Λόγος γλυκό-...
Τίνος είναι το παιδίον;
Ας ερωτηθεί το αιδοίον.
Προφανώς αυτό γνωρίζει
όταν εκ της ηδονής του σφύζη.
Ώφειλον να λέγουν πάντες
πως του έρωτος οι ιμάντες
δεν μας δένουν παιδιόθεν
αλλά μάλλον αιδιόθεν.
Γιάννης Βαρβέρης
από μετάφρασή του σε χορικόν άσμα
από τη "Σαμία" του Μενάνδρου
για παράσταση του ΘΟΚ το1993.
"...ΥΓ. Κι όπως είπε ο Βραζιλιάνος ογκολόγος και συγγραφέας Drauzio Varella : " Στις μέρες μας δαπανώνται πέντε φορές περισσότερα χρήματα για την ανδρική ανικανότητα και την προσθετική στήθους στις γυναίκες σε σχέση με αυτά που δαπανώνται για την θεραπεία της νόσου Αλτσχάιμερ. Ως εκ τούτου σε λίγα χρόνια θα'χουμε ηλικιωμένους με τέλεια στύση και ηλικιωμένες με μεγάλα βυζιά που κανείς όμως δεν θα θυμάται σε τι χρησιμεύουν"..."
Από το Εδώ Ράδιο "Ε" του Ανδρέα Ρουμελιώτη - "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 17/4/2010
-πικρος...
...Έτσι τον έμαθα και τον έρωτα. Έμαθα, πως είναι μεγαλύτερος απ' τον άνθρωπο, είναι, λοιπόν, ακατόρθωτος. Μια φαντασία για κάποιον καιρό και καταλαγιάζει, σκορπίζεται. Και πρέπει, λέω, νάναι πολύ σπάνιο πράμα - της τύχης ολότελα - τα δυο πλάσματα να μπορούν να μείνουν ενωμένα, έτσι που το θέλαμε εμείς. Ο συμβιβασμός που μπορούν να κάνουν - ορίστε τον έκανα εγώ - δεν είναι για να σώσουν τον έρωτα, είναι για να τον ξεφύγουν, να παραιτηθούν απ' αυτόν. Και πάλι δεν σώζεται τίποτα. Άλλοι μένουνε παραιτημένοι, μαζί και χωρίς τον έρωτα. Οι άλλοι χωρίζουν - να μην τον προδώσουν. Κ' έτσι κι αλλιώς η πίκρα μένει μονάχα. Για πάντα. Δεν είναι που λείπει τ' αγαπημένο πρόσωπο, αυτό που φάνηκε πως είταν ο έρωτας. Είναι για τη γνωριμιά του ακατόρθωτου. Γι αυτήν την αίσθηση του άφθαστου που έχω κι εγώ...
Από "Το Διπλό Βιβλίο" του Δημήτρη Χατζή (εκδόσεις "Καστανιώτη", 1976-77), ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα - και δεν ήταν πολλά - μετά τη μεταπολίτευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου