Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

...Πέρασαν πάνω από είκοσι αιώνες / που ονειρεύομαι γιασεμί...

επάνω στο ξερό χώμα της καρδιάς μου




ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΞΕΡΟ ΧΩΜΑ

Επάνω στο ξερό χώμα της καρδιάς μου
Εφύτρωσε ένας κάκτος

Πέρασαν πάνω από είκοσι αιώνες
Που ονειρεύομαι γιασεμί
Τα μαλλιά μου μύρισαν γιασεμί
Η φωνή μου είχε πάρει κάτι
Από το λεπτό άρωμα του
Τα ρούχα μου μύρισαν γιασεμί
Η ζωή μου είχε πάρει κάτι
Από το λεπτό άρωμα του

Όμως ο κάκτος δεν είναι κακός
Μονάχα δεν το ξέρει και φοβάται

Κοιτάζω τον κάκτο μελαγχολικά
Πότε πέρασαν κιόλας τόσοι αιώνες

Θα ζήσω άλλους τόσους
Ακούγοντας τις ρίζες να προχωρούν
Μέσα στο ξερό χώμα της καρδιάς μου

14 Epano sto xero homa.mp3



Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Αφιέρωμα στην "μαύρη" επέτειο της 21ης Απριλίου...

  • Από το άρθρο του Κ.Γεωργουσόπουλου "Η Μεγαλοβδομάδα σε μια νύχτα" ("ΤΑ ΝΕΑ",Μ.Παρασκευή-Κυριακή του Πάσχα, 9-11/4/2004)
...Θα αφηγηθώ σήμερα μια πραγματική ιστορία,αληθινή πέρα ως πέρα, κρατώντας κρυφά τα ονόματα, γιατί η σεμνότητα των προσώπων που αφορούν την αφήγηση δεν μου το επιτρέπει.
   Μέρες Πολυτεχνείου, 16-17 Νοεμβρίου 1973, ένας νεαρός μαθητής, σε πλήρη εφηβεία, προσπαθεί στο σχολείο του να ξεσηκώσει τους συμμαθητές του να μπουν στο πολιορκούμενο Πολυτεχνείο. Παρ' όλο που είναι και πειστικός και ηγετική στον χώρο του φυσιογνωμία, δεν κατορθώνει να ταρακουνήσει τις φοβισμένες ψυχούλες τους. Μερικές, μάλιστα, αρσενικές και θηλυκές "μωρές Παρθένες", ενώ υποσχέθηκαν πως θα τον συναντήσουν στο σημείο που είχε καθοριστεί, σ'ένα στενό κοντά στην πλατεία Κάνιγγος, ολιγώρησαν και έμειναν εκτός Νυμφώνος. Μπήκε μέσα και ενώθηκε με τους άλλους που διαδήλωναν με έξαψη και πάθος τα αντιτυραννικά τους φρονήματα. Κάποια στιγμή, το απόγευμα της 16ης, άρχισαν να πέφτουν στους γύρω χώρους τα χημικά δακρυγόνα αέρια και το ανελέητο ξύλο στους συγκεντρωμένους απέξω διαδηλωτές-συμπαραστάτες. Ακριβώς απέναντι από την πύλη διαδραματίζονταν αιματηρές συγκρούσεις. Κάποτε μέσα από τους πυκνούς καπνούς κι ενώ οι αστυνομικοί είχαν αποσυρθεί, ένα ακίνητο σώμα στοίχειωνε τον έρημο δρόμο. Όταν το βραδινό αεράκι παρέσυρε κάπως τα αέρια, φαινόταν πως το πεσμένο ακίνητο σώμα ήταν παιδικό.

Ο ήρωάς μας, χωρίς να το πολυσκεφτεί, σκαρφάλωσε το κιγκλίδωμα, γλίστρησε στο πεζοδρόμιο και μέσα στον καπνό και στις εκτοξεύσεις νέων αερίων που έρχονταν από τέσσερις πλευρές της λεωφόρου έφτασε το πεσμένο παιδί. Το φόρτωσε στον ώμο του και, σκυμμένος με το πολύτιμο φορτίο του, πέρασε τον δρόμο βιαστικά, οι μέσα του άνοιξαν και μπήκε.Ξάπλωσε το παιδί που φαινόταν νεκρό στα σκαλοπάτια της Σχολής Καλών Τεχνών και άρχισε να του κάνει τεχνητή αναπνοή και μαλάξεις. Δεν φαινόταν πουθενά πληγωμένο, αλλά δεν είχε σφυγμούς. Απελπισμένα είχε πέσει απάνω του και του μετέδιδε με το στόμα ανάσα. Χρειάστηκε πολλή προσπάθεια, με την αγωνία να έχει κορυφωθεί. Ένας φοιτητής ιατρικής ειδοποιημένος έφτασε και έκανε μια καρδιοτονωτική ένεση. Κάποτε το παιδί, ήταν δεν ήταν 15 χρόνων, σάλεψε, άνοιξε με κόπο τα μάτια και σε λίγες στιγμές μίλησε! Είχε αναστηθεί. Ο ήρωάς μας ένιωσε μια βαθιά ανάγκη να πάρει ανάσα, αλλά οι ιαχές των συντρόφων του που τον ζητωκραύγαζαν κρατώντας δάφνες τον έκαναν να ντραπεί. Μερικοί τον σήκωσαν στους ώμους τους και τον περιέφεραν εν τιμή. Ένας από τους θερμούς οπαδούς της αποθέωσής του, του εξέφρασε τον θαυμασμό του και για ώρες πολλές έγινε σκιά του και αποκλειστικός του φύλακας.
   Ύστερα ήρθε η τρομερή ώρα του τανκ,το γκρέμισμα της πύλης και η έξοδος στην οδό Στουρνάρη. Τρέχοντας προς τα Εξάρχεια, οι δυο τους διαπίστωσαν πως τους ακολουθούσαν αστυνομικοί με στολή και άλλοι ύποπτοι με πολιτικά. Στην οδό Θεμιστοκλέους, ψηλά προς την Καλλιδρομίου, είδαν μισάνοιχτη μια πόρτα σ' ένα ημιυπόγειο και το γνωστό κόκκινο φωτάκι αναμμένο. Μπήκαν μέσα τους υποδέχτηκε μια γριά τσάτσα και μια μεσήλικη ιερόδουλη. Πελάτης δεν υπήρχε εκείνη την ώρα ξημερώματα.Η πόρτα, όπως αντιλήφθηκαν, ήταν ανοιχτή για να μπουν οι κυνηγημένοι. Το μικρό ραδιοφωνάκι στο κομό ήταν ανοιχτό και οι δύο γυναίκες φάνηκε πως ήταν ενήμερες και έτοιμες να προσφέρουν υπηρεσίες. Η πόρνη ζήτησε από τα δύο νεαρά παιδιά να γδυθούν, ώστε αν γίνει κανένα "ντου" να παραστήσουν τους ανίδεους πελάτες. Ο ήρωάς μας υπάκουσε, ο σύντροφός του αρνήθηκε, αλλά ζήτησε να κάνει ένα τηλεφώνημα στους γονείς του. Πήγε σε μια γωνιά και μίλησε σιγά. Όταν κατέβασε το ακουστικό δήλωσε πως έπρεπε να φύγει. Τον απέτρεψαν. Είπε πως στο Λόφο του Στρέφη θα ερχόταν ο πατέρας του με το αυτοκίνητό του να τον παραλάβει. Έφυγε και σε δέκα λεπτά μπουκάρισαν οι μπάτσοι, πήγαν κατευθείαν στο ιδιαίτερο δωμάτιο και βούτηξαν γυμνό τον νεαρό ήρωά μας. Τον έσυραν από τα μαλλιά μέχρι το περιπολικό που βρισκόταν απέξω και ξεκίνησαν, ενώ του είχαν περάσει χειροπέδες.
   Στο φως του λαμπτήρα της γωνιάς, ο έφηβός μας διέκρινε στη γωνία καθαρά τον προδότη σύντροφό του.
   Τον οδήγησαν στην Ασφάλεια. Εκεί υπήρχε χάος. Δεκάδες οι συλληφθέντες. Λίγα τα κελιά. Τον ήρωά μας τον οδήγησαν μαζί με δύο άλλους και, αφού άνοιξαν ένα στενό κελί, πέταξαν έξω τον κρατούμενο: έναν εξαθλιωμένο μεσήλικο διαρρήκτη χασικλή. "Πάρε δρόμο" του είπαν κι ο Βαραββάς έφυγε ανάλαφρος, για να πληρωθεί το ρηθέν υπό του προφήτου. Η νύχτα ήταν ατέλειωτη. Κάποτε, προς τα ξημερώματα, μπήκε στο κελί ένα κτήνος και άρχισε να χτυπάει με τη λαβή του περιστρόφου του στα κεφάλια αδιακρίτως, μέσα στο σκοτάδι, τους τρεις κρατούμενους. Ο ήρωάς μας χτυπήθηκε στον κρόταφο, το αίμα άρχισε να τρέχει κρουνός και λιποθύμησε...

