένες» αλήθειες του Τσίπρα



έγραψε ο Γιώργος Καρελιάς

(www.protagon.gr, 15/9/2014)

Μπορεί τα μέσα ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ να βιάζονται πολύ (εδώ ένα δείγμα), μολονότι ο Αλέξης Τσίπρας είπε ακριβώς το αντίθετο, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Ούτε έχει σημασία να ασχοληθεί κανείς με τις οικονομικές εξαγγελίες και τις υποσχέσεις που έδωσε στη ΔΕΘ.
Παρακολουθώ τις ομιλίες των πρωθυπουργών και των υποψήφιων πρωθυπουργών στη Θεσσαλονίκη εδώ και 30 χρόνια. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μοιάζουν αφόρητα. Όλοι «λένε αλήθειες». Όλοι έχουν «ρεαλιστικό και κοστολογημένο πρόγραμμα». Τα ίδια είπε κι ο Σαμαράς πριν από μια βδομάδα (εδώ).
Δεν πρωτοτύπησε ούτε ο Τσίπρας (εδώ όλη η ομιλία του). Ενώ θα μπορούσε, αν έλεγε: «Δεν δίνω καμιά υπόσχεση πριν δω τι θα παραλάβω». Αλλά φαίνεται ότι κι αυτός μπήκε από νωρίς στο μυαλό του ψηφοφόρου κι ενστερνίστηκε αμέσως το δόγμα «από το τάξιμο δεν έπαθε κανείς τίποτα».
Δεν πρόκειται να σταθούμε, λοιπόν, στις υποσχέσεις Τσίπρα ούτε να θέσουμε το τετριμμένο πλέον ερώτημα «πού θα βρεί τα λεφτά». Θα απαντήσει η ζωή, αν χρειαστεί.
Έχει, όμως, σημασία να επισημάνουμε ορισμένες αλήθειες που είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν δεν τις πρόβαλε, όπως τους αξίζουν. Τις είπε συγκαλυμμένες, μέσα σε συμφραζόμενα, που μπορεί και να τις αναιρούν. Και όμως είναι αλήθειες από τις οποίες θα κριθούν οι δυνατότητες μιας άλλης κυβέρνησης να κάνει κάτι διαφορετικό.
Αλήθεια 1η: «Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να συμπεριφέρεται ως υπεύθυνη ευρωπαϊκή δύναμη. Ασφαλώς εντός των δυνατοτήτων της, αλλά με τόλμη».
Αλήθεια 2η: Στη διαπραγμάτευση για το χρέος, «η Ελλάδα θα πάει μόνη της απέναντι σε όλους ή θα διεκδικήσει συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο;».
Αυτά είπε ο Τσίπρας. Το ερώτημα, όμως, είναι πόσα από τα άλλα που πρόσθεσε είναι «εντός των δυνατοτήτων» της Ελλάδας. Για παράδειγμα είναι «εντός των δυνατοτήτων της» να επιβάλει «ευρωπαϊκή διάσκεψη χρέους», όταν αυτή  είναι αντικείμενο μόνο θεωρητικών συζητήσεων; Ποιες συμμαχίες θα συνάψει, όταν ούτε οι ομοιοπαθείς χώρες (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία) δέχονται να βρεθούν στην ίδια πλευρά με την Ελλάδα;
Στη δεκαετία του ’80, όταν ανέλαβε η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η μισή Ευρώπη είχε φιλικά κόμματα στην κυβέρνηση. Μιτεράν στη Γαλλία, Σμιτ στη Γερμανία, Γκονζάλες στην Ισπανία, Πάλμε στη Σουηδία κ.α. Ακόμα και «παλαβομάρες» του πρωτόβγαλτου ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου συγχωρούνταν ή γίνονταν κατανοητές. Τα κόμματα ήταν συγγενή, οι πρωθυπουργοί μπορούσαν να συνεννοηθούν. Οι συμμαχίες είχαν διαμορφωθεί εκ των προτέρων.
Σε λίγους μήνες είναι πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί στην κυβέρνηση. Έχει κάποιον σύμμαχο στην ευρωζώνη; Ούτε έναν. Θεωρητικά μπορεί να βρει. Αλλά εκ των υστέρων. Όμως, οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Γι' αυτό πρέπει να προσέχουν σήμερα τι λένε και αύριο τι θα κάνουν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μια νέα κυβέρνηση πρέπει να αποδεχθεί άκριτα ό,τι θα έχει βρει από τους προκατόχους της. Θα πρέπει, όμως, να έχει συναίσθηση αυτού που συμβαίνει γύρω της. Είναι το «εντός των δυνατοτήτων της», που είπε δειλά ο Τσίπρας. Αλλιώς μπορεί να σπάσει τα μούτρα της. και μαζί της η χώρα, δηλαδή όλοι εμείς.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Gurdjieff / De Hartmann - The Big Seven (youtube, 15/6/2013)

..........................................................

Gurdjieff / De Hartmann - The Big Seven

 
Δημοσιεύτηκε στις 15 Ιουν 2013
 
Album: Gurdjieff's Music for the Movements


"Χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο: σατραπεία" έγραψε ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ("Καθημερινή", 21/9'2014)

...........................................................
 

Χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο: σατραπεία




Χρήστος Γιανναράς έγραψε ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

"Καθημερινή", 21/9'2014

Στο νεωτερικό «παράδειγμα», που καταρρέει, η σπουδαιότητα των όσων συμβαίνουν κρίνεται από την έμφαση που θα τους δώσει η τηλεόραση, τα Δελτία Ειδήσεων: Η εικόνα ενός ψυχοπαθούς θρησκόληπτου που κόβει κεφάλια συνανθρώπων του μπροστά στην κάμερα, για να συνετίσει την πολιτική των ΗΠΑ, κερδίζει την πρωτιά της σπουδαιότερης είδησης. Για μία, το πολύ δύο ημέρες. Την επομένη η σπουδαιότητα θα αποδοθεί σε κανιβαλικά «επεισόδια» ποδοσφαιρικού αγώνα. Τη μεθεπομένη, σε καινούργια φορολογικά μέτρα. Μετά, σε κάποια διαμάχη κομματικών κρετίνων. Και πάει λέγοντας.
Σε αυτή τη σχετικοποίηση του σπουδαίου είναι φυσικό να εθίζεται, με το πέρασμα των χρόνων και των δεκαετιών, ο τηλεθεατής πολίτης – και ο πιο καλλιεργημένος, ο οξυνούστερος. Συνειδητοποιεί ότι κριτήριο για τη διαβάθμιση της σπουδαιότητας είναι, απλώς, η σπουδαιοφάνεια, δηλαδή ο εντυπωσιασμός, κανένα άλλο κριτήριο. Οτι η εκζήτηση του εντυπωσιασμού επιβάλλει τη συνεχή αλλαγή των θεματικών προτεραιοτήτων (της «πρώτης είδησης»).

Καταλαβαίνει ο τηλεθεατής πολίτης ότι τον εξαπατούν επιδιώκοντας τον εντυπωσιασμό του, όμως εθίζεται με τα χρόνια στη σχετικοποίηση του σπουδαίου και του ασήμαντου, του ποιοτικού και του ευτελούς, του πραγματικού και του χαλκευμένου. Εσωτερικεύεται ερήμην μας ο σχετικισμός, καταλήγει σε αυτονόητη αποχή από την ενεργό αξιολόγηση των όσων συμβαίνουν, αξιολόγηση με προσωπικά κριτήρια, διαμορφωμένα από την οξύνοια, την πείρα, την εντιμότητα του πολίτη. Με τον εσωτερικευμένο σχετικισμό τα Δελτία Ειδήσεων προσλαμβάνονται από τον τηλεθεατή όπως και οποιαδήποτε ταινία με φανταστικό σενάριο.

