Από το "Πάσχα" του Αυγούστου Στρίντμπεργκ

Από την Α' Πράξη:

ΕΛΙΣ: Τίποτα δεν θα μας απομείνει

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Περίμενε

ΕΛΙΣ: Δάκρυα...Δάκρυα

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Κουράγιο!...

ΕΛΕΟΝΩΡΑ: Πολλοί μπορούν να δουν αυτό, που οι άλλοι δεν το βλέπουν. Να το θυμάσαι... Δεν εμπιστεύεσαι στα καθαρά σου μάτια. Και τώρα πρέπει να σου μιλήσω γι' αυτό το λουλούδι εκεί, σ' αυτό το τραπέζι. Είναι από την Ελβετία. Είναι ένας κρίνος του Πάσχα. Ο κάλυκάς του έχει πιει το φως του Ήλιου. Πρόσεξες; Είναι κατακίτρινο. Ησυχάζει τους πόνους. Προ ολίγου, πέρασα μπροστά από ένα ανθοπωλείο, το είδα. Ήθελα να το δώσω στον αδελφό μου. Όταν δοκίμασα να μπω στο μαγαζί κάτω από την κάμαρα, το βρήκα κλειστό. Σήμερα είναι η μέρα της πρώτης μεταλήψεως. Αλλά μου χρειαζόταν αυτό το λουλούδι οπωσδήποτε. Τότε έβγαλα το κλειδί μου και αποπειράθηκα. Το κλειδί μου μπήκε στην κλειδαρότρυπα, φαντάσου, μπήκα. Καταλαβαίνεις τι λένε τα λουλούδια; Κάθε άρωμα εκφράζει μόνο του ένα πλήθος σκέψεις. Αυτές οι σκέψεις με κυρίεψαν και ήταν σαν να κοίταζα μέσα από έναν φακό. Έμεινα κατάπληκτη με το βάθος των μυστικών χρωμάτων, που δεν είχε δει κανένας. Μου είπαν εμπιστευτικά, πως ήταν λυπημένα γιατί τα πόνεσε ένας κακός κηπουρός... Δεν λέω ότι τόκανε από κακία. Όχι! Μάλλον από αμέλεια. Ξέρεις... Έβαλα λοιπόν λεφτά στο ταμείο και άφησα την κάρτα μου. Πήρα το λουλούδι και νάμαι.

ΒΕΝΙΑΜΙΝ: Πολύ απερίσκεπτα φέρθηκες. Κι αν δεν βρουν τα χρήματα όταν δουν, πως το λουλούδι δεν είναι πια εκεί;

ΕΛΕΟΝΩΡΑ: Έχεις δίκιο!

ΒΕΝΙΑΜΙΝ: Ένα νόμισμα εύκολα εξαφανίζεται κι αν δεν βρουν παρά μονάχα την κάρτα, χάθηκες!

ΕΛΕΟΝΩΡΑ: Μπορεί όμως κανείς να πιστέψει ότι είμαι κλέφτρα;

ΒΕΝΙΑΜΙΝ(Την κοιτά στα μάτια): Όχι!...

....ΕΛΕΟΝΩΡΑ: Δεν έμαθα τι θα πει παιδική ηλικία.Γεννήθηκα πολύ γριά . Αμέσως μόλις γεννήθηκα, τα ήξερα όλα και κάθε φορά που μάθαινα κάτι, ήταν σαν να το θυμώνουν. Ναι! Κάθε φορά! Ήξερα την ελαφρότητα και την ανοησία των ανθρώπων από τεσσάρων χρονών. Γι' αυτό ήταν κακοί μαζί μου.

ΒΕΝΙΑΜΙΝ: Αυτά, που λες, νομίζω πως κι εγώ τα σκέφτηκα.

ΕΛΕΟΝΩΡΑ: Φυσικά... Γιατί σκέφτηκες, ότι το νόμισμά μου θα εξαφανιζόταν στο ανθοπωλείο;

ΒΕΝΙΑΜΙΝ: Γιατί πάντα σκεφτόμαστε τα πιο θλιβερά πράγματα...

...ΕΛΙΣ: Δεν είναι η κατάσταση όπως ήταν άλλοτε. Έχω την εντύπωση, πως σήμερα ο Θεός μ' εγκαταλείπει.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μην υποφέρεις χωρίς να τ' αξίζεις. Είναι η χάρη του Θεού... Μην είσαι ανυπόμονος. Υπόφερε τη δοκιμασία, δεν είναι παρά μια δοκιμασία. Είμαι σίγουρη.

ΕΛΙΣ: Μπορεί για τον Βενιαμίν ένας χρόνος να έχει λιγότερες από 365 ημέρες;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ναι. Με μια λίγο καλύτερη διάθεση ο καιρός περνά πιο γρήγορα.

ΕΛΙΣ(γελώντας): Φύσα την πληγή και δεν θα πονάς, λέμε στα παιδιά. Παρηγοριά να σου πετύχει...