  Τον έσυραν έξω απ' το κελί και φαίνεται πως ο κτηνώδης βασανιστής φοβήθηκε. Κάλεσαν ένα νοσοκομειακό όχημα και με φρουρά τον έστειλαν στο Κρατικό Νοσοκομείο. Δήλωναν στους γιατρούς πως είναι κρατούμενος υπό φρούρηση. Χρειάστηκε επείγον χειρουργείο. Ενώ ετοιμαζόταν το ιατρικό τιμ για την επέμβαση, και πριν προχωρήσει ο αναισθησιολόγος στη νάρκωση, ο έφηβος συνήλθε και οι γιατροί μπόρεσαν να μάθουν τα γεγονότα και την ταυτότητά του. Ο νεαρός τους έδωσε διεύθυνση σπιτιού και τηλέφωνο. Το τραύμα ήταν επιπόλαιο. Αντιμετωπίστηκε γρήγορα και επιτυχώς και τότε οι γιατροί προχώρησαν σ' ένα σχέδιο που συνέλαβαν και συμφώνησαν να το εκτελέσουν. Με τη συνδρομή του αναισθησιολόγου κατέστειλαν με ισχυρή νάρκωση τον έφηβο και συμπλήρωσαν πιστοποιητικό θανάτου. Φώναξαν τους αστυνομικούς που περίμεναν στον προθάλαμο, έδειξαν τα χαρτιά, επέδειξαν και τον βαθιά ναρκωμένο έφηβο και δήλωσαν πως ανακοίνωσαν στους γονείς του τον θάνατό του και τους κάλεσαν να τον παραλάβουν. Οι αστυνομικοί το μόνο που ζήτησαν ήταν μια δήλωση των γιατρών ότι ο νεαρός πέθανε στην εγχείρηση. Τους δόθηκε.
   Οι γονείς πράγματι προσήλθαν. Η μητέρα, μάλιστα, σπάραζε και θρηνούσε και καταριόταν τους δεσμώτες και βασανιστές του γιού της. Παρέλαβαν το παιδί σ' ένα σεντόνι και το πέρασαν μέσα από τους φρουρούμενους διαδρόμους του νοσοκομείου. Το φόρτωσαν στο αυτοκίνητό τους και έφυγαν. Το παιδί συνήλθε σε τρεις ώρες και φυγαδεύτηκε σε φιλικό σπίτι, στην περιοχή Γραμματικό-Βαρνάβα, όπου κρύφτηκε μέχρι τη μεταπολίτευση. Ζει τώρα ανάμεσά μας. Ο προδότης ευδοκιμεί ως χρηματιστής στο Βέλγιο και η πόρνη πέθανε λίγους μήνες μετά στα υπόγεια της Ασφάλειας, πάνω σε κρίση στερητικού συνδρόμου. Ο μπάτσος πήρε σύνταξη.



  • Ο Μεθόδιος Αργουμέντης αντέγραψε, ευχαριστεί για τη φιλοξενία και αφιερώνει εξαιρετικά στην κ. Γεωργία Δεληγιαννοπούλου με την ευχή ν' ανασαίνει ο κήπος της πάντα σοφία και καλοσύνη... 

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Λόγος περί έρωτος γλυκόπικρος Γ'

       Λόγος γλυκό -...


  ...Ο Αντρέας εσήκωσε τότες το κεφάλι, κι άνοιξε όσο μπορούσε τα μάτια του. Πρώτη φορά την έβλεπε τη Ρήνη, γυναίκα καμωμένην. Την ελογάριαζε πάντα κοπέλα μικρή, κι ως τα τότες δεν την είχε προσέξει. Αυτή του χαμογέλασε/ και μία φωνή από μέσα του χωρίς να το θέλει του 'πε: "Καλά θα 'τανε." Κ' εχαμογέλασε και κείνος. Πρώτα εκατέβασε το βλέφαρο κ' έπειτα το εξανασήκωσε πάλι, και την είδε που εχαμογελούσε ακόμα δροσερά δροσερά, με το καθάριο και τίμιο βλέμμα, παρόμοια σ' ένα κρίνου μπουμπούκι που προσμένει μόνο την αχτίδα του ήλιου για να ανοίξει κατάλευκο και μοσκοβολισμένο. Και ωστόσο απαντώντας στην αθέλητη ιδέα του ερώτησε σκεφτικός τον εαυτό του: "Τι, τι θά 'ταν καλά;"...
 ...Κι ωστόσο η νιότη της Ρήνης είταν σιμά του, κι αχτιδοβολούσε φαίνεται, γιατί την εγρικούσε σιμά του ως και χωρίς να την κοιτάζει, και εφανταζότουν αθέλητα πώς έπαιρνε η νέα την πνοή της, πώς ανεβοκατέβαινε το παρθενικό της στήθι και πώς εχτυπούσε η καρδιά της κάτου από το μαρμαρένιο της τον κόρφο/ και αθέλητα πάλι σήκωσε το βλέμμα/ και του κάστηκε αυτήν τη στιγμή ομορφήτερη ακόμα κ' εκατάλαβε πως το καθάριο της το μάτι τον εμάγευε...


      -πικρος...


...Και οι ώρες εδιάβαιναν αργά αργά, και είταν ατέλειωτη η μεγάλη χειμωνιάτικη νύχτα. Ω τουλάχιστο να 'φευγε γλήγορα! Το φως είναι παρηγοριά για τους δυστυχισμένους/ το φως το γλυκό της μέρας. Μα και οι νύχτες στο πλευρό του θα μπόρειαν να 'ταν της ευτυχίας της η πηγή. Ω να τον είχε σιμά της, αυτόνε που τον είχε αγαπήσει, που θα μπόρειε ακόμα να τον αγαπάει, κι ας την είχε μεταχειριστεί απόψε τόσο άγρια, τόσο σκληρά, τόσο απάνθρωπα, έναν τέτοιο νέο, στήριγμα της ζωής της και καμάρι της μπροστά σ' όλον τον άλλο κόσμο...
(...)Μα δε θα μετάνιωνε; Ποιος ξέρει; Και αυτιάστηκε πάλι με μίαν αλαργινή ελπίδα πως θ' άκουε τα ποθητά πατήματά του, κ' επρόσμενε ακίνητη. Κι όταν είδε πως όλα είταν του κάκου, και πάλι τότες μέσα στη νέα της καρδιά καινούρια απαντοχή εφώτισε. Εξεσκεπάστηκε/ και στη μικρή τρεμάμενη λάμψη του καντηλιού εκοίταζε η ίδια το κορμί της, τα μαρμαρένια της τα πλούσια τα στήθη, τα ξανθά μαλλιά της που εχυνόνταν στους νώμους της σαν ποταμός χρυσός, και από την κορφή ως τα πόδια όλα τα αρμονικά της  σ ο υ σ ο ύ μ ι α, όλο το μέστωμα της νιότης.
   Κι εσκέφτηκε: "Δεν είναι άξιο της αγάπης του αυτό το κορμί μου; και μπορεί να λησμονήσει τέλεια την τόση μου αγάπη; Μπορεί αλήθεια να μη γνοιαστεί για τη ζωή μου, και να 'μαι για πάντα ολότελα ξένη για κείνον;" Και πάλι όμως μαύρες ιδέες εσκοτείνιασαν το νου της. Ω κι αν εξαναρχότουν, κι αν την αγκάλιαζε, κι αν την περίσφιγγε με τα δυνατά του τα μπράτσα, με την αγάπη την πρώτη, πού θα βρισκότουν πλια και η χαμένη η αρμονία, αφού εμπόρεσε μία στιγμή να την αρνηθεί, σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής, αδιάφορο αν από φταίξιμό του ή όχι, ενώ τότες είχε μάλιστα το χρέος να αγωνιστεί και να νικήσει κάθε ενάντιο; Μα είταν δεμένη για πάντα μ' εκείνον...


Από το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη (1872 - 1923) "Η Τιμή και Το Χρήμα" (1914)

"Πολλά ήταν τα ψέμματα που είπαμε ως εδώ..."

 Όσο χειρότερα τόσο καλύτερα

_Δημήτρης  Νόλλας

Με αφορμή την οικονομική κρίση που γέννησε  ο αδηφάγος καπιταλισμός ΜΑΖΙ με τη δική μας, ΟΛΩΝΩΝ μας, απληστία για όλο  και περισσότερα αγαθά και  υπηρεσίες, είναι μια καλή ευκαιρία να ασκηθεί κανείς στον έλεγχο των προσωπικών του ευθυνών και συμπεριφορών. Δεν συμβαίνει συχνά, γι’ αυτό και είναι χρήσιμο να επωφελείται κανείς, όταν η ευκαιρία παρουσιάζεται, όπως τώρα.

Ξέρουμε πως  οι εκπρόσωποί μας –αυτοί που με τόση μοχθηρία οι δημοσιογράφοι αποκαλούν «πολιτικό προσωπικό», και τους οποίους εκλέγουμε κάθε τόσο για να διαχειριστούν το σπίτι μας, τις περισσότερες φορές ενδιαφέρονται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, για το δικό τους διαμέρισμα. Το χειρότερο είναι πως κλείνουν τα μάτια στις ληστρικές επιδρομές των προμηθευτών της πολυκατοικίας με αντάλλαγμα μίζες, δωράκια και είδη κουζίνας. Οι λιγούρηδες. Αυτοί που εκλέχτηκαν για να φροντίζουν το κοινό μας σπίτι.

Τώρα, το σύνθημα  «να πληρώσουν όσοι φταίνε για  την κρίση», κατά βάθος θα πει: να πεθάνει η χώρα. Να φουντάρει.