Στη λογική του προκάτ εντυπωσιασμού (αποδεδειγμένα ακαταγώνιστη) έχει υποταχθεί και ο προφορικός λόγος τόσο των πολιτικών όσο και των δημοσιογράφων. Εχουν και τα δυο αυτά επαγγέλματα μεταποιηθεί σε κυνήγι εντυπωσιασμού των πελατών τους. Και ο εντυπωσιασμός κατορθώνεται ευκολότερα και αποτελεσματικότερα, όταν οι διανοητικές ικανότητες των πελατών είναι μειωμένες. Με αυτή την πιστοποίηση μπορεί να ερμηνεύσει κανείς την εμμονή του πολιτικού συστήματος, τις προγραμματικές του προσπάθειες, για την εξηλιθίωση των ψηφοφόρων: Ποδοσφαιρολαγνεία, κρατικός τζόγος, κρετινικό επίπεδο των ιδιωτικών (συντηρούμενων από τα κόμματα) καναλιών, σχεδιασμένη και μεθοδική υποβάθμιση του σχολείου.

Στις αρχές του μήνα γιορτάστηκαν τα 40 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και λίγες μέρες μετά η έναρξη (με τα συνήθη «δρώμενα») της Διεθνούς Εκθεσης στη Θεσσαλονίκη. Υστερα από τόσες μέρες και αφού λειτούργησαν αμφότερες οι ατραξιόν ως «πρώτη είδηση», μπορούν νηφάλια να προβληματίσουν όσους πολίτες επιμένουν ακόμα στην ορθολογική κριτική εγρήγορση, δηλαδή στον αυτοσεβασμό, στην αξιοπρέπεια.

Ο πρώτος εορτασμός εορτάσθηκε «διχώς», προκειμένου να εκτεθούν σε δημόσια θέα οι δύο σημερινές «συνιστώσες» του «κινήματος». Επρόκειτο για ιδιωτικό εορτασμό (με κρατικά έξοδα) – η ελληνική κοινωνία θα συμμετείχε ενθέρμως αν ο εορτασμός την αφορούσε. Αν, λ.χ., κέντρο του εορτασμού ήταν μια σοβαρή, εμπεριστατωμένη διερεύνηση των αιτίων που οδήγησαν αυτό το κάποτε «κίνημα» από το ποσοστό του 48% της λαϊκής προτίμησης στο 8% των πρόσφατων εκλογών (και στο 3,6% των δημοσκοπήσεων).

Θα γιόρταζε την επέτειο του ΠΑΣΟΚ η ελληνική κοινωνία, αν ο αυτοσεβασμός και η αξιοπρέπεια των στελεχών του «κινήματος» επέβαλαν τη δημιουργική και γόνιμη δημόσια αυτοκριτική. Δηλαδή, την απάντηση στο ερώτημα: Τι ακριβώς γιορτάζουμε με θριαμβικές καυχησιολογίες, όταν ο δεύτερος τη τάξει στο κόμμα μας μετά τον ιδρυτή, αναπληρωτής πρωθυπουργός και παρά τρίχα διάδοχος, βρίσκεται σήμερα στη φυλακή με ποινή είκοσι χρόνια; Ποια ευθύνη έχουμε όλοι εμείς που διαχειριζόμασταν τη λειτουργία και τον έλεγχο του κόμματος, εμείς οι «σύντροφοι» του φυλακισμένου, οι φίλοι του, οι «κολλητοί» του, πώς δεν αντιληφθήκαμε ότι αυτός, ο «δικός μας», λήστευε το κοινωνικό χρήμα με θρασύτητα και ανεντιμότητα ασύγκριτα προκλητικότερη του Παλαιοκώστα; Πώς ο σημερινός αρχηγός μας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης «παρέλαβε» το λεηλατημένο υπουργείο από τον αυτουργό της λωποδυσίας και δεν έχει ακόμα κληθεί να λογοδοτήσει για ασύγγνωστη αμέλεια ή συγκάλυψη εγκληματία;