Από την Β' Πράξη:

...ΕΛΕΟΝΩΡΑ: ...Αυτό το εκκρεμές! Με είδε να γεννιέμαι, υπολόγισε τις ώρες μου, τις μέρες μου. Ακούς; Χτυπά σαν μια καρδιά. Ακριβώς σαν μια καρδιά και σταμάτησε ακριβώς, όταν ξεψύχησε ο παππούς. Από τότε ήταν στο σπίτι. Αντίο, μικρό εκκρεμές, που σταματάς σε λίγο. Ξέρεις πως είχε τη συνήθεια να πηγαίνει μπροστά όταν η δυστυχία ήταν στο σπίτι; Σαν να ήθελε να περάσει γρήγορα! Και όταν ήμασταν ευτυχισμένοι, πήγαινε πίσω για να μας επιτρέψει, όσο πιο πολύ μπορούσε την διάρκεια της ευτυχίας. Ήταν ένα ευγενικό εκκρεμές...  

Από την Γ' Πράξη:

ΕΛΙΣ: Αυτό είναι η μόνη αληθινή δυστυχία. Μ' αυτήν μπορούσα να υποφέρω οτιδήποτε άλλο απομένει να μας συμβεί. Μα τώρα έχασα και την τελευταία ελπίδα. Αγγίζω το χάος.

ΚΥΡΙΑ ΕΫΣΤ: Όταν αγγίζουν το χάος, χτυπούν το πόδι τους κάτω και ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια. Έχει τίποτα νέα η εφημερίδα;...

...ΛΙΝΤΚΒΙΣΤ: Ναι, νεαρέ μου φίλε. Η δικαιοσύνη όλα τ' ανακαλύπτει...Δεν άρπαξες από κανένα τίποτα, αλλά αν βρίσκεις άσχημο το να είσαι απογυμνωμένος δεν θα μπορέσεις πια να κατοικείς σ' αυτήν την πόλη, γιατί δε θα θέλει να χαιρετήσει κανείς έναν άνθρωπο αρκετά σκληρό ώστε να επικαλείται το δίκιο του. Βλέπετε, λοιπόν, πως υπάρχει κάποιο έλεος, που πάει αντίθετα στη δικαιοσύνη και που στέκει πάνω απ' αυτήν. Και αυτό το έλεος ονομάζεται ευσπλαχνία...

...Δεν είμαστε βέβαια αναγκασμένοι να σεβόμαστε τις μικρές λεπτομέρειες του καθενός, αλλά μπορούμε να τις ανεχθούμε και να κρατηθούμε στην ουσία του κάθε ανθρώπου. Στις μεγάλες κρίσεις της ζωής πρέπει να παραδεχθούμε τους άλλους με τα λάθη και τις αδυναμίες τους. Να τα καταπίνετε όλα. Πηγαίνετε να δείτε τον Κυβερνήτη.

ΕΛΙΣ: Ποτέ!

ΛΙΝΤΚΒΙΣΤ: Είστε επομένως έτοιμος να τα υποφέρετε όλα;

ΕΛΙΣ (αποφασιστικά): Ναι!

...ΛΙΝΤΚΒΙΣΤ(Πάει κοντά του και τον πιάνει από τους ώμους): Είσθε λοιπόν ο πιο αξιοκαταφρόνητος άνθρωπος, που είδα ποτέ. Θέλω τώρα να μιλήσω ο ίδιος στη μητέρα σας.

ΕΛΙΣ: Όχι.

ΛΙΝΤΚΒΙΣΤ: Λοιπόν θα πάτε να δείτε τον Κυβερνήτη;

ΕΛΙΣ: Ναί!

ΛΙΝΤΚΒΙΣΤ: Ακόμα μια φορά! Πιο δυνατά.

ΕΛΙΣ: Ναί!

ΛΙΝΤΚΒΙΣΤ: Να, που έγινε...

ΕΛΕΟΝΩΡΑ: Θα πάμε στην εξοχή, Βενιαμίν. Σε δυο μήνες! Ας πέρναγαν γρήγορα! (Σκίζει τα φύλλα του ημερολογίου και τα σκορπίζει σε μια ακτίνα του ήλιου). Δες! Οι μέρες περνούν! Απρίλιος! Μάιος! Ιούνιος. Και ο ήλιος λάμπει σ' όλη την πλάση. Κοίτα... Τώρα ευχαρίστησε τον Θεό, που μας υποσχέθηκε, να πάμε στην εξοχή.

ΒΕΝΙΑΜΙΝ (άτολμα): Δεν μπορώ να τον ευχαριστήσω από τόσο χαμηλά!

ΕΛΕΟΝΩΡΑ: Μπορείς να τον ευχαριστήσεις από τόσο χαμηλά. Γιατί τα σύννεφα έφυγαν και θα ακούγεται ως τα ουράνια!...

                                              Ο Γιώργος Καραβασίλης μετέφρασε στις εκδόσεις "Δωδώνη"

                                              και ο Μεθόδιος Αργουμέντης αντέγραψε προσδοκώντας "ανάστασιν 
                                              των ζώντων"... Αμήν!