Ασφαλώς απ’ τη μια μεριά έχουμε αυτούς που έχουν συμφέρον, τους τοκογλύφους, ναι ,τους τραπεζίτες, που πλουτίζουν με το να δανείζουν τον πάσα ένα δυστυχή κι αυτό σε συνεργασία με το «πολιτικό προσωπικό» που μεσολαβεί και αβαντάρει ένα τέτοιο πάρε-δώσε, κερδίζοντας προνόμια και εξουσία. Κι από την άλλη έχουμε τους αχόρταγους, τους φαντασμένους, όλους αυτούς που το ’99 εξεγέρθηκαν κατά του Χρηματιστηρίου επειδή δεν τους εξασφάλιζε τα κέρδη που είχαν ονειρευτεί. Όλους αυτούς, που ενώ τα έσοδά τους (δηλ. Αυτό που οι ίδιοι παράγουν) δεν το επέτρεπαν, εκείνοι εξακολουθούσαν να ζουν με δανεικά σε κόσμους φανταστικούς, γεμάτους πράντα, γκούτσι, μούτσι και πορτοφόλια φουσκωμένα κάρτες. Αν την κρίση πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν, γιατί πρέπει να εξαιρέσουμε τους δεύτερους απ’ το μερίδιό τους; Για την εξάρτηση που τους δέρνει, δεν έχουν προσωπική ευθύνη; Είναι νήπια, και το λογαριασμό τους θα τον καλύψει κάποιος πατερούλης, για να μπορούν στον αιώνα να συνεχίζουν να ζουν με δανεικά; Ποιος έχει συμφέρον να τους αφήνει να υπάρχουν ως νήπια;


Kαι στο  κάτω κάτω πότε πλήρωσαν εξίσου τη ζημιά  πατρίκιοι και πληβείοι, φεουδάρχες και κολλήγοι, τοκογλύφοι και ξωμάχοι, αφεντικά και σκλάβοι; ΑΒΓ. Ακόμα κι όταν προς στιγμήν (1917) ανατράπηκε το ισοζύγιο πληρωμών, όταν ήρθε ο λογαριασμός μετά από 72 χρόνια (γιατί ο λογαριασμός ο κερατένιος την βρίσκει την διεύθυνση κι έρχεται πάντα), ήταν οι εξουσιαζόμενοι εντέλει που πλήρωσαν τη ζημιά, πληρώνοντας για όλους μας.

Και νομίζω πως όσοι προπαγανδίζουν μια τέτοια θέση «να πληρώσουν την κρίση εκείνοι που την δημιούργησαν», είναι εκείνοι που σε καταστρέφουν πρώτα, προκειμένου να σε σώσουν αργότερα. Όταν τα ερείπια θα στοιβάζονται γύρω μας (εάν τα αφήσουμε να σωρεύονται, παρατηρώντας τα απαθείς), θα παρουσιαστούν αυτοί οι ίδιοι και θα προσφερθούν να μας σώσουν, παίρνοντας τη θέση των προηγούμενων αφεντικών. Όπως γινόταν, και θα γίνεται πάντα. Κι αυτό γιατί ο επί της γης παράδεισος έχει την οσμή σφαγείου και τη γεύση συρματοπλεγμάτων. Κι αυτό κανένας δεν το θέλει.

Χριστός Ανέστη.





από τη στήλη ΜΙΝΕΡΑΛΙΑ του ΚΟΝΤΕΪΝΕΡ/Απρίλιος 2010 της "Ελευθεροτυπίας"





Από το κείμενο του Ανδρέα Πανταζόπουλου  "Προ - μεταπολίτευση;"


...Σήμερα, με ποιο πρόσημο, από ποιες δυνάμεις θα δρομολογηθεί εναλλακτική πορεία; Πώς θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο, όταν η ίδια η προοπτική της "υπέρβασης"  έχει πλέον καεί και από τις αλλεπάλληλες απατηλές "υπερβάσεις" των ταγών της νέας Μεταπολίτευσης την τελευταία δεκαπενταετία; Ποιος μπορεί να υπερβεί, να ενώσει από θέσεις σχετικής αυτονομίας, αποκλίνοντα συμφέροντα, διαφορετικές ευαισθησίες, πείθοντας για  το περιεχόμενο αλλά και για την ανάγκη του "κοινού συμφέροντος"; Ποιος αξιόπιστος, ενοποιητικός μύθος μπορεί να επινοηθεί για να ξεπεραστούν τα τωρινά παραλυτικά σχίσματα;
   Η τελευταία απορία μάς εισάγει στο περιεχόμενο της σημερινής κρίσης, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά παρουσιάζεται με οικονομικό προσωπείο. Το περιεχόμενό της αποκαλύπτεται όχι μόνο στα σπρεντ και στα κυβερνητικά μέτρα, αλλά και στο ύφος των κοινωνικών αντιδράσεων. Οι αντιδράσεις δείχνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα: έναν θεμιτό και δικαιολογημένο φόβο για οδυνηρό κοινωνικό πισωγύρισμα, αλλά και ένα μεσοαστικής προέλευσης και κουλτούρας κρεσέντο υπεράσπισης "κεκτημένων", τη στιγμή που το καράβι μισοβυθίζεται. Με άλλα λόγια, το ύφος της Μεταπολίτευσης του '74, ακριβέστερα, εκείνη η πλευρά της που συνοψίζεται σε αντικοινωνικό πλουτισμό και αδιαφορία, πασπαλισμένα όλα με βολικό λαϊκιστικό και συνωμοσιολογικό πνεύμα αποενοχοποιημένης "αντίστασης", είναι πάντα παρόν, ο εγωισμός της μάλιστα δένει αρμονικά με τον μεταμοντέρνο ηδονιστικό ατομικισμό της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Δύο κερματισμοί σε έναν. Όπου ο δεύτερος ενισχύει την αντιδραστική φεουδαλικότητα του πρώτου.
   Ύστερα από όλα αυτά, το ερώτημα είναι: μήπως η προσδοκώμενη νέα Μεταπολίτευση αποδειχθεί, τελικά, ούτε τόσο νέα και κυρίως ούτε Μεταπολίτευση; Μήπως, δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια ιδιόμορφη "αναβίωση" μιας κατακερματισμένης προ-μεταπολίτευσης;


Από την  στήλη "Εν-στάσεις" της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ" 17/4/2ο10




Ο Μεθόδιος Αργουμέντης αντέγραψε και αναμένει σχόλια προς "διαφωτισμόν" του. Φυσικά και επιφυλάσσεται για τα δικά του και ευχαριστεί και πάλι για τη φιλοξενία.  
                                  

Λόγος περί έρωτος γλυκόπικρος Β'

Λόγος γλυκό-...

...Μπορούσε μια χαρά να μένει στο κρεβάτι της τις πιο παράλογες ώρες. Δεν πίστευε στον κόσμο η μητέρα μου, και όσο αφορά αυτό το σημείο είμαι οπωσδήποτε κόρη της. Πίστευε μόνο στον έρωτα κι όταν πιστεύεις μόνο στον έρωτα, δεν έχεις διάθεση για πρωινό ξύπνημα, μένεις χωμένος στο κρεβάτι επειδή εκεί είναι ο έρωτας. Ή επειδή λείπει...  


...Ο Μομό με ακούει καλύτερα. Ακούς όταν αγαπάς...


...Τα αγόρια έχουν κλέψει κουβέρτες, σεντόνια και διάφορα μπιμπελό από τα σπίτια τους. Μου έφτιαξαν ένα σπίτι ονειρεμένο. Σας αγαπούν όταν σας προσφέρουν ένα σπίτι πάνω στη γη. Το σπίτι δεν είναι υπόθεση τούβλων αλλά έρωτα. Ένα υπόγειο μπορεί να είναι εξαίσιο...


-πικρος :

...Η καταστροφή έχει τρία ονόματα: βροχή, σχολείο, έρωτας. Η βροχή διώχνει τα παιδιά από τους δημόσιους κήπους... Το σχολείο είναι το ίδιο ολέθριο όπως η βροχή: σκορπίζει τα πουλιά της ηλικίας μου, αδειάζει τη γη σε καθορισμένες ώρες. Τέλος ο έρωτας: ο Μομό θέλει να με παντρευτεί...


...Νομίζω πως εκείνες ακριβώς τις βραδιές άρχισα ν' αγαπώ λιγότερο τον Ρομάν. Όταν αγαπάς λιγότερο, είναι σα να μην αγαπάς καθόλου...


Από το βιβλίο "Η Ξέφρενη Πορεία" του Κριστιάν Μπομπέν (Εκδόσεις του 21ου, 1996 ) 



Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Ξανά για τον Καμί - 50 χρόνια από τον θάνατό του/ Ένας στοχαστής απέναντι σε ψεύδος και κομφορμισμό.