Με αναπάντητα τέτοιου είδους ερωτήματα ο εορτασμός 40 χρόνων του ΠΑΣΟΚ ήταν εμπαιγμός της ελληνικής κοινωνίας – θα πρέπει να πυροδότησε θυμό άμετρο και οργή του απελπισμένου (κυριολεκτικά) λαού. Θα μακροθυμούσε ο λαός αν μάθαινε ότι όλες αυτές τις χιλιοφθαρμένες φιγούρες, που συνάχθηκαν να γιορτάσουν τα 40 χρόνια της κραιπάλης τους, τις είχε επισκεφθεί το ΣΔΟΕ, για να ελέγξει το απλούστερο: Με ποια περιουσιακά στοιχεία πρωτομπήκαν στην πολιτική και ποια περιουσία κατέχουν σήμερα. Μόνον αυτό.

Τα εγκαίνια της ΔΕΘ ήταν μία δεύτερη αφορμή θλίψης, ντροπής και απελπισμού. Αραγε πόσους και ποιους πολίτες πιστεύει ότι πείθει ο κ. Σαμαράς με τους διθυράμβους για τις «επιτυχίες» του στην οικονομία, τη χονδροειδέστατη περιαυτολογία του, τις διαβεβαιώσεις του ότι όλα τα δεινά της χρεοκοπίας τέλειωσαν, η ομαλότητα έχει επανέλθει (αν και κανείς δεν την πιστοποιεί), όλα τα νούμερα προσεπικυρώνουν την ιδιοφυή πολιτική του. Εφτασε να πει ότι δίνοντας «γην και ύδωρ», ξεπουλώντας λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό δίκτυο, γινόμαστε «ανεξάρτητοι»! Μας εμπαίζει άραγε συνειδητά ή τον έπεισε ο προκάτοχός του ότι μόνο η ολιγόνοια κερδίζει οπαδούς, έτοιμους να χειροκροτήσουν κάθε ηλιθιότητα και κάθε κακούργημα;

Και το δεύτερο μαζοχιστικότατο «αυτογκόλ» του κ. Σαμαρά ήταν το απροκάλυπτο (δίχως στοιχειώδη σύνεση αυτοσυγκράτησης) μένος του για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κατάδηλος πανικός του. Είναι αυτογκόλ, γιατί προσφέρει κανάλι εκτόνωσης της λαϊκής οργής, υποδείχνει στους ψηφοφόρους τι να ψηφίσουν για να εκδικηθούν την απάτη του γαλάζιου και του πράσινου ΠΑΣΟΚ. Δεν καταλαβαίνει ο κ. Σαμαράς ότι ο ίδιος, με τη δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτίναξε αυτό το κόμμα από το 4,13% στο 26,89% – ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ η ελλαδική κοινωνία εκδικήθηκε τους αυτουργούς της χρεοκοπίας και καταστροφής της χώρας, δεν συντάχθηκε με το ιδεολογικό κομφούζιο και τον προπετή λαϊκισμό. Η ίδια εκδικητική τυφλότητα των απελπισμένων ανάδειξε και τον νεοναζιστικό υπόκοσμο τρίτο στη Βουλή κόμμα.

Οι κάποτε Ελληνες βεβαίωναν ότι χωρίς «αιδώ και δίκην», αίσθηση ντροπής και απονομή δικαιοσύνης, δεν συγκροτείται «πόλις», πολιτεία, σώμα κοινωνίας σχέσεων.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

"Ύβρις" ποίημα της Γεωργίας Δρακάκη (http://n-tomaras.blogspot.gr, 19/9/2014)

..............................................................