   Πριν από 50 χρόνια, στις 4 Ιανουαρίου 1960, ένα αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε ο Μισέλ Γκαλιμάρ, ανιψιός του γνωστού Γάλλου εκδότη, ξέφυγε από την πορεία του και έπεσε με ορμή πάνω σε ένα δέντρο. Από τα συντρίμμια του ανασύρθηκε νεκρός ο Αλμπέρ Καμί. Ήταν μόλις 46 χρόνων. Ακολουθεί ένα κείμενο - απόσπασμα μιας συζήτησης για τον Καμί τριών φιλοσόφων από την Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία, και της μελετήτριας του έργου του, τον Νοέμβρη του 2002 στο Κέντρο Πομπιντού. 
...ΑΛΕΝ ΦΙΝΚΙΕΛΚΡΟΤ (ο Γάλλος φιλόσοφος):    Διαπιστώνω ότι το ζήτημα της επικαιρότητας του Καμί κρύβει μια παγίδα. Γιατί ο Καμί αφιέρωσε πολλή ενέργεια, χρόνο, δράση και σκέψη στην κριτική του ολοκληρωτισμού και εμείς έχουμε την αίσθηση, την πιθανόν δικαιολογημένη, ότι ο ολοκληρωτισμός ανήκει στο παρελθόν. Μπορεί βέβαια να νιώσουμε τον πειρασμό να πούμε ότι άσκησε κριτική στον ολοκληρωτισμό, αλλά ο Καμί είναι επίκαιρος στο μέτρο που δεν παρέλειψε να ασκήσει κριτική και στις κοινωνίες μας, οι οποίες άλλωστε συνεχίζουν σήμερα να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούσαν και χθες, στους καιρούς του. Με άλλα λόγια, η κριτική του ολοκληρωτισμού θα ήταν αυτονόητη και, σε ένα στοχασμό για τον Καμί, δεν θα 'πρεπε να εξετάζουμε την τωρινή μας εποχή. Κάνοντας έτσι, λησμονούμε ότι αυτό που ήταν αυτονόητο εκείνη την περίοδο -τουλάχιστον για τη διανόηση- ήταν ακριβώς η προσχώρηση στον ολοκληρωτισμό ή, αν όχι η προσχώρηση, η αποδραματοποίησή του, η υποβάθμισή του, το να είμαστε συνοδοιπόροι του. Και δεν προστατευόμαστε από τον σημερινό κομφορμισμό, αν δεν παίρνουμε προφυλάξεις απέναντι στον χθεσινό κομφορμισμό. Ακριβώς γι' αυτό, θα ήθελα να διαβάσω δύο σύντομα αποσπάσματα από ένα άρθρο αφιερωμένο στον Καμί, την επαύριο του θανάτου του, γραμμένο από τον Πολωνό ποιητή Τσέσλαβ Μίλος, ο οποίος κατοικούσε τότε στη Γαλλία. Στα τέλη της δεκαετίας του '40 ήταν διπλωμάτης στην πολωνική πρεσβεία στο Παρίσι, έπειτα ζήτησε πολιτικό άσυλο και έζησε μερικά χρόνια στη Γαλλία, για να μεταναστεύσει στη συνέχεια για δεύτερη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες: «Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί εκείνοι που σαν και μένα προέρχονται από την Ανατολική Ευρώπη νιώθουν τόση ευγνωμοσύνη για τον Καμί. Μας ήταν πιο οικείος -νομίζω ότι μπορώ να μιλάω στο όνομα και άλλων προσώπων- από όλους σχεδόν τους σύγχρονους Γάλλους συγγραφείς. Ο ιστορικός παραλληλισμός δεν ήταν αμελητέος παράγοντας. Οι Γάλλοι διανοούμενοι της δεκαετίας του '40 και του '50 ήταν γοητευμένοι από την Ιστορία. Και εμείς ήμασταν, αλλά με ένα διαφορετικό τρόπο. Αυτοί απέβλεπαν σε ένα είδος προσωπικού κορεσμού μέσα από το έργο της ιστορικότητας. Εμείς ήμασταν ήδη κορεσμένοι και γι' αυτό περνούσαμε, θα μπορούσαμε να πούμε, από την άλλη πλευρά».
   Ηταν οι ακτές της Αφρικής και η λαϊκή του καταγωγή που διέσωζαν τον Καμί από μια κακή αστική συνείδηση; Σε κάθε περίπτωση, αυτός αντιμετώπιζε τα είδωλα του καιρού του με μια δυσπιστία, για την οποία πλήρωνε το τίμημα, επειδή οι διανοούμενοι δεν συγχωρούν μια τέτοια έλλειψη σεβασμού για τις μεταεγελιανές θεωρητικές επινοήσεις.          Διαβάζω και αυτό το άλλο απόσπασμα, που νομίζω ότι είναι ακόμα πολύ ενδιαφέρον, πολύ αληθινό:«Ο Καμί υπήρξε ένας από τους λίγους δυτικούς διανοούμενους που μου έτειναν το χέρι, όταν εγκατέλειψα τη σταλινική Πολωνία το 1951, ενώ άλλοι με απέφευγαν και με θεωρούσαν σαν ένα μίασμα και σαν κάποιον που αμάρτησε ενάντια στο μέλλον. Αυτός ήταν ο κομφορμισμός, δεν ήταν θιασώτες του ολοκληρωτισμού επειδή αγαπούσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν ήταν θιασώτες του ολοκληρωτισμού από κάποια έλξη προς τη βία και την ωμότητα. Αποδέχονταν τις δυσάρεστες πραγματικότητες λέγοντας ότι είναι η φωνή, το κόμμα του μέλλοντος. Είναι αρκετά σκληρό -για ένα φτωχοδιάβολο που δεν είχε ποτέ άλλη περιουσία από το τομάρι του και την πένα του- να σε παρουσιάζουν στον Τύπο σαν ένα χορτάτο αστό που εγκατέλειψε τη σοσιαλιστική του πατρίδα. Δεν έπαψα ποτέ να δέχομαι παρόμοιες "φιλοφρονήσεις" και εκείνη η περίοδος ήταν πολύ δύσκολη. Με τη Δεξιά δεν υπήρξε κοινή γλώσσα, με την Αριστερά υπήρχε μια ολική παρεξήγηση, επειδή οι πολιτικές μου απόψεις προηγούνταν μερικά χρόνια από αυτό που θα γινόταν κοινός τόπος μετά το 1956. Σε μια τόσο στενάχωρη κατάσταση, η φιλία αναθερμαίνει και δίνει εκείνο το ελάχιστο ασφάλειας, χωρίς το οποίο αυτοεκτίθεται κανείς σε μηδενιστικούς πειρασμούς. Οι εγελιανοί διανοούμενοι δεν θα κατανοήσουν ποτέ ποιες συνέπειες μπόρεσαν να έχουν οι δικές τους εξυπνάδες στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων και ποια άβυσσο έσκαβαν ανάμεσα στους εαυτούς τους και τους κατοίκους της Ανατολικής Ευρώπης, ανεξάρτητα αν ήταν πληροφορημένοι ή όχι για τον Μάο. Η φιλοσοφία είναι κάτι πολύ σαρκικό, ψυχραίνει το βλέμμα ή, όπως συμβαίνει με τον Καμί, εισάγει στον άνθρωπο την εγκαρδιότητα ενός αδελφού».
Φτάνω τώρα σε αυτό που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα ερώτημα: μιλήσατε για την τρομοκρατία και προφανώς ο νους μας πάει σε αυτή τη ριζική και αδιάλλακτη καταδίκη της τρομοκρατίας από μέρους του Καμί. Η πιο άμεση και καυτή επικαιρότητα μας παραπέμπει σήμερα με ιδιαίτερο τρόπο σε αυτή τη φράση του Καμί: «Οποια και αν είναι η υπόθεση που υπερασπιζόμαστε, αυτή θα παραμένει πάντα ατιμασμένη από την τυφλή σφαγή ενός αθώου πλήθους, κατά την οποία ο φονιάς γνωρίζει προκαταβολικά ότι θα σκοπεύσει τη γυναίκα και το παιδί».
Μπορούμε όμως να αναρωτηθούμε από πού ήρθε στον Καμί η δύναμη, η αυστηρότητα αυτής της καταδίκης. Σίγουρα από μια ορισμένη ηθική ακεραιότητα, αλλά ίσως από κάτι περισσότερο, ίσως από κάτι βαθιά φιλοσοφικό και μάλιστα οντολογικό. Ο Καμί λέει: «Δεν ζούμε από πάλη και από μίσος, δεν πεθαίνουμε πάντα με τα όπλα στα χέρια. Υπάρχει η Ιστορία και υπάρχει και κάτι άλλο. Η απλή ευτυχία, το πάθος των ανθρώπινων υπάρξεων, η φυσική ομορφιά». Στην απάντησή του στον «Εξεγερμένο άνθρωπο» ο Σαρτρ λέει: «Ολη την αξία που ένας καταπιεσμένος μπορεί ακόμα να έχει στα δικά του μάτια τη βάζει στο μίσος που έχει για άλλους ανθρώπους και η φιλία του για τους συντρόφους του περνάει μέσα από αυτό το μίσος». Μια ύπαρξη είναι τρομερά κορεσμένη από την ιστορικότητα (για να μιλήσουμε όπως ο Μίλος) και μια ψυχολογία έχει ολικά κυριαρχηθεί από το μίσος.
   Ετσι επιβάλλεται η τρομοκρατία και αν ο Καμί την απορρίπτει είναι επειδή είναι ένας στοχαστής του ορίου, είναι πάντοτε ένας στοχαστής του ορίου.Το όριο είναι αληθινά η έμμονη ιδέα του. Υπάρχει η Ιστορία, υπάρχει και κάτι άλλο. Μια οντολογία του ορίου, ιδού αυτό που βλέπω στον Καμί και ιδού το ερώτημα που θα ήθελα να θέσω: αυτή δεν είναι μήπως η πρωτοτυπία του σε έναν κόσμο, σε μια κοινωνία, σε μια προμηθεϊκή νεωτερικότητα, που διακατέχεται από την ιδέα της υπέρβασης όλων των ορίων; Αυτός ο στοχαστής είναι πάντοτε προσεκτικός στον κίνδυνο της απώλειας του μέτρου. Ισως αυτή η προσοχή είναι που συνδέει όλες του τις κριτικές: την κριτική τον ολοκληρωτισμού, την κριτική της τρομοκρατίας και ίσως και ορισμένων τεχνικο-οικονομικών όψεων μιας κοινωνίας, η οποία δεν παύει να προχωράει προς τα μπρος περιφρονώντας όλα τα όρια...