Γεωργία Δρακάκη: "Ύβρις"

Έκανα μαζί του έρωτα
Και πριν το τσιγάρο
Προσέλαβα εργάτες για την ανοικοδόμηση
ενός γιγάντιου Αριθμού 2 στο έξω τείχος της ψυχής
Ατσάλι τους είπα
Και Πέτρα τους είπα
Μα σάρκα μπάζωσαν και αίμα ράντισαν
Γυμνή εγώ
Στα δικά του σεντόνια
Άκουσα τα δικά μου τραγούδια και
Τις δικές μου προτάσεις διάβασα και διάβηκα
Εκπυρσοκροτώντας τη σφαίρα του ονόματός σου
Στον γκρίζο της καρδιάς του δρόμο
Ξανά και ξανά και
ξύπνησα μες στον ιδρώτα των ονείρων του
Κι έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες τις δικές του
Να μην μου τα κλέψει ο άνεμος και τα στείλει στο πρόσωπό σου
Τον άφησα να ράψει πάνω στο δέρμα μου το μέλλον του
Και πήρε αμπάριζα η βελόνα λιγάκι παρελθόν
Πέταξε τις κλωστές μέσα στα μάτια μου
Τυφλωμένη, σου λέω, υποταγμένη σε κάποιου δαίμονα βούληση θεία
Άρχισα να γράφω κατά παραγγελία του
Εκεί αυτός να γίνεται η νέα μου η έμπνευση ολοένα

Πηγή: Περιοδικό "Γραφή"

Απλώς και μόνο μια πολύ ωραία φωτογραφία... (A Lifetime Photography 27 Ιανουαρίου 2013)

........................................................

Απλώς και μόνο μια πολύ ωραία φωτογραφία...




Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Όταν η Αριστερά θυμάται τον παλιό κακό της εαυτό...

.................................................................

Όταν η Αριστερά θυμάται τον παλιό κακό της εαυτό...

...θυμίζει τον αντίπαλό της. Με κοινό πνεύμα λες και ήσαν συνεννοημένοι δύο άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης απαντούν σε κριτική που τους γίνεται είτε από δημοσιογράφο (αν και αυτός ρωτάει απλώς), είτε από στέλεχος της αντιπολίτευσης . Με κοινό νόημα: "εφ' όσον εκλεγήκαμε, είμαστε ελεύθεροι να αλωνίζουμε σε ολόκληρη τη θητεία μας και σεις να περιμένετε τις επόμενες εκλογές μπας και τις πάρετε και δείτε άσπρη μέρα. Μέχρι τότε βουλώστε το!" Θα τρίζουν ακόμα και τα κόκαλα του θεμελιωτή της αστικής δημοκρατίας Ζαν Ζακ Ρουσό, αν μπορούσε να δει τα συμβαίνοντα στη χώρα μας...
 

..............................................

Εδώ η Αριστερά... 





• ...Σε μετεκλογική σας συνέντευξη είχατε πει ότι η πρώτη σας κίνηση θα είναι να υλοποιήσετε τις ομόφωνες αποφάσεις της προηγούμενης διοίκησης που δεν υλοποιήθηκαν. Φέρατε ως παράδειγμα τα χρήματα που θα δοθούν στην Εκκλησία για φιλανθρωπία. Γιατί; Είναι δεσμευτικές αυτές οι αποφάσεις ή θέλετε να δώσετε ένα στίγμα συνέχειας του κράτους; Πώς συνδέεται αυτό με την προεκλογική συνέντευξη στο «Αγιορείτικο Βήμα» και το «κλείσιμο του ματιού», κατά πολλούς, στους μοναχούς του Ορους;