Από την "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 17/4/2010, σε επιμέλεια και μετάφραση του Θανάση Γιαλκέτση


ΥΓ. Δες και στις "Αναγνώσεις" την α' ανάρτηση για τον Καμί    

Τίνος είναι το παιδίον; Λόγος περί έρωτος γλυκόπικρος...




Λόγος γλυκό-...


Τίνος είναι το παιδίον;
Ας ερωτηθεί το αιδοίον.
Προφανώς αυτό γνωρίζει
όταν εκ της ηδονής του σφύζη.


Ώφειλον να λέγουν πάντες
πως του έρωτος οι ιμάντες
δεν μας δένουν παιδιόθεν
αλλά μάλλον αιδιόθεν.


Γιάννης Βαρβέρης
από μετάφρασή του σε χορικόν άσμα  

από τη "Σαμία" του Μενάνδρου 
για παράσταση του  ΘΟΚ το1993.




"...ΥΓ. Κι όπως είπε ο Βραζιλιάνος ογκολόγος και συγγραφέας Drauzio Varella : " Στις μέρες μας δαπανώνται πέντε φορές περισσότερα χρήματα για την ανδρική ανικανότητα και την προσθετική στήθους στις γυναίκες σε σχέση με αυτά που δαπανώνται για την θεραπεία της νόσου Αλτσχάιμερ. Ως εκ τούτου σε λίγα χρόνια θα'χουμε ηλικιωμένους με τέλεια στύση και ηλικιωμένες με μεγάλα βυζιά που κανείς όμως δεν θα θυμάται σε τι χρησιμεύουν"..."


 Από το  Εδώ Ράδιο "Ε" του Ανδρέα Ρουμελιώτη - "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 17/4/2010

-πικρος...

   ...Έτσι τον έμαθα και τον έρωτα. Έμαθα, πως είναι μεγαλύτερος απ' τον άνθρωπο, είναι, λοιπόν, ακατόρθωτος. Μια φαντασία για κάποιον καιρό και καταλαγιάζει, σκορπίζεται. Και πρέπει, λέω, νάναι πολύ σπάνιο πράμα - της τύχης ολότελα - τα δυο πλάσματα να μπορούν να μείνουν ενωμένα, έτσι που το θέλαμε εμείς. Ο συμβιβασμός που μπορούν να κάνουν - ορίστε τον έκανα εγώ - δεν είναι για να σώσουν τον έρωτα, είναι για να τον ξεφύγουν, να παραιτηθούν απ' αυτόν. Και πάλι δεν σώζεται τίποτα. Άλλοι μένουνε παραιτημένοι, μαζί και χωρίς τον έρωτα. Οι άλλοι χωρίζουν - να μην τον προδώσουν. Κ' έτσι κι αλλιώς η πίκρα μένει μονάχα. Για πάντα. Δεν είναι που λείπει τ' αγαπημένο πρόσωπο, αυτό που φάνηκε πως είταν ο έρωτας. Είναι για τη γνωριμιά του ακατόρθωτου. Γι αυτήν την αίσθηση του άφθαστου που έχω κι εγώ...

Από "Το Διπλό Βιβλίο" του Δημήτρη Χατζή (εκδόσεις "Καστανιώτη", 1976-77), ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα - και δεν ήταν πολλά - μετά τη μεταπολίτευση.


Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

"Καθένας είναι μόνος του..."

Κι αμέσως βραδιάζει

Καθένας είναι μόνος του στην καρδιά της γης πάνω
καρφωμένος από μιαν ηλιαχτίδα
κι αμέσως βραδιάζει.

Σαλβατόρε Κουζίμοντο

I DON'T LIKE MONDAYS



The silicon chip inside her head
Gets switched to overload
And nobody’s gonna go to school today
She’s gonna make them stay at home
And daddy doesn’t understand it
He always said she was good as gold
And he can see no reasons
'Cos there are no reasons
What reason do you need to be show-ow-ow-ow-own?

Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
I wanna shoo-oo-oo-oo-oo-oot the whole day down

The Telex machine is kept so clean
And it types to a waiting world
And mother feels so shocked
Father’s world is rocked
And their thoughts turn to their own little girl
Sweet 16 ain’t that peachy keen
Now that ain’t so neat to admit defeat
They can see no reasons
'Cos there are no reasons
What reasons do you need?
Oh Oh Oh Oh

Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
I wanna shoo-oo-oo-oo-oo-oot
The whole day down, down, down, shoot it all down

And all the playing's stopped in the playground now
She wants to play with the toys a while
And school's out early and soon we'll be learning
And the lesson today is how to die
And then the bullhorn crackles
And the captain tackles
(With the problems of the how's and why's)
And he can see no reasons
'Cos there are no reasons
What reason do you need to die, die?
Oh Oh Oh

Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like
I don’t like (Tell me why)
I don’t like Mondays
Tell me why
I don’t like
I don’t like (Tell me why)
I don’t like Mondays
Tell me why
I don't like Mondays
I wanna shoo-oo-oo-oo-oo-oot the whole day down

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

CONTINENTAL DRIFT

Η αγάπη έρχεται με ταχύτητα φωτός / Άνοιξε την πόρτα και μη με κρατάς έξω....

Love comes at the speed of light
Love comes at the speed of light
Love comes in a strange disguise
Love comes

Open the door and let the light pour over
Open the door don't you keep me out
Open the door and let the light pour over
Hear me shout
Open the door and let the light pour over
Open the door don't you keep me out
Open the door and let the light pour over

Love comes at the speed of light
Love comes

It's a pure as silver
It's as pure as gold
It's a rushing river
Let it run all over me
It's as pure as silver
It's as pure as gold
Let it run all over me

Love comes
Love comes at the speed of light
Love comes at the speed of light 

Και σύ να λείπεις...




  ...Μην αμελήσετε
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία.

                             Μιχάλης Κατσαρός
              (από το ποίημά του "Θα σας περιμένω", 
                της συλλογής "Κατά Σαδδουκαίων") 

     Κηδεύτηκε χθες ο 15χρονος Χαμιντουλά Νατζαφί κι "επιστρέφει" στην πατρίδα του   κομματιασμένος από το "τυφλό" χτύπημα της 28ης Μαρτίου στην οδό Ιακωβάτων, στα Πατήσια. Ολόκληρος διέσχισε την Ασία, ολόκληρος διέσχισε το Αιγαίο, ολόκληρος έμενε εδώ στην πατρίδα μας, κομμάτια "επιστρέφει" στη δική του. Ολόκληρος μια ελπίδα ήρθε εδώ ο μικρός Χαμιντουλά, αφού ολόκληρος μια ελπίδα περπάτησε την Ασία, ολόκληρος μια ελπίδα πλήρωσε τον Τούρκο σωματέμπορο, ολόκληρος μια ελπίδα ανέβηκε στο καρυδότσουφλο για να περάσει το Αιγαίο, ολόκληρος μια ελπίδα έφτασε και έζησε στην Αθήνα, ολόκληρος μια ελπίδα έψαχνε στον κάδο απορριμμάτων όταν εξερράγη η "τυφλή" - επειδή ήταν, λέει, απροειδοποίητη - μπόμπα. Ολόκληρος μια ελπίδα να ζήσει, να μην σκοτώσει και να μην σκοτωθεί.  Τώρα, κομμάτια το σώμα, κομμάτια η ψυχή επιστρέφουν πίσω στην πατρίδα. Όμως, ψυχή και σώμα έχουν νιώσει και έχουν καταλάβει το νόημα ολόκληρο... Πως αυτή η χώρα, που πριν 3000 χρόνια κάθε της σπίτι υποδεχόταν κάθε ξένο με λόγια σαν αυτά "Χαίρε ξένε, σε μας θα βρεις φιλοξενία, κι αφού δειπνήσεις, θα μας πεις ό,τι κι αν είναι ανάγκη",  που του έφερναν αμέσως ύστερα "χρυσό κανάτι με νερό για να πλυθεί σε αργυρή λεκάνη" και του έστρωναν "καλοδουλεμένο τραπέζι" (Ομήρου Οδύσσεια, α) έγινε μια χώρα εγκληματικά αφιλόξενη και άσπλαχνη.
     Και το κορίτσι, η αδελφή του Χαμιντουλά, που χάνει το φως της, μάλλον "βλέπει" τώρα πιο καθαρά. Σίγουρα πιο καθαρά από τους τυφλωμένους Χρυσαυγίτες και τους πιστούς του Καρατζαφέρη που ονειρεύονται "ελληνικά" Πατήσια και δέρνουν κακόμοιρους μετανάστες γι' αυτόν τον εθνικό σκοπό, λες και έχει απομείνει τίποτα ελληνικό σ' αυτόν τον τόπο. Πιο καθαρά απ' τον ίδιο τον Καρατζαφέρη που δεν άδειασε να πάει στην κηδεία του Χαμιντουλά, αφού εγκαινίαζε δικούς του οίκους του Θεού - ναι, ναι δικής του κοπής και παραγγελίας! - για τους δικούς του πιστούς, τους δικούς του αρχιερείς - τους τηλεπωλητές Βελλόπουλο και Γεωργιάδηδες, τη "μπέμπα" των καναλιών και τ' άλλα μπουμπούκια που κοσμούν τα έδρανα της Ελληνικής Βουλής. Ποιο Άγιο Φως των ημερών, να λέμε τώρα, σάμπως δεν μας το εκπέμπει όλο το χρόνο από τηλεοράσεως η εικόνα του Άη Γιώργη και η ελληνική σημαία πίσω από τον ασυμβίβαστο ηγέτη, στη θάλασσα να πνιγούν οι άπιστοι, δε θα γίνουμε εμείς οι καλοί Σαμαρείτες της Ευρώπης! Κι ο κόσμος της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, που τυφλωμένος κι αυτός, βλέπει τους κοινωνικούς αγώνες σαν πόλεμο, ό,τι πιο ρυπαρό και επαίσχυντο ανακάλυψε ο άνθρωπος, και όχι σαν διεκδίκηση του ανθρωπισμού, της ελευθερίας του ατόμου, της καλοσύνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης με νηφάλιο διάλογο και ανταλλαγή επιχειρημάτων - όχι με ανταλλαγή πυροβολισμών και εκρήξεις βομβών, δεν άδειασε να πει ένα στερνό αντίο, ένα έμπρακτο "συγγνώμη", αν η δράση της πιθανόν είχε τόσο μοιραίες συνέπειες.
    
 ..."Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της και σύ να λείπεις,
νάρχονται οι Άνοιξες με τα πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις,
νάρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα, και συ να λείπεις,
ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,(...)
(...) δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο, και συ να λείπεις, σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακκακιού σου να αντέχουν πιότερο από σένα κάτου απ' το χώμα
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει,
όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θάχει λιώσει".
                                                        
                       Γιάννης Ρίτσος, από τις "Γειτονιές του Κόσμου" (1949-51)
  
     Φίλοι της Αριστεράς, γιατί να ταιριάζουν οι στίχοι του ποιητή μόνο στον Αλέξη, στον Κουμή και στην Κανελλοπούλου, στον Μπελογιάννη και στον Βελουχιώτη,  και όχι στον 15χρονο Χαμιντουλά Νατζαφί; Ήταν λιγότερο άδικος ο θάνατός του; Ή ήταν η ατυχής αλλά η αναγκαία και αναγκαστική "παράπλευρη απώλεια" στην επανάσταση για την κοινωνική αλλαγή; Ωχ, ωχ, σαν ν' ανοίξαμε τα  πορτοπαράθυρά μας να περάσει ο κυνισμός του Αμερικάνου στην Σερβία!
      Ας αφήσουμε όμως το μαύρο χιούμορ: οι ρίζες της Αριστεράς είναι η ζωή με καλοσύνη, ειρήνη και δικαιοσύνη, σ' αυτές τις ρίζες  πρέπει να επιστρέψει η Αριστερά επειγόντως, τώρα περισσότερο από ποτέ. Τα τελευταία χρόνια πολλή φωτιά κατέκαψε τη χώρα μας, πολλή φωτιά κατέκαψε, φαίνεται, και τα μυαλά και τις ψυχές μας. Και οι στάχτες μας έπνιξαν - να δοθούν στο σχέδιο τα καμμένα, αξιοποίηση, επέκταση, κατανάλωση, επέκταση, κατανάλωση, ζωή αβίωτη για μας. Τα νούμερα για ελλείμματα και διαφορικά επιτόκια, για παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα και για ρυθμούς ανάπτυξης οι στάχτες γι' αυτούς που μας κυβερνάνε. Θόλωσαν τα βλέμμα, χάθηκε ο άνθρωπος απ' τον ορίζοντά μας κι απ' τον ορίζοντά τους. Νερό χρειαζόμαστε, να ξεδιψάσουμε πρώτα, να ποτίσουμε τα καμμένα μπας και πεταχτεί καινούργιο φύτρο, να πλύνουμε καλά το πρόσωπό μας και να καθρεφτιστούμε αναγεννημένοι, καθώς θ' ακούμε τον μικρό Χαμιντουλά να μας γνέφει και να μας λέει      
      
    ...Θα πρέπει ν' αγαπιόμαστε πολύ,
       γιατί 'ναι πολύς θάνατος μέσα στα σπίτια και στους δρόμους,
       και πάντα είναι ένας θάνατος μέσα στον ίσκιο μας
       κι αύριο μπορεί νάναι πια αργά για να πεις σ' αγαπώ...


                                          πάλι από τις "Γειτονιές του Κόσμου"
  
Η "Συνωμοσία Πυρήνων του Νερού" έγραψε
και ευχαριστεί πάλι τον Μεθόδιο Αργουμέντη
για τη φιλοξενία



Υ.Γ. Δες την ταινία "ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" (In This World) του Μάικλ Γουίντερμπότομ (2002), ό,τι καλύτερο έχει γυριστεί για τη μετανάστευση από την Κεντρική Ασία στη Δύση. 

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

ΓΙΩΡΓΟΣ ΞΕΝΑΡΙΟΣ


Κάθε τέλος είναι μια δικαιοσύνη

1/4/2010
Και να που όλα τα όνειρα έχουν ένα τέλος: λιγόστεψαν οι αστραφτερές μαύρες Cayenne στις παρόδους της Κηφισιάς, αραίωσαν τα γεύματα και τα δείπνα για δύο, που στοιχίζουν, σχεδόν, έναν βασικό μηνιαίο μισθό, πάνε οι ιταμές δηλώσεις των τηλεαστέρων για το ύψος της αμοιβής τους.
Τώρα, όλοι χουχουλιασμένοι κάτω από τη σημαία του φόβου, περιδεείς παρατηρητές ενός παρόντος που μας ξαφνιάζει και έντρομοι ιχνηλάτες ενός μέλλοντος που μας τρομάζει, ιδροκοπούμε πάνω από τη λευκή πετσέτα που μόλις ρίξαμε στο ρινγκ. Ορθιοι, αλλά όχι ευθυτενείς, με τους ώμους κυρτωμένους, παρατηρούμε τον πρωθυπουργό να περιδιαβάζει τις σημαντικές πρωτεύουσες της υφηλίου, στην ουσία εκλιπαρώντας για λίγη δικαιοσύνη.
Ολοι γνωρίζαμε, λίγοι καταλαβαίναμε. Γνωρίζαμε ότι όλες αυτές οι Cayenne ήταν πλεόνασμα ματαιοδοξίας, δεν καταλαβαίναμε ότι ήταν απείκασμα ενός πλούτου που δεν υπήρχε. Μια κοινωνία που έστεκε χάσκοντας μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες, παρακολουθώντας τους χρηματιστηριακούς δείκτες, δεν βοηθούσε στην κατανόηση αυτού που, διαισθητικά, συλλαμβάναμε.
Τώρα που, ταπεινωμένος, ο έλληνας πρωθυπουργός προσπαθεί να πείσει τους ξένους ηγέτες επαιτώντας μεγαθυμία (προηγουμένως όμως θα πρέπει να τους εξηγήσει πράγματα από δυσεξήγητα έως φουτουριστικά, όπως π.χ. γιατί το ελληνικό κράτος συνταξιοδοτούσε ισοβίως κόρες δημοσίων υπαλλήλων μόνο και μόνο γιατί ήσαν κόρες τους), τώρα ήρθε και η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός.
Κι εμείς, μικρά, αδύναμα, συμφεροντολογικά ανθρωπάκια, ζητάμε ακόμα εξωφρενικές συνταξιοδοτήσεις στα 50, εκμεταλλευόμαστε εθελούσιες των 3.500 ευρώ στα 48 ή στα 52, ωρυόμαστε για την πάγκακη πλουτοκρατία, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε ότι ο διαδηλωτής τού σήμερα είναι ο επίδοξος Cayennούχος τού αύριο.
Κάθε τέλος είναι μια δικαιοσύνη

Γ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ: από την Πέμπτη Πένα της "Ε"


Τα ρέστα και ταπί
(...) Είναι χρόνια τώρα, που ένας πολύ καλός Ελληνας υπουργός Οικονομικών ή ένας Ελληνας πρωθυπουργός είναι υποδεέστεροι επαγγελματίες ενός διαχειριστή ή ιδιοκτήτη μεγάλων κεφαλαίων της Αμερικής ή της Ευρώπης. Οταν μιλάμε για λεφτά, αντιπαρατίθεται το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων με την απληστία των κεφαλαιούχων και τη λόξα ισχύος των κρατών (βλ. Γερμανία, Βρετανία). Το παιχνίδι, λοιπόν, είναι πολύ χοντρό.