Η ερώτησή σας μαρτυρά στην καλύτερη περίπτωση άγνοια. Εν πάση περιπτώσει, είναι αναντίστοιχη μιας εφημερίδας που υποστηρίζει ότι αντιμάχεται τα οργανωμένα συμφέροντα των ισχυρών. Αυτά ακριβώς που με είχαν στοχοποιήσει, λόγω των θέσεών μου, σε όλη την προεκλογική εκστρατεία, με απειλές κατά της ζωής μου, υβριστικά πανό σε γήπεδα, σεξιστικές ύβρεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από οπαδικά, και όχι μόνο, κέντρα συμφερόντων. Και αυτό επειδή πήγα κόντρα σε ισχυρούς επιχειρηματίες. Η δε «συνέχεια του κράτους» και το «κλείσιμο του ματιού» θεωρώ ότι υπάρχουν μόνο στο μυαλό εκείνων που αυθαιρέτως έχουν αυτοαναγορευτεί σε κήνσορες και θεράποντες. Η πραγματικότητα είναι ότι προτάσσουμε την υλοποίηση αποφάσεων που σχετίζονται με την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, γιατί, ω του θαύματος, αυτές ακριβώς οι αποφάσεις που αντιμετωπίζουν την ανθρωπιστική κρίση, καθυστερούν μήνες, ενώ άλλες, για «εξυπηρετήσεις», υλοποιήθηκαν ακόμη και στα τέλη Αυγούστου, λίγο πριν από την ανάληψη της νέας περιφερειακής αρχής…

• Πώς σχολιάζετε τον ρόλο του «αιρετού-μάνατζερ». Μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της κοινωνίας;

Θεωρώ ότι οι καλύτεροι για να απαντήσουν στο ερώτημα αυτό θα ήσαν οι ίδιοι οι πολίτες. Εκείνοι που ζουν στο πετσί τους τις συνέπειες των αποφάσεων των κατ’ επάγγελμα και κατά σύστημα «εθνικών σωτήρων». Σημασία έχει οι πολιτικές να λειτουργούν υπέρ μιας ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, προς όφελος του πολίτη και του περιβάλλοντος και να μη συνεχίζουν την «πεπατημένη». Δηλαδή την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής προς όφελος των συμφερόντων των ολίγων.

• Είχατε κάποια τετ α τετ με ανθρώπους που αντιπροσωπεύουν αυτό τον ρόλο. Για παράδειγμα με τον Βαγγέλη Μαρινάκη, μεταξύ άλλων και δημοτικό σύμβουλο Πειραιά. Πολλοί αναρωτιούνται ακόμη πώς πραγματοποιήθηκε η συνάντηση και εάν ήταν εν γνώσει του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Μερικοί συνδέουν τη συνάντηση με την εκλογική ήττα του Θοδωρή Δρίτσα. Τι απαντάτε;

Τέτοιες «απορίες» δεν δικαιολογούνται. Διότι την απάντηση την έχουν δώσει με σαφήνεια τις δύο εκλογικές Κυριακές οι πολίτες, που επέλεξαν να γυρίσουν την πλάτη τους στις αναλύσεις καφενείου, σε περιθωριακά έντυπα, λαθρόβιες ιστοσελίδες, και να αλλάξουν σελίδα στην Αττική. Ελπίζω να μην παίρνει η «Εφημερίδα των Συντακτών» τη σκυτάλη και να ταυτίζεται με αυτού του είδους τη βορβορώδη «ενημέρωση»...

(από τη συνέντευξη της Ρένας Δούρου στον Στέργιο Ζιαμπάκα, "Εφημερίδα των Συντακτών", 15/9/2014)

 
Κι εδώ ο αντίπαλος...


 
...Στο Μαρούσι, οι πολίτες έχουν εμπιστευθεί σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, με συντριπτικά ποσοστά αποδοχής, τον Γιώργο Πατούλη για δήμαρχο και τη δημοτική του παράταξη για δημοτική αρχή.
Επίσης, στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση έδωσαν στην παράταξη Κόντρα στον Καιρό (η οποία μετονομάστηκε σε Ενότητα Ανατροπή και Έργο για το Μαρούσι) ποσοστό πολύ χαμηλότερο κι από το ποσοστό του κόμματος που τους στήριζε...
 
(από την απάντηση του δημάρχου Αμαρουσίου Γ. Πατούλη σε κριτική της αντιπολίτευσης ότι εξέπεμψε διχαστικό λόγο επί τη αναλήψει των καθηκόντων του,  http://enypografa.gr, 4/9/2014)