Η Ελλάδα παίζει τόσα χρόνια στα τραπέζια του κουμ καν, χωρίς να έχει εκπαιδευμένα στελέχη και πολιτικούς, που να ξέρουν τα παιχνίδια που παίζονται στη χοντρή οικονομίαΕκεί δηλαδή που δεν χωράνε κλάψες, παρακάλια, χάρες, μικροαπατεωνιές στους αριθμούς και οιμωγές «κυρία, κυρία, με αδικήσανε». Ούτε πομφόλυγες περί ισχυρής Ελλάδας και καλπάζουσας ανάπτυξης, με τους οποίους τάιζαν τους αφελείς και ανίδεους και εφησυχασμένους από τα εορτοδάνεια και διακοποδάνεια ψηφοφόρους οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Η Ελλάδα στο τραπέζι που παίζει σήμερα είναι σφαγμένη. Κάθε κίνηση, κάθε ποντάρισμα που κάνουν οι παίκτες της αποδεικνύονται αφελή, άσχετα, κουτοπόνηρα και ερασιτεχνικά απέναντι σε κάθε διαχειριστή κεφαλαίου και τραπεζίτη, που όχι μόνο ξέρει ποια είναι τα χαρτιά της Ελλάδας και ποια τα λεφτά της, αλλά έχει φτιάξει εδώ και δεκαετίες τους κανόνες του παιχνιδιού και παίζει μ' αυτούς. Με τους λαγούς των εταιρειών αξιολόγησης να αδυνατίζουν την παιδική ελληνική ομάδα.

Η Ελλάδα έχει μόνο δύο ελπίδες.

Η μια είναι ο λαός της. Αν αντιληφθεί ότι η πολιτική μπουρδολογία τελείωσε και σκύψει στις γραμμές της ανάγνωσης για να δει τι πραγματικά συμβαίνει. Στα τηλεπαράθυρα και στην ευκολία θα πεθαίνει. Ο λαός έχει να διαλέξει ανάμεσα στη σοβαρότητα και την ανωριμότητα. Και ανάμεσα στη μοιρολατρική υποταγή και την εξέγερση. Εξέγερση δημιουργίας.
Η δεύτερη ελπίδα είναι οι ξένες συμμαχίες. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να σε σεβαστούν ως σοβαρό. Τον αλλοπρόσαλλο, ψευτοπαλικαρά, ψιλικατζή γιατί να τον σώσουν; Για να βουλιάξουν μαζί του;

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Από τη "Θάλασσα Επαγγελίας" του Τίτου Πατρίκιου

  • ΕΚΒΟΛΕΣ
Σαν μια πηγή που γυρεύει τη θάλασσα
προσπάθησα να σε φτάσω
και χάθηκα στις εκβολές των ποταμών

                                          Αθήνα, Μάρτης 1959

  • ΤΟ ΦΤΑΙΞΙΜΟ
Μια βέβαιη λύση
ένας εκβιασμός συγχώρεσης
για το φταίξιμο που δε σώνεται 
το φταίξιμο που θα ξανάρθει.
Κάτω απ' τα σκοτεινά αγκαλιάσματα
η άβυσσος των καθημερινών πραγμάτων

                                           Αθήνα, Μάης 1959

  • ΤΑΞΙΔΙ
Έσπαγα το κορμί σου
σε κάθε κόμπο κάθε άρθρωση
ρουφώντας από τις ρωγμές χυμό.
Κι εσύ διαρκώς αναδυόσουν πιο ακέρια
με σκέπαζες με την πολύβουη φυλλωσιά σου
την αρμυρή δροσιά της θαλασσινής σου νύχτας 
και με ταξίδευες όλο το δρόμο
από το αγρίμι ως τον άνθρωπο.

                                           Αθήνα, Αύγουστος 1959

  • ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ
Όπως αθόρυβα τελειώνει η κάθε μέρα
ένα κομμάτι της αγάπης μεταμορφώνεται σε πάγο
ένα κομμάτι του κορμιού μεταμορφώνεται σε θάνατο.

                                            Παρίσι, Γενάρης 1960

  • ΜΝΗΜΗ
Σε μιαν απέραντη πολιτεία σε ήβρα
σε μιαν απέραντη πολιτεία σ' έχασα.
Άν άλλαζε η μνήμη σε γυαλί μπορεί και να 'βλεπα
πιο καθαρά, λίγο πριν σβήσει, την εικόνα σου.

                                            Παρίσι, Μάρτης 1960

  • ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΡΕΝΟ
Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν
όγκοι βουνών και πέτρας θα παρεμβληθούν
θα ξεχαστούνε όλα
όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαΐ
που μας κρατάει ορθούς.
Όλα, έξω από κείνη τη στιγμή 
που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου
κρατήθηκες στο μπράτσο μου.

                                              Παρίσι, Μάης 1960

  • Η ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ
Την άλλη μέρα του όνειρου
βγήκε ένας ήλιος τόσο μαύρος
που κι οι τυφλοί
βλέπαν διπλό σκοτάδι.

                                             Ρώμη, Σεπτέμβρης 1961

  • VIA DEI CORONARI 123
Άχρηστο μέσα στη μνήμη τ' όνομά σου
χωρίς τους φθόγγους που το ζωντανεύαν
σαν τη χαμένη σύσταση σπιτιού
όπου κανείς δεν ξέρει πως έχω κατοικήσει.

                                              Ρώμη, Σεπτέμβρης 1961

  • ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ
Σε γνώρισα ναυαγός σε μια μεγάλη πόλη
που οι άνθρωποι περνούν και χάνονται
με μια βουή ωκεανού.
Κι ήταν σα θαύμα το πώς βγήκαν 
καινούργια λόγια απ' το στεγνό μου στόμα.
Τ' απόθεσα χωρίς καμιάν εγγύηση, παράλογα
σ' ένα μπουκάλι και το 'ριξα στην άσφαλτο.
Ήξερα πως δεν είχα τίποτα να περιμένω
μα δεν βρισκόμουν πια στην πρώτη νιότη μου
κι η σύνεση γινόταν μια πολυτέλεια δυσβάσταχτη.

                                                 Παρίσι, Νοέμβρης 1962


 (Από τις εκδόσεις "Θεμέλιο", Απρίλης 1977)

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

...για τα βιβλία, την ανάγνωση και τη γραφή...

  • ΒΕΑΤLES: PARERBACK WRITER

paper back writer: πατήστε εδώ!!

Paper back writer (paperback writer)
Dear Sir or Madam, will you read my book?
It took me years to write, will you take a look?
It's based on a novel by a man named Lear
And I need a job, so I want to be a paperback writer,
Paperback writer.

It's the dirty story of a dirty man
And his clinging wife doesn't understand.
The son (The Sun) is working for the Daily Mail,
It's a steady job but he wants to be a paperback writer,
Paperback writer.

Paperback writer (paperback writer)

It's a thousand pages, give or take a few,
I'll be writing more in a week or two.
I can make it longer if you like the style,
I can change it round and I want to be a paperback writer,
Paperback writer.

If you really like it you can have the rights,
It could make a million for you overnight.
If you must return it, you can send it here
But I need a break and I want to be a paperback writer,
Paperback writer.

Paperback writer (paperback writer)

Paperback writer - paperback writer
Paperback writer - paperback writer



ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΣΕΠΗΣ


Αγαπητέ κύριε ή κυρία
θέλετε να διαβάσετε το βιβλίο μου;
Μου πήρε χρόνο να το γράψω. 
Θα του ρίξετε μια ματιά;
Είναι βασισμένο σε ένα μυθιστόρημα
κάποιου ονόματι Λήαρ
και χρειάζομαι μια δουλειά, 
λοιπόν θέλω να είμαι
συγγραφεύς βιβλίων τσέπης


Είναι μια βρώμικη ιστορία 
για έναν βρώμικο άνθρωπο
που η ανόητη γυναίκα του δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Ο γιος του δουλεύει για τη "Νταίηλι Μαίηλ"
είναι μια σίγουρη δουλειά
αλλά εγώ θέλω να είμαι 
συγγραφεύς βιβλίων τσέπης


Είναι χίλιες σελίδες πάνω - κάτω
θα γράψω περισσότερες σε κάνα δυο βδομάδες
Μπορώ να το κάνω σε πιο πολλές συνέχειες, 
αν σας αρέσει το στυλ, 
μπορώ και να τ'  αλλάξω 
και θέλω να είμαι
συγγραφεύς βιβλίων τσέπης


Αν στ'  αλήθεια σας αρέσει,
μπορείτε να έχετε να συγγραφικά του δικαιώματα
μπορεί να σας αποδώσει ένα εκατομμύριο μονάχα σε μια νύχτα.
Εάν είναι ανάγκη να  μου το επιστρέψετε,
να το στείλετε σ'  αυτή τη διεύθυνση, 
αλλά χρειάζομαι ένα διάλειμμα να ξαποστάσω
και θέλω
να είμαι συγγραφεύς βιβλίων τσέπης
Συγγραφεύς βιβλίων τσέπης


               η μετάφραση είναι από ένα άρθρο του Γιώργου Χρονά
                         στη "Βιβλιοθήκη" της "Ελευθεροτυπίας"



  • ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΓΡΑΦΗ


   "Τα βιβλία έχουν τους ίδιους εχθρούς με τον άνθρωπο: τη φωτιά, την υγρασία, την ανοησία και πολύ συχνά το ίδιο τους το περιεχόμενο."


                                                                                           Πωλ Βαλερύ (1871-1945)


   "Οι άνθρωποι είναι σαν τα βιβλία, ενίοτε αποτιμώνται καθυστερημένα"
                                                                
                                                                              Ονορέ ντε Μπαλζάκ (1799-1850)


   "Διαβάζουμε όχι μόνο γιατί δεν μπορούμε να γνωρίσουμε όσους ανθρώπους θα θέλαμε, αλλά και γιατί η φιλία είναι ευπαθής, μπορεί να λιγοστέψει ή να χαθεί, να νικηθεί από την απόσταση και όλα τα βάσανα του οικογενειακού και πολύπαθου βίου"


                                              Χάρολντ Μπλούμ (1930 -  ) αμερικανός συγγραφέας


"Ο άνθρωπος γέλασε. "Κανείς δεν μπορεί να διαβάσει δυο χιλιάδες βιβλία. Στους τέσσερις αιώνες που έζησα ως τώρα δε διάβασα περισσότερα από μισή ντουζίνα. Κι έπειτα αυτό που μετράει είναι το ξαναδιάβασμα, όχι το διάβασμα. Η τυπογραφία - που έχει καταργηθεί - γιατί έπνιξε τον κόσμο με περιττά κείμενα, έτσι ώστε να νιώθει ίλιγγο κανείς - υπήρξε μια από τις χειρότερες μάστιγες της ανθρωπότητας"


                                            από την "Ουτοπία ενός κουρασμένου ανθρώπου"
                                                                   Χ.Λ. Μπόρχες (1899 - 1986)


"Όταν γραφτεί η πρώτη αράδα ενός αφηγήματος, έχουν ήδη επιλεγεί τα πάντα, και το ύφος και ο τόνος και η τροπή των συμβάντων. Με δεδομένη την πρώτη αράδα, δεν χρειάζεται παρά υπομονή, όλα τα υπόλοιπα πρέπει και μπορούν να βγουν απ' αυτήν"


"Να αφηγείσαι τα απίστευτα πράγματα σαν να ήταν πραγματικά - αυτό ήταν το σύστημα των αρχαίων, να αφηγείσαι τα πραγματικά σαν να ήσαν απίστευτα - ετούτο είναι το μοντέρνο σύστημα"


"Είναι ωραίο πράγμα να γράφεις, επειδή ζευγαρώνεις δυο χαρές μαζί: μιλάς μόνος και μιλάς σ'ένα πλήθος"


"Αρχίζω να γράφω ποιήματα όταν το παιχνίδι έχει χαθεί. Δεν είδα ποτέ ένα ποίημα ν' αλλάζει τα πράγματα"


                                 Από τους "Στοχασμούς" του Τσέζαρε Παβέζε (1908-1950)




και...                                         
                                                           ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ


            Όπως αργεί τ΄ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
            έτσι αργούν κ' οι λέξεις ν΄ακονιστούν σε λόγο.
            Στο μεταξύ 
            όσο δουλεύεις στον τροχό
            πρόσεχε μην παρασυρθείς
                                                                μην ξιππαστείς
            απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
            Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι. 


                                                                (από την "Ευθύτητα Οδών")    
                                                              Άρης Αλεξάνδρου (1922 - 1978)
             

Μια ανάγνωση για τις "Αναγνώσεις"

...Ο ΝΕΟΣ: ...Πρέπει να σας πω κάτι που σας το 'κρυψα... Το ξεχασμένο βιβλίο σας το διάβασα όλο, το ίδιο βράδυ... και μάλιστα στο φως του κεριού, άναβα το ένα μετά το άλλο, επί ώρες... Μη μου θυμώσετε,  ήθελα τόσο πολύ να μάθω κάτι για σας και δεν υπήρξε άλλος τρόπος... Ούτε ήξερα αν θα σας ξαναδώ... διάβασα και τις σημειώσεις που έχετε κάμει, κι αυτά που έχετε υπογραμμίσει, μερικά τα 'γραψα με μαρκαδόρο στον τοίχο γύρω απ' το κρεβάτι μου... λοιπόν;
   Η ΣΥΖΥΓΟΣ: ...ακούς πάντα μουσική άμα διαβάζεις;
   Ο ΝΕΟΣ:...Θέλω να πω... ακόμα κι ένα βιβλίο δε μπορεί να είναι ένα μυστικό; εντελώς προσωπικό όταν γράφει αυτά που κρύβουμε μέσα μας;
   Η ΣΥΖΥΓΟΣ:...μονάχα εγώ ξέρω ότι είμ' εδώ...
   Ο ΝΕΟΣ: δεν είναι σαν να ήπια νερό απ' το ποτήρι σας;
   Η ΣΥΖΥΓΟΣ: ...(τον κοιτάζει κατάματα) ...δεν θέλω να ξέρω τι ώρα είναι...
   Ο ΝΕΟΣ: ...Το έχετε μαζί σας...; Θα ήθελα να σας θυμίσω κάτι...Καλά δεν πειράζει, άλλη φορά...

       Από τον "ΑΟΡΑΤΟ ΘΙΑΣΟ", θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1988-89)
                                               εκδόσεις "Κέδρος" (1989)

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

"Συνωμοσία των Πυρήνων του Νερού"

              …Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
                 Αράπηδες και άσπροι, με μιαν κοινήν ορμή,
                 Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
                 Πως είμαστε αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθή…

   Ποιος είναι άραγε ο ποιητής που έγραψε αυτούς τους στίχους; Δεν είναι βόας κομμουνιστικός, ούτε κροταλίας τροτσκιστικός!  Είναι ο Ρήγας Φεραίος, που θα έπρεπε να ξέρει ο κάθε Έλλην νέος!
   Αφήνουμε αμέσως τα αστεία και τα λογοπαίγνια για να πούμε πως είναι στίχοι από τον «Θούριό» του, που τα ελληνόπουλα ξέρουν μόνο – γιατί μόνο αυτές διδάσκονται - τις γνωστές δύο πρώτες στροφές, «Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά…παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Ναι, ναι είναι στίχοι αυτού του συμπαθητικού χοντρούλη, που η εικόνα του στολίζει τις σχολικές αίθουσες και τα άλλα δημόσια κτίρια κάθε 25 Μαρτίου, που το άγαλμά του κοσμεί την οδό Πανεπιστημίου εδώ και κάμποσες δεκαετίες, εκεί, εκεί, μπροστά από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, ναι, ναι εκεί που κάθε τόσο ο λαός συγκεντρώνεται και διεκδικεί ελευθερίες και καλύτερες συνθήκες ζωής, εκεί που στρατευμένα νιάτα παρέλασαν αυτόν τον Μάρτιο βροντοφωνάζοντας «Το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ» και άλλα κατάπτυστα «φιλειρηνικά» και πνεύματος «καλής γειτονίας» με το όμορο κράτος της Αλβανίας.
   Είναι το έλλειμμα παιδείας που οδηγεί αυτούς τους δημόσιους λειτουργούς – γιατί δημόσιοι λειτουργοί είναι και οι βατραχάνθρωποι του λιμενικού σώματος – σε τέτοιες καφρίλες. Είναι και δικό μας έλλειμμα παιδείας που μας κάνει να ακούμε απαθείς τον Καρατζαφέρη να τους καλύπτει λέγοντας ότι εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα, το δικό μας αίσθημα. Γιατί ποτέ δεν διδαχθήκαμε και τον υπόλοιπο «Θούριο», ούτε ότι ο Ρήγας βαλκανική επανάσταση οραματιζόταν – κι όχι μόνο ελληνική, γιατί κανείς δεν μας είπε ότι οι Αρβανίτες είναι πρόγονοι των Αλβανών, ότι Αρβανίτες ήταν ο Μπότσαρης κι ο Ανδρούτσος, και άρα τους χρωστάμε ιστορικά, δεν μας χρωστάνε που είναι εδώ.
   Όμως και οι πνευματικοί μας καθοδηγητές – οι δάσκαλοί μας, οι δάσκαλοι των παιδιών μας – σιωπούν, εφησυχάζουν, αρκούνται σ’ αυτά που τους παραδίδει το σύστημα κι έτσι μένει ελεύθερο το πεδίο στον Καρατζαφέρη να ερμηνεύει το δικό μας αίσθημα ανάλογα με την αμορφωσιά του, αν είναι αμόρφωτος και δεν είναι έμπορος πατριωτισμού και πολιτικός απατεώνας. Μάλλον είναι και τα δύο.
      Τώρα που η κρίση είναι εδώ, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι ξέραμε μέχρι τώρα έχει αλλάξει. Η χώρα δεν είναι πια ο ελκυστικός προορισμός για τους φυγάδες αυτού του κόσμου. Μάλλον ένας σταθμός τράνζιτο θα γίνει, γιατί να μένει ο μετανάστης άλλωστε εδώ, όταν οι ντόπιοι θα μαστίζονται από την αναδουλειά και την ανεργία. Γι’ αλλού θα κινάει, γι’ αλλού θα πηγαίνει. Ο Έλληνας δεν είναι πια «ο αφέντης τσουτσουλομύτης κότσυφας Σταύρος», μόνο Σταύρος είναι, μόνο Σταύρος. Κι αν χρόνια τώρα  δεν μπορούσε να κοιτάξει με αγάπη τον συνάνθρωπό του, ας κοιτάξει στον καθρέφτη ή μέσα του βαθιά μπας και ξεμυτίσει κείνος ο Έλληνας «του πολιτισμού της φτώχειας» (Π. Μάρκαρης),  ο ανιδιοτελής, ο αλληλέγγυος, ο κοινοτικός.        

            Η οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων του Νερού»
             έγραψε και ευχαριστεί τον Μεθόδιο Αργουμέντη
            για την φιλοξενία. Του αφιερώνει εξαιρετικά τους
             στίχους του Μιχάλη Κατσαρού από το ποίημα «ΘΑ
            ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ»:
             ...Μην αμελήσετε.
             Πάρτε μαζί σας νερό.
             Το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία.
               και υπόσχεται να επανέλθει…

                                         ξημερώματα Τετάρτης, 7/4/2